Poor things

-Εσύ τουλάχιστον θα έπρεπε να μου έχεις εμπιστοσύνη γιατί στα μάτια του Θεού είμαστε παντρεμένοι!
-Ο Θεός θα με άφηνε να σε παρατήσω όποτε γουστάρω.

Ιδιαίτερα διασκεδαστικό, μεταμοντέρνο Σκωτσέζικο, πικαρικο παραμύθι και μάλιστα χορταστικό. Ο Γκρέι πλαισίωνει μια ιστορία με τη μεταφυσική δικαιοσύνη τού να  μην περιοριστεί η αφήγηση στον αφηγητή, ενισχύοντας και την πιστότητα /υποψία  όλων των απίστευτων. Μέχρι και η άρνηση της ίδιας της Μπάξτερ στο τέλος, έρχεται για να πείσει τον αναγνώστη πως δεν πρόκειται για το κατασκεύασμα ενός μυαλού με άρρωστη φαντασία, αλλά μια ξεχασμένη γοτθική ιστορία με περίεργες και ενδιαφέρουσες εικονογραφήσεις και φωτογραφίες.

Ο πρωταγονιστής πίσω απο το “Επεισόδια από τη νεανική ζωή ενός γιατρού του Δημόσιου Οργανισμού Υγείας της Σκωτίας” μας συστήνει στον ρόλο του Φρανκενστάιν κατά τη βικτοριανή εποχή τον ταλαντούχο εκκεντρικό φίλο του με το όνομα Θεόνικος Μπάξτερ,  μέσα από τα δημιουργήματα του με εκφράσεις όπως «Τα τερατάκια ήταν έργο τέχνης, όχι της φύσης» και πράγματι, το έργο καταπιάνεται με τους αναξιοποιηστους αφηγητές και το κομβικό ερώτημα είναι ποιός και τι, είναι δημιούργημα ποιανού.

Ο πρωταγωνιστής μου φάνηκε αρκετά σεμνότυφος και παρά την τρυφερότητα του θεώρησα  πως ήταν ένας ακόμα συμβατικός θρήσκος ιδεολόγος, καλά ποτισμένος από τη θεία κοινωνία. Μου έγινε τρομερά αντιπαθητικός όταν χαρακτήρισε την Μπέλα “κορύφωση της θηλυκότητας”, όταν ακόμα ο εγκέφαλος της διενυε τα πρώτα του βήματα.
Θα αργήσει η Μπελα να αποκτήσει ικανότητα αυτάρκειας να κατανοήσει τη γλώσσα και να αναμετρηθεί με το ότι δεν έχει αναμνήσεις, παρά το ότι το σώμα της είναι ερωτικά ώριμο. Η ίδια λέει “Χρειάζομαι περισσότερο παρελθόν.”

Η Μπέλα είναι μια όμορφη επιστημονική Εύα με κάποιες φεμινιστικές απολήξεις αλλά πράγματι είναι μια ακόμα αντρική εφεύρεση που παρά την εξαιρετική φαντασία του Γκρέι θα περιοριστεί ..στον εαυτό της. Εννοώντας πως θα είναι μια όμορφη γυναίκα στο κέντρο ενός κύκλου, περιτριγυρισμένη από άντρες οι οποίοι θα τη διδάξουν, δοξάσουν και φέρουν θυελλώδεις σχέσεις κατά τη μεταπλαστική περίοδο της, εισάγοντας το ερώτημα εάν πρόκειται για ηδονοβλεψίες ή ενδυναμωτές. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Γκρέι ήταν παθιασμένος με το υλικό του και πολύ εργατικός.