Η καλοσύνη διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα

«Κάθε χρόνο γίνομαι όλο και λιγότερο άνθρωπος/όλο και περισσότερο βελανιδιά»

Ένα βράδυ, πριν κάποιο καιρό διάβασα τυχαία ένα ποίημα αυτής της συλλογής – δεν θυμάμαι ποιο. Διάβασα και λίγα λόγια για την ποιήτρια. Σκέφτηκα πως κάποτε θα την πάρω τη συλλογή, να τη διαβάσω σωστά.

Το επόμενο βράδυ, ήταν εκείνο το βιβλιοϊβέντ που μας έκαναν δώρο πακετάκια με βιβλία. Δεν μου άρεσε σχεδόν τίποτα από το πακετάκι μου κι αντάλλαξα με τη φίλη μου. Εκεί που έψαχνα τι είχαν τα άλλα πακετάκια, έπεσε το μάτι μου στην «Η καλοσύνη διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα» και αμέσως το ζήτησα, μη πιστεύοντας στο όλο αναπάντεχο του πράγματος. Δεν είναι εξωφρενική ιστορία, αλλά εμένα μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Πόσες ήταν η πιθανότητες άλλωστε;

Η ποίηση της Marija Dejanović μου φάνηκε να δίνει συμπιεσμένα συμπεράσματα για τον πλουραλισμό της ομορφιάς του κόσμου, γεμάτη από φύση, τοπία, χώρες, σημαντικούς άλλους και όλα αυτά μαζί, ενωμένα: μετανάστευση και όλα όσα χωράνε μέσα σε αυτή. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, γυναικεία φωνή, βιωματικά στοιχεία και πολύ δυνατές εικόνες, που ξεκινάνε απλές και καταλήγουν λυρικές, που κάπου ξαφνιάζουν, κάπου καθησυχάζουν.

Τα ποιήματα είναι μακροσκελή και χορταστικά, αλλού πυκνά, αλλού πιο ελαφρά και απλωμένα, είναι σαφές πως η Dejanović έχει πολλές λέξεις μέσα της, έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Ξεχώρισα τα: Η Ισλανδία, η Μούκλα, το Διαβατήριο και Η καλοσύνη διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα.

*
Σου γράφω από την Ισλανδία
εδώ είναι όλα λευκά
όπως στη φωτογραφία πάνω από τα σύννεφα
από το παράθυρο του αεροπλάνου
όταν ερχόμουν σε σένα

Τη μέρα, ο ουρανός έμοιαζε
σαν να ήταν ο Βόρειος Πόλος
και η Γη ήταν αόρατη

Τη νύχτα, ο διάδρομος προσγείωσης
έμοιαζε με δίχτυ αστεριών

Αποσιωπώ τις σκούρες λεπτομέρειες
Λέω ψέματα ότι χιόνισε
Το γράμμα τελικά δεν το στέλνω
δεν αρχίζω να μισώ τον κόσμο
ξαπλώνω γυμνή κάτω από τα σκεπάσματα
και δεν κλαίω
*