ΑΙΓΑΙΑΚΗ - ΜΙΝΩΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΦΑΡΑΩΝΙΚΗ ΝΑΥΤΙΚΗ ΒΑΣΗ PERU-NEFER

ΑΙΓΑΙΑΚΗ - ΜΙΝΩΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΦΑΡΑΩΝΙΚΗ ΝΑΥΤΙΚΗ ΒΑΣΗ PERU-NEFERΗ Φαραωνική ναυτική βάση της XVIII δυναστείας στο Peru-nefer έχει ταυτοποιηθεί από τον ερευνητή Bietak με το Tell el-Dabca/cEzbet Helmy, όπου ευρίσκετο η Άβαρις, πρωτεύουσα των λεγομένων Hyksos / Amu.
Θέση του Tell el-Dabca στο Δέλτα του Νείλου (Google Maps)
[image error] BM Papyrus 10056 αναφέρων τα πλοία των Kefti στο ναυπηγείο της βάσεως του Peru-nefer
Εικ. 2.4: Ανασύνθεση αποσπάσματος αναγλύφου από ασβεστοκονίαμα με Μινωικό ιερατικό / τελετουργικό περιεχόμενο από το ανάκτορο G στο Tell el-Dabca/cEzbet Helmy (γραφικά Marian Negrete Martinez, [1])
Θραύσματα από την αναπαράσταση μιας γυναίκας, ύψους περίπου δύο μέτρων, ενδεδυμένης με πτυχωτό τελετουργικό ένδυμα [1_53] βρέθηκαν κοντά στο βάση της κλίμακας που οδηγεί στο ανάκτορο G ... Εκτιμάται ότι πρόκειται γιά παράσταση θεάς ή βασίλισσας. Πέραν των θραυσμάτων που προέρχονταν από τοιχογραφίες εντοπίσθηκαν επίσης ανάγλυφα από κονίαμα κοντά στην πλευρική θύρα του ανακτόρου G. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται απεικονίσεις από τμήματα ζώων με κίτρινα κέρατα και άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου ενός άνδρα με ράβδο ανά χείρας, που πιθανότατα ανήκει σε μια εικόνα Μινωικής θεϊκής αναπαραστάσεως (Εικόνα 2.4). [1_54] Εκτός των Μινωϊκών τοιχογραφιών, το ανάκτορο G έδωσε επίσης θραύσματα έργων ζωγραφικής με Αιγυπτιακά διακοσμητικά θέματα, τα οποία ευρίσκονται όμως σε κακή κατάσταση, όμως φαίνεται σαφώς ότι είναι επηρεασμένα από την Μινωική τέχνη, αφού ακολουθούν τις οικείες σε αυτήν χρωματικές συμβάσεις.[1_55]
Εικ. 2.5: Ανασύνθεση διαζώματος με σκηνή ταυρομαχίας από το Tell el-Dabca/cEzbet Helmy (γραφικά Marian Negrete Martinez, [1])

