Τη γλώσσα της την πέταξαν στη γάτα

Γνωριμία με την Αντωνία Μποτονάκη μέσα από την τρίτη και ιδιαίτερη ποιητική συλλογή της «Τη γλώσσα της την πέταξαν στη γάτα».

Πέντε ομολογίες ή ψαλμοί, χαρακώνουν με ευγένεια τη δομή των ποιημάτων που τριγυρνάνε στο παιδικό βλέμμα, βλέμμα κοριτσίστικο, που στέκεται στα αλλόκοτα του κόσμου.

Η βουκολική γη, τα ζώα, τα φαγητά, οι μυρωδιές της φύσης και οι μυρωδιές του σπιτιού που ακουμπάει εντός της φύσης, ποτίζουν τις λέξεις, δημιουργώντας ένα αγροτικό πλαίσιο μιας ταξικής πραγματικότητας όπου η γυναικεία φωνή υψώνεται, ξεγυμνώνοντας τον πόνο, συνομιλώντας με την Έμιλι Ντίκινσον την Ανν Σέξτον, τον Αντρέι Ταρκόφσκι και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Ένιωσα αρκετή μοναξιά σε σημεία, αλλά θύμιζε περισσότερο κελάηδισμα.

Η γλώσσα σε κάποια ποιήματα βαριά, σε άλλα νεραϊδένια, παραμένει παλιά, μιλώντας για μια σύγχρονη ελευθερία μέσα από τα λογοτεχνικά εργαλεία του παρελθόντος που – σε εμένα- ασκούν μεγάλη σαγήνη. Λυπάμαι που το διάβασα καταμεσής της πόλης, περιτριγυρισμένη από άσφαλτο κι όχι κάπου που να έχει χορτάρι.

Οι σελίδες καταλήγουν στις «Σημειώσεις» που ρίχνουν φως σε όλες τις ενδιαφέρουσες λέξεις που ξεχειλίζουν τρυφερότητα, εικόνες και αντίσταση.

Μυθιστόρημα Α’
Ρωτά ο νεκρός:
Γιατί δε μ’ έκλαψες;
Τι να του πω;
τον έκλαιγα όσο ζούσε.
Θα ‘πρεπε να ‘ναι ευτυχισμένος

Μυθιστόρημα Β’
Κάθε πρωί τον θάβω
Και κάθε βράδυ το μνήμα αφήνει
Τον θάνατο πατεί
Κι έρχεται πάλι κλαίγοντας
Παράξενος νεκρός
Σαν ζούσε, όλο έφευγε
Και τώρα όλο επιστρέφει