Γιώτα Παπαδημακοπούλου's Blog, page 3
August 5, 2013
"Φίλοι" που μας απογοητεύουν
Πριν από δύο μέρες, είχα μια συζήτηση με μια φίλη η οποία, έκανε μια παρατήρηση που με οδήγησε στο να της ανοίξω την καρδιά μου -που τόσο μεγάλη ανάγκη είχα και όμως, δεν το παραδεχόμουν ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό γιατί πληγωνόμουν- και να της μιλήσω για ορισμένα πράγματα. Ή για να είμαι πιο ακριβής, για ένα συγκεκριμένο άτομο και την συμπεριφορά του απέναντί μου -και όχι μόνο-, που δεν θα έλεγα πως με έχει στεναχωρήσει, ούτε με έχει αναστατώσει. Το συναίσθημα που έχει γεννηθεί μέσα μου, περισσότερο θυμός είναι παρά οτιδήποτε άλλο. Θυμός κι απογοήτευση γιατί όταν κάποιος τον οποίον αγαπάς και αντιμετωπίζεις ως φίλο, ως κομμάτι της ζωής σου, συμπεριφέρεται με τρόπο ανάρμοστο και απαράδεκτο, είναι το λιγότερο που μπορείς να νιώσεις.
Η συγκεκριμένη προαναφερόμενη παρατήρηση που μου έκανε η φιλενάδα μου, δεν είναι η αιτία της παραδοχής μιας δυσάρεστης κατάστασης από μέρους μου -έστω και με μεγάλη, με τραγικά μεγάλη καθυστέρηση αφού έπρεπε εδώ και μήνες να έχω ανοίξει τα μάτια μου-, αλλά μια ακόμα αφορμή, το κερασάκι σε μια τούρτα που ξεχειλίζει πλέον από διακοσμητικά στολίδια και που με κάνει να αηδιάζω και να πνίγομαι. Μπορεί να αναρωτιέστε αν μιλάω για άντρα ή για γυναίκα όμως αυτό, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το φύλο μας, δεν καθορίζει την συμπεριφορά και τα συναισθήματά μας. Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι και όχι άδεια κουφάρια, είναι αρκετό για να μας κάνει να συναισθανόμαστε και εντέλει, να συμπεριφερόμαστε, κατά πως είναι σωστό και πρέπον.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που τόσο πολύ με έχει απογοητεύσει και εξοργίσει, έχει δει από μένα χίλια δυο καλά. Τον έχω στηρίξει όσο λίγοι, τον έχω βοηθήσει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, έχει μπει ακόμα και στην διαδικασία να τον υποστηρίξω και να έρθω σε μια κάποια ρήξη με άλλους ανθρώπους οι οποίοι, δεν τον συμπαθούν και τόσο πολύ, που τους είναι αδιάφορος ή που ακόμα, έχουν παρατηρήσει πράγματα που εγώ δεν ήθελα να τα δω -ή έκανα πως δεν τα έβλεπα-, διαστρεβλώνοντας τελικά την ίδια την πραγματικότητα. Όταν όμως συσσωρεύονται πολλά μέσα σου, δεν μπορείς... πνίγεσαι και έρχεται η ώρα που είτε θα μιλήσεις σε κάποιον για να τα βγάλεις από μέσα σου, είτε θα εκραγείς. Γιατί πολύ απλά, έχεις δώσει ψυχή και αγάπη σε κάποιον που στάθηκε ανάξιος και αυτό, είναι τόσο απογοητευτικό και ταπεινωτικό.
Μου αρέσει να βοηθάω τους άλλους γύρω μου, να τους στηρίζω και να προσφέρω χωρίς να ζητάω τίποτα, χωρίς να περιμένω ανταλλάγματα, κάτι που όσοι με γνωρίζουν, έστω και λίγο, πρέπει να το έχουν καταλάβει, μα πάνω απ' όλα, να τους δίνω την αγάπη που ειδικά μια χρόνια φιλία μπορεί να φέρει. Το κάνω γιατί είμαι ευτυχισμένη με το να ξέρω πως με τον τρόπο μου, έφερα ένα χαμόγελο στα χείλη τους. Δεν σκέφτομαι ποτέ πως ίσως να μπορώ να ωφεληθώ κάποια στιγμή γιατί πολύ απλά, ξέρω ποια είμαι, ξέρω να πατάω γερά στα πόδια μου και πάνω απ' όλα, ξέρω να παλεύω μόνη μου και να στηρίζομαι στον εαυτό μου. Όταν όμως βλέπω άτομα σαν το συγκεκριμένο, να βοηθάνε άλλους ανθρώπους, ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχουν κάτι τίποτα για εκείνους αλλά μπορεί μέχρι και να τους έχουν υπονομεύσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να νταραβερίζονται μαζί τους ενώ είχαν πει πως δεν θα το έκαναν ποτέ ξανά για κανέναν λόγο, που τους έχουν φερθεί σκάρτα τότε δεν μπορώ, λυπάμαι, αλλά με πνίγει το παράπονο και η αδικία. Γιατί οι δήθεν αποδεικνύονται τελικά ποιο ωφελημένοι και δοξασμένοι από οποιονδήποτε άλλον.
Δεν θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες γιατί πραγματικά, δεν αξίζει τον κόπο. Όπως τελικά, δεν αξίζουν τον κόπο ορισμένοι άνθρωποι γιατί είναι λίγοι και αχάριστοι. Γιατί αφήνουν άλλα, δυσάρεστα και κομπλεξικά συναισθήματα, να βγαίνουν στην επιφάνεια με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Δεν θα το κάνω γιατί πραγματικά, τέτοιοι άνθρωποι, δεν αξίζουν το χρόνο και το σάλιο μου. Δεν έχω χώρο στη ζωή μου για αρνητικά συναισθήματα, για βλαβερές σκέψεις που να αλλοιώνουν μέρα με τη μέρα την ύπαρξή μου. Κάποιοι μπορεί να τα χρειάζονται, όχι όμως εγώ. Ορισμένοι άνθρωποι, δεν αξίζουν την στήριξη, ηθική και ψυχολογική, την αγάπη αλλά και τη βοήθειά μου, πράγματα τα οποία, δεν σκοπεύω να τους τα ξαναδώσω ποτέ στο μέλλον. Όχι από εγωισμό, ούτε από μνησικακίες και εμπάθεια. Όχι... ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, δεν κρατάω κακίες. Απλώς πιστεύω πως το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου, πρέπει να το δώσεις σε εκείνους που θα το εκτιμήσουν στ' αλήθεια.
Σήμερα ήταν μια πολύ σημαντική μέρα για μένα και όχι, δεν σκοπεύω να αναλωθώ περισσότερο σε συναισθήματα και σκέψεις που δεν μου ταιριάζουν. Απλά, θέλω να δώσω ένα μήνυμα. Μην απογοητεύετε τους ανθρώπους που σας αγαπάνε... δεν το αξίζουν. Μην απογοητεύετε όσους σας στηρίζουν με ανιδιοτέλεια και όλο τους το είναι... αποδεικνύετε περίτρανα πως δεν αξίζετε την βοήθειά τους. Μην φθονείτε τα καλά που έρχονται στο δρόμο των φίλων σας... αυτό, είναι καθαρή κακία και κόμπλεξ και αν μη τι άλλο, είναι θλιβερό, όχι για τους φίλους σας αλλά για σας γιατί στο τέλος, θα ξεχάσετε ποιοι ήσασταν και ποιοι πιστεύατε ότι θα γίνετε πριν να αρχίσετε να αλλάζετε. Και όταν τελικά θα χάσετε την στήριξη και την αγάπη εκείνων που τόσο πίστευαν σε σας, δίνοντάς σας ευκαιρίες που ποτέ δεν αξιοποιήσατε, θα το καταλάβετε και όμως... ίσως τότε να είναι αργά.
Προσωπικά, λυπάμαι που ο συγκεκριμένος άνθρωπος με έκανε να νιώσω έτσι, ευχαριστώ όμως τον θεό που έχω φίλες όπως η Ειρήνη, το Μπακαράκι και η Νικολέτα που κάθε μέρα, με κάνουν να νιώθω πιο σημαντική απ' όσο είμαι και αυτό, καθαρά ως άνθρωπος και προσωπικότητα. Σας αγαπώ, όχι μόνο γιατί είστε πάντα εκεί αλλά γιατί βλέπετε αυτό που είμαι, το αναγνωρίζετε, το ξέρετε και το εκτιμάτε. Σας αγαπώ γιατί κάνετε συμπεριφορές απαίσιες να φαντάζουν ασήμαντες μπροστά σε όσα μου δίνετε εσείς. Σας αγαπώ γιατί γνωρίζετε πως δεν περιμένω ανταλλάγματα και γιατί δίνετε, χωρίς να περιμένετε κι εσείς με τη σειρά σας. Σας αγαπάω για την ειλικρίνεια και την καθαρότητα της ψυχής σας... Μακάρι όλοι οι άνθρωποι, να είχαν κάτι από εσάς... απλά...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Η συγκεκριμένη προαναφερόμενη παρατήρηση που μου έκανε η φιλενάδα μου, δεν είναι η αιτία της παραδοχής μιας δυσάρεστης κατάστασης από μέρους μου -έστω και με μεγάλη, με τραγικά μεγάλη καθυστέρηση αφού έπρεπε εδώ και μήνες να έχω ανοίξει τα μάτια μου-, αλλά μια ακόμα αφορμή, το κερασάκι σε μια τούρτα που ξεχειλίζει πλέον από διακοσμητικά στολίδια και που με κάνει να αηδιάζω και να πνίγομαι. Μπορεί να αναρωτιέστε αν μιλάω για άντρα ή για γυναίκα όμως αυτό, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το φύλο μας, δεν καθορίζει την συμπεριφορά και τα συναισθήματά μας. Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι και όχι άδεια κουφάρια, είναι αρκετό για να μας κάνει να συναισθανόμαστε και εντέλει, να συμπεριφερόμαστε, κατά πως είναι σωστό και πρέπον.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που τόσο πολύ με έχει απογοητεύσει και εξοργίσει, έχει δει από μένα χίλια δυο καλά. Τον έχω στηρίξει όσο λίγοι, τον έχω βοηθήσει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, έχει μπει ακόμα και στην διαδικασία να τον υποστηρίξω και να έρθω σε μια κάποια ρήξη με άλλους ανθρώπους οι οποίοι, δεν τον συμπαθούν και τόσο πολύ, που τους είναι αδιάφορος ή που ακόμα, έχουν παρατηρήσει πράγματα που εγώ δεν ήθελα να τα δω -ή έκανα πως δεν τα έβλεπα-, διαστρεβλώνοντας τελικά την ίδια την πραγματικότητα. Όταν όμως συσσωρεύονται πολλά μέσα σου, δεν μπορείς... πνίγεσαι και έρχεται η ώρα που είτε θα μιλήσεις σε κάποιον για να τα βγάλεις από μέσα σου, είτε θα εκραγείς. Γιατί πολύ απλά, έχεις δώσει ψυχή και αγάπη σε κάποιον που στάθηκε ανάξιος και αυτό, είναι τόσο απογοητευτικό και ταπεινωτικό.
Μου αρέσει να βοηθάω τους άλλους γύρω μου, να τους στηρίζω και να προσφέρω χωρίς να ζητάω τίποτα, χωρίς να περιμένω ανταλλάγματα, κάτι που όσοι με γνωρίζουν, έστω και λίγο, πρέπει να το έχουν καταλάβει, μα πάνω απ' όλα, να τους δίνω την αγάπη που ειδικά μια χρόνια φιλία μπορεί να φέρει. Το κάνω γιατί είμαι ευτυχισμένη με το να ξέρω πως με τον τρόπο μου, έφερα ένα χαμόγελο στα χείλη τους. Δεν σκέφτομαι ποτέ πως ίσως να μπορώ να ωφεληθώ κάποια στιγμή γιατί πολύ απλά, ξέρω ποια είμαι, ξέρω να πατάω γερά στα πόδια μου και πάνω απ' όλα, ξέρω να παλεύω μόνη μου και να στηρίζομαι στον εαυτό μου. Όταν όμως βλέπω άτομα σαν το συγκεκριμένο, να βοηθάνε άλλους ανθρώπους, ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχουν κάτι τίποτα για εκείνους αλλά μπορεί μέχρι και να τους έχουν υπονομεύσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να νταραβερίζονται μαζί τους ενώ είχαν πει πως δεν θα το έκαναν ποτέ ξανά για κανέναν λόγο, που τους έχουν φερθεί σκάρτα τότε δεν μπορώ, λυπάμαι, αλλά με πνίγει το παράπονο και η αδικία. Γιατί οι δήθεν αποδεικνύονται τελικά ποιο ωφελημένοι και δοξασμένοι από οποιονδήποτε άλλον.
Δεν θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες γιατί πραγματικά, δεν αξίζει τον κόπο. Όπως τελικά, δεν αξίζουν τον κόπο ορισμένοι άνθρωποι γιατί είναι λίγοι και αχάριστοι. Γιατί αφήνουν άλλα, δυσάρεστα και κομπλεξικά συναισθήματα, να βγαίνουν στην επιφάνεια με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Δεν θα το κάνω γιατί πραγματικά, τέτοιοι άνθρωποι, δεν αξίζουν το χρόνο και το σάλιο μου. Δεν έχω χώρο στη ζωή μου για αρνητικά συναισθήματα, για βλαβερές σκέψεις που να αλλοιώνουν μέρα με τη μέρα την ύπαρξή μου. Κάποιοι μπορεί να τα χρειάζονται, όχι όμως εγώ. Ορισμένοι άνθρωποι, δεν αξίζουν την στήριξη, ηθική και ψυχολογική, την αγάπη αλλά και τη βοήθειά μου, πράγματα τα οποία, δεν σκοπεύω να τους τα ξαναδώσω ποτέ στο μέλλον. Όχι από εγωισμό, ούτε από μνησικακίες και εμπάθεια. Όχι... ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, δεν κρατάω κακίες. Απλώς πιστεύω πως το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου, πρέπει να το δώσεις σε εκείνους που θα το εκτιμήσουν στ' αλήθεια.
Σήμερα ήταν μια πολύ σημαντική μέρα για μένα και όχι, δεν σκοπεύω να αναλωθώ περισσότερο σε συναισθήματα και σκέψεις που δεν μου ταιριάζουν. Απλά, θέλω να δώσω ένα μήνυμα. Μην απογοητεύετε τους ανθρώπους που σας αγαπάνε... δεν το αξίζουν. Μην απογοητεύετε όσους σας στηρίζουν με ανιδιοτέλεια και όλο τους το είναι... αποδεικνύετε περίτρανα πως δεν αξίζετε την βοήθειά τους. Μην φθονείτε τα καλά που έρχονται στο δρόμο των φίλων σας... αυτό, είναι καθαρή κακία και κόμπλεξ και αν μη τι άλλο, είναι θλιβερό, όχι για τους φίλους σας αλλά για σας γιατί στο τέλος, θα ξεχάσετε ποιοι ήσασταν και ποιοι πιστεύατε ότι θα γίνετε πριν να αρχίσετε να αλλάζετε. Και όταν τελικά θα χάσετε την στήριξη και την αγάπη εκείνων που τόσο πίστευαν σε σας, δίνοντάς σας ευκαιρίες που ποτέ δεν αξιοποιήσατε, θα το καταλάβετε και όμως... ίσως τότε να είναι αργά.