Βορείως του ανακτόρου G, έξω από τον τοίχο του περιβόλου, υπήρχε ένα εργαστήριο το οποίο φαίνεται ότι εξυπηρετούσε την παραγωγή στρατιωτικού εξοπλισμού. Στο εργαστήριο ευρέθησαν πολλά βλήματα για σφενδόνες, κατασκευασμένα από τραβερτίνη, και δύο σωροί με συνολικά πάνω από 140 χάλκινες αιχμές βέλους. Η Υστερο - Ελλαδική τυπολογία τους μαρτυρεί ότι τέτοια εξαρτήματα απετέλεσαν εισαγωγές από την Ελλάδα και συναρμολογήθηκαν στο εργαστήριο (Εικόνα 2.6). [1_56] Ένα τρίτο εργαστήριο αποτελούμενο από πολλά κτίρια ήταν συνδεδεμένο με το βόρειο τμήμα του ανακτόρου F, το οποίο από τον MacGillivray έχει θεωρηθεί ως Μινωικό φυλάκειο στην ναυτική βάση του Peru-nefer. [14] Όλα τα προαναφερθέντα εργαστήρια χρονολογούνται από την ύστερη βασιλεία του Tuthmosis III και του Amenophis IΙ (δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνα π.Χ.). [1_57]
Εικ. 2.6: Αιχμές βέλους της Υστερο-Ελλαδικής περιόδου προερχόμενες από εργαστήριο ελεγχόμενο από το ανάκτορο G στο Tell el-Dabca/cEzbet Helmy, [1] 
Αιγαιακά διακοσμητικά στοιχεία στην Αίγυπτο της περιόδου Amarna
Στην Αίγυπτο Mινωικά χαρακτηριστικά όπως o γρύπας με το προσαρμοσμένο σπειροειδές σχέδιο στα φτερά και με ένθετες παραστάσεις κατά την ακολουθούμενη στην Αιγαιακή μεταλλοτεχνία τακτική, η αναπαράσταση του ανεστραμμένου τοπίου και του καλπάζοντος ζώου εμφανίζονται σπανίως, γιά παράδειγμα στον πέλεκυ και την μάχαιρα του Ahmose, τα οποία ευρέθηκαν στον τάφο της μητέρας του, της βασίλισσας Ahhotep II. Επί ξίφους από τον τάφο της παραπάνω απεικονίζονται παραστάσεις με το διακοσμητικό θέμα του καλπασμού στην μία πλευρά, με λέοντα απειλούντα ταύρο, παρέχοντας παράλληλα με ξίφη των Μυκηναϊκών τάφων. [6, pp. 148-149]  Αξιοσημείωτο είναι ότι η τελευταία έχει θεωρηθεί, κατά μίαν άποψη, ως Μινωικής καταγωγής![Kelder et al. 2018, p. 12] Η ερμηνεία του ονόματός της είναι 'η σελήνη είναι ικανοποιημένη' ή 'ειρήνη της σελήνης' ή 'αυτή που τιμά τον Ah” (δηλαδή τον Ασιάτη θεό της σελήνης). Σε μιά σύντομη παρέκβαση σημειώνουμε ότι κατά τον Ηρόδοτο, Ηδτ. 2.43.2, ο Ηρακλής υπήρξε Αιγύπτιος θεός, είχε δε μητέρα την Αλκμήνη, της οποίας το όνομα, κατά περίεργο τρόπο, σχετίζεται με αυτό της σελήνης (μήνη είναι η σελήνη), παραπέμποντας (;) στην Ahhotep!
Εικ. 1: Τελετουργικός πέλεκυς ευρεθείς στον τάφο της Ahhotep φέρον και Μινωικό γρύπα! (Luxor Museum, JE 4673, [2])
Τα Μινωικά διακοσμητικά θέματα εμφανίστηκαν και σε οροφογραφίες των τάφων της περιόδου της Hatshepsut, γιά παράδειγμα σε αυτόν του Senenmut, επιβίωσαν δε ως την περίοδο της Amarna.Στον τάφο του Qenamun, επιστάτη της ναυτικής βάσεως Peru-nefer, συναντώνται πράγματι: το θέμα του καλπασμού αλλά και το ανεστραμμένο τοπίο. Στον ίδιο τάφο βρίσκουμε απεικονίσεις όπλων, όπως φαρέτρας με διακόσμηση τρέχουσας σπείρας καθώς και θωρακίσεως τα οποία όλα έχουν χαρακτηρισθεί ως Μυκηναϊκά ή Αιγαιακά.

