Γράμματα από το Χαράρ
Μια πραγματική εποχή στην κόλαση
25 Μάιου 1881
[…] Να μπορέσουμε επιτέλους να χαρούμε μερικά χρόνια αληθινής ξεκούρασης σ’ αυτή τη ζωή· και ευτυχώς που αυτή η ζωή είναι η μόνη, και αυτό είναι προφανές, αφού δεν μπορούμε να φανταστούμε μια άλλη με πλήξη μεγαλύτερη απ’ ότι σ’ αυτήν εδώ!
Δικός σας,
Ρεμπώ
Πώς να σχολιαστούν οι επιστολές κάποιου προς την οικογένειά του; Μέσα από τα μάτια του Ρεμπώ παρατηρούμε αμυδρά τα υψίπεδα του Χαράρ, αλλά κυρίως βλέπουμε έναν άλλον Ρεμπώ, έμπορο, ταξιδιώτη, εκτεθειμένο, βαρετό, κουρασμένο, εμμονικό. Οι επιστολές του ήταν τόσο ποιητικές όσο είναι τα τηλεφωνήματα που κάνουμε στους γονείς μας στο τέλος της ημέρας, για να τους παραπονεθούμε, να τους αναλύσουμε τα όνειρά μας και όσα εμπόδια αντιμετωπίζουμε. Βέβαια θα ήταν κοντόφθαλμο να πιστεύουμε πως οι ποιητές στέκονται με ένα ξεκούμπωτο λευκό πουκάμισο μπροστά από ένα κερί που λιώνει και γράφουν ενώ στάζει στο χαρτί η πένα τους.
Ενώ διαβάζει κανείς τις ατελείωτες, παράλογες, αναγνωστικές λίστες του Ρεμπώ, τα άγχη για τις άδειες που θα χρειαστεί, τα όπλα και τα καραβάνια, είναι αναπόφευκτη η σκέψη: Γιατί; Πρόκειται για το κυνήγι μιας γιγάντιας, ανύπαρκτης χίμαιρας. Στο εξώφυλλο φαίνεται πεισμωμένος να κρατάει τον εαυτό του μπροστά από μια μπανανιά στο Άντεν· έτσι κρατούσε και το σχέδιο της ζωής του, το οποίο δεν εγκατέλειψε, ακόμη και όταν ο θάνατος του έκανε νόημα πως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψει, γενικότερα.
Φιλοδοξούσε σε έναν καθωσπρέπει ευρωπαϊκό γάμο και μια άνετη ζωή, προκειμένου να μη δουλεύει, παρά μόνο όταν θα ήθελε. Αυτό το σχέδιο τον πρόδωσε πολλές φορές, αλλά αρνήθηκε να γυρίσει στον δυτικό κόσμο, προσαρμόστηκε στο κλίμα της Σομαλίας και αφέθηκε στα εσωτερικά του αδιέξοδα. Λυπήθηκα πολύ για το τέλος του, η τυπικότητα και η διεκπεραιωτικότητα είναι η πιο σκληρή υπενθύμιση, πως το πιο σύνηθες τέλος, δεν ζητάει την άδεια κανενός και δεν περιμένει τίποτα.
Τυχοδιώκτης και νομάς, σήμερα όλες του οι επιχειρηματικές δραστηριότητες είναι παράνομες. Ανά σημεία, η πικρή, σύντομη διαύγειά του μπορεί να τσακίσει.
