Το φαινόμενο της Μπάμπουσκα *

Ώρα 3:00 π.μ.

Το άρωμα των λουλουδιών που έχουν πλημμυρίσει το δωμάτιο με ζαλίζει. Στο δωμάτιο ακούγεται μόνο το απαλό ροχαλητό της διπλανής κοπέλας που μόλις κατάφερε να κοιμηθεί κατάκοπη από μια σειρά περιπετειών που άθελά μου άκουγα όλη την ημέρα. Δεν την βλέπω, μας χωρίζει το παραβάν που έβαλαν όταν της έκαναν αλλαγή στους επιδέσμους και το ξέχασαν εκεί. Δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσει ή όχι. Από τη μία έχω την ησυχία μου και τον χώρο μου κατά κάποιο τρόπο, από την άλλη κάθε φορά που μιλάμε είναι σα να βρισκόμαστε σε διπλανά κελιά σε κάποια φυλακή, αν και αυτή θα ήταν η πιο χαρούμενη φυλακή του κόσμου. Ή και όχι. Για μένα πάντως είναι. Και γι’ αυτό και δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Γιατί κρατάω αγκαλιά την κόρη μου. Και γιατί πρέπει να το γράψω για να το πιστέψω. Διότι ποτέ δεν περίμενα ότι το δεύτερο παιδί μπορεί να ξυπνήσει μέσα μου τέτοιο χείμαρρο συναισθημάτων. Νόμιζα ότι ως παλιά μαμά θα τα ξέρω όλα ήδη, θα τα έχω νιώσει όλα ήδη, αλλά όχι. Όλη τη νύχτα την κρατάω στην αγκαλιά μου, την ταΐζω, την χαϊδεύω, αχόρταγα, χωρίς καμία φοβία μην κάνω λάθος όπως την πρώτη φορά –η αγάπη της μαμάς ξέρει, το ξέρω τώρα πια. Και όλη νύχτα στριφογυρίζει στο μυαλό μου σε επανάληψη μια φράση που ξέρω ότι θα καταλήξει στο διαδικτυακό μου ημερολόγιο την πρώτη στιγμή που θα βρω χρόνο να καθίσω μπροστά στο παλιό μου λάπτοπ:

Γυναίκα γεννάει γυναίκα.

Όλη μου τη ζωή πίστευα απλά ότι όταν μια γυναίκα γεννάει παιδιά είναι το ίδιο κι αυτό γιατί αγαπώ τα παιδιά, τα λατρεύω, αγόρια, κορίτσια, όλα.  Εδώ όμως κάτι είναι διαφορετικό, τριγυρίζει στο μυαλό μου αλλά δεν μπορώ να το εκφράσω ακριβώς. Κοιτάζω γύρω μου, σκέφτομαι όσα είδα σήμερα που με μερικές αναποδιές βρέθηκα ν’ αλλάζω 3 δωμάτια. Γυναίκες ξαπλωμένες στα ανακλινόμενα κρεβάτια της χαράς και του πόνου, γυναίκες που μόλις έγιναν μάνες κι έχουν δίπλα τις δικές τους μάνες. Και όσες από εμάς γεννήσαμε κορίτσια, αν όλα πάνε καλά, μια μέρα θα βρεθούμε να κρατάμε το χέρι της δικής μας κόρης όταν θα φέρνει στον κόσμο ένα νέο άνθρωπο. Κι αν τύχει αυτός ο άνθρωπος να είναι πάλι κορίτσι, τότε όλο αυτό δεν θα μοιάζει μ’ εκείνες τις ξύλινες ρώσικες κούκλες που μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη;

Το φαινόμενο της Μπάμπουσκα. Η φράση αναβοσβήνει στο μυαλό μου και χαμογελάω ευτυχισμένη που αξιώθηκα να το ζήσω και αυτό.

Η κοπέλα δίπλα από το παραβάν αρχίζει να κλαίει με λυγμούς.

«Πονάω μαμά, πονάω πολύ».

«Δεν είναι τίποτα μωρό μου. Όλα θα πάνε καλά». Κι ένας ήχος από φιλί. Φιλάω κι εγώ το δικό μου μωρό που κοιμάται με σφιγμένες τις μπουνίτσες του.

«Όλα θα πάνε καλά Αλίκη μου», ψιθυρίζω κι εγώ.

*Το ξέρω ότι λέγεται Ματριόσκα. Οι πιο πολλοί όμως την ξέρουν Μπάμπουσκα, όπως κι ο άντρας μου που πήγε στη Μόσχα κι έψαξε σε αρκετά μαγαζιά να μου αγοράσει μία. Κι ενώ όλοι τον κοιτούσαν με απορία, ένας ευγενικός πωλητής τον ενημέρωσε ότι ψάχνει ν’αγοράσει μία γιαγιά και είναι μάλλον λίγο δύσκολο να τα καταφέρει.