Το τελευταίο όνειρο
Είναι ενδιαφέρον το πώς ο Αλμοδόβαρ αναλύει και αναλύεται ανάμεσα στην έννοια της δημιουργίας και τους ρόλους «σκηνοθέτης» και «λογοτέχνης». Χαρτογραφεί τους δρόμους ανάμεσα σε αυτούς τους τίτλους, το τι θα έκανε τον καθένα «καλό», τι βουνά και θάλασσες πρέπει να διασχίσει κανείς φιλόδοξος καλλιτέχνης και πότε και πώς θα του επιτραπεί να είναι το ένα, το άλλο ή και τα δύο.
Το βρήκα πολύ χαριτωμένο, μιας και δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό: το πήρα ως δεδομένο, πως εφόσον δημοσιεύθηκε μια συλλογή διηγημάτων του – κάποια τελείως κινηματογραφικά, κάποια αυτοαναφορικά, κάποια με περισσότερη λογοτεχνική δομή – είναι συγγραφέας και ικανός. Βέβαια, βλέπω πως και η σφαίρα του κόσμου τοποθετήθηκε εκεί που θα περίμενε κανείς: είναι σκηνοθέτης, άρα δεν είναι συγγραφέας. Λάμπει στο σινεμά και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ωστόσο, τα διηγήματά του είναι πολύ συμπαθητικά, με τα κινηματογραφικά τους, καλτ, χαρακτηριστικά, ακριβώς έτσι όπως είναι. Σε κρατάει πολύ γερά, όχι μέσω της περιστολισμένης (ναι, δικιά μου λέξη) γλώσσας, αλλά μέσω της λογοτεχνικής του δράσης.
Σε σημεία μου ήρθε για ευνόητους λόγους ο Μπουνιουέλ, ο οποίος βέβαια ποτέ δεν ανέφερε τη λέξη «οδηγός» ή «ρόλος», αλλά επιχείρησε να μιλήσει καθαρά και ξάστερα για τη ζωή του, σε αντίθεση με τον Αλμοδόβαρ που στη συλλογή του έχει μπλέξει (με ευχάριστο, αιφνίδιο τρόπο) μικρά σενάρια, μικρές ιστορίες που θα μπορούσαν ή όχι να του έχουν συμβεί, σενάρια βγαλμένα από παραμύθι που ίσως το μπάντζετ τους θα ήταν αναίτια μεγάλο και λίγες σπαραχτικές σελίδες για τη μητέρα του και άλλα αγαπημένα πρόσωπα. Το βιβλίο παίρνει τον τίτλο του από τις τελευταίες στιγμές της μητέρας του, αλλά αντί να είναι η αναλυτική θύμηση της ημέρας και η δικιά τους ιστορία, είναι το σύντομο ταξίδι του γιου που προσπαθεί να τοποθετήσει μέσα του, μια φράση της.
Στην εισαγωγή του κάνει λόγο για «αποσπασματική αυτοβιογραφία, ατελή και κάπως αινιγματική» και με ενθουσίασε που ξεκαθάρισε με τόσους τρόπους πως πρόκειται για την κορυφή στο παγόβουνό του.