Προσωπικά, λυπάμαι που ο συγκεκριμένος άνθρωπος με έκανε να νιώσω έτσι, ευχαριστώ όμως τον θεό που έχω φίλες όπως η Ειρήνη, το Μπακαράκι και η Νικολέτα που κάθε μέρα, με κάνουν να νιώθω πιο σημαντική απ' όσο είμαι και αυτό, καθαρά ως άνθρωπος και προσωπικότητα. Σας αγαπώ, όχι μόνο γιατί είστε πάντα εκεί αλλά γιατί βλέπετε αυτό που είμαι, το αναγνωρίζετε, το ξέρετε και το εκτιμάτε. Σας αγαπώ γιατί κάνετε συμπεριφορές απαίσιες να φαντάζουν ασήμαντες μπροστά σε όσα μου δίνετε εσείς. Σας αγαπώ γιατί γνωρίζετε πως δεν περιμένω ανταλλάγματα και γιατί δίνετε, χωρίς να περιμένετε κι εσείς με τη σειρά σας. Σας αγαπάω για την ειλικρίνεια και την καθαρότητα της ψυχής σας... Μακάρι όλοι οι άνθρωποι, να είχαν κάτι από εσάς... απλά...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Πως μπορεί να σου ανέβει η πίεση σε δευτερόλεπτα
Υποτίθεται πως ένας από τους λόγους που αποφασίσαμε με τον άντρα μου πριν ένα χρόνο να μετακομίσουμε σε πολυκατοικία που βρίσκεται σε πεζόδρομο, οφειλόταν στο γεγονός πως το παιδί μας, θα μπορούσε να παίζει ανενόχλητο -τουλάχιστον το καλοκαίρι-, να τρέχει πάνω-κάτω χωρίς να ανησυχώ μην το πατήσει κανένα αυτοκίνητο κλπ., έστω κι αν τελικά ο κίνδυνος εξακολουθεί να παραμονεύει ακόμα κι εδώ, κάτω υπό αυτές τις συνθήκες.
Δυστυχώς, έχω διαπιστώσει πολλάκις πως περιτριγυρίζομαι από ΖΩΑ!!! Όχι, όχι... το ζώα δεν είναι η σωστή λέξη καθώς προσβάλω τετράποδα που έχουν μεγαλύτερο δείκτη ευφυίας και πιο εξευγενισμένα ένστικτα από τα δίποδα που με περιβάλλουν. Ένα τέτοιο δίποδο λοιπόν, συνάντησα πριν δυο μέρες και μαντέψτε... ήθελα να το βαρέσω μέχρι να ματώσει και να μην το ξεχάσει ποτέ.
Τρέχει ο γιος μου στον πεζόδρομο, επιστρέφοντας από το μαγαζί του μπαμπά του όπου πεταχτήκαμε να τον δούμε για λίγο, για να φτάσει στην είσοδο της πολυκατοικίας πριν από εμένα, που τον κυνηγούσα, ένα παιχνίδι ανάμεσά μας. Φυσικά, είχα αφήσει τον Βασίλη να προπορευθεί μισό μέτρο... Εκεί είναι που με την άκρη του ματιού μου, εντοπίζω το προαναφερόμενο δίποδο.
Περιγραφή: γυναίκα ηλικίας 45-50, που έχει να κάνει σεξ από... ποτέ, ανέραστη και άκληρη, που δεν βρήκε άντρα να την στεφανωθεί και προσπαθεί να το παίξει fit και δραστήρια μπας και της κάτσει κανένας απελπισμένος, μαστουρωμένος πιτσιρικάς -γιατί μόνο υπό την επήρεια ουσιών θα μπορούσε να της τον σφυρίξει κανείς-, τρέχει με ένα μοτοποδήλατο στον πεζόδρομο, με 30 χιλιόμετρα την ώρα, λες και προσπαθούσε να ξεφύγει από τον Χάρο.
Σταματάει βλέποντας το παιδί κι έχοντας απόσταση από αυτό μεγαλύτερη των 2 μέτρων, από ευθεία αλλά και πλάγια κατεύθυνση. Ξεφυσάει αγανακτισμένη, προφανώς επειδή το παιδί της έκοψε τη φόρα. Και κάνει το μεγάλο λάθος. Γυρίζει να με στραβοκοιτάξει και μάλιστα, είχε αρκετό θράσος ώστε να μου κάνει παρατήρηση.
"Μαζέψτε επιτέλους τα παιδιά σας!", αναφωνεί.
"Δεν κατάλαβα τι είπες...", τη ρωτάω ελπίζοντας πως παράκουσα.
"Δεν μπορείτε να τα έχετε από κοντά; Τι τα ξαμολάτε έτσι;", συνεχίζει ακάθεκτη, αδιαφορώντας για το πυρωμένο βλέμμα μου.
"Άσε μας κυρά μου που θα μας κάνεις και υποδείξεις!", έχω αρχίσει ήδη να φορτώνω.
"Τι το περάσατε και τα αφήνετε έτσι να απομακρύνονται από κοντά σας ανεξέλεγκτα"; συνεχίζει.
Εντάξει!! Μέχρι εκεί ήμουν γιατί τα νεύρα μου, εκτός από ευαίσθητα, είναι και λίγο παραπάνω πειραγμένα το τελευταίο διάστημα.
"Εσένα, ποιος σε έχει αφήσει να κυκλοφορείς ανεξέλεγκτη; Δεν έχεις κανέναν να σε μαζέψει; Αλλά βέβαια, τι ρωτάω... τέτοια ξινή και αγάμητη που είσαι, που να βρεθεί άνθρωπος να σε αντέξει. Εδώ, είναι πεζόδρομος! Ζουν οικογένειες, κυκλοφορούν παιδιά τα οποία τρέχουν, παίζουν και λυπάμαι αν σε πειράζει, ΑΝΑΠΝΕΟΥΝ!!! Άμα δεν σ' αρέσει, πάρε το ποδηλατάκι σου και πήγαινε σε κανένα νεκροταφείο για να μην στο φορέσω κολάρο."
Μια μαμά που ήταν με μια φίλη και το παιδάκι της εκείνη την ώρα μπροστά, έσπευσε να με υπερασπιστεί και να υπερθεματίσει όσα είχα πει μερικές στιγμές πριν. Η κουμπαρομπεμπέκα ποδηλάτισσα, άρχισε να κάνει και πάλι πετάλι μουρμουρίζοντας, "Μαλακισμένες!!!"
"ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΜΩΡΗ ΚΑΜΠΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΣΚΥΛΑ!!!"
Μη ρωτήσετε ποιος το είπε αυτό... θα έπρεπε ήδη να ξέρετε...
Ένα τελευταίο έχω να πω!!! Επειδή η ΜΑΛΑΚΙΑ πάει σύννεφο κι έχει γίνει εθνικό μας σπορ, δεν σημαίνει πως έχει νομιμοποιηθεί και κατά συνέπεια, πρέπει να ανεχόμαστε τον κάθε παπάρα. Λυπάμαι αν δεν σας αρέσουν τα παιδιά, σε κάποιους άλλους όμως αρέσουν, τα κάνουν και τα μεγαλώνουν και άμα δεν αντέχετε το να συνυπάρχετε μαζί τους... ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ!!! Χώρος στα νεκροταφεία υπάρχει ακόμα για να σας χώσουμε σε καμιά τρύπα και πιστέψτε με... θα το κάνουμε με μεγάλη χαρά, προθυμία και κατανόηση.
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Δυστυχώς, έχω διαπιστώσει πολλάκις πως περιτριγυρίζομαι από ΖΩΑ!!! Όχι, όχι... το ζώα δεν είναι η σωστή λέξη καθώς προσβάλω τετράποδα που έχουν μεγαλύτερο δείκτη ευφυίας και πιο εξευγενισμένα ένστικτα από τα δίποδα που με περιβάλλουν. Ένα τέτοιο δίποδο λοιπόν, συνάντησα πριν δυο μέρες και μαντέψτε... ήθελα να το βαρέσω μέχρι να ματώσει και να μην το ξεχάσει ποτέ.
Τρέχει ο γιος μου στον πεζόδρομο, επιστρέφοντας από το μαγαζί του μπαμπά του όπου πεταχτήκαμε να τον δούμε για λίγο, για να φτάσει στην είσοδο της πολυκατοικίας πριν από εμένα, που τον κυνηγούσα, ένα παιχνίδι ανάμεσά μας. Φυσικά, είχα αφήσει τον Βασίλη να προπορευθεί μισό μέτρο... Εκεί είναι που με την άκρη του ματιού μου, εντοπίζω το προαναφερόμενο δίποδο.
Περιγραφή: γυναίκα ηλικίας 45-50, που έχει να κάνει σεξ από... ποτέ, ανέραστη και άκληρη, που δεν βρήκε άντρα να την στεφανωθεί και προσπαθεί να το παίξει fit και δραστήρια μπας και της κάτσει κανένας απελπισμένος, μαστουρωμένος πιτσιρικάς -γιατί μόνο υπό την επήρεια ουσιών θα μπορούσε να της τον σφυρίξει κανείς-, τρέχει με ένα μοτοποδήλατο στον πεζόδρομο, με 30 χιλιόμετρα την ώρα, λες και προσπαθούσε να ξεφύγει από τον Χάρο.
Σταματάει βλέποντας το παιδί κι έχοντας απόσταση από αυτό μεγαλύτερη των 2 μέτρων, από ευθεία αλλά και πλάγια κατεύθυνση. Ξεφυσάει αγανακτισμένη, προφανώς επειδή το παιδί της έκοψε τη φόρα. Και κάνει το μεγάλο λάθος. Γυρίζει να με στραβοκοιτάξει και μάλιστα, είχε αρκετό θράσος ώστε να μου κάνει παρατήρηση.
"Μαζέψτε επιτέλους τα παιδιά σας!", αναφωνεί.
"Δεν κατάλαβα τι είπες...", τη ρωτάω ελπίζοντας πως παράκουσα.
"Δεν μπορείτε να τα έχετε από κοντά; Τι τα ξαμολάτε έτσι;", συνεχίζει ακάθεκτη, αδιαφορώντας για το πυρωμένο βλέμμα μου.
"Άσε μας κυρά μου που θα μας κάνεις και υποδείξεις!", έχω αρχίσει ήδη να φορτώνω.
"Τι το περάσατε και τα αφήνετε έτσι να απομακρύνονται από κοντά σας ανεξέλεγκτα"; συνεχίζει.
Εντάξει!! Μέχρι εκεί ήμουν γιατί τα νεύρα μου, εκτός από ευαίσθητα, είναι και λίγο παραπάνω πειραγμένα το τελευταίο διάστημα.
"Εσένα, ποιος σε έχει αφήσει να κυκλοφορείς ανεξέλεγκτη; Δεν έχεις κανέναν να σε μαζέψει; Αλλά βέβαια, τι ρωτάω... τέτοια ξινή και αγάμητη που είσαι, που να βρεθεί άνθρωπος να σε αντέξει. Εδώ, είναι πεζόδρομος! Ζουν οικογένειες, κυκλοφορούν παιδιά τα οποία τρέχουν, παίζουν και λυπάμαι αν σε πειράζει, ΑΝΑΠΝΕΟΥΝ!!! Άμα δεν σ' αρέσει, πάρε το ποδηλατάκι σου και πήγαινε σε κανένα νεκροταφείο για να μην στο φορέσω κολάρο."
Μια μαμά που ήταν με μια φίλη και το παιδάκι της εκείνη την ώρα μπροστά, έσπευσε να με υπερασπιστεί και να υπερθεματίσει όσα είχα πει μερικές στιγμές πριν. Η κουμπαρομπεμπέκα ποδηλάτισσα, άρχισε να κάνει και πάλι πετάλι μουρμουρίζοντας, "Μαλακισμένες!!!"
"ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΜΩΡΗ ΚΑΜΠΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΣΚΥΛΑ!!!"
Μη ρωτήσετε ποιος το είπε αυτό... θα έπρεπε ήδη να ξέρετε...
Ένα τελευταίο έχω να πω!!! Επειδή η ΜΑΛΑΚΙΑ πάει σύννεφο κι έχει γίνει εθνικό μας σπορ, δεν σημαίνει πως έχει νομιμοποιηθεί και κατά συνέπεια, πρέπει να ανεχόμαστε τον κάθε παπάρα. Λυπάμαι αν δεν σας αρέσουν τα παιδιά, σε κάποιους άλλους όμως αρέσουν, τα κάνουν και τα μεγαλώνουν και άμα δεν αντέχετε το να συνυπάρχετε μαζί τους... ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ!!! Χώρος στα νεκροταφεία υπάρχει ακόμα για να σας χώσουμε σε καμιά τρύπα και πιστέψτε με... θα το κάνουμε με μεγάλη χαρά, προθυμία και κατανόηση.
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
July 4, 2013
Αγαπημένοι που σε οδηγούν στην παράνοια
Απαντήστε μου ειλικρινά... Δεν υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους, για τους χι-ψι λόγους νταραβερίζεστε καθημερινά και με ορισμένες τους συνήθειες σας οδηγούν στα πρόθυρα της τρέλας; Ε... στη δικιά μου ζωή δεν είναι ούτε ένας, ούτε δύο...
Πρώτος και καλύτερος, ο άντρας μου! Καλός, χρυσός, τον αγαπάω, τον εκτιμάω, αλλά βρε αδερφέ μου... μπορεί να με οδηγήσει στην άκρη του γκρεμού και να πέσεις χωρίς δισταγμό:
- Αν εξαιρέσεις το κινητό, τα κλειδιά και την καπνοθήκη του, όλα τα υπόλοιπα πράγματα τα πετάει όπου βρει. Αποτέλεσμα αυτού; Να τα ψάχνει και να ρωτάει εμένα για το που βρίσκονται. Συγνώμη κι όλας, αλλά που στο καλό να ξέρω που τα παράτησε; Δεν ξέρω τι φήμες κυκλοφορούν όμως, δεν είμαι η Πυθία.
- Αλλάζει 538 μπλούζες τη βδομάδα! Και το χειρότερο; Επειδή με τη μία φορά που θα την έχει φορέσει δεν θα έχει λερωθεί -όμως επειδή θα κάνει μπάνιο πρέπει να την αλλάξει- θα καταλήξει να την παρατήσει σε κάποια καρέκλα της τραπεζαρίας, που πλέον, αντί να βάζουμε τον κώλο μας για να κάτσουμε χρησιμεύουν ως κρεμάστρες. Και όταν τα συρτάρια του θα έχουν αδειάσει, γιατί εγώ δεν μπορώ να μαντέψω ποιες θέλουν πλύσιμο και ποιες όχι, ούτε να τον κυνηγάω από πίσω σαν ντόμπερμαν έτοιμο για επίθεση, θα με κατηγορήσει πως τον άφησα χωρίς ρούχα. Κι εκεί είναι που το ντόμπερμαν αρχίζει να γαβγίζει.