Εικ. 2: Αργυρό Αιγυπτιακό ομοίωμα σκάφους Μινωικού τύπου ευρεθέν στον τάφο της Ahhotep  (Luxor Museum, JE 4682, [2])
Μεταξύ των διακοσμητικών στοιχείων των τοιχογραφιών περιλαμβάνονται σκηνές με αναπηδώντες ταύρους καθώς και ταυρομαχίες εν συνδυασμώ με τον λαβύρινθο και τον ήμι - ρόδακα (Εικ. 2.5). Πιθανώς ως συνέχεια αυτών των σκηνών υπάρχουν παραστάσεις με ακροβάτες που περπατούν με τα χέρια επί του δαπέδου μέσα σε περιβάλλον φοινικοδένδρων, ένας νέος διέρχεται από σπίτια σε αγώνα δρόμου, και στην ίδια ζωφόρο άνδρας ενδεδυμένος με μακρύ ένδυμα, ίσως ιερέας,  στέκεται μπροστά στην ίδια όψη. Υπάρχουν επίσης θραύσματα από πλήρεις μορφές, όπως γενειοφόροι άνδρες. Μεταξύ των ανακατασκευασμένων ζωφόρων ευρίσκουμε επίσης λέοντες που κυνηγούν οπληφόρα ζώα και λεοπαρδάλεις να καταδιώκουν ελάφια. Στην ανώτερη τάξη των αρπακτικών ευρίσκουμε έναν γρύπα. Υπάρχουν επίσης παραστάσεις όπου κυνηγοί με σκύλους επιτίθενται σε άγρια ζώα, παραπέμπουσες σε σκηνές από την αγία Ειρήνη Κέας. [15][16] Οι σκηνές είναι ενσωματωμένες στη φύση, που περιλαμβάνει πέτρες και βράχους, βότσαλα ποταμών και υποβαθμισμένη βλάστηση. Αυτές οι αναπαραστάσεις θα μπορούσαν να έχουν τοποθετηθεί στην αίθουσα όπου το διάζωμα με την ταυρομαχία, ως ένδειξη της ιεραρχίας που υφίσταται στην φύση, σύμφωνα με την ιδεολογία της Μινωικής κοινωνίας. Όλα τα εμβλήματα και τα χαρακτηριστικά είναι σαφώς Μινωικά. Δεν υπάρχει τίποτα Αιγυπτιακό σε αυτά. Τα μόνα εικονογραφικά χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στην εξουσία είναι Μινωικά ανακτορικά εμβλήματα, τα οποία φαίνεται να προέρχονται από το ανάκτορο Κνωσού άμεσα ...

Εικ. 4: Οροφογραφία με κεφαλές ταύρων και ρόδακες XVIII δυναστείας, ευρεθείσα στον τάφο του Amenhotep III (Malqata, Thebes). New York, TheMetropolitan Museum of Art, 11.215.451
Τα σημαντικά κτίρια στο συγκρότημα του ανακτόρου του Amenhotep III στην θέση Malqata ήταν διακοσμημένα με έργα ζωγραφικής στο πάτωμα, τους τοίχους και την οροφή. Το μερικώς αποκατεστημένο τμήμα μιας οροφογραφίας, που εικονίζεται παραπάνω, ανακαλύφθηκε αντίκρυ από ένα δωμάτιο δίπλα στο υπνοδωμάτιο του φαραώ. Περιλαμβάνει ένα επαναλαμβανόμενο σχέδιο τρεχουσών σπειρών με ρόδακες εναλλασσόμενο με βουκράνια. Παρόμοια σχέδια οροφής, ζωγραφισμένα και διαμορφωμένα σε γύψο, έχουν ανασκαφεί λίγο ενωρίτερα σε διάφορες θέσεις του Αιγαίου.


