Καθεδρικοί

Γνωριμία με την Piñeiro μέσα στους Καθεδρικούς της.

Πέρασα πολύ ωραία με τη συντροφιά της, ξεκουράστηκα, ηρέμησε το κεφάλι μου. Εάν είστε σε δύσκολη φάση αναγνωστικά (ή και γενικά), το ύφος της θα σας βοηθήσει.

Το συμμιγές κείμενο εμπεριέχει τη δολοφονία της 17χρονης Άννας Σαρδά, που το πτώμα της βρέθηκε καμένο και τεμαχισμένο σε μια αλάνα κοντά στο σπίτι της.

Η αφήγηση ξεκινάει με τη Λία, την αδερφή της και συνεχίζεται ως μια πολυφωνική ενημέρωση από όλους τους αγαπημένους της Άννας, προκειμένου να ζωγραφιστεί το πορτραίτο εκείνης της βραδιάς. Προσωπικά λάτρεψα τη Λία, ήλπιζα όλο το βιβλίο να αφορά τη ζωή της μετά τη θρησκεία, μετά τον θάνατο της Άννας.
Φυσικά και δεν πρόκειται (μονάχα) για αστυνομικό μυθιστόρημα. Η πρώτη απόδειξη είναι πως μου άρεσε. Η δεύτερη είναι πως, πράγματι, εάν ήταν ένα παιχνίδι του να βρει κανείς τον δολοφόνο, θα ήταν αποτυχημένο. Η Piñeiro φαίνεται πως θέλει να μιλήσει για την τεράστια εξουσία της εκκλησίας πάνω στις κοινότητες αλλά και να συνδυάσει τη τρυφερή καμπύλη των χεριών που ζωγραφίζουν Καθεδρικούς και ενώνουν οικογένειες, με τα άγρια μυαλά εντός των ναών που τα γκρεμίζουν όλα.

Κάπου ανάμεσα στην οπτική του αστυνομικού και των υπολοίπων ένιωσα κούραση, αλλά πρόκειται για ένα βιβλίο που λαχταρούσα να γυρίσω σπίτι και να το πιάσω, συνεπώς τι άλλο να λέμε;

Υ.Γ. Σε άλλα νέα, η ‘ουλή’ του Ματέο μου θύμισε το οικογενειακά μυστικά του Serge Tisseron και όχι δεν παίρνω ποσοστά, απλά είναι εξαιρετικό βιβλίο.

«Ελπίζω να σας ξαναδώ. Και την Άννα, το Μπουμπουκάκι μου, που δεν της άξιζε να πεθάνει. Διαφορετικά, θα έχετε δίκιο εσείς, αγαπημένοι μου άθεοι, κι έπειτα από τούτη τη ζωή, όσο κι αν δεν μ’ αρέσει, δεν θα υπάρχει τίποτα».