- Έχει βολευτεί 2 τζιν παντελόνια τα οποία, έχουν γίνει δεύτερο πετσί του. Και καλά το καλοκαίρι που τα πλένεις και σε μια ώρα έχουν στεγνώσει. Τι κάνεις το καταχείμωνο που δεν εννοεί να καταλάβει πως με -5 βαθμούς, και μια βδομάδα να το αφήσω στην απλώστρα, μπορεί να μην στεγνώσει. Και φυσικά, όταν του προτείνω να πάμε για ψώνια βαριέται τη ζωή του.
- Επαναλαμβάνει το κάθε τι 100 φορές, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι... Νομίζει ότι είμαι κουφή ή καθυστερημένη; Και το χειρότερο όλων είναι ότι τον έχω διαβεβαιώσει χιλιάδες φορές πως κανένα από τα δύο δεν ισχύει και όμως, εκείνος, το βιολί του.
- Μπορεί να βρίσκεται στην έρημο Σαχάρα δύο η ώρα το μεσημέρι, το ποτήρι με το νερό να είναι μόλις 5 εκατοστά μακριά του κι αν δεν του το δώσεις στο χέρι, να κάτσει να πεθάνει από αφυδάτωση. Παρ' όλα ταύτα, έχει άποψη για τις δουλειές του σπιτιού και κάνει και υποδείξεις. Κι εκεί φίλοι, σκέφτομαι να βγάλω το δίκαννο του μπάρμπα του Μήτσου από το πατάρι.
Η μάνα μου, που αν και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν, υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να χαρακωθώ:
- Ασχολείται με το σπίτι μου και τις δουλειές μου. Εδώ καλά-καλά δεν ασχολείται με το δικό της -ας είναι καλά ο μπαμπάς μου- αλλά για το δικό μου, πάντα κάτι έχει να πει. "Γιατί δεν έκανες αυτό;", "Γιατί δεν έκανες εκείνο;", "Γιατί αφήνεις τον Βασίλη να σκορπάει παιχνίδια σε όλο το σπίτι;". Η απάντηση είναι απλή! Γιατί-δεν-γούσταρα-να-τα-κάνω! Για όνομα... έφυγα από το σπίτι για να μην ακούω τη μουρμούρα της, όχι για να πολλαπλασιαστεί. Προχθές π.χ., είχαμε συζήτηση επιπέδου:
Η μάνα μου: Πότε έκανες γενικό;
Εγώ: Χθες σκούπισα και σφουγγάρισα.
Η μάνα μου: Δεν εννοώ αυτό... γενικό σε ρώτησα.
Εγώ: Δεν σε πιάνω...
Η μάνα μου: Τα ντουλάπια σου πότε τα καθάρισες...
Εγώ: ........ Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς...
Και η ζωή συνεχίζεται...
- Πιστεύοντας πως τακτοποιεί τα πράγματά μου που είναι σκόρπια δεξιά κι αριστερά -και όντως, θεωρητικά, αυτό κάνει- έχει ως αποτέλεσμα να τα ψάχνω και να μην τα βρίσκω. Μπορεί να ήταν σκορποχώρι πριν αλλά τουλάχιστον, ήξερα που είναι. Και καλά να είναι πρωί και να μπορώ να την πάρω τηλέφωνο... αν μου τη δώσει και ψάχνω κάτι στις 02.00 τη νύχτα, τότε τι κάνω;
- Έχει εμμονή με τη σκούπα μου! Αφού έχω φτάσει στο σημείο να της πω να την πάρει σπίτι της, να την παντρευτεί, να την κουτουπώσει... οτιδήποτε χρειαστεί αρκεί να με αφήσει ήσυχη.
- Επαναλαμβάνει σε εκνευριστικό βαθμό την ατάκα: "Όλο έρχομαι να σε δω και είσαι στον υπολογιστή. Όλο δουλειά έχεις." Ναι, μανούλα μου γλυκιά... καταλαβαίνω πως θες να με δεις και να συζητήσουμε βλακείες και θέλω πολύ να ακολουθήσω τον ρυθμό σου όμως... ΔΟΥΛΕΥΩ!!! Δεν κωλοβαράω στο Facebook - όχι πάντα τουλάχιστον!-.
Η φίλη μου η Ειρήνη, που την αγαπάω, την εκτιμάω, δεν μπορώ χωρίς εκείνη αλλά πραγματικά, με κάνει ώρες-ώρες να σκέφτομαι το ενδεχόμενο της λοβοτομής:
- Δεν μένει στο θέμα! Ποτέ! Για κανέναν λόγο... Ξεκινάμε να μιλάμε για το τελευταίο λογοτεχνικό τεκνάκι που έκλεψε την καρδιά μας, για να πάμε στα παιδιά ή τους άντρες μας που μας τρελαίνουν και μας βάζουν σε σκέψεις να το σκάσουμε από το σπίτι ή να κλειστούμε σε κανένα ίδρυμα, για να καταλήξουμε σε πολιτική συζήτηση ή να κράζουμε το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και χίλιες δύο άλλες βλακείες -ή λιγότερο βλακείες- για να ξεχάσουμε στο τέλος από που ξεκίνησε η κουβέντα.
- Για να απαντήσει στο τηλέφωνό της, πρέπει να κάνεις τάμα στον Βούδα. Και το εξωφρενικό; Μπορεί να την ψάχνεις όλη μέρα και να μην την βρίσκεις και όταν τελικά θα το κάνεις, να σου βάλει και χέρι και να αρχίσει να παριστάνει τη Μάρθα Βούρτση με επικές ατάκες του τύπου: "Πού χάθηκες όλη μέρα;", "Έχουμε 18 ολόκληρες ώρες να μιλήσουμε", "Δεν με αγαπάς" και άλλα τέτοια... Αν ήταν σκύλος, θα της έξυνα τ' αυτιά και τα τελείωνα. Τώρα, δεν υπάρχει έλεος!
- Κάθε βράδυ, θα μιλήσουμε για τουλάχιστον 1-1,5 ώρα. Κι επειδή έχω ξεκολλιάσει το σταθερό μου, η μπαταρία του, ετοιμάζεται να μας αφήσει χρόνους. Έτσι, κάποια στιγμή, πρέπει να της το κλείσω διαφορετικά, θα κλείσει στα μούτρα της. Εκεί αρχίζει άλλο δράμα! "Ναι, καλά... θες να μου το κλείσεις... και σιγά πια... πόση ώρα μιλάμε..." Φυσικά, αστειεύεται αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μιλάμε τουλάχιστον άλλα 20' μέχρι τελικά να φιλοτιμηθεί και να με αφήσει να το κλείσω.
- Μιλάμε στο τηλέφωνο και παράλληλα μου στέλνει μηνύματα στο Facebook και στο Yahoo... πόσο τρελό είναι αυτό;
Τη φίλη μου, Νικολέτα, επίσης την αγαπώ και για να είμαι πιο ακριβής, δεν μπορώ να σκεφτώ πως ήταν η ζωή μου πριν να την γνωρίσω αλλά πραγματικά... μια μέρα, θα χώσω το κεφάλι της στη λεκάνη και θα τραβήξω το καζανάκι:
- Δεν πρόκειται να έρθει στο ραντεβού της ποτέ στην ώρα της... Ποτέ! ΠΟΤΕ!!! Το minimun της αναμονής, είναι τα 10', το maximum... χέσε μέσα. Γι' αυτό πάντα έχω φορτισμένο το mp3 ή παίρνω κανένα βιβλίο μαζί μου, γιατί ακόμα και καθυστερημένη να φύγω από το σπίτι, πάλι στην ώρα μου θα φτάσω, μην πω και πολύ νωρίτερα και πάλι θα περιμένω.
- Αν ποτέ είμαι ετοιμοθάνατη και το κινητό της Νικολέτας είναι το μοναδικό νούμερο που θυμάμαι... την πάτησα! Ούτε το κουφάρι μου δεν θα βρείτε... Δεν το ακούει και δεν απαντάει... Ποτέ! ΠΟΤΕ!!! Κι αν το λέω τώρα και μάλιστα δημόσια, είναι για να το μάθει κι αν εξαφανιστώ καμιά μέρα και πεθάνω, να έχει τύψεις κι ενοχές μέχρι να σαπίσει.
- Μπορεί να μην απαντάει ποτέ στο κινητό της όταν την ψάχνεις όμως, όταν θα βγεις έξω μαζί της, το μπουρδέλο δεν θα σταματήσει να χτυπάει ούτε για ένα λεπτό. Θες να το πάρεις και το πετάξεις στον τοίχο, ή έστω, να κοπανήσεις το δικό της κεφάλι στον τοίχο, έτσι, για να ξεσπάσεις κάπου. Μια μέρα των ημερών, θα εμφανίσω το σφυρί των Looney Toons και δεν θα μείνει βίδα για βίδα.
- Με αγχώνει... και με καταπιέζει! Είναι τέρας! Προσοχή! Μια συμβουλή σε συγγραφείς... μην της δώσετε για κανέναν λόγο να διαβάσει κάτι στο οποίο μόλις έχετε ξεκινήσει να δουλεύετε. Θα σας ζαλίσει τον έρωτα και θα σας πιέζει νύχτα-μέρα να το τελειώσετε, μέχρι να καταρρεύσετε.
Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλους, από τον γιο μου που ζητάει 1585 διαφορετικά πράγματα το δευτερόλεπτο ή σκορπίζει παιχνίδια και άλλα σε κάθε πιθανή επιφάνεια -επειδή όμως είναι το βλαστάρι μου δεν θα το κάνω-, μέχρι την ενοχλητική γειτόνισά που με βάζει σε πειρασμό να φωνάξω τον μπόγια να την μαζέψει αλλά επειδή, κατά βάθος, είμαι καλός άνθρωπος, δεν θα το κάνω. Άντε... και όσοι από εσάς ζείτε παρόμοια "δράματα"... καλό κουράγιο και υπομονή... άλλωστε, τους αγαπάμε κι ας μας τρελαίνουν!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Πρώτος και καλύτερος, ο άντρας μου! Καλός, χρυσός, τον αγαπάω, τον εκτιμάω, αλλά βρε αδερφέ μου... μπορεί να με οδηγήσει στην άκρη του γκρεμού και να πέσεις χωρίς δισταγμό:
- Αν εξαιρέσεις το κινητό, τα κλειδιά και την καπνοθήκη του, όλα τα υπόλοιπα πράγματα τα πετάει όπου βρει. Αποτέλεσμα αυτού; Να τα ψάχνει και να ρωτάει εμένα για το που βρίσκονται. Συγνώμη κι όλας, αλλά που στο καλό να ξέρω που τα παράτησε; Δεν ξέρω τι φήμες κυκλοφορούν όμως, δεν είμαι η Πυθία.
- Αλλάζει 538 μπλούζες τη βδομάδα! Και το χειρότερο; Επειδή με τη μία φορά που θα την έχει φορέσει δεν θα έχει λερωθεί -όμως επειδή θα κάνει μπάνιο πρέπει να την αλλάξει- θα καταλήξει να την παρατήσει σε κάποια καρέκλα της τραπεζαρίας, που πλέον, αντί να βάζουμε τον κώλο μας για να κάτσουμε χρησιμεύουν ως κρεμάστρες. Και όταν τα συρτάρια του θα έχουν αδειάσει, γιατί εγώ δεν μπορώ να μαντέψω ποιες θέλουν πλύσιμο και ποιες όχι, ούτε να τον κυνηγάω από πίσω σαν ντόμπερμαν έτοιμο για επίθεση, θα με κατηγορήσει πως τον άφησα χωρίς ρούχα. Κι εκεί είναι που το ντόμπερμαν αρχίζει να γαβγίζει.
- Έχει βολευτεί 2 τζιν παντελόνια τα οποία, έχουν γίνει δεύτερο πετσί του. Και καλά το καλοκαίρι που τα πλένεις και σε μια ώρα έχουν στεγνώσει. Τι κάνεις το καταχείμωνο που δεν εννοεί να καταλάβει πως με -5 βαθμούς, και μια βδομάδα να το αφήσω στην απλώστρα, μπορεί να μην στεγνώσει. Και φυσικά, όταν του προτείνω να πάμε για ψώνια βαριέται τη ζωή του.
- Επαναλαμβάνει το κάθε τι 100 φορές, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι... Νομίζει ότι είμαι κουφή ή καθυστερημένη; Και το χειρότερο όλων είναι ότι τον έχω διαβεβαιώσει χιλιάδες φορές πως κανένα από τα δύο δεν ισχύει και όμως, εκείνος, το βιολί του.
- Μπορεί να βρίσκεται στην έρημο Σαχάρα δύο η ώρα το μεσημέρι, το ποτήρι με το νερό να είναι μόλις 5 εκατοστά μακριά του κι αν δεν του το δώσεις στο χέρι, να κάτσει να πεθάνει από αφυδάτωση. Παρ' όλα ταύτα, έχει άποψη για τις δουλειές του σπιτιού και κάνει και υποδείξεις. Κι εκεί φίλοι, σκέφτομαι να βγάλω το δίκαννο του μπάρμπα του Μήτσου από το πατάρι.
Η μάνα μου, που αν και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν, υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να χαρακωθώ:
- Ασχολείται με το σπίτι μου και τις δουλειές μου. Εδώ καλά-καλά δεν ασχολείται με το δικό της -ας είναι καλά ο μπαμπάς μου- αλλά για το δικό μου, πάντα κάτι έχει να πει. "Γιατί δεν έκανες αυτό;", "Γιατί δεν έκανες εκείνο;", "Γιατί αφήνεις τον Βασίλη να σκορπάει παιχνίδια σε όλο το σπίτι;". Η απάντηση είναι απλή! Γιατί-δεν-γούσταρα-να-τα-κάνω! Για όνομα... έφυγα από το σπίτι για να μην ακούω τη μουρμούρα της, όχι για να πολλαπλασιαστεί. Προχθές π.χ., είχαμε συζήτηση επιπέδου:
Η μάνα μου: Πότε έκανες γενικό;
Εγώ: Χθες σκούπισα και σφουγγάρισα.
Η μάνα μου: Δεν εννοώ αυτό... γενικό σε ρώτησα.
Εγώ: Δεν σε πιάνω...
Η μάνα μου: Τα ντουλάπια σου πότε τα καθάρισες...
Εγώ: ........ Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς...
Και η ζωή συνεχίζεται...
- Πιστεύοντας πως τακτοποιεί τα πράγματά μου που είναι σκόρπια δεξιά κι αριστερά -και όντως, θεωρητικά, αυτό κάνει- έχει ως αποτέλεσμα να τα ψάχνω και να μην τα βρίσκω. Μπορεί να ήταν σκορποχώρι πριν αλλά τουλάχιστον, ήξερα που είναι. Και καλά να είναι πρωί και να μπορώ να την πάρω τηλέφωνο... αν μου τη δώσει και ψάχνω κάτι στις 02.00 τη νύχτα, τότε τι κάνω;
- Έχει εμμονή με τη σκούπα μου! Αφού έχω φτάσει στο σημείο να της πω να την πάρει σπίτι της, να την παντρευτεί, να την κουτουπώσει... οτιδήποτε χρειαστεί αρκεί να με αφήσει ήσυχη.