Η Νεφερτίτη φέρουσα Αιγαιακά μηνοειδή ενώτια (Fig. 7, [2])
Εικ. 26: Αίθουσα του θρόνου στο ανάκτορο F της Αβάριος [3]
Το ελαιόδενδρο στην Αίγυπτο: ο ρόλος των Μυκηναίων
Χέρι του Akhenaten φέρον κλάδο ελαίας (ανάγλυφο 1353-1323 π.Χ., MMA 1981.449)
Σε αυτό το θραύσμα διατηρείται μόνο το όμορφα σκαλισμένο αριστερό χέρι του Akhenaten, που κρατάει ένα κατάφορτο με καρπό κλάδο ελαίας που μοιάζει να λούζεται από τις ακτίνες του ήλιου. Ολόκληρη η σκηνή θα έδειχνε τον βασιλέα όρθιο ακριβώς κάτω από τον ηλιακό δίσκο, αντικρύζοντα μιάν εληά από όπου έχει κόψει ένα κλαδί. Τα άνω κλαδιά του δέντρου είναι στα δεξιά κατά μήκος του κάτω άκρου του λίθου. Το κείμενο στην επάνω δεξιά πλευρά έχει καταστραφεί σκοπίμως, αφήνοντας μόνο ολίγα ίχνη των ιερογλυφικών. Αυτό το ανάγλυφο βρίσκεται επί του παρόντος στο Ägyptisches Museum und Papyrussammlung στο Βερολίνο, με μακροπρόθεσμο δανεισμό με αντάλλαγμα δύο κεφαλές σε γύψο που ανασκάφηκαν στην Amarna. Αυτές οι κεφαλές εμφανίζονται στην αίθουσα γκαλερί Amarna του Μουσείου.
Η ιδιαίτερη προβολή της ελιάς κατά την περίοδο el-'Amarna υποδηλώνει ότι από την εποχή του Akhenaten και μετά, αυτή κατέστη σημαντικό μέρος της Αιγυπτιακής ζωής. Οι επαφές της Αιγύπτου με τον Μυκηναϊκό κόσμο αυτήν την περίοδο εκτιμώνται ως το στοιχείο που έδωσε την ώθηση για τη δημιουργία των πρώτων ελαιώνων στην Αίγυπτο. Επιπρόσθετα σημειώνεται ότι υπάρχουν στοιχεία τα οποία πιστοποιούν ότι τουλάχιστον κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, η εξαγωγή ελαιολάδου από την Μυκηναϊκή Ελλάδα στην Αίγυπτο είχε αναδειχθεί σε σημαντική συνιστώσα των διακρατικών εμπορικών σχέσεων.[3_10_76]
Μυκηναίοι πολεμιστές στο πλευρό Αιγυπτίων ;
[image error]
[image error] Ζωγραφισμένος Πάπυρος XVIII δυναστείας (British Museum 74100)
Στον ζωγραφισμένο πάπυρο, χωρίς κείμενο, έχουν σωθεί θραύσματα δύο (ή τριών ;) σκηνών: Στην μία σκηνή παρουσιάζεται πεσμένος Αιγύπτιος του οποίου έχει επιβληθεί Λίβυος, ενώ άλλοι Λίβυοι τοξότες προελαύνουν. Στην άλλη απεικονίζονται Αιγύπτιοι ιππείς, μερικοί των οποίων φέρουν κράνη είτε χιτώνια από δέρας ταύρου. Άλλα μη τοποθετημένα θραύσματα δείχνουν τμήματα πεζικού και δένδρο. Η σκηνή περιλαμβάνει και άλλα στοιχεία τοπίου. Τα ανωτέρω θραύσματα απεικονίζουν το χαρακτηριστικό οδοντόφρακτο κράνος από δόντια κάπρου, το οποίο θεωρείται τυπικά Μυκηναϊκό. Ως εκ τούτου εκτιμάται ότι Μυκηναίοι πολέμησαν για λογαριασμό του Akhenaten.
Οδοντόφρακτο Μυκηναϊκό κράνος (Μυκήναι, ΕΑΜΑ 6568)
Οι έντονα χρωματισμένες σκηνές του παπύρου απεικονίζουν μια μάχη μεταξύ Αιγυπτιακών δυνάμεων και Λιβυκών φυλών, περιλαμβάνουν δε μια μοναδική απεικόνιση ενός Αιγυπτίου στρατιώτη απειλούμενου από τον εχθρό. Πρός βοήθειά του σπεύδει ομάδα στρατιωτών που, κρίνοντας από την τυπική Αιγυπτιακή ένδυσή τους στα λευκά, αγωνίζονται στην πλευρά των Αιγυπτίων. Αλλά σε αντίθεση με τις κανονικές αιγυπτιακές δυνάμεις, αυτοί οι πολεμιστές φορούν τμηματική δερμάτινη θωράκιση και κατακόρυφα κατατμημένα κίτρινα κράνη (η χρωστική ουσία που χρησιμοποιείται εδώ είναι η σανδαράχη). Αυτή η απόδοση του τύπου αυτού κράνους κατά πάσα πιθανότητα ανταποκρίνεται στο οδοντόφρακτο κράνος οδόντων κάπρου, το οποίο χρησιμοποιούσε η Μυκηναϊκή αριστοκρατία. [20]  Παραδείγματα του εν λόγω κράνους απεικονίζονται σε τοιχογραφίες της υπό συζήτηση περιόδου, αλλά περιγράφονται και από την Ιλιάδα του Ομήρου, Ομ. Ιλ. 10. 