Ο Λέανδρος

Το ταξίδι με τις επιστολές με έφερε στον Λέανδρο. Λίγες επιστολές εντός του και όλοι με ρωτούσαν εάν έχω διαβάσει τις οδύνες του νεαρού Βερθέρου του Γκαίτε κι έτσι έβαλα μια άνω τελεία, ευτυχώς.

Επέστρεψα στον Λέανδρο και καταλήγω πως θα μπορούσε κανείς να το αντιμετωπίσει με διαφορετικούς τρόπους. Υποθέτω, πως η τίμια, η σωστή ακαδημαϊκή ανάγνωση, τονίζει την επιτακτική ανάγκη της Φαναριώτικης ελίτ να φέρει τη συνειδητοποίηση της ελληνικής ταυτότητας, τον φωτισµό και την ιδεολογία του Ελληνισµού. Αναλύσεις επί αναλύσεων, που οδηγούν στο ότι η εξέλιξη της πλοκής συνδέεται µε το µέλλον του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Η αιρετική ανάγνωση, θα έλεγε πως ο πρώτος μυθιστοριογράφος του ελληνικού κράτους είναι ο Γκαίτε, μιας και ενώ η έμπνευση που έφερε μια σειρά από ερωτευμένους αυτόχειρες σε όλη την Ευρώπη του δίνουν όλα τα εύσημα, κατ’ εμέ, της αιρετικής.

Η γλώσσα του Σούτσου έχει αρκετά ευχάριστα σημεία, όπως την περιγραφή του φεγγαριού και της φύσης γενικότερα, αλλά τα διάσπαρτα αποσιωπητικά και θαυμαστικά, η μελαγχολία, η ροπή προς την αυτοκτονία και η περιπλάνηση, είναι ικανά να ζωντανέψουν στον αναγνώστη τον Βέρθερο. Η ευχάριστη έκπληξη του Σούτσου ήταν το ότι έδωσε φωνή στην Κοραλία, το δυσάρεστο αλλά καμία έκπληξη εδώ, είναι πως ο Λέανδρος δεν χάνει ευκαιρία να συγκρίνει την Κοραλία του με τις άλλες, των ελευθέρων ηθών που δεν αξίζουν ούτε χαστούκι. Και ο Γκαίτε είχε πολλά θρησκευτικά στοιχεία, άλλωστε.

Η κορύφωση έρχεται στην απολύτως πανομοιότυπη περιγραφή της Λόττε / Κοραλίας / Μαντόνας που η νεαρή γυναίκα κρατάει ένα μικρό παιδί και το φροντίζει. Κι ένα όνειρο του Τόνι Σοπράνο νομίζω ήταν ακριβώς έτσι. Δεν θα συμπληρώσω κάτι, αλλά η ψυχολόγος του Τόνι ερμήνευσε πως αυτός ο ίδιος είναι το μωρό που θέλει να φροντιστεί.

Καταλήγω, πως ίσως είναι ένα εξαντλητικό παλάτι από άμμο, το να χτίζει κανείς μια γυναίκα που είναι δεσμευμένη με άλλον και να τη θέλει εξαιτίας της θρησκευτικής ηθικής της, η οποία δεν της επιτρέπει να αφήσει τον άλλον.