- Επαναλαμβάνει σε εκνευριστικό βαθμό την ατάκα: "Όλο έρχομαι να σε δω και είσαι στον υπολογιστή. Όλο δουλειά έχεις." Ναι, μανούλα μου γλυκιά... καταλαβαίνω πως θες να με δεις και να συζητήσουμε βλακείες και θέλω πολύ να ακολουθήσω τον ρυθμό σου όμως... ΔΟΥΛΕΥΩ!!! Δεν κωλοβαράω στο Facebook - όχι πάντα τουλάχιστον!-.
Η φίλη μου η Ειρήνη, που την αγαπάω, την εκτιμάω, δεν μπορώ χωρίς εκείνη αλλά πραγματικά, με κάνει ώρες-ώρες να σκέφτομαι το ενδεχόμενο της λοβοτομής:
- Δεν μένει στο θέμα! Ποτέ! Για κανέναν λόγο... Ξεκινάμε να μιλάμε για το τελευταίο λογοτεχνικό τεκνάκι που έκλεψε την καρδιά μας, για να πάμε στα παιδιά ή τους άντρες μας που μας τρελαίνουν και μας βάζουν σε σκέψεις να το σκάσουμε από το σπίτι ή να κλειστούμε σε κανένα ίδρυμα, για να καταλήξουμε σε πολιτική συζήτηση ή να κράζουμε το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και χίλιες δύο άλλες βλακείες -ή λιγότερο βλακείες- για να ξεχάσουμε στο τέλος από που ξεκίνησε η κουβέντα.
- Για να απαντήσει στο τηλέφωνό της, πρέπει να κάνεις τάμα στον Βούδα. Και το εξωφρενικό; Μπορεί να την ψάχνεις όλη μέρα και να μην την βρίσκεις και όταν τελικά θα το κάνεις, να σου βάλει και χέρι και να αρχίσει να παριστάνει τη Μάρθα Βούρτση με επικές ατάκες του τύπου: "Πού χάθηκες όλη μέρα;", "Έχουμε 18 ολόκληρες ώρες να μιλήσουμε", "Δεν με αγαπάς" και άλλα τέτοια... Αν ήταν σκύλος, θα της έξυνα τ' αυτιά και τα τελείωνα. Τώρα, δεν υπάρχει έλεος!
- Κάθε βράδυ, θα μιλήσουμε για τουλάχιστον 1-1,5 ώρα. Κι επειδή έχω ξεκολλιάσει το σταθερό μου, η μπαταρία του, ετοιμάζεται να μας αφήσει χρόνους. Έτσι, κάποια στιγμή, πρέπει να της το κλείσω διαφορετικά, θα κλείσει στα μούτρα της. Εκεί αρχίζει άλλο δράμα! "Ναι, καλά... θες να μου το κλείσεις... και σιγά πια... πόση ώρα μιλάμε..." Φυσικά, αστειεύεται αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μιλάμε τουλάχιστον άλλα 20' μέχρι τελικά να φιλοτιμηθεί και να με αφήσει να το κλείσω.
- Μιλάμε στο τηλέφωνο και παράλληλα μου στέλνει μηνύματα στο Facebook και στο Yahoo... πόσο τρελό είναι αυτό;
Τη φίλη μου, Νικολέτα, επίσης την αγαπώ και για να είμαι πιο ακριβής, δεν μπορώ να σκεφτώ πως ήταν η ζωή μου πριν να την γνωρίσω αλλά πραγματικά... μια μέρα, θα χώσω το κεφάλι της στη λεκάνη και θα τραβήξω το καζανάκι:
- Δεν πρόκειται να έρθει στο ραντεβού της ποτέ στην ώρα της... Ποτέ! ΠΟΤΕ!!! Το minimun της αναμονής, είναι τα 10', το maximum... χέσε μέσα. Γι' αυτό πάντα έχω φορτισμένο το mp3 ή παίρνω κανένα βιβλίο μαζί μου, γιατί ακόμα και καθυστερημένη να φύγω από το σπίτι, πάλι στην ώρα μου θα φτάσω, μην πω και πολύ νωρίτερα και πάλι θα περιμένω.
- Αν ποτέ είμαι ετοιμοθάνατη και το κινητό της Νικολέτας είναι το μοναδικό νούμερο που θυμάμαι... την πάτησα! Ούτε το κουφάρι μου δεν θα βρείτε... Δεν το ακούει και δεν απαντάει... Ποτέ! ΠΟΤΕ!!! Κι αν το λέω τώρα και μάλιστα δημόσια, είναι για να το μάθει κι αν εξαφανιστώ καμιά μέρα και πεθάνω, να έχει τύψεις κι ενοχές μέχρι να σαπίσει.
- Μπορεί να μην απαντάει ποτέ στο κινητό της όταν την ψάχνεις όμως, όταν θα βγεις έξω μαζί της, το μπουρδέλο δεν θα σταματήσει να χτυπάει ούτε για ένα λεπτό. Θες να το πάρεις και το πετάξεις στον τοίχο, ή έστω, να κοπανήσεις το δικό της κεφάλι στον τοίχο, έτσι, για να ξεσπάσεις κάπου. Μια μέρα των ημερών, θα εμφανίσω το σφυρί των Looney Toons και δεν θα μείνει βίδα για βίδα.
- Με αγχώνει... και με καταπιέζει! Είναι τέρας! Προσοχή! Μια συμβουλή σε συγγραφείς... μην της δώσετε για κανέναν λόγο να διαβάσει κάτι στο οποίο μόλις έχετε ξεκινήσει να δουλεύετε. Θα σας ζαλίσει τον έρωτα και θα σας πιέζει νύχτα-μέρα να το τελειώσετε, μέχρι να καταρρεύσετε.
Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλους, από τον γιο μου που ζητάει 1585 διαφορετικά πράγματα το δευτερόλεπτο ή σκορπίζει παιχνίδια και άλλα σε κάθε πιθανή επιφάνεια -επειδή όμως είναι το βλαστάρι μου δεν θα το κάνω-, μέχρι την ενοχλητική γειτόνισά που με βάζει σε πειρασμό να φωνάξω τον μπόγια να την μαζέψει αλλά επειδή, κατά βάθος, είμαι καλός άνθρωπος, δεν θα το κάνω. Άντε... και όσοι από εσάς ζείτε παρόμοια "δράματα"... καλό κουράγιο και υπομονή... άλλωστε, τους αγαπάμε κι ας μας τρελαίνουν!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
June 24, 2013
Αγαπάς τα βιβλία; Ωραία! Αλλά με το θέμα χώρου, τι κάνεις;
Προχθές το βράδυ, είπα να στρωθώ και να τακτοποιήσω τις ντάνες με τα νέα μου βιβλία τα οποία, εδώ και αρκετές μέρες, βρίσκονταν παρατημένα στον πάγκο της κουζίνας αφού δεν ένιωθα να έχω κουράγιο για μια νέα ανακατανομή. Όσοι διαβάζετε σειρές, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ. Έτσι, περίμενα την ημέρα που έχει καθιερωθεί και ως "μέρα αυστηρού ξεσκονίσματος βιβλιοθηκών" το οποίο μεταφράζεται ως "βγάζω όλα τα βιβλία από τα ράφια, τα ξεσκονίζω ένα προς ένα -προσεχτικά για να μην τα τραυματίσω και πέσω σε κώμα- και αφού καθαρίσω τα ράφια και στεγνώσουν, τα τοποθετώ και πάλι στη θέση τους". Ω, ναι... είμαι λοξή, μπορείτε να το πείτε ελεύθερα και χωρίς ντροπή. Τα αγαπάω όμως τα βιβλία μου και αισθάνομαι την ανάγκη να τα φροντίσω και όταν μου έχουν προσφέρει τόσο όμορφα ταξίδια, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
Και φτάνουμε στο κρίσιμο θέμα... ο χώρος! Για μια ακόμη φορά, διαπίστωσα έντρομη πως με μια-δυο ακόμα παραλαβές, ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΩΡΟ ΣΤΑ ΡΑΦΙΑ!!! Χιούστον... έχουμε πρόβλημα και μάλιστα, σοβαρό. Δεν φταίω εγώ που η λίστα με τα βιβλία που θέλω να διαβάσω, δεν τελειώνει... ας σταματήσουν οι εκδοτικοί να μας παρασύρουν ή έστω, ας περιορίσουν τις εκδόσεις τους. Τέλος πάντων! Τοποθετώντας λοιπόν το τελευταίο βιβλίο στο ράφι που του αναλογούσε, γύρισα και κοίταξα τον άντρα μου με ένα σθεναρό βλέμμα ενώ το δικό του πλησίαζε κάθε δευτερόλεπτο, όλο και περισσότερο προς την απελπισία. Υποθέτω πως έχει μάθει να ερμηνεύει τα διάφορα υπαινικτικά βλέμματα και εκείνο που μαρτυρά πως χρειάζομαι μια νέα βιβλιοθήκη, ή έστω ένα-δυο νέα ράφια βρε αδερφέ, είναι και αυτό που αντικρίζει πιο συχνά απ' όσο θα ήθελε. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε ένας σιωπηλός διάλογος τον οποίο και θα σας μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ...
Εγώ: "Δεν ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά δεν έχω άλλο χώρο στις βιβλιοθήκες μου..."
Σάκης: "Ωραία... καιρός να περιορίσεις το διάβασμα..."
Εγώ: "!@#$%^&*()" (στο σημείο αυτό, καπνοί βγαίνουν από τ' αυτιά μου... ήδη!!!)
Σάκης: "Ω, όχι... δεν υπάρχει περίπτωση!!!" (καταλαβαίνοντας που το πάω...)
Εγώ: "Έλα βρε αγαπούλα... τι ψυχή έχει μια βιβλιοθήκη ακόμα;"
Σάκης: "Πού θα τις βάλουμε βρε κορίτσι μου; Στο τέλος δεν θα χωράμε μέσα στο σπίτι!"
Εγώ: "Δεν-με-νοιάζει!!!" (η διαπίστωση μπορεί να είναι σωστή αλλά πραγματικά τώρα... ποιος χέστηκε;;;)
Σάκης: "Και ν' αγοράσουμε κι άλλη, σε 2 μήνες, πάλι δεν θα έχεις χώρο."
Εγώ: "Τότε θα αγοράσουμε κι άλλη..."
Σάκης: "!@#$%^&*()" (τώρα, είναι η σειρά του να βγάλει καπνούς από τ' αυτιά...)
Εγώ: "Στην ανάγκη, θα γεμίσουμε τον τόπο ράφια, μπορούμε να χτίσουμε μια τύπου ραφιέρα-βιβλιοθήκη στον διάδρομο και αν δεν υπάρχει άλλη λύση, στην κρεβατοκάμαρα..."
Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται και ο άντρας μου μπορεί να μην το έχει καταλάβει ακόμα όμως, έχω ήδη κερδίσει αυτή τη μάχη κι ας με παρατηρεί λες και είμαι ψυχασθενής και χρίζω ιατρικής παρακολούθησης. Μπορεί να παραλογίζομαι, μπορεί να είμαι άρρωστη, μπορεί να μην τον ενδιαφέρουν τα βιβλία μου, να μην θέλει να τα βλέπει ή να θεωρεί πως απλά πιάνουν χώρο, όμως, ειλικρινά... ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!!! Άλλωστε, όπως και ο ίδιος παραδέχεται, από το να έτρωγα τα λεφτά μου σε νύχια και τρίχες, προτιμά να τα τρώω στα βιβλία. Έτσι λοιπόν, αυτό κάνω και είμαι και εγώ ικανοποιημένη και εκείνος περήφανος που δεν έχω μετατραπεί σε δήθεν κυρία των Βορείων προαστίων. Και στο κάτω-κάτω της γραφής... τι πιο ωραίο από το να ζεις σε ένα σπίτι που θυμίζει βιβλιοθήκη, που οι ιστορίες των βιβλίων που διαβάστηκαν, πλανιούνται στην ατμόσφαιρα, μετατρέπονται σε ελπίδες και ταξιδεύουν μέσα στα όνειρά μας; Αφού δεν μπορούμε να έχουμε την βιβλιοθήκη της Πεντάμορφης (ούτε να παντρευτούμε το Τέρας που θα έχει αλλάξει χάρη στην αγάπη μας), αφήστε μας να πλησιάσουμε, όσο περισσότερο μπορούμε...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Και φτάνουμε στο κρίσιμο θέμα... ο χώρος! Για μια ακόμη φορά, διαπίστωσα έντρομη πως με μια-δυο ακόμα παραλαβές, ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΩΡΟ ΣΤΑ ΡΑΦΙΑ!!! Χιούστον... έχουμε πρόβλημα και μάλιστα, σοβαρό. Δεν φταίω εγώ που η λίστα με τα βιβλία που θέλω να διαβάσω, δεν τελειώνει... ας σταματήσουν οι εκδοτικοί να μας παρασύρουν ή έστω, ας περιορίσουν τις εκδόσεις τους. Τέλος πάντων! Τοποθετώντας λοιπόν το τελευταίο βιβλίο στο ράφι που του αναλογούσε, γύρισα και κοίταξα τον άντρα μου με ένα σθεναρό βλέμμα ενώ το δικό του πλησίαζε κάθε δευτερόλεπτο, όλο και περισσότερο προς την απελπισία. Υποθέτω πως έχει μάθει να ερμηνεύει τα διάφορα υπαινικτικά βλέμματα και εκείνο που μαρτυρά πως χρειάζομαι μια νέα βιβλιοθήκη, ή έστω ένα-δυο νέα ράφια βρε αδερφέ, είναι και αυτό που αντικρίζει πιο συχνά απ' όσο θα ήθελε. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε ένας σιωπηλός διάλογος τον οποίο και θα σας μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ...
Εγώ: "Δεν ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά δεν έχω άλλο χώρο στις βιβλιοθήκες μου..."
Σάκης: "Ωραία... καιρός να περιορίσεις το διάβασμα..."
Εγώ: "!@#$%^&*()" (στο σημείο αυτό, καπνοί βγαίνουν από τ' αυτιά μου... ήδη!!!)
Σάκης: "Ω, όχι... δεν υπάρχει περίπτωση!!!" (καταλαβαίνοντας που το πάω...)
Εγώ: "Έλα βρε αγαπούλα... τι ψυχή έχει μια βιβλιοθήκη ακόμα;"
Σάκης: "Πού θα τις βάλουμε βρε κορίτσι μου; Στο τέλος δεν θα χωράμε μέσα στο σπίτι!"
Εγώ: "Δεν-με-νοιάζει!!!" (η διαπίστωση μπορεί να είναι σωστή αλλά πραγματικά τώρα... ποιος χέστηκε;;;)
Σάκης: "Και ν' αγοράσουμε κι άλλη, σε 2 μήνες, πάλι δεν θα έχεις χώρο."
Εγώ: "Τότε θα αγοράσουμε κι άλλη..."
Σάκης: "!@#$%^&*()" (τώρα, είναι η σειρά του να βγάλει καπνούς από τ' αυτιά...)
Εγώ: "Στην ανάγκη, θα γεμίσουμε τον τόπο ράφια, μπορούμε να χτίσουμε μια τύπου ραφιέρα-βιβλιοθήκη στον διάδρομο και αν δεν υπάρχει άλλη λύση, στην κρεβατοκάμαρα..."
Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται και ο άντρας μου μπορεί να μην το έχει καταλάβει ακόμα όμως, έχω ήδη κερδίσει αυτή τη μάχη κι ας με παρατηρεί λες και είμαι ψυχασθενής και χρίζω ιατρικής παρακολούθησης. Μπορεί να παραλογίζομαι, μπορεί να είμαι άρρωστη, μπορεί να μην τον ενδιαφέρουν τα βιβλία μου, να μην θέλει να τα βλέπει ή να θεωρεί πως απλά πιάνουν χώρο, όμως, ειλικρινά... ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!!! Άλλωστε, όπως και ο ίδιος παραδέχεται, από το να έτρωγα τα λεφτά μου σε νύχια και τρίχες, προτιμά να τα τρώω στα βιβλία. Έτσι λοιπόν, αυτό κάνω και είμαι και εγώ ικανοποιημένη και εκείνος περήφανος που δεν έχω μετατραπεί σε δήθεν κυρία των Βορείων προαστίων. Και στο κάτω-κάτω της γραφής... τι πιο ωραίο από το να ζεις σε ένα σπίτι που θυμίζει βιβλιοθήκη, που οι ιστορίες των βιβλίων που διαβάστηκαν, πλανιούνται στην ατμόσφαιρα, μετατρέπονται σε ελπίδες και ταξιδεύουν μέσα στα όνειρά μας; Αφού δεν μπορούμε να έχουμε την βιβλιοθήκη της Πεντάμορφης (ούτε να παντρευτούμε το Τέρας που θα έχει αλλάξει χάρη στην αγάπη μας), αφήστε μας να πλησιάσουμε, όσο περισσότερο μπορούμε...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
June 3, 2013
Υπογραφή βιβλίων "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στην 36η Γιορτή Βιβλίου στο Πεδίον Άρεως
Από μικρό παιδί θυμάμαι να επισκέπτομαι την Γιορτή Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως. Και τότε, δεν θα φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα πως μια μέρα θα βρισκόμουν εκεί, στην 36η Γιορτή του Βιβλίου, όχι μόνο ως αναγνώστρια αλλά και ως δημιουργός. Τι μπορεί να συγκριθεί με αυτό το συναίσθημα; Πώς μπορώ να περιγράψω πως ένιωθα ακούγοντας το όνομά μου ανάμεσα σε τόσα άλλα από τα μεγάφωνα ανακοινώσεων, μιλώντας με όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας. Τι μπορώ να πω για εσάς; Ευχαριστώ... από τα βάθη της καρδιάς μου και πάλι, θα είναι τόσο λίγο. Ήταν ένα υπέροχο απόγευμα, συντροφιά με ακόμα πιο υπέροχους φίλους που με έκαναν να νιώσω πραγματικά ξεχωριστή. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο... Σας ευχαριστώ και πάλι... για όλα... για την αγάπη... για την υποστήριξη... που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είστε εκεί και στηρίζετε το όνειρο... Σας αγαπώ... απλά!!!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
May 25, 2013
Διαβάζουμε γιατί είμαστε "φαντασιόπληκτοι" ή γιατί "ζούμε" όπως άλλοι δεν τολμούν;
Πρόσφατα ο άντρας μου δήλωσε πως θεωρεί εμένα και όσους διαβάζουμε μανιωδώς, ελαφρώς φαντασιόπληκτους. Όσους γράφουμε και οι ίδιοι δε, ακόμα περισσότερο! Πιθανότατα, έτσι όπως εκείνος το έχει μέσα στο μυαλό του, να πιστεύει πως είμαστε έρμαια της φαντασίας μας, όντα που αρνούνται να προσκολληθούν στο τιποτένιο τίποτα της καθημερινότητάς μας, αναζητώντας μια διέξοδο, έστω κι αν δεν είναι ρεαλιστική, ακόμα κι αν δεν είναι υπαρκτή. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό ή κατά πόσο μπορώ να το δεχτώ. Δε νομίζω πως υπάρχει καν λόγος να αναζητήσει κανείς τους λόγους που πραγματικά διαβάζει, πόσω μάλλον να απολογηθεί κατά μία έννοια για την επιλογή του αυτή όμως θα κάνω μια προσπάθεια.
Τι μου προσφέρει εμένα προσωπικά το διάβασμα;
- Μου επιτρέπει να δημιουργώ εικόνες με την φαντασία μου, να πλάθω χαρακτήρες, μέρη και καταστάσεις, συνθέτοντας τα μικρά και τα μεγάλα στοιχεία της αφήγησης κάποιοι άλλου, δημιουργώντας στο μυαλό μου μια ταινία, ολότελα δική μου.
- Ξεφεύγω από την καθημερινότητα, από την πραγματικότητα που πολλές φορές αισθάνομαι να με πνίγει και να μου στερεί πράγματα που όντως θέλω και που τελικά, μπορώ να τα βρω σε πολλά μέρη.
- Διευρύνω τους ορίζοντές μου, ταξιδεύω, γεύομαι αισθάνομαι και παράλληλα, οξύνω την φαντασία αλλά και όλες τις αισθήσεις μου.
- Ταυτίζομαι με τους ήρωες, γίνομαι ένα με τα πάθη και τα άγχη τους, τις χαρές και τις λύπες τους, τους έρωτες και δράματά τους και γιατί όχι, δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από τις δικές τους ιστορίες, ξαναζώ κάτι από τις δικές μου, ξεχασμένες αναμνήσεις.
- Μπορώ με την φαντασία μου να πραγματοποιήσω ό,τι βάλει ο νους μου, όσο τρελό, παράλογο κι επικίνδυνο κι αν είναι. Τίποτα δεν μπορεί να βλάψει, κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει και δεν υπάρχει μέτρο κι όριο στην τόλμη.
- Ως δημιουργό, εκτός από αναγνώστρια, με εμπνέει και με "εκπαιδεύει", με προκαλεί να παιδευτώ πάνω σε κάθε νέο γραπτό μου προσπαθώντας να το κάνω, καλύτερο από το προηγούμενο.
Η αλήθεια είναι πως δεν ανήκω στον μέσο αναγνώστη που σύμφωνα με στατιστικές έρευνες, διαβάζει 8 με 10 βιβλία το χρόνο. Σε έναν καλό μου μήνα, μπορεί να ξεπεράσω αυτό το νούμερο και μάλιστα, με περισσή ευκολία. Φυσικά και παθαίνω αναγνωστικό μπλοκάρισμα κάποιες φορές, σε ποιον δεν συμβαίνει όταν η καθημερινότητα τον τσακίζει, όμως επανέρχομαι πάντα πιο δυναμικά από πριν. Αλλά όταν διαβάζω... πολύ απλά... δεν μπορώ να σταματήσω. Κάθε φορά λέω ότι θα είναι μια σελίδα ακόμα, μετά ένα κεφάλαιο και τις περισσότερες φορές, δεν σταματώ αν δεν φτάσω στην τελευταία σελίδα. Αν αυτό αποκαλείται εθισμός, ας είναι έτσι... είναι ένας εθισμός που λατρεύω και από τον οποίο δεν θέλω να αποκοπώ για κανέναν λόγο. Τι καλύτερο θα κάνω; Θα σπαταλάω τις ελεύθερες ώρες μου στο κομμωτήριο ή θα φτιάχνω τα νύχια μου, σπαταλώντας λεφτά και φαιά ουσία; Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω! Πολύ απλά, αυτά δεν είναι για μένα...
Προσωπικά, ως Γιώτα, αντιμετωπίζω άλλο ένα φαινόμενο. Όταν διαβάζω κάτι το οποίο με επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικά, πράγμα που συμβαίνει καμιά φορά και με ταινίες, χρειάζομαι λίγο χρόνο να συνέλθω. Ορισμένες ιστορίες, με απορροφούν σε τέτοιον βαθμό που πραγματικά, έχω ανάγκη από χώρο και χρόνο, θέλω ένα αναγκαίο σε μένα περιθώριο να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου, ακόμα και να μαζέψω τα κομμάτια μου. Μπορεί ορισμένοι να με θεωρούν μουλάρα όμως δεν είμαι. Και όταν διαβάζω, δεν χάνομαι απλά... δίνομαι ολοκληρωτικά, ψυχή, σώμα και μυαλό και αν νομίζετε πως αυτό είναι παράλογο ή πως δεν με αναλώνει, κάνετε λάθος και για τα δύο. Δεν είναι παράλογο γιατί όσοι είναι σαν εμένα, ζουν οι ίδιοι τις ιστορίες που διαβάζουν, είναι πρωταγωνιστές στο έργο που εξελίσσεται κατά συνέπεια, επηρεάζονται και φθείρονται. Όσο για το ότι με αναλώνει... μπορεί να είναι ψυχοφθόρο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο όμως έχω την ανάγκη, ειδικά όταν το σενάριο είναι θλιβερό και στενάχωρο, να χωνέψω τα γεγονότα, να πενθήσω... Είναι τόσο κακό αυτό;
Εν πας περιπτώσει, δεν περιμένω από τον άντρα μου να με καταλάβει, ούτε και να το κάνει κάποιος άλλος που δεν μοιραζόμαστε αυτή την αγάπη, που δεν έχουμε κοινά πάθη και αδυναμίες. Μπορώ όμως να έχω άποψη και να θεωρώ πως όσοι νομίζουν πως το διάβασμα είναι βαρετό και ανούσιο, ή ότι δεν το έχουν δοκιμάσει ή ότι δεν το κάνουν σωστά. Το διάβασμα είναι πηγή ενέργειας και δημιουργίας, δίνει τροφή για σκέψη, πλάθει χαρακτήρες και καθορίζει συναισθήματα. Μπορεί να σε αλλάξει ηθικά και συναισθηματικά και αυτό, δεν είναι υπερβολή. Μπορεί μέχρι και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Οπότε πριν το απορρίψεις, ή πριν κατακρίνεις, λογοκρίνεις, επικρίνεις εκείνους που αφιερώνουν μεγάλο μέρος της ζωής τους σε αυτό, αναλογίσου... μήπως εκείνοι ξέρουν κάτι που δεν ξέρεις; Μήπως έχουν βρει την "μαγεία" σε ένα μέρος και με έναν τρόπο, που δεν έχεις καν ονειρευτεί;
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Τι μου προσφέρει εμένα προσωπικά το διάβασμα;
- Μου επιτρέπει να δημιουργώ εικόνες με την φαντασία μου, να πλάθω χαρακτήρες, μέρη και καταστάσεις, συνθέτοντας τα μικρά και τα μεγάλα στοιχεία της αφήγησης κάποιοι άλλου, δημιουργώντας στο μυαλό μου μια ταινία, ολότελα δική μου.
- Ξεφεύγω από την καθημερινότητα, από την πραγματικότητα που πολλές φορές αισθάνομαι να με πνίγει και να μου στερεί πράγματα που όντως θέλω και που τελικά, μπορώ να τα βρω σε πολλά μέρη.
- Διευρύνω τους ορίζοντές μου, ταξιδεύω, γεύομαι αισθάνομαι και παράλληλα, οξύνω την φαντασία αλλά και όλες τις αισθήσεις μου.
- Ταυτίζομαι με τους ήρωες, γίνομαι ένα με τα πάθη και τα άγχη τους, τις χαρές και τις λύπες τους, τους έρωτες και δράματά τους και γιατί όχι, δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από τις δικές τους ιστορίες, ξαναζώ κάτι από τις δικές μου, ξεχασμένες αναμνήσεις.
- Μπορώ με την φαντασία μου να πραγματοποιήσω ό,τι βάλει ο νους μου, όσο τρελό, παράλογο κι επικίνδυνο κι αν είναι. Τίποτα δεν μπορεί να βλάψει, κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει και δεν υπάρχει μέτρο κι όριο στην τόλμη.
- Ως δημιουργό, εκτός από αναγνώστρια, με εμπνέει και με "εκπαιδεύει", με προκαλεί να παιδευτώ πάνω σε κάθε νέο γραπτό μου προσπαθώντας να το κάνω, καλύτερο από το προηγούμενο.
Η αλήθεια είναι πως δεν ανήκω στον μέσο αναγνώστη που σύμφωνα με στατιστικές έρευνες, διαβάζει 8 με 10 βιβλία το χρόνο. Σε έναν καλό μου μήνα, μπορεί να ξεπεράσω αυτό το νούμερο και μάλιστα, με περισσή ευκολία. Φυσικά και παθαίνω αναγνωστικό μπλοκάρισμα κάποιες φορές, σε ποιον δεν συμβαίνει όταν η καθημερινότητα τον τσακίζει, όμως επανέρχομαι πάντα πιο δυναμικά από πριν. Αλλά όταν διαβάζω... πολύ απλά... δεν μπορώ να σταματήσω. Κάθε φορά λέω ότι θα είναι μια σελίδα ακόμα, μετά ένα κεφάλαιο και τις περισσότερες φορές, δεν σταματώ αν δεν φτάσω στην τελευταία σελίδα. Αν αυτό αποκαλείται εθισμός, ας είναι έτσι... είναι ένας εθισμός που λατρεύω και από τον οποίο δεν θέλω να αποκοπώ για κανέναν λόγο. Τι καλύτερο θα κάνω; Θα σπαταλάω τις ελεύθερες ώρες μου στο κομμωτήριο ή θα φτιάχνω τα νύχια μου, σπαταλώντας λεφτά και φαιά ουσία; Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω! Πολύ απλά, αυτά δεν είναι για μένα...
Προσωπικά, ως Γιώτα, αντιμετωπίζω άλλο ένα φαινόμενο. Όταν διαβάζω κάτι το οποίο με επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικά, πράγμα που συμβαίνει καμιά φορά και με ταινίες, χρειάζομαι λίγο χρόνο να συνέλθω. Ορισμένες ιστορίες, με απορροφούν σε τέτοιον βαθμό που πραγματικά, έχω ανάγκη από χώρο και χρόνο, θέλω ένα αναγκαίο σε μένα περιθώριο να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου, ακόμα και να μαζέψω τα κομμάτια μου. Μπορεί ορισμένοι να με θεωρούν μουλάρα όμως δεν είμαι. Και όταν διαβάζω, δεν χάνομαι απλά... δίνομαι ολοκληρωτικά, ψυχή, σώμα και μυαλό και αν νομίζετε πως αυτό είναι παράλογο ή πως δεν με αναλώνει, κάνετε λάθος και για τα δύο. Δεν είναι παράλογο γιατί όσοι είναι σαν εμένα, ζουν οι ίδιοι τις ιστορίες που διαβάζουν, είναι πρωταγωνιστές στο έργο που εξελίσσεται κατά συνέπεια, επηρεάζονται και φθείρονται. Όσο για το ότι με αναλώνει... μπορεί να είναι ψυχοφθόρο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο όμως έχω την ανάγκη, ειδικά όταν το σενάριο είναι θλιβερό και στενάχωρο, να χωνέψω τα γεγονότα, να πενθήσω... Είναι τόσο κακό αυτό;
Εν πας περιπτώσει, δεν περιμένω από τον άντρα μου να με καταλάβει, ούτε και να το κάνει κάποιος άλλος που δεν μοιραζόμαστε αυτή την αγάπη, που δεν έχουμε κοινά πάθη και αδυναμίες. Μπορώ όμως να έχω άποψη και να θεωρώ πως όσοι νομίζουν πως το διάβασμα είναι βαρετό και ανούσιο, ή ότι δεν το έχουν δοκιμάσει ή ότι δεν το κάνουν σωστά. Το διάβασμα είναι πηγή ενέργειας και δημιουργίας, δίνει τροφή για σκέψη, πλάθει χαρακτήρες και καθορίζει συναισθήματα. Μπορεί να σε αλλάξει ηθικά και συναισθηματικά και αυτό, δεν είναι υπερβολή. Μπορεί μέχρι και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Οπότε πριν το απορρίψεις, ή πριν κατακρίνεις, λογοκρίνεις, επικρίνεις εκείνους που αφιερώνουν μεγάλο μέρος της ζωής τους σε αυτό, αναλογίσου... μήπως εκείνοι ξέρουν κάτι που δεν ξέρεις; Μήπως έχουν βρει την "μαγεία" σε ένα μέρος και με έναν τρόπο, που δεν έχεις καν ονειρευτεί;
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
May 8, 2013
Τελικά διαβάζουμε για το "ευτυχισμένο τέλος" ή για την ιστορία;
Να ένα θέμα που με έχει προβληματίσει πολύ τον τελευταίο καιρό και που έχω αναγκαστεί για πολλούς λόγους, να συζητήσω πολλάκις. Έχω παρατηρήσει πως οι άνθρωποι στις μέρες μας, δυσανασχετούν όταν ένα βιβλίο -ισχύει και για τις ταινίες αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό- δεν έχει το τέλος που θα περίμεναν ή για να το θέσω πιο σωστά, το τέλος που ήθελαν. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που κάποιοι από αυτούς, καταλήγουν να κρίνουν ένα βιβλίο ως "μέτριο", ίσως και "κακό", αν δεν έχει το επιλεγόμενο, happy end. Και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι... Θέλουμε να διαβάζουμε παραμύθια ή ιστορίες; Γιατί όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε πως πρόκειται για το ίδιο πράγμα, δεν είναι ακριβώς έτσι. Τουλάχιστον εγώ, δεν μπορώ να το δω έτσι.
Το βασικό κριτήριό μου ως Γιώτα, προκειμένου να καταλήξω στο αν ένα βιβλίο μου άρεσε, έχει να κάνει καθαρά με τη δομή και την εξέλιξη της ίδιας της ιστορίας που αυτό αφηγείται. Σχετίζεται άμεσα με τα συναισθήματα τα οποία μου δημιουργεί και κατά πόσο αυτά μπορούν να κυριεύσουν την καρδιά και το μυαλό μου. Γιατί για μένα, αυτό κάνει ένα πραγματικά πετυχημένο βιβλίο. Καταφέρνει, όχι μόνο να με καθηλώσει κατά την διάρκεια της ανάγνωσής του, αλλά να με κατακτήσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Όταν θα με κάνει να νιώσω, να συγκινηθώ, να ταυτιστώ με τους ήρωες, ακόμα και να πονέσω μαζί τους. Άραγε, ποιο συναίσθημα είναι ικανό να συγκριθεί με όλα τα παραπάνω; Πότε έχω να κερδίσω περισσότερα; Όταν όλα έρχονται βολικά και εύκολα, όταν προς χάριν του ευτυχισμένου τέλους θυσιάζουμε τον ρεαλισμό, ή μήπως όταν η ίδια η ζωή αποκτά υπόσταση πάνω στο χαρτί;
Ίσως κάποιοι, διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση να σκέφτεστε πως ναι, θέλετε το ευτυχισμένο τέλος γιατί η καθημερινότητά μας είναι τόσο δύσκολη και μίζερη που ένα βιβλίο πρέπει να είναι ευχάριστο και να μας κάνει να ζούμε αυτά που δεν μπορούμε. Μπορώ να το δεχτώ όμως μέχρι ένα σημείο. Τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα έργα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος... μήπως αυτό κάτι λέει; Μήπως πως η σπουδαιότητά τους βρίσκεται στην αλήθεια που κρύβεται μέσα τους και που καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα; Μήπως οι κλασσικοί λογοτέχνες μας προσκαλούν να παρατηρήσουμε από τη θέση του θεατή, τα λάθη και της αλήθειες της δικής μας ζωής που πολύ πιθανόν, να μην έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα; Μήπως στον ρεαλισμό και στην αλήθεια βρίσκονται τα πιο σημαντικά, τα πιο σπουδαία μαθήματα που μπορούμε να έχουμε;
Προς θεού, δεν κατηγορώ σε καμία περίπτωση αυτούς που θέλουν το παραμύθι και τον ρομαντισμό. Δεν τα σνομπάρω και δεν τα απαρνιέμαι, έστω κι αν η φίλη μου η Ειρήνη με κατηγορεί πολλές φορές πως τον πετσοκόβω με τον μπαλτά. Τα θέλω κι εγώ όμως όχι πάντοτε, όχι συνέχεια, όχι όταν η ιστορία είναι τέτοια που μπορεί να μου δώσει κάτι περισσότερο. Ο έρωτας για παράδειγμα, είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας όμως αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να κερδίζει πάντα. Πολύ απλά, δεν μπορεί να το κάνει. Δεν αρκεί δυο άνθρωποι να θέλουν να είναι μαζί. Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη όμως η έκφρασή του, μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους και με τον καθέναν από αυτούς, μπορεί να γίνει δικός μας, είτε τελικά μας συντροφεύει ως σώμα είτε ως θύμηση. Για μένα, πάνω κι απ' τον έρωτα, είναι η αγάπη και αυτή, μπορεί να εκφραστεί και να μεγαλουργήσει πολλές φορές καλύτερα μέσα από την θυσία και την τραγικότητα, να μας κάνει καλύτερους.
Δεν είμαι πια παιδάκι, δεν μου αρκεί να διαβάζω ιστορίες για πρίγκιπες και άσπρα άλογα. Ίσως είμαι κυνική, εγώ πάλι, προτιμώ να με αποκαλώ ρεαλίστρια. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό ή όχι όμως έτσι είμαι και δεν μπορώ, δεν θέλω να αλλάξω. Ταυτίζομαι με την προαναφερόμενη τραγικότητα, μπορώ να την βιώσω και μου αρέσει να βασανίζομαι, να την υιοθετώ, να την κάνω δική μου και με τον τρόπο αυτό, να ανακαλύπτω πράγματα ακόμα για τον ίδιο μου τον εαυτό, πράγματα που ίσως δεν ήθελα να δω, προβλήματα μπροστά στα οποία εθελοτυφλούσα. Δεν έχω την ιδανική ζωή, κανείς μας δεν την έχει άλλωστε, και ειλικρινά, δεν έχω ανάγκη να την ζήσω μέσα από ένα βιβλίο. Προτιμώ να προσπαθώ να βελτιώνω την καθημερινότητά μου και όχι να ψάχνω παρηγοριά στις σελίδες ενός μυθιστορήματος. Δεν απορρίπτω τις "ιδανικές" ιστορίες όμως με στεναχωρεί όταν κάποιοι απορρίπτουν τις "μη ιδανικές".
Γι' αυτό λοιπόν ας συνεχίσουμε να διαβάζουμε, όχι ψάχνοντας το happy end που θα θέλαμε αλλά, απολαμβάνοντας την ιστορία και προσπαθώντας να κατανοήσουμε αυτά που θέλει να περάσει, τους συμβολισμούς και τις αξίες της. Άλλωστε ο κάθε δημιουργός, ξέρει καλύτερα από τον καθένα γιατί έχει δώσει το τέλος που επέλεξε και για εκείνον, είναι το ιδανικό. Οι αναγνώστες πάλι, αν ρωτήσεις ενδεικτικά εκατό από αυτούς, θα σου πουν πιθανότατα εκατό διαφορετικές εκδοχές. Συμπέρασμα; Δεν μπορεί ένας συγγραφέας να τους ικανοποιήσει όλους οπότε οφείλουμε να σεβόμαστε αυτό που εκείνος που επιθυμούσε να πει, το τέλος που εκείνος αποφάσισε να δώσει στην ιστορία που αφηγήθηκε και μοιράστηκε μαζί μας, χαρίζοντάς μας ένα κομμάτι της ψυχής του. Γιατί αυτό είναι η λογοτεχνία, ακόμα κι εκείνη που δεν μας αρέσει τελικά. Μια κατάθεση ψυχής... Ας μην ξεχνάμε... "Ίσως δεν είναι για το ευτυχισμένο τέλος... ίσως είναι για την ιστορία..."
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Το βασικό κριτήριό μου ως Γιώτα, προκειμένου να καταλήξω στο αν ένα βιβλίο μου άρεσε, έχει να κάνει καθαρά με τη δομή και την εξέλιξη της ίδιας της ιστορίας που αυτό αφηγείται. Σχετίζεται άμεσα με τα συναισθήματα τα οποία μου δημιουργεί και κατά πόσο αυτά μπορούν να κυριεύσουν την καρδιά και το μυαλό μου. Γιατί για μένα, αυτό κάνει ένα πραγματικά πετυχημένο βιβλίο. Καταφέρνει, όχι μόνο να με καθηλώσει κατά την διάρκεια της ανάγνωσής του, αλλά να με κατακτήσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Όταν θα με κάνει να νιώσω, να συγκινηθώ, να ταυτιστώ με τους ήρωες, ακόμα και να πονέσω μαζί τους. Άραγε, ποιο συναίσθημα είναι ικανό να συγκριθεί με όλα τα παραπάνω; Πότε έχω να κερδίσω περισσότερα; Όταν όλα έρχονται βολικά και εύκολα, όταν προς χάριν του ευτυχισμένου τέλους θυσιάζουμε τον ρεαλισμό, ή μήπως όταν η ίδια η ζωή αποκτά υπόσταση πάνω στο χαρτί;
Ίσως κάποιοι, διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση να σκέφτεστε πως ναι, θέλετε το ευτυχισμένο τέλος γιατί η καθημερινότητά μας είναι τόσο δύσκολη και μίζερη που ένα βιβλίο πρέπει να είναι ευχάριστο και να μας κάνει να ζούμε αυτά που δεν μπορούμε. Μπορώ να το δεχτώ όμως μέχρι ένα σημείο. Τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα έργα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος... μήπως αυτό κάτι λέει; Μήπως πως η σπουδαιότητά τους βρίσκεται στην αλήθεια που κρύβεται μέσα τους και που καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα; Μήπως οι κλασσικοί λογοτέχνες μας προσκαλούν να παρατηρήσουμε από τη θέση του θεατή, τα λάθη και της αλήθειες της δικής μας ζωής που πολύ πιθανόν, να μην έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα; Μήπως στον ρεαλισμό και στην αλήθεια βρίσκονται τα πιο σημαντικά, τα πιο σπουδαία μαθήματα που μπορούμε να έχουμε;
Προς θεού, δεν κατηγορώ σε καμία περίπτωση αυτούς που θέλουν το παραμύθι και τον ρομαντισμό. Δεν τα σνομπάρω και δεν τα απαρνιέμαι, έστω κι αν η φίλη μου η Ειρήνη με κατηγορεί πολλές φορές πως τον πετσοκόβω με τον μπαλτά. Τα θέλω κι εγώ όμως όχι πάντοτε, όχι συνέχεια, όχι όταν η ιστορία είναι τέτοια που μπορεί να μου δώσει κάτι περισσότερο. Ο έρωτας για παράδειγμα, είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας όμως αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να κερδίζει πάντα. Πολύ απλά, δεν μπορεί να το κάνει. Δεν αρκεί δυο άνθρωποι να θέλουν να είναι μαζί. Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη όμως η έκφρασή του, μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους και με τον καθέναν από αυτούς, μπορεί να γίνει δικός μας, είτε τελικά μας συντροφεύει ως σώμα είτε ως θύμηση. Για μένα, πάνω κι απ' τον έρωτα, είναι η αγάπη και αυτή, μπορεί να εκφραστεί και να μεγαλουργήσει πολλές φορές καλύτερα μέσα από την θυσία και την τραγικότητα, να μας κάνει καλύτερους.
Δεν είμαι πια παιδάκι, δεν μου αρκεί να διαβάζω ιστορίες για πρίγκιπες και άσπρα άλογα. Ίσως είμαι κυνική, εγώ πάλι, προτιμώ να με αποκαλώ ρεαλίστρια. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό ή όχι όμως έτσι είμαι και δεν μπορώ, δεν θέλω να αλλάξω. Ταυτίζομαι με την προαναφερόμενη τραγικότητα, μπορώ να την βιώσω και μου αρέσει να βασανίζομαι, να την υιοθετώ, να την κάνω δική μου και με τον τρόπο αυτό, να ανακαλύπτω πράγματα ακόμα για τον ίδιο μου τον εαυτό, πράγματα που ίσως δεν ήθελα να δω, προβλήματα μπροστά στα οποία εθελοτυφλούσα. Δεν έχω την ιδανική ζωή, κανείς μας δεν την έχει άλλωστε, και ειλικρινά, δεν έχω ανάγκη να την ζήσω μέσα από ένα βιβλίο. Προτιμώ να προσπαθώ να βελτιώνω την καθημερινότητά μου και όχι να ψάχνω παρηγοριά στις σελίδες ενός μυθιστορήματος. Δεν απορρίπτω τις "ιδανικές" ιστορίες όμως με στεναχωρεί όταν κάποιοι απορρίπτουν τις "μη ιδανικές".
Γι' αυτό λοιπόν ας συνεχίσουμε να διαβάζουμε, όχι ψάχνοντας το happy end που θα θέλαμε αλλά, απολαμβάνοντας την ιστορία και προσπαθώντας να κατανοήσουμε αυτά που θέλει να περάσει, τους συμβολισμούς και τις αξίες της. Άλλωστε ο κάθε δημιουργός, ξέρει καλύτερα από τον καθένα γιατί έχει δώσει το τέλος που επέλεξε και για εκείνον, είναι το ιδανικό. Οι αναγνώστες πάλι, αν ρωτήσεις ενδεικτικά εκατό από αυτούς, θα σου πουν πιθανότατα εκατό διαφορετικές εκδοχές. Συμπέρασμα; Δεν μπορεί ένας συγγραφέας να τους ικανοποιήσει όλους οπότε οφείλουμε να σεβόμαστε αυτό που εκείνος που επιθυμούσε να πει, το τέλος που εκείνος αποφάσισε να δώσει στην ιστορία που αφηγήθηκε και μοιράστηκε μαζί μας, χαρίζοντάς μας ένα κομμάτι της ψυχής του. Γιατί αυτό είναι η λογοτεχνία, ακόμα κι εκείνη που δεν μας αρέσει τελικά. Μια κατάθεση ψυχής... Ας μην ξεχνάμε... "Ίσως δεν είναι για το ευτυχισμένο τέλος... ίσως είναι για την ιστορία..."
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
March 13, 2013
Φωτογραφίες από την παρουσίαση του "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στην Κατερίνη
Την Παρασκευή, 01 Μαρτίου 2013, όπως οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε, βρέθηκα στην πανέμορφη και φιλόξενη πόλη της Κατερίνης όπου και βρίσκεται η έδρα του εκδοτικού μου οίκου, προκειμένου να παραστώ στην παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι", στο νέο, ανανεωμένο χώρο του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων ΜΑΤΙ. Η εμπειρία αυτή, όχι μόνο ήταν μοναδική αλλά, ιδιαίτερη, ξεχωριστή... Είναι άλλο το να παρουσιάζεις το βιβλίο σου στην πόλη σου, σε ανθρώπους δικούς σου, που τους ξέρεις και σε ξέρουν και πολύ διαφορετικό το να το παρουσιάζεις σε ένα αναγνωστικό κοινό που πρώτη φορά συναντάς στη ζωή σου. Και όμως, η προσέλευση του κόσμου μεγάλη και η υποδοχή τους θερμή. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ που μας τίμησαν με την παρουσία τους και που μου έδωσαν την ευκαιρία να τους μιλήσω η ίδια για τον εαυτό μου μα κυρίως, για το πνευματικό μου παιδί. Ελπίζω να μπορέσω να βρεθώ ξανά, λίαν συντόμως στην Κατερίνη και να έχω περισσότερο χρόνο να την απολαύσω.
Ευχαριστώ τον εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη, για την πρόσκληση αυτή καθώς και για την υπέροχη φιλοξενία του. Ο Σάββας, δεν είναι απλά ένας συνεργάτης -που με οδηγεί στην παράνοια πολλές φορές- αλλά κι ένας καλός φίλος... Αντιπαρέρχομαι την ντροπή μου όταν διαπίστωσα πως όλη η πόλη ήταν γεμάτη από αφίσες σχετικά με την παρουσίαση γιατί δεν ξέρω από που πήγαζε εκείνη τη στιγμή και ο Σάββας, έδωσε όλο του το είναι.
Ευχαριστώ την κυρία Μαίρη Ζαπουνίδου, σημαίνων πρόσωπο στο Νομό Πιερίας, πρώην εκπαιδευτικό και γλυκύτατος άνθρωπος. Το ότι πρώτη φορά δέχτηκε να παρουσιάσει κάποιο βιβλίο, πόσω μάλλον ως άνθρωπος με χρόνια υπηρεσία στον τομέα της εκπαίδευσης, ήταν μια μεγάλη, απεριόριστη τιμή για μένα.
Ευχαριστώ την φίλη και συγγραφέα Μαρία Στεφάνου για ακόμα μια φορά που ταξίδεψε 400 και πλέον μίλια κρατώντας μου υπέροχη συντροφιά για να με συνοδέψει σε αυτή τη μοναδική εμπειρία, μιλώντας για μια ακόμα φορά για μένα και το βιβλίο μου με τόση αγάπη σαν να ήταν κάτι δικό της.
Τέλος, ευχαριστώ τις φίλες και τους φίλους που ήρθαν από γειτονικούς Νομούς για να με δουν, να με αγκαλιάσουν και να με στηρίξουν, δείχνοντάς μου την αγάπη τους με κάθε τρόπο.
Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από την βραδιά της παρουσίασης. Αν θέλετε να τις δείτε σε φυσικό μέγεθος, απλά, κάντε αριστερό κλικ πάνω τους.
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Ευχαριστώ τον εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη, για την πρόσκληση αυτή καθώς και για την υπέροχη φιλοξενία του. Ο Σάββας, δεν είναι απλά ένας συνεργάτης -που με οδηγεί στην παράνοια πολλές φορές- αλλά κι ένας καλός φίλος... Αντιπαρέρχομαι την ντροπή μου όταν διαπίστωσα πως όλη η πόλη ήταν γεμάτη από αφίσες σχετικά με την παρουσίαση γιατί δεν ξέρω από που πήγαζε εκείνη τη στιγμή και ο Σάββας, έδωσε όλο του το είναι.
Ευχαριστώ την κυρία Μαίρη Ζαπουνίδου, σημαίνων πρόσωπο στο Νομό Πιερίας, πρώην εκπαιδευτικό και γλυκύτατος άνθρωπος. Το ότι πρώτη φορά δέχτηκε να παρουσιάσει κάποιο βιβλίο, πόσω μάλλον ως άνθρωπος με χρόνια υπηρεσία στον τομέα της εκπαίδευσης, ήταν μια μεγάλη, απεριόριστη τιμή για μένα.
Ευχαριστώ την φίλη και συγγραφέα Μαρία Στεφάνου για ακόμα μια φορά που ταξίδεψε 400 και πλέον μίλια κρατώντας μου υπέροχη συντροφιά για να με συνοδέψει σε αυτή τη μοναδική εμπειρία, μιλώντας για μια ακόμα φορά για μένα και το βιβλίο μου με τόση αγάπη σαν να ήταν κάτι δικό της.
Τέλος, ευχαριστώ τις φίλες και τους φίλους που ήρθαν από γειτονικούς Νομούς για να με δουν, να με αγκαλιάσουν και να με στηρίξουν, δείχνοντάς μου την αγάπη τους με κάθε τρόπο.
Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από την βραδιά της παρουσίασης. Αν θέλετε να τις δείτε σε φυσικό μέγεθος, απλά, κάντε αριστερό κλικ πάνω τους.
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
March 6, 2013
Το οδοιπορικό ενός ξέφρενου 24ωρου
Η μέρα μου την Παρασκευή που μας πέρασε, ξεκίνησε πολύ νωρίς. 07.00 π.μ. χτύπησε το ξυπνητήρι μου και πετάχτηκα από το κρεβάτι, σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Ο χρόνος, περιορισμένος, με πίεζε. Έπρεπε να ετοιμάσω τον γιο μου για το σχολείο και αφού τον αφήσω, να επιστρέψω σπίτι για να αποχαιρετήσω τον άντρα μου, να ετοιμάσω τα πράγματά μου και να φύγω για τον Σταθμό Λαρίσης. Είναι πολύ δύσκολο να φεύγεις από το σπίτι σου, ν' αφήνεις πίσω σου τον άντρα και το παιδί σου και όλη μέρα τους σκεφτόμουν συνέχεια και μου έλειπαν τρομερά. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει με εκείνους που αγαπάς μέχρι τέλους;
Στις 09.30 π.μ., συναντήθηκα με την φίλη και συγγραφέα Μαρία Στεφάνου, η οποία με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό δέχτηκε να με συνοδεύσει στην πόλη της Κατερίνης για την παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι". Το τρένο αναχώρησε στις 10.18 π.μ. ακριβώς, χωρίς λεπτό καθυστέρηση και ακολούθησε μια διαδρομή σχεδόν 5 ωρών, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Η διαδρομή μεγάλη και όμως, όταν έχεις δίπλα σου όμορφους ανθρώπους όπως η Μαρία, οι ώρες σου γεμίζουν και περνάνε χωρίς καν να το καταλάβεις. Με συζητήσεις και γέλια, φτάσαμε στην Κατερίνη πριν καν το καταλάβουμε όπου και μας περίμενε ο εκδότης μου, Σάββας Προβατίδης.
Πρώτη μας στάση, το τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο Dion όπου φιλοξενηθήκαμε στην εκπομπή "Διόν επί Τύπου" με παρουσιαστή τον Ευγένιο Ολύμπιο, με τον οποίο είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα μπροστά από τις κάμερες και μπορώ να πω ότι ήταν μια ιδιαίτερη και συναρπαστική εμπειρία και ευχαριστώ πάρα πολύ για την φιλοξενία και τον χρόνο που μας αφιέρωσαν.
Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στο κέντρο της πόλης και η αλήθεια είναι πως βρέθηκα αντιμέτωπη, με μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Δεν είχα ξαναβρεθεί στην Κατερίνη και έτσι, δεν περίμενα μια τόσο όμορφη πόλη που σφύζει από ζωή και που πιστέψτε με, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την Αθήνα. Περιπλανηθήκαμε για λίγο έτσι ώστε να μας ξεναγήσει ο Σάββας στην πόλη του και μετά, πήγαμε να επισκεφτούμε το βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ όπου και θα λάμβανε χώρα η παρουσίαση του βιβλίου μου. Έχω ονειρευτεί πολλές φορές πως είμαι ιδιοκτήτρια ενός βιβλιοπωλείου όμως αυτό που αντίκρισα, δεν πλησιάζει τα όνειρά μου, ούτε στο ελάχιστο. Ένας υπέροχος, νέος χώρος στην οδό Αβέρωφ 4, που χάρη στην τάξη και την ποικιλία του, σε προκαλεί να εγκατασταθείς εκεί μόνιμα.
Το κινητό μου χτυπάει και στην άλλη γραμμή, βρίσκεται η Ειρήνη. Μου λέει ότι έχει φτάσει στην Κατερίνη μαζί με τον άντρα της και την φίλη μας Αλεξία. Τρέχω να τις συναντήσω. Την Ειρήνη, την είχα γνωρίσει όταν είχε έρθει στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα. Την Αλεξία, αν και γνωριζόμαστε 2 χρόνια περίπου, θα την συναντούσα πρώτη φορά. Πιστεύετε πως υπήρξε αμηχανία; Καμία απολύτως! Πέσαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης σαν φίλοι που γνωριζόμασταν από τα παλιά και είχαμε απλώς, πολύ καιρό να βρεθούμε. Η οικειότητα και η αγάπη, δεν επηρεάζονται και δεν αλλοιώνονται από την απόσταση απλά, ενισχύονται ακόμα περισσότερο.
Πήγαμε για καφέ στο κέντρο της πόλης και η ατμόσφαιρα, ήταν κάτι περισσότερο από ζεστή. Συζητήσαμε για βιβλία, γι' αυτά που αγαπάμε, όπως ακριβώς κάνουμε και από το τηλέφωνο μόνο που πλέον, κάτι είχε αλλάξει. Ήμασταν μαζί! Πραγματικά μαζί... και αυτές οι στιγμές, είναι πραγματικά πολύτιμες και δεν θα τις αντάλλασσα με τίποτα. Λίγο αργότερα, ήρθε να προστεθεί και η Σοφία στην συντροφιά μας η οποία και είναι, όσο πληθωρική την φανταζόμουν. Όμως η ώρα περνάει πολύ γρήγορα... ειδικά όταν είσαι με ανθρώπους που αγαπάς! Ξεκινήσαμε με την Μαρία για το ξενοδοχείο προκειμένου να ετοιμαστούμε. Δύο γυναίκες στο ίδιο δωμάτιο που έχουν να παρευρεθούν σε μια σημαντική εκδήλωση. Αντιλαμβάνεστε τον χαμό που επικράτησε στη μισή ώρα που είχαμε στη διάθεσή μας και το χάλι στο οποίο εγκαταλείψαμε το δωμάτιο προκειμένου να μην καθυστερήσουμε.
Ξανά στο βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ όπου ο κόσμος, είχε αρχίσει από νωρίς να μαζεύεται. Πυρετώδεις ρυθμοί για τις τελευταίες ετοιμασίες και ο Σάββας... αγχωμένος ως συνήθως! Εκεί γνωρίζω την κυρία Μαίρη Ζαπουνίδου, εκπαιδευτικό και μόνιμο κάτοικο Κατερίνης η οποία και δέχτηκε την πρόταση του εκδότη μου, να παρευρεθεί στην παρουσίαση και να μιλήσει για το βιβλίο μου. Και ειλικρινά, το έκανε με τόσο όμορφο, αναλυτικό και εμπεριστατωμένο τρόπο που με συγκίνησε με το πόσο βαθιά κατανόησε το βιβλίο μου και όλα αυτά για τα οποία ήθελα να μιλήσω στον κόσμο. Είναι μεγάλη μου τιμή που βρέθηκε στο πλευρό μας και μας στήριξε και ένα ευχαριστώ, δεν είναι αρκετό για να το εκφράσει αυτό. Η κυρία Μαίρη, είναι ένας μορφωμένος και γλυκύτατος, δοτικός άνθρωπος και όποιος την γνωρίζει, μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι θέλω να πω.
Για την Μαρία Στεφάνου, δεν χρειάζεται να πω πολλά... τα έχω πει άλλωστε τόσες φορές. Απλά την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που για μια ακόμα φορά βρέθηκε στο πλευρό μου και μίλησε με τόσο όμορφα λόγια για μένα και το βιβλίο μου. Για τον εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη... τι μπορώ αλήθεια να πω; Το πιο μεγάλο ευχαριστώ του κόσμου, που πίστεψε σε 'μένα και με στηρίζει όσο δεν πάει άλλο. Μπορεί ώρες-ώρες να με οδηγεί στην τρέλα αλλά τι να κάνουμε, τον αγαπάω κι έτσι...
Και λίγο πριν μιλήσω, κάπου ανάμεσα στο πλήθος, διακρίνω την Αργυρώ... τη δικιά μου Αργυρώ. Την Αργυρώ που το πρόσωπό της γνωρίζω μόνο μέσα από φωτογραφίες, έστω κι αν τα τελευταία 5 χρόνια σχεδόν, ακούω τη φωνή της καθημερινά. Βλέπετε, η Αργυρώ μένει στη Βέροια, εγώ στην Αθήνα, μεγάλη η απόσταση που μας χωρίζει. Και όμως, τώρα που δόθηκε η ευκαιρία, ταξίδεψε μαζί με τον αρραβωνιστικό της τον Σάκη για να έρθει στην Κατερίνη και να με στηρίξει και πάνω απ' όλα, να μου προσφέρει την χαρά να την αγκαλιάσω και να της πω πόσο την αγαπώ.
Η προσέλευση του κόσμου, μεγάλη, ανέλπιστη και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που βρέθηκαν στο πλευρό μας για να μας στηρίξουν και ν' ακούσουν αυτά που είχαμε να πούμε. Σε μια εποχή που ο χρόνος είναι χρήμα, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να ξεκλέψεις έστω και μερικές στιγμές και ειλικρινά θέλω να ξέρουν πως με τίμησαν και με συγκίνησαν με την παρουσία τους και την θερμή τους υποδοχή. Ελπίζω στο μέλλον να τα ξαναπούμε και να μιλήσουμε, για νέες ιστορίες.
Η παρουσίαση, τελείωσε μέσα σε ένα κύμα παραζάλης. Από τη μία στεναχωριόμουν που ήμουν μακριά από την οικογένειά μου από την άλλη, ήμουν τρομερά χαρούμενη που βρισκόμουν ανάμεσα σε τόσο υπέροχους ανθρώπους, σε φίλους που δεν λογαριάζουν τι θα πει απόσταση. Και έτσι, έφτασε η ώρα της βραδινής μας εξόδου. Όχι... μην φαντάζεστε κραιπάλες... Καλό φαγητό και καλή μουσική, είναι αρκετά για να συνοδεύσουν μια ήδη υπάρχουσα καλή διάθεση και να συνοδεύσουν τα γέλια, τα πειράγματα και τις συζητήσεις. Και η ώρα πάει 01.00 π.μ. Πρέπει σιγά-σιγά να φύγουμε. Και μα το θεό, είναι τόσο δύσκολος ο αποχωρισμός, τόσο λίγες οι ώρες που έχουμε μαζί και τόσα πολλά αυτά που θέλουμε να πούμε. Η Ειρήνη δε, με έχει αγκαλιάσει και κανείς δεν μπορεί να την ξεκολλήσει από πάνω μου. Είπα πως την αγαπώ;
Αποχωριστήκαμε με τα χίλια ζόρια και επιστρέψαμε με τη Μαρία στο ξενοδοχείο. Βάζουμε πυτζάμες και αποφασίζουμε να σουλουπώσουμε λίγο το χάος που έχουμε το θράσος να αποκαλούμε δωμάτιο. Τακτοποιούμε όπως-όπως τις βαλίτσες μας, ξαπλώνουμε και αφήνοντας την υπερένταση της ημέρας να φύγει από το σώμα μας, παραδινόμαστε στον ύπνο κατά τις 02.30 π.μ. Και τι έκπληξη! Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 06.30 π.μ. κι εμείς, το καταριόμαστε που δεν μπορούσε να περιμένει λίγο ακόμα. Τι να κάνουμε... σηκωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε άρον-άρον, αφήνουμε το κλειδί του δωματίου στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και παίρνουμε ένα ταξί με προορισμό τον σταθμό του τρένου. Με έναν καφέ στο χέρι, επιβιβαζόμαστε στην αμαξοστοιχία για Αθήνα και όλη η κούραση που είχαμε, έχει απλά εξαφανιστεί. Η επιστροφή πραγματοποιείται ανάμεσα σε ακόμα περισσότερα γέλια και ομίχλη που καλύπτει τα πάντα στη διαδρομή και φτάνουμε στον Σταθμό Λαρίσης, πριν καν το καταλάβουμε.
Η μέρα, τελείωσε! Τώρα είμαι σπίτι μου, έχω αγκαλιάσει τον άντρα μου και το παιδί μου και αισθάνομαι ανακούφιση και ευτυχία που είμαι και πάλι κοντά τους. Όμως θα κρατήσω την ανάμνηση αυτής της μέρας στην καρδιά και το μυαλό μου γιατί πραγματικά, πέρασα υπέροχα και την μοιράστηκα, με πολύ σημαντικούς για μένα ανθρώπους. Σάββα, Μαρία, Ειρήνη, Αλεξία, Αργυρώ... σας ευχαριστώ... για όλα... και να ξέρετε ότι σας αγαπώ... πολύ!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Στις 09.30 π.μ., συναντήθηκα με την φίλη και συγγραφέα Μαρία Στεφάνου, η οποία με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό δέχτηκε να με συνοδεύσει στην πόλη της Κατερίνης για την παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι". Το τρένο αναχώρησε στις 10.18 π.μ. ακριβώς, χωρίς λεπτό καθυστέρηση και ακολούθησε μια διαδρομή σχεδόν 5 ωρών, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Η διαδρομή μεγάλη και όμως, όταν έχεις δίπλα σου όμορφους ανθρώπους όπως η Μαρία, οι ώρες σου γεμίζουν και περνάνε χωρίς καν να το καταλάβεις. Με συζητήσεις και γέλια, φτάσαμε στην Κατερίνη πριν καν το καταλάβουμε όπου και μας περίμενε ο εκδότης μου, Σάββας Προβατίδης.
Πρώτη μας στάση, το τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο Dion όπου φιλοξενηθήκαμε στην εκπομπή "Διόν επί Τύπου" με παρουσιαστή τον Ευγένιο Ολύμπιο, με τον οποίο είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα μπροστά από τις κάμερες και μπορώ να πω ότι ήταν μια ιδιαίτερη και συναρπαστική εμπειρία και ευχαριστώ πάρα πολύ για την φιλοξενία και τον χρόνο που μας αφιέρωσαν.
Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στο κέντρο της πόλης και η αλήθεια είναι πως βρέθηκα αντιμέτωπη, με μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Δεν είχα ξαναβρεθεί στην Κατερίνη και έτσι, δεν περίμενα μια τόσο όμορφη πόλη που σφύζει από ζωή και που πιστέψτε με, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την Αθήνα. Περιπλανηθήκαμε για λίγο έτσι ώστε να μας ξεναγήσει ο Σάββας στην πόλη του και μετά, πήγαμε να επισκεφτούμε το βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ όπου και θα λάμβανε χώρα η παρουσίαση του βιβλίου μου. Έχω ονειρευτεί πολλές φορές πως είμαι ιδιοκτήτρια ενός βιβλιοπωλείου όμως αυτό που αντίκρισα, δεν πλησιάζει τα όνειρά μου, ούτε στο ελάχιστο. Ένας υπέροχος, νέος χώρος στην οδό Αβέρωφ 4, που χάρη στην τάξη και την ποικιλία του, σε προκαλεί να εγκατασταθείς εκεί μόνιμα.
Το κινητό μου χτυπάει και στην άλλη γραμμή, βρίσκεται η Ειρήνη. Μου λέει ότι έχει φτάσει στην Κατερίνη μαζί με τον άντρα της και την φίλη μας Αλεξία. Τρέχω να τις συναντήσω. Την Ειρήνη, την είχα γνωρίσει όταν είχε έρθει στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα. Την Αλεξία, αν και γνωριζόμαστε 2 χρόνια περίπου, θα την συναντούσα πρώτη φορά. Πιστεύετε πως υπήρξε αμηχανία; Καμία απολύτως! Πέσαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης σαν φίλοι που γνωριζόμασταν από τα παλιά και είχαμε απλώς, πολύ καιρό να βρεθούμε. Η οικειότητα και η αγάπη, δεν επηρεάζονται και δεν αλλοιώνονται από την απόσταση απλά, ενισχύονται ακόμα περισσότερο.
Πήγαμε για καφέ στο κέντρο της πόλης και η ατμόσφαιρα, ήταν κάτι περισσότερο από ζεστή. Συζητήσαμε για βιβλία, γι' αυτά που αγαπάμε, όπως ακριβώς κάνουμε και από το τηλέφωνο μόνο που πλέον, κάτι είχε αλλάξει. Ήμασταν μαζί! Πραγματικά μαζί... και αυτές οι στιγμές, είναι πραγματικά πολύτιμες και δεν θα τις αντάλλασσα με τίποτα. Λίγο αργότερα, ήρθε να προστεθεί και η Σοφία στην συντροφιά μας η οποία και είναι, όσο πληθωρική την φανταζόμουν. Όμως η ώρα περνάει πολύ γρήγορα... ειδικά όταν είσαι με ανθρώπους που αγαπάς! Ξεκινήσαμε με την Μαρία για το ξενοδοχείο προκειμένου να ετοιμαστούμε. Δύο γυναίκες στο ίδιο δωμάτιο που έχουν να παρευρεθούν σε μια σημαντική εκδήλωση. Αντιλαμβάνεστε τον χαμό που επικράτησε στη μισή ώρα που είχαμε στη διάθεσή μας και το χάλι στο οποίο εγκαταλείψαμε το δωμάτιο προκειμένου να μην καθυστερήσουμε.
Ξανά στο βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ όπου ο κόσμος, είχε αρχίσει από νωρίς να μαζεύεται. Πυρετώδεις ρυθμοί για τις τελευταίες ετοιμασίες και ο Σάββας... αγχωμένος ως συνήθως! Εκεί γνωρίζω την κυρία Μαίρη Ζαπουνίδου, εκπαιδευτικό και μόνιμο κάτοικο Κατερίνης η οποία και δέχτηκε την πρόταση του εκδότη μου, να παρευρεθεί στην παρουσίαση και να μιλήσει για το βιβλίο μου. Και ειλικρινά, το έκανε με τόσο όμορφο, αναλυτικό και εμπεριστατωμένο τρόπο που με συγκίνησε με το πόσο βαθιά κατανόησε το βιβλίο μου και όλα αυτά για τα οποία ήθελα να μιλήσω στον κόσμο. Είναι μεγάλη μου τιμή που βρέθηκε στο πλευρό μας και μας στήριξε και ένα ευχαριστώ, δεν είναι αρκετό για να το εκφράσει αυτό. Η κυρία Μαίρη, είναι ένας μορφωμένος και γλυκύτατος, δοτικός άνθρωπος και όποιος την γνωρίζει, μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι θέλω να πω.
Για την Μαρία Στεφάνου, δεν χρειάζεται να πω πολλά... τα έχω πει άλλωστε τόσες φορές. Απλά την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που για μια ακόμα φορά βρέθηκε στο πλευρό μου και μίλησε με τόσο όμορφα λόγια για μένα και το βιβλίο μου. Για τον εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη... τι μπορώ αλήθεια να πω; Το πιο μεγάλο ευχαριστώ του κόσμου, που πίστεψε σε 'μένα και με στηρίζει όσο δεν πάει άλλο. Μπορεί ώρες-ώρες να με οδηγεί στην τρέλα αλλά τι να κάνουμε, τον αγαπάω κι έτσι...
Και λίγο πριν μιλήσω, κάπου ανάμεσα στο πλήθος, διακρίνω την Αργυρώ... τη δικιά μου Αργυρώ. Την Αργυρώ που το πρόσωπό της γνωρίζω μόνο μέσα από φωτογραφίες, έστω κι αν τα τελευταία 5 χρόνια σχεδόν, ακούω τη φωνή της καθημερινά. Βλέπετε, η Αργυρώ μένει στη Βέροια, εγώ στην Αθήνα, μεγάλη η απόσταση που μας χωρίζει. Και όμως, τώρα που δόθηκε η ευκαιρία, ταξίδεψε μαζί με τον αρραβωνιστικό της τον Σάκη για να έρθει στην Κατερίνη και να με στηρίξει και πάνω απ' όλα, να μου προσφέρει την χαρά να την αγκαλιάσω και να της πω πόσο την αγαπώ.
Η προσέλευση του κόσμου, μεγάλη, ανέλπιστη και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που βρέθηκαν στο πλευρό μας για να μας στηρίξουν και ν' ακούσουν αυτά που είχαμε να πούμε. Σε μια εποχή που ο χρόνος είναι χρήμα, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να ξεκλέψεις έστω και μερικές στιγμές και ειλικρινά θέλω να ξέρουν πως με τίμησαν και με συγκίνησαν με την παρουσία τους και την θερμή τους υποδοχή. Ελπίζω στο μέλλον να τα ξαναπούμε και να μιλήσουμε, για νέες ιστορίες.
Η παρουσίαση, τελείωσε μέσα σε ένα κύμα παραζάλης. Από τη μία στεναχωριόμουν που ήμουν μακριά από την οικογένειά μου από την άλλη, ήμουν τρομερά χαρούμενη που βρισκόμουν ανάμεσα σε τόσο υπέροχους ανθρώπους, σε φίλους που δεν λογαριάζουν τι θα πει απόσταση. Και έτσι, έφτασε η ώρα της βραδινής μας εξόδου. Όχι... μην φαντάζεστε κραιπάλες... Καλό φαγητό και καλή μουσική, είναι αρκετά για να συνοδεύσουν μια ήδη υπάρχουσα καλή διάθεση και να συνοδεύσουν τα γέλια, τα πειράγματα και τις συζητήσεις. Και η ώρα πάει 01.00 π.μ. Πρέπει σιγά-σιγά να φύγουμε. Και μα το θεό, είναι τόσο δύσκολος ο αποχωρισμός, τόσο λίγες οι ώρες που έχουμε μαζί και τόσα πολλά αυτά που θέλουμε να πούμε. Η Ειρήνη δε, με έχει αγκαλιάσει και κανείς δεν μπορεί να την ξεκολλήσει από πάνω μου. Είπα πως την αγαπώ;
Αποχωριστήκαμε με τα χίλια ζόρια και επιστρέψαμε με τη Μαρία στο ξενοδοχείο. Βάζουμε πυτζάμες και αποφασίζουμε να σουλουπώσουμε λίγο το χάος που έχουμε το θράσος να αποκαλούμε δωμάτιο. Τακτοποιούμε όπως-όπως τις βαλίτσες μας, ξαπλώνουμε και αφήνοντας την υπερένταση της ημέρας να φύγει από το σώμα μας, παραδινόμαστε στον ύπνο κατά τις 02.30 π.μ. Και τι έκπληξη! Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 06.30 π.μ. κι εμείς, το καταριόμαστε που δεν μπορούσε να περιμένει λίγο ακόμα. Τι να κάνουμε... σηκωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε άρον-άρον, αφήνουμε το κλειδί του δωματίου στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και παίρνουμε ένα ταξί με προορισμό τον σταθμό του τρένου. Με έναν καφέ στο χέρι, επιβιβαζόμαστε στην αμαξοστοιχία για Αθήνα και όλη η κούραση που είχαμε, έχει απλά εξαφανιστεί. Η επιστροφή πραγματοποιείται ανάμεσα σε ακόμα περισσότερα γέλια και ομίχλη που καλύπτει τα πάντα στη διαδρομή και φτάνουμε στον Σταθμό Λαρίσης, πριν καν το καταλάβουμε.
Η μέρα, τελείωσε! Τώρα είμαι σπίτι μου, έχω αγκαλιάσει τον άντρα μου και το παιδί μου και αισθάνομαι ανακούφιση και ευτυχία που είμαι και πάλι κοντά τους. Όμως θα κρατήσω την ανάμνηση αυτής της μέρας στην καρδιά και το μυαλό μου γιατί πραγματικά, πέρασα υπέροχα και την μοιράστηκα, με πολύ σημαντικούς για μένα ανθρώπους. Σάββα, Μαρία, Ειρήνη, Αλεξία, Αργυρώ... σας ευχαριστώ... για όλα... και να ξέρετε ότι σας αγαπώ... πολύ!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
February 24, 2013
Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στα ευπώλητα του Perizitito.gr
Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στα ευπώλητα του ηλεκτρονικού βιβλιοπωλείου Perizitito.gr για την βδομάδα 03/02-09/02, όπως δημοσιεύτηκε την Κυριακή 10/02 στην εφημερίδα "Πολίτης" της Κύπρου...
Σας ευχαριστώ για την αγάπη και την στήριξη και ελπίζω όλοι μαζί, να πάμε ακόμα πιο ψηλά...
Για να δείτε το έντυπο της εφημερίδας, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Σας ευχαριστώ για την αγάπη και την στήριξη και ελπίζω όλοι μαζί, να πάμε ακόμα πιο ψηλά...
Για να δείτε το έντυπο της εφημερίδας, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
