Σωτηρία

«Τα σκουλαρίκια ήταν το πάθος της. Η γιαγιά έλεγε ότι τα αυτιά της θείας δεν ακούν κανέναν, τα’ χει μόνο για να κρεμάει σκουλαρίκια»

Μαζί με τη θεία.

Η Χαρά Ρόμβη γράφει για την λαϊκή Ελλάδα των 80ς και τα 90ς. Ενώ αυτά δεν είναι το αγαπημένο μου φλιτζάνι τσαγιού, πρέπει να γίνει η παραδοχή πως ξέρει καλά για το τι γράφει. Κάποιες φορές ξεχνιόμουν και νόμιζα πως άκουγα κάποια θεία στη σειρά στην εφορία να μιλάει στη φίλη της, ή κάποιον ταξιτζή από επαρχία να μου ανοίγει την καρδιά του (το διήγημα Βασίλης ειδικά).

Με κέρδισε πρώτο και καλύτερο το διήγημα «Θεία», το οποίο είναι αναμφισβήτητα το πιο δυνατό της. Και ο «Βασίλης» ήρθε με ανατριχιαστικό τέλος. Το «Θεία» μου άφησε την αίσθηση πως η γράφουσα στέλνει ένα φιλί στο χωριό και επιχειρεί κάπου να το αποθηκεύσει και διαφυλάξει, ενώ απλώνει όλα όσα έχουν κάπως σκονιστεί στις μνήμες των τότε παιδιών. Εννοώντας, πως ξέρει καλά και τα αντιπαθητικά ή τυφλά χαρακτηριστικά σημεία της περιόδου, τα γράφει κι όλας, αλλά με τρυφερότητα στο χέρι. Μου έμεινε η έκφραση από το «Σωτηρία», «χωριάτικες χειρονομίες». Ίσως το θυμάμαι λάθος, αλλά σίγουρα η Ρόμβη απαριθμεί τυχόν ‘ελαττώματα’ όπως θα τα έκριναν ψηλομύτες αστοί και ύστερα τους δείχνει την αγάπη της, η οποία δεν κρύβεται. Η αδυναμία που σημείωσα ήταν στη φωνή των παιδιών· ενώ είχαν αφέλεια, το λεξιλόγιο τους παρά ήταν δυνατό σε κάποια σημεία, άρα δεν διαχωρίζονταν εντόνως από τους υπόλοιπους χαρακτήρες.

Να διασωθούν τα 80ς-90ς λοιπόν.