260-265. Σχετικά τεκμήρια έχουν μάλιστα επιβιώσει μέχρι σήμερα, όπως αυτό από τα Δενδρά του 15/14 αι.  και από τις ίδιες τις Μυκήνες. [21] Ομοίως, η δερμάτινη θωράκιση του κορμού του σώματος απεικονίζεται σε παραστάσεις αγγείων.[22] Οι Μυκηναίοι μισθοφόροι ή σύμμαχοι (;) συνέχισαν να απασχολούνται από τους διαδόχους του Akhenaten. Η ανακάλυψη ενός κομματιού τέτοιου κράνους στην Pi-Ramesse του ανατολικού Δέλτα τεκμηριώνει ότι Μυκηναίοι πολεμιστές ήταν παρόντες σε αυτήν την σημαντική στρατιωτική βάση του 13ου αι., όπου ευρίσκετο και η βασιλική κατοικία.
Freeze of Taureador from Palace F, Avariis (Graphic: OREA)
Συρο - Παλαιστινιακού τύπου αμφορείς από τραβερτίνη στην Κνωσσό και τις Αιγυπτιακές Θήβες
(left) Travertine amphora, Katsamba. LM Ib – II, Archaeological Museum, Heraklion 2409(right) Travertine amphora, Thebes, Wady Qurud. Dynasty 18,reign of Thutmose III, ca. 1479 – 1425 b.c. The MetropolitanMuseum of Art, New York, Rogers Fund, 1918 18.8.19
This travertine amphora with an attached stand is modeled after a vessel type called a Canaanite jar.[11_1] Commodities such as wine and oil were traded throughout the Eastern Mediterranean and imported into Egypt from the Levant in Canaanite jars from the time of the Middle Kingdom.[11_2] The tomb of Rekhmire, which dates to the reign of Thutmose III, is decorated with scenes showing the princes of Retenu [11_3] bringing as tribute amphorae of this kind, labeled as containing incense. [11_4] And indeed, analyses of residues found in New Kingdom amphorae from Amarna have shown that they contained pistacia resin, a substance from the Levant used as incense.[11_5]
Later in the New Kingdom, this vessel shape was incorporated into the Egyptian pottery corpus and produced locally. [11_6] The Egyptian-made pottery jars were produced in marl clays and covered with light-colored polished slips that resemble the polished stone used here. [11_7] Large numbers of such jars have been recovered from the palaces of Amenhotep III at Malqata, where, according to hieratic dockets inscribed on them, [11_8] they contained wines from all over Egypt that were used in the Sed festivals of the king. Similar vessels resting on stands are frequently depicted in vineyard and estate scenes in other New Kingdom tombs. [11_9]
The present jar was found in the tomb of the three foreign wives of Thutmose III. It is still full of hardened ointment. The jar may originally have been closed with a small disk of alabaster to protect its valuable contents, although no lid survives.
An identical jar, now in Cairo, was found by the Egyptian Expedition of The Metropolitan Museum of Art in a burial of the early Eighteenth Dynasty in Deir el-Bahri. [11_10] Another example, this one inscribed for Thutmose III, was found in a tomb on Crete, [11_11] and a third was discovered reused in the burial of Psusennes I (r. 1040-992 B.C.), of the XXI-st Dynasty, at Tanis. [11_12] A jar and stand of the same type inscribed for Amenhotep II, formerly in the Gallatin Collection and now in the Metropolitan Museum, is thought to have come from this king's tomb. [13] Jars of similar shape with attached or accompanying stands have also been found in the tombs of Maiherperi, a courtier of Hatshepsut and Thutmose III, [11_14] and Yuya, the father-in-law of Amenhotep III, in the Valley of the Kings. [11_15]

