Γιώτα Παπαδημακοπούλου's Blog, page 2
December 16, 2013
Στον απόηχο της πρώτης επίσημης παρουσίασης του "Μη με ξεχάσεις"
Προχθές βράδυ, Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2014, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου μου με τίτλο, "Μη με ξεχάσεις", στον πολυχώρο του Polis Art Cafe στο αίθριο της Στοάς του Βιβλίου, ο οποίος και μας φιλοξένησε για δεύτερη συνεχή χρονιά, κάτι για το οποίο ευχαριστώ εξαιρετικά την διεύθυνση του μαγαζιού, που μας δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιούμε έναν τόσο όμορφο και γεμάτο ενέργεια, ιστορικό χώρο. Και μπορεί η ίδια να μην μίλησα πολύ για το βιβλίο μου και να προτίμησα να εστιάσω σε άλλα θέματα, επ' αφορμή αυτού, ωστόσο, πιστεύω πως όλα εκείνα στα οποία αναφέρθηκα, είναι εξίσου σημαντικά και πως κάποιες στιγμές, ίσως να πρέπει να αφήνουμε στην άκρη το καλλιτεχνικό "εγώ" μας και να μιλάμε για το συλλογικό, εκείνο των δημιουργών που ζητάνε μια ευκαιρία να αναδείξουν την δουλειά τους και γιατί όχι, το ταλέντο τους, χωρίς να χαρακτηρίζονται απλά και μόνο εξαιτίας του φύλου τους, ή εξαιτίας ταμπελών που κάποιοι άλλοι έπλασαν και προσπαθούν απεγνωσμένα να κολλήσουν σε ό,τι δεν καταλαβαίνουν.
Για μια ακόμη φορά, έζησα μοναδικές, υπέροχες στιγμές και αυτό, χάρη στους ανθρώπους που ήρθαν για να με συνοδέψουν στο νέο μου αυτό ταξίδι, στήριζοντάς με, δίνοντάς μου απλόχερα την αγάπη και τον ενθουσιασμό τους. Ειλικρινά, αυτό, είναι τόσο σημαντικό, τόσο σπουδαίο που τα λόγια, δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν το συναίσθημα που γεννήθηκε μέσα μου, όχι μόνο χθες το βράδυ, αλλά όλες τις ημέρες που προηγήθηκαν της παρουσίασης. Είμαι ευγνώμων σε όλους όσοι με στήριξαν από τα πρώτα μου κι όλας βήματα στο χώρο, και που συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι σήμερα. Ελπίζω ότι θα έχω την χαρά και την τιμή να σας έχω στο πλευρό μου σε βάθος χρόνου, όπου θα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας νέες ιστορίες, νέες εμπειρίες, νέες χαρές, δημιουργώντας νέες, όμορφες αναμνήσεις.
Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, δεν ξέρω ποιον να πρωτοευχαριστήσω. Πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς; Είναι τόσο δύσκολο και τα λόγια, τόσο φτωχά για να περιγράψουν αυτά που πραγματικά θα ήθελα να εκφράσω...
Ευχαριστώ τον εκδότη μου, τον Σάββα Προβατίδη ο οποίος, πέραν από συνεργάτης, έχει αποδειχθεί κι ένας εξαιρετικά καλός φίλος. Και όπως συμβαίνει σε κάθε σχέση φιλίας, έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας και συνδυαστικά με την δουλειά, έχουμε και τις διαφωνίες μας. Πάντα, όμως, καταφέρνουμε να βρούμε έναν τρόπο να επικοινωνήσουμε και τελικά, να πετυχαίνουμε τους στόχους μας και είμαι βέβαιη πως μπορούμε να πετύχουμε, ακόμα περισσότερα και αυτό γιατί έχουμε μεράκι, όρεξη και αγάπη γι' αυτό που κάνουμε και γιατί πιστεύουμε ο ένας στον άλλον. Και αυτό, το ότι ο Σάββας πίστεψε σε μένα πριν απ' όλους, είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ευχαριστώ τον Βασίλη Χατζηιακώβου που για μια ακόμη χρονιά, μου έκανε την τιμή να προλογίσει το βιβλίο μου, αλλά και να συντονίσει και οργανώσει, ολόκληρη την βραδιά. Το να σε τιμάει με την παρουσία του ένας άνθρωπος σαν τον Βασίλη, που παρά την επιτυχία του έχει μια ταπεινότητα, σοκαριστική σχεδόν, είναι πολύ σημαντικό και σπουδαίο.
Ευχαριστώ τον Γιώργο Κρομμύδα που αν και πήρε τα κείμενα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, απέδωσε τον Ανδρέα μου με τρόπο μοναδικό, επιβεβαιώνοντας πως στο Θέατρο Τέχνης, δεν μπαίνεις γιατί είσαι όμορφος ή τυχερός, αλλά γιατί πραγματικά έχεις ταλέντο.
Ευχαριστώ τις ομότεχνες, Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου και Νατάσα Γκουτζικίδου, που όχι μόνο δέχτηκαν να μιλήσουν για το ταπεινό μου πόνημα, αλλά το έκαναν με τόσο υπέροχο, τόσο μοναδικό, τόσο συγκλονιστικό τρόπο που, πραγματικά, με συγκίνησαν και ίσως να με έκαναν να δω την ιστορία του Ανδρέα μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα, εκείνο του αναγνώστη και όχι του δημιουργού. Ήταν μεγάλη χαρά και απεριόριστη τιμή για μένα, να τις έχω στο πλευρό μου μια τόσο σημαντική βραδιά στην οποία με στήριξαν με λόγια θαυμασμού, εκτίμησης και αγάπης προς το έργο μου, μια αξία ανυπολόγιστη και που όσο κι αν προσπαθήσω, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κάνω κάτι ισάξιο ώστε να τους το ανταποδώσω.
