Η κίτρινη ταπετσαρία

Καθώς έσβηνε το 23 και ενώ φούντωνε το 24, κρατούσα την κίτρινη ταπετσαρία και δεν είχα καμία διάθεση να γράψω για αυτό το αριστούργημα. Ακόμα και σήμερα (λυπάμαι υπέροχη Σάρλοτ), νιώθω εκνευρισμό γνωρίζοντας πως εάν ένα λιγοσέλιδο έργο σαν αυτό που βγήκε το 1892, έβγαινε τώρα, θα αντιμετωπιζόταν από τους περισσότερους με απαξίωση. Και όχι, δεν θα μιλήσω για ‘αισιοδοξία’ επειδή η συγγραφέας θα έβρισκε εκδοτικό, ενώ τότε θάφτηκε. Άλλα έργα της δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και σίγουρα δεν θα έπρεπε διαρκώς να είμαστε στον αγώνα και στα μαχαίρια. Έργα σαν αυτά θα έπρεπε να είχαν την παγκόσμια αναγνώριση που τους αρμόζει.

Μια γυναίκα μετά τη γέννα της αντιμετωπίζει συμπτώματα ψυχικής εξάντλησης. Ο άντρας της και ο αδερφός της (και οι δυο καταξιωμένοι γιατροί) προτείνουν ό,τι πρότειναν σε κάθε άρρωστη γυναίκα- ένα ταξίδι στην εξοχή, με καθαρό αέρα και ‘λιγότερο από δύο ώρες την ημέρα πνευματική εργασία’ – δηλαδή γράψιμο και διάβασμα.

Αυτή ήταν και η πραγματική συμβουλή ενός γιατρού που είχε επισκεφθεί η Σάρλοτ, αυτός ήταν ο Μούσος της (χα!) και φυσικά δεν ακολούθησε τις βλακώδεις πατροναρίστηκες συμβουλές του, αλλά έγραψε μια πιθανότητα του τι θα μπορούσε να συμβεί εάν τον άκουγε. Εάν μια εξαντλημένη λεχώνα, ψυχικά και σωματικά, αρνούνταν να επισκεφθεί και να ακούσει τη θλίψη και την αγανάκτησή της, κλείνοντας την πόρτα στο ίδιο της το μυαλό, επιχειρώντας να γίνει το χαλασμένο ρομπότ που συχνά η ψυχιατρική μας ταυτίζει. Μια κλασική περίπτωση υστερίας, όπως οι βικτωριανές γυναίκες ‘έπασχαν’ από αυτή. Η λέξη που μέχρι σήμερα μας συντροφεύει όταν δείχνουμε αντιρρήσεις στα γούστα του κάθε τυχάρπαστου.

Η ηρωίδα συνδέεται με μια μορφή που ζει στην κίτρινη ταπετσαρία του δωματίου στο οποίο απομονώνεται και πράγματι παρουσιάζονται υπέρλαμπρα τα πρώτα στάδια της παραφροσύνης. Μεταφυσικά με την έννοια του το Στρίψιμο της Βίδας, κλειστοφοβικά και πέρα για πέρα αληθινά.