RECONSTRUCT TELL EL-DABA
ΟΜΟΙΩΜΑ ΠΛΟΙΑΡΙΟΥ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΑΦΟ ΤΟΥ GUROB
Πέραν του ελλαδικού οικισμού της Ύστερης Εποχής του Χαλκού,[2_14] στην Gurob ανευρέθη και ομοίωμα πεντηκοντόρου σκάφους επί τροχών, το οποίο από την Wachsmann αναγνωρίσθηκε ως ακολουθούν το Μυκηναϊκό πρωτότυπο, όπως, άλλωστε, και το αργυρό ομοίωμα το οποίο ανεσκάφη στον τάφο της Ahhotep.[2_15] 

The Gurob Ship-Cart Model, port-side view of the model(Petrie Museum negatives no. 904; photo ourtesy Petrie Museum of Egyptian Archaeology; p.5)
Η Wachsmann συσχετίζει το τροχήλατο ομοίωμα πλοίου του Gurob (τάφος 611) με το πλοίο επί του οποίου επέβαινε ο Διόνυσος κατά την θριαμβευτική πομπή των Ανθεστηρίων, το οποίο απαντάται στην ζωφόρο του Αττικού Ημερολογίου. Στενότερη χρονολογική συσχέτιση με το Αιγαίο βεβαίως αναγνωρίζει βασιζόμενη σε πήλινο θραύσμα ομοιώματος πλοίου από τον Πύργο Λιβανάτων (αρχαία Κύνος, ΥΕ ΙΙΙc1b, βλ. Wachsmann 2012, p. 120).

Wachsmann emphasizes that the Gurob model 's prototype is the Late Helladic galley. These galleys were f irst used by the Mycenaeans; the Sea Peoples adopted and adapted them to their needs, and according to Wachsmann, Cyprus assisted in the continuation of the Mycenaean Greek galley type across the Greek Dark Ages (c. 1100–800 BC). Other iconographic representations of Helladic ships from Egypt are seen in Medinet Habu and Dakhla Oasis (p. 33, 59). 
To Wachsmann, Ahhotep's silver model was made by Egyptian artisan(s) but received Aegean influences. Specifically, it resembles Minoan iconographic parallels (e.g. the paddled flotilla in the miniature frieze – West House, Akrotiri, Thera) and replicates a relatively small and narrow ten-oared Minoan prototype vessel, with the carriage possibly being a Hyksos influence (p. 91-97). Finally, through a series of pieces of evidence, Wachsmann suggests that Ahhotep's silver model could have been plunder taken by the Egyptians during the conquest of Avaris by Kamose or Ahmose, a scenario that accepts the Minoan presence at Avaris under Hyksos rule. Material culture – notably the Minoan frescoes at Avaris – supports the author in his ‘plunder hypothesis’, but only if the date of these murals is accepted as Hyksos rather than Thutmosid Period. His discussion of the construction of Minoan vessels on Egyptian soil, on the basis of textual evidence, is equally challenging (p. 97). In effect, because of the fluid interpretation of material culture and texts, the Minoan/Aegean presence in the Delta in the Hyksos Period and/or Eighteenth Dynasty is controversial to the point that scholars can only hypothesise on the topic. It is certain that some readers may find this chapter rather provocative, as it reflects a warm debate in the field.
Appendix 6 (by Ruth Siddall) re-describes the colours on the Gurob model and any unattached pieces (white, red, yellow, blue), and the way pigment samples were analysed. Wachsmann suggests that some pigments used on the item were likely to have been imported from the Aegean (e.g. saffron for yellow pigment) (p. 245). In my opinion, such a notion would appear sensible, especially when considering the sources of colour inspiration for the model (appendix 3). 
Πράγματι στον τάφο 11, αλλά και στον 600, ευρέθη αδράχτι ιδιόμορφου μη Αιγυπτιακού τύπου, το οποίο αντίθετα ταυτοποιήθηκε με ανάλογα από το Αιγαίο. Ο χαρακτηρισμός του ευρήματος ως Αιγαιακού επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι στον τάφο 600 ευρέθησαν επίσης κεραμεικά Αιγαιακής προελεύσεως, η δε Barber υπεστήριξε ότι το αδράχτι του τάφου 11 είναι Αιγαιακής σχεδιάσεως μεν, αλλά τοπικής κατασκευής και μάλιστα, πιθανότατα, από τοπικά υλικά.11_19 Επιπρόσθετα η ίδια υπεστήριξε ότι στον τάφο 600 είχε ταφεί νεκρός από το Αιγαίο.
I. Grace 1956, pp. 80-81; Amiran 1970, pl. 43; Bourriau 1990, p. 18.
z. Dorothea Arnold, F. Arnold, and S. J. Allen 1995, pp. 27-29, fig. 6.
3. Norman de G. Davies 1935, pl. x; Norman de G. Davies 1943, pls. XXII, XXIII (top registers).
4. Virey 1889, pp. 37-38; Norman de G. Davies 1943, p. 28, pls. II, XXI.
5. Serpico and White 1998, p. 1038; Serpico and White 2000, pp. 434-36.
6. Peet and Woolley 1923, pl. LII (Type XLII/67, XLIII/120), pl. LIII (Type LXX/130); Frankfort and Pendlebury 1933, pp. 112-13 (Types XVI, "Wine jars," XVII, "Two-handled bottles," XIX, "Two-handled jars"); Rose 1984, pp. 135, fig. 10.1 (Types 20, 21), 137.
7. Nicholson and Rose 1985, p. 136; Bourriau and Nicholson 1992, p. 56.
8. Hayes 1951; Hayes 1959, p. 248, fig. 151.
9. Norman de G. Davies 1923, pl. XXX (Nebamun, Theban tomb 90).
10. Egyptian Museum, Cairo, 45638. Deir el-Bahri, CC4I, Pit 3, chamber B, burial 4; Lansing 1917, pp. 17, fig. 18 (second from left), 21.
11. Karetsou and Andreadaki-Blasaki 200o, pp. 220¬21; Lilyquist 1995, p. 41, no. 95, figs. 90, 91.
12. Montet 1951, pp. 93-94, no. 331, pl. LXII.
13. Metropolitan Museum of Art, New York, 66.99.23. Cooney 1953, p. 7, no. 21, pl. XVIII; Lilyquist 1995, p. 53, no. BB, fig. 146.
14. Daressy 1902, pp. 12-13, pl. IV, 24007
15. Quihell 1908, p. 48, pl. XXIV.
[2_14]. Petrie 1890, pp. 33-40 (§65-79).
[2_15]. Wachsmann 2008a, 2008b, 2012; Brönn 2006, pp. 66, 70; Hankey 1993, pp. 13-14; Sweeney 2009, pp. 89-90; Emanuel 2014. Για την αναπαράσταση του ευρήματος UC 16044 βλ. Institute for the Visualization of History, Inc., Gurob Ship-Cart Model, Photograph Catalogue
(http://www.vizin.org/Gurob/Gurob_fina...).

1. Bietak, M. 2010. "Minoan presence in the pharaonic naval base of Peru-nefer," in Cretan Offerings: Studies in Honour of Peter Warren (BSA Studies 18), ed. O. Krzyszkowska, London, pp. 11-24.
2. Kelder, J. M., S. E. Cole, and E. H. Cline. 2018. “Memphis, Minos, and Mycenae: Bronze Age Contact between Egypt and the Aegean,” in Beyond the Nile: Egypt and the Classical World, ed. S. E. Cole, Los Angeles, pp. 9-17.
3. Κονιδάρης, Δ. 2016. Οι Χετταίοι και ο κόσμος του Αιγαίου, Αθήνα.

4. Schofield, L. and R. B. Parkinson. 1994. "Of Helmets and Heretics: A Possible Egyptian Representation of Mycenaean Warriors on a Papyrus from El-Amarna," The Annual of the British School at Athens 89, pp. 157-170.