Ευχαριστώ την Θάλεια Κεφαλίδου που λόγω απόστασης, δεν μπορούσε να είναι μαζί μας ωστόσο, βρισκόταν εκεί το έργο της, το εξώφυλλο του βιβλίου μου το οποίο και λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το είδα.
Ευχαριστώ την Ελίνα Μιαούλη που δεν είναι απλά ένας εξαιρετικός συνεργάτης που δεν θα μπορούσα να ζητήσω, ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου, κάνοντας την δουλειά διασκέδαση, απόλαυση κι ευχαρίστηση, δημιουργώντας μου την επιθυμία να μάθω και να διορθώσω πράγματα, αλλά πάνω απ' όλα, επειδή είναι ένας υπέροχος άνθρωπος που αγαπώ πάρα πολύ και που θέλω να βρίσκεται πάντα στο πλευρό μου, με όποια ιδιότητα μπορεί να φέρει η ζωή. Οι δημιουργοί, καλό θα ήταν να αναγνωρίζαμε πιο συχνά το σπουδαίο έργο των συνεργατών μας και οι επιμελητές μας, το αξίζουν περισσότερο από όλους.
Ευχαριστώ τον Βιργίλιο Τσιούλη που ήρθε εκτάκτως από την πανέμορφη Σκόπελο και παρά που ήταν ταλαιπωρημένος από το ταξίδι, προσφέρθηκε να καλύψει φωτογραφικά την παρουσίασή μου, όπως για πέρσι, για να μην χαλάσει το προξενιό όπως δήλωσε και ο ίδιος! Το εκτιμώ απίστευτα που αντί να πάει να ξεκουραστεί σαν άνθρωπος, προτίμησε να είναι μαζί μου.
Ευχαριστώ την Ειρήνη Πάππου που όχι μόνο ταξίδεψε από τη Θεσσαλονίκη για να βρίσκεται μαζί μου, αλλά γιατί είναι η πνευματική μαμά του δεύτερου "παιδιού" μου, δίνοντάς του άθελά της τον τίτλο με τον οποίο φτάνει στα χέρια σας σήμερα. Την αγαπώ και την ευχαριστώ, όχι μόνο γιατί είναι δίπλα μου και αγάπησε τον Ανδρέα όσο δύσκολα θα τον αγαπήσει άλλος, αλλά γιατί είναι φίλη μου και με αγαπάει και είναι εκεί κάθε στιγμή, παρά την απόσταση. Αυτό το βιβλίο, είναι δικό της...
Ευχαριστώ τις Νικολέτα Κατσιούλη και Μαρία Μπακάρα οι οποίες, δεν είναι απλά φίλες. Είναι αδερφές που δεν είχα ποτέ, αλλά θα ήθελα να έχω. Είναι εκείνες που με κάνουν να ξεφεύγω από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, που μου προσφέρουν αγάπη, τρυφερότητα, έμπνευση, όμορφες στιγμές που γίνονται υπέροχες αναμνήσεις, πλημμυρισμένες από γέλια αλλά και δάκρυα χαράς. Δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε πόσο σπουδαίες είστε για μένα, αλλά ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να σας δείξω πόσο σας αγαπώ και πόσο τυχερή νιώθω που σας έχω στη ζωή μου.
Τέλος, ευχαριστώ τον άντρα μου που με στηρίζει και με καμαρώνει με τρόπο σεμνό και διακριτικό, που ανέχεται τις ιδιοτροπίες μου, που όταν γράφω δεν είναι και λίγες, και που διαβάζοντας κάποιες σελίδες από την ιστορία του Ανδρέα, με έκανε να πιστέψω πως ναι, κάτι έχω κάνει καλά για να του άρεσε και να θέλει να το διαβάσει χωρίς να τον απειλήσω. Τον αγαπώ, όπως και τον γιο μας που είναι το φως στα σκοτάδια της ζωής μου, αν και για να είμαι ειλικρινής, είναι η ζωή μου η ίδια είναι εκείνοι και η οικογένεια που έχουμε φτιάξει μαζί.
Όμως, πέραν όλων αυτών, η χθεσινή βραδιά, μου επιφύλασσε μια τεράστια έκπληξη και πιο συγκεκριμένα, ο εκδότης μου μού επιφύλασσε μια τεράστια έκπληξη, αποκαλύπτοντας δημόσια, κάτι που ούτε εγώ ήξερα. Γιατί, του χρόνου τέτοιο καιρό, ελπίζουμε ότι οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι", το πρώτο μου βιβλίο, θα βρίσκεται στα χέρια μας στη Γαλλική του έκδοση και ότι πέραν της έκδοσης ενός νέου βιβλίου, θα μπορούμε να γιορτάζουμε και μια τόση μεγάλη επιτυχία όσο αυτή. Ειλικρινά... δεν ξέρω πως να ευχαριστήσω τον Σάββα για την σκληρή δουλειά του, για την ανέλπιστη αυτή έκπληξη, αλλά και γιατί κατάφερε να πάει τα όνειρά μου, πολύ πιο μακριά απ' όσο πίστευα και ήλπιζα.
Για μια ