Αγαπημένοι που σε οδηγούν στην παράνοια

Απαντήστε μου ειλικρινά... Δεν υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους, για τους χι-ψι λόγους νταραβερίζεστε καθημερινά και με ορισμένες τους συνήθειες σας οδηγούν στα πρόθυρα της τρέλας; Ε... στη δικιά μου ζωή δεν είναι ούτε ένας, ούτε δύο...

Πρώτος και καλύτερος, ο άντρας μου! Καλός, χρυσός, τον αγαπάω, τον εκτιμάω, αλλά βρε αδερφέ μου... μπορεί να με οδηγήσει στην άκρη του γκρεμού και να πέσεις χωρίς δισταγμό:
- Αν εξαιρέσεις το κινητό, τα κλειδιά και την καπνοθήκη του, όλα τα υπόλοιπα πράγματα τα πετάει όπου βρει. Αποτέλεσμα αυτού; Να τα ψάχνει και να ρωτάει εμένα για το που βρίσκονται. Συγνώμη κι όλας, αλλά που στο καλό να ξέρω που τα παράτησε; Δεν ξέρω τι φήμες κυκλοφορούν όμως, δεν είμαι η Πυθία.
- Αλλάζει 538 μπλούζες τη βδομάδα! Και το χειρότερο; Επειδή με τη μία φορά που θα την έχει φορέσει δεν θα έχει λερωθεί -όμως επειδή θα κάνει μπάνιο πρέπει να την αλλάξει- θα καταλήξει να την παρατήσει σε κάποια καρέκλα της τραπεζαρίας, που πλέον, αντί να βάζουμε τον κώλο μας για να κάτσουμε χρησιμεύουν ως κρεμάστρες. Και όταν τα συρτάρια του θα έχουν αδειάσει, γιατί εγώ δεν μπορώ να μαντέψω ποιες θέλουν πλύσιμο και ποιες όχι, ούτε να τον κυνηγάω από πίσω σαν ντόμπερμαν έτοιμο για επίθεση, θα με κατηγορήσει πως τον άφησα χωρίς ρούχα. Κι εκεί είναι που το ντόμπερμαν αρχίζει να γαβγίζει.
- Έχει βολευτεί 2 τζιν παντελόνια τα οποία, έχουν γίνει δεύτερο πετσί του. Και καλά το καλοκαίρι που τα πλένεις και σε μια ώρα έχουν στεγνώσει. Τι κάνεις το καταχείμωνο που δεν εννοεί να καταλάβει πως με -5 βαθμούς, και μια βδομάδα να το αφήσω στην απλώστρα, μπορεί να μην στεγνώσει. Και φυσικά, όταν του προτείνω να πάμε για ψώνια βαριέται τη ζωή του.
- Επαναλαμβάνει το κάθε τι 100 φορές, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι... Νομίζει ότι είμαι κουφή ή καθυστερημένη; Και το χειρότερο όλων είναι ότι τον έχω διαβεβαιώσει χιλιάδες φορές πως κανένα από τα δύο δεν ισχύει και όμως, εκείνος, το βιολί του.
- Μπορεί να βρίσκεται στην έρημο Σαχάρα δύο η ώρα το μεσημέρι, το ποτήρι με το νερό να είναι μόλις 5 εκατοστά μακριά του κι αν δεν του το δώσεις στο χέρι, να κάτσει να πεθάνει από αφυδάτωση. Παρ' όλα ταύτα, έχει άποψη για τις δουλειές του σπιτιού και κάνει και υποδείξεις. Κι εκεί φίλοι, σκέφτομαι να βγάλω το δίκαννο του μπάρμπα του Μήτσου από το πατάρι.

Η μάνα μου, που αν και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν, υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να χαρακωθώ:
- Ασχολείται με το σπίτι μου και τις δουλειές μου. Εδώ καλά-καλά δεν ασχολείται με το δικό της -ας είναι καλά ο μπαμπάς μου- αλλά για το δικό μου, πάντα κάτι έχει να πει. "Γιατί δεν έκανες αυτό;", "Γιατί δεν έκανες εκείνο;", "Γιατί αφήνεις τον Βασίλη να σκορπάει παιχνίδια σε όλο το σπίτι;". Η απάντηση είναι απλή! Γιατί-δεν-γούσταρα-να-τα-κάνω! Για όνομα... έφυγα από το σπίτι για να μην ακούω τη μουρμούρα της, όχι για να πολλαπλασιαστεί. Προχθές π.χ., είχαμε συζήτηση επιπέδου:
Η μάνα μου: Πότε έκανες γενικό;
Εγώ: Χθες σκούπισα και σφουγγάρισα.
Η μάνα μου: Δεν εννοώ αυτό... γενικό σε ρώτησα.
Εγώ: Δεν σε πιάνω...
Η μάνα μου: Τα ντουλάπια σου πότε τα καθάρισες...
Εγώ: ........ Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς...
Και η ζωή συνεχίζεται...
- Πιστεύοντας πως τακτοποιεί τα πράγματά μου που είναι σκόρπια δεξιά κι αριστερά -και όντως, θεωρητικά, αυτό κάνει- έχει ως αποτέλεσμα να τα ψάχνω και να μην τα βρίσκω. Μπορεί να ήταν σκορποχώρι πριν αλλά τουλάχιστον, ήξερα που είναι. Και καλά να είναι πρωί και να μπορώ να την πάρω τηλέφωνο... αν μου τη δώσει και ψάχνω κάτι στις 02.00 τη νύχτα, τότε τι κάνω;
- Έχει εμμονή με τη σκούπα μου! Αφού έχω φτάσει στο σημείο να της πω να την πάρει σπίτι της, να την παντρευτεί, να την κουτουπώσει... οτιδήποτε χρειαστεί αρκεί να με αφήσει ήσυχη.
- Επαναλαμβάνει σε εκνευριστικό βαθμό την ατάκα: "Όλο έρχομαι να σε δω και είσαι στον υπολογιστή. Όλο δουλειά έχεις." Ναι, μανούλα μου γλυκιά... καταλαβαίνω πως θες να με δεις και να συζητήσουμε βλακείες και θέλω πολύ να ακολουθήσω τον ρυθμό σου όμως... ΔΟΥΛΕΥΩ!!! Δεν κωλοβαράω στο Facebook - όχι πάντα τουλάχιστον!-.

Η φίλη μου η Ειρήνη, που την αγαπάω, την εκτιμάω, δεν μπορώ χωρίς εκείνη αλλά πραγματικά, με κάνει ώρες-ώρες να σκέφτομαι το ενδεχόμενο της λοβοτομής:
- Δεν μένει στο θέμα! Ποτέ! Για κανέναν λόγο... Ξεκινάμε να μιλάμε για το τελευταίο λογοτεχνικό τεκνάκι που έκλεψε την καρδιά μας, για να πάμε στα παιδιά ή τους άντρες μας που μας τρελαίνουν και μας βάζουν σε σκέψεις να το σκάσουμε από το σπίτι ή να κλειστούμε σε κανένα ίδρυμα, για να καταλήξουμε σε πολιτική συζήτηση ή να κράζουμε το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και χίλιες δύο άλλες βλακείες -ή λιγότερο βλακείες- για να ξεχάσουμε στο τέλος από που ξεκίνησε η κουβέντα.
- Για να απαντήσει στο τηλέφωνό της, πρέπει να κάνεις τάμα στον Βούδα. Και το εξωφρενικό; Μπορεί να την ψάχνεις όλη μέρα και να μην την βρίσκεις και όταν τελικά θα το κάνεις, να σου βάλει και χέρι και να αρχίσει να παριστάνει τη Μάρθα Βούρτση με επικές ατάκες του τύπου: "Πού χάθηκες όλη μέρα;", "Έχουμε 18 ολόκληρες ώρες να μιλήσουμε", "Δεν με αγαπάς" και άλλα τέτοια... Αν ήταν σκύλος, θα της έξυνα τ' αυτιά και τα τελείωνα. Τώρα, δεν υπάρχει έλεος!
- Κάθε βράδυ, θα μιλήσουμε για τουλάχιστον 1-1,5 ώρα. Κι επειδή έχω ξεκολλιάσει το σταθερό μου, η μπαταρία του, ετοιμάζεται να μας αφήσει χρόνους. Έτσι, κάποια στιγμή, πρέπει να της το κλείσω διαφορετικά, θα κλείσει στα μούτρα της. Εκεί αρχίζει άλλο δράμα! "Ναι, καλά... θες να μου το κλείσεις... και σιγά πια... πόση ώρα μιλάμε..." Φυσικά, αστειεύεται αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μιλάμε τουλάχιστον άλλα 20' μέχρι τελικά να φιλοτιμηθεί και να με αφήσει να το κλείσω.
- Μιλάμε στο τηλέφωνο και παράλληλα μου στέλνει μηνύματα στο Facebook και στο Yahoo... πόσο τρελό είναι αυτό;

Τη φίλη μου, Νικολέτα, επίσης την αγαπώ και για να είμαι πιο ακριβής, δεν μπορώ να σκεφτώ πως ήταν η ζωή μου πριν να την γνωρίσω αλλά πραγματικά... μια μέρα, θα χώσω το κεφάλι της στη λεκάνη και θα τραβήξω το καζανάκι:
- Δεν πρόκειται να έρθει στο ραντεβού της ποτέ στην ώρα της... Ποτέ! ΠΟΤΕ!!! Το minimun της αναμονής, είναι τα 10', το maximum... χέσε μέσα. Γι' αυτό πάντα έχω φορτισμένο το mp3 ή παίρνω κανένα βιβλίο μαζί μου, γιατί ακόμα και καθυστερημένη να φύγω από το σπίτι, πάλι στην ώρα μου θα φτάσω, μην πω και πολύ νωρίτερα και πάλι θα περιμένω.
- Αν ποτέ είμαι ετοιμοθάνατη και το κινητό της Νικολέτας είναι το μοναδικό νούμερο που θυμάμαι... την πάτησα! Ούτε το κουφάρι μου δεν θα βρείτε... Δεν το ακούει και δεν απαντάει... Ποτέ! ΠΟΤΕ!!! Κι αν το λέω τώρα και μάλιστα δημόσια, είναι για να το μάθει κι αν εξαφανιστώ καμιά μέρα και πεθάνω, να έχει τύψεις κι ενοχές μέχρι να σαπίσει.
- Μπορεί να μην απαντάει ποτέ στο κινητό της όταν την ψάχνεις όμως, όταν θα βγεις έξω μαζί της, το μπουρδέλο δεν θα σταματήσει να χτυπάει ούτε για ένα λεπτό. Θες να το πάρεις και το πετάξεις στον τοίχο, ή έστω, να κοπανήσεις το δικό της κεφάλι στον τοίχο, έτσι, για να ξεσπάσεις κάπου. Μια μέρα των ημερών, θα εμφανίσω το σφυρί των Looney Toons και δεν θα μείνει βίδα για βίδα.
- Με αγχώνει... και με καταπιέζει! Είναι τέρας! Προσοχή! Μια συμβουλή σε συγγραφείς... μην της δώσετε για κανέναν λόγο να διαβάσει κάτι στο οποίο μόλις έχετε ξεκινήσει να δουλεύετε. Θα σας ζαλίσει τον έρωτα και θα σας πιέζει νύχτα-μέρα να το τελειώσετε, μέχρι να καταρρεύσετε.

Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλους, από τον γιο μου που ζητάει 1585 διαφορετικά πράγματα το δευτερόλεπτο ή σκορπίζει παιχνίδια και άλλα σε κάθε πιθανή επιφάνεια -επειδή όμως είναι το βλαστάρι μου δεν θα το κάνω-, μέχρι την ενοχλητική γειτόνισά που με βάζει σε πειρασμό να φωνάξω τον μπόγια να την μαζέψει αλλά επειδή, κατά βάθος, είμαι καλός άνθρωπος, δεν θα το κάνω. Άντε... και όσοι από εσάς ζείτε παρόμοια "δράματα"... καλό κουράγιο και υπομονή... άλλωστε, τους αγαπάμε κι ας μας τρελαίνουν!

http://giota-papadimakopoulou.blogspo...