Η ώρα του αστεριού
«…κανένας δεν μαθαίνει στα σκυλιά να κουνάνε την ουρά τους ούτε και στους ανθρώπους να πεινάνε – με το που γεννιόμαστε ξέρουμε. Έτσι όπως κανείς δεν θα της μάθαινε μια μέρα να πεθάνει: στα σίγουρα θα πέθαινε μια μέρα σαν να είχε αποστηθίσει από πριν νεράκι το ρόλο του αστεριού. Για την ώρα του θανάτου οι άνθρωποι γίνονται λαμπερά αστέρια του σινεμά, είναι η στιγμή δόξας του καθενός και είναι τότε που – σαν χορωδία -ηχούν συριστικές κορόνες».
Το πιο τρυφερό βιβλίο για τον θάνατο – αλήθεια. Αυτή η αφορμή, το τέλος του τέλους, είναι η ευκαιρία που κανείς θα πάρει για να αγκαλιάσει μέσα του όλα τα υπέροχα που κάποτε είχε και τον είχαν, τουλάχιστον αυτό ερμήνευσα μέσα από τη σειρά των γεγονότων που πέρασαν από την Μακκαμπέα, την ηρωίδα της Κλαρίσε Λισπέκτορ.
Όταν διαπίστωσα πως θα γνωρίσω τη Λισπέκτορ από το κύκνειο άσμα της, βυθίστηκα λίγο μέσα μου, αλλά όσο περνούσε η ώρα ξεκίνησε να μου φαίνεται κατάλληλο: είναι ένα βιβλίο με ιδιαίτερη αίσθηση χρόνου και μα την Ήρα, εάν το πιάσω από την αρχή, είμαι σίγουρη πως θα έχει αλλάξει, πώς κάπως αλλιώς θα είναι γραμμένο, πως οι λέξεις θα έχουν αλλάξει αλλά θα έχει μείνει ο ίδιος ρυθμός.
Η ώρα του αστεριού αφηγείται την ιστορία της Μακκαμπέας, μιας κοπέλας που έχει συντριβεί από τη φτώχεια, μέσα από τα μάτια του Ροντρίγκο Σ.Μ., ενός άνδρα συγγραφέα.
Καμία φορά η ζωή είναι πιο απίθανη από τα όνειρα και τη τέχνη, είναι τελείως παλαβή και ευθυγραμμίζονται κάτι συγκυρίες που σε πείθουν πως ίσως να μην είναι όλα και τόσο άσχημα: Ενώ διάβαζα Το γέλιο της Μέδουσας της Σιξού και έκανα διάλειμμα για να πιάσω τη Λισπέκτορ, διάβαζα ένα επίμετρο της Σιξού, το οποίο είναι μάλλον το καλύτερο επίμετρο που έχω διαβάσει ποτέ. Εκπληκτικό: με τα μάτια της Σιξού βλέπουμε τον Ροντρίγκο Σ.Μ., και με τα μάτια του ψευδοσυγγραφέα βλέπουμε την Μακκαμπέα και μέσα από εκεί ανατινάζεται το αστέρι της Κλαρίσε, με τη τυχαιότητα της γέννησης, τον καιρό πριν φάει αστακούς, τότε που θα έτρωγε την κρέμα, εάν την είχε, και κάπως μέσα στις αισθήσεις αντί για παραμύθια, χωράμε κι εμείς, η πιθανότητα, τα πάντα. Σαν να χώρεσαν όλες οι διαφορετικές ζωές που ήθελε η Πλαθ.
Νομίζω πως η Σ. και και η Λ. θα παραμείνουν συνδεδεμένες μέσα μου. Υπάρχει μια σπάνια μαγεία όταν κάποιος σου δείχνει τι αγαπάει περισσότερο στον κόσμο, τον λόγο που ξυπνάει. Η Σ. αναζητάει την αλήθεια της Λ. ως συγγραφέα και γυναίκα, ως πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα και μας αποκαλύπτει ό,τι υπάρχει πίσω από την κουρτίνα με έναν τρόπο προσεκτικό ώστε να διαφυλαχθεί η πολύτιμη Θεϊκή λάμψη.