5. Shaw, I, 2013. Ancient Egyptian Technology and Innovation, London / New Delhi . New York / Sydney.

6. Davis, A. L. 2016. "Egyptian and Minoan Relations during the Eighteenth Dynasty/Late Bronze Age" (diss. Brown Univ.).

7. Morgan, L. 2010. "An Aegean griffin in Egypt: The hunt frieze at Tell el Dab‘a," in Egypt and the Levant. International Journal for Egyptian Archaeology and Related Disciplines XX, pp. 303-323.
8. https://research.britishmuseum.org/re...
9. https://www.orea.oeaw.ac.at/en/resear... EL-DABA: LATE MINOAN WALL PAINTINGS
10. Lilyquist, L. 2013. "Remarks on Internationalism: The Non-Textual Data," in Cultures in Contact: From Mesopotamia to the Mediterranean in the Second Millennium B.C. (Metropolitan Museum of Art Symposia), ed. J. Aruz, S. B. Graff, and Y. Rakic, pp. 268–73.
11. Roehrig, C. H., R. Dreyfus, C. A. Keller. 2006. Hatshepsut, from Queen to Pharaoh, The Metropolitan Museum of Art, New York.
12. Sfakianou Bealby, M. 2015. Rev. of S. Wachsmann. The Gurob Ship-Cart Model and Its Mediterranean Context,  in Birmingham Egyptology Journal 3, pp. 1-4. (http://birminghamegyptology.co.uk/wp-...)
13. Morgan, L. The Hunt Frieze (from ceremonial palace F), <http://www.wall-paintings-ted.de/hunt... (29 March 2020).

14. MacGillivray, J. A. 2009. "Thera, Hatshepsut, and the Keftiu: crisis and response in Egypt and the Aegean in the mid-second millennium bc," in Time’s Up! Dating the Minoan eruption of Santorini (Monographs of the Danish Institute at Athens 10) Acts of the Minoan Eruption Chronology Workshop, Sandbjerg November 2007 initiated by Jan Heinemeier & Walter L. Friedrich, ed. D. A. Warburton, Naryana, pp. 154-170.

15. Marinatos, Ν. and L. Morgan. 2005. “The Dog Pursuit Scenes from Tell el-Dab'a and Kea,” in Aegean Wall Paintings (BSA Studies 13), ed. L. Morgan, London, pp. 119–122.
http://users.uoi.gr/gramisar/prosopik...

16. Bietak, M., C. von Rüden, J. Becker, J. Jungfleisch, L. Morgan and E. Peintner. 2012/2013. “Preliminary Report of the Tell el-Dab`a Wall Painting Project – Season 2011/2012,” Egypt and the Levant 22/23 (2012/2013), pp. 127-143. 
ΜΥΚΗΝΑΙΚΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΣΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥΤΑΝΧΑΜΩΝ(Morgan, L. 2004, p. 294)...This becomes even more evident when we consider the tomb of Tutankhamun, which had a significant number of portable objects with iconography of the feline hunt. On the famous painted box we see the king's appropriation of feline power in conquering human foes.36 Warfare and hunting are directly paralleled on sides and lid, and on the ends the king is depicted as a sphinx (lion-man) trampling his enemies. Large felines play a protective role in Egyptian royal iconography and presage royal authority. Unusually, a gold foil chariot attachment shows a winged griffin and a dog attacking an antelope (Fig. 11).37 The dog - in Aegean idiom – attacks the belly of the animal. Equally significantly, the funerary equipment of Tutankhamun is unique in including three scenes of a leopard attacking its prey, recalling the gold inlays from Shaft Grave III at Mllrenae, where lions and a leopard hunt their prey amidst palm trees. (Fig. 6). 
The ivory vencered box juxtaposes scenes of the king with scenes of hunting by royal dogs, lions and a leopard.38 On four gold buckles from a harness the power of the lion and leopard as hunters is paralleled with that of king as warrior.39 A gold dagger, found face down on the abdomen of the king's mummified body, has the king's cartouche on the pommel and a hunt down the sheath, with scenes of a dog and a lion attacking their prey, and a lion (below) and leopard (above) together attacking an ibex (Fig. 12).40
εμπλουτισμένο απόσπασμα από το βιβλίο Ο Πρώιμος Αιγυπτιακός Πολιτισμός και οι αλληλεπιδράσεις με το Αιγαίο , κεντρική διάθεση ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
μετάφραση - προσαρμογή του ιστολόγου

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ: 08.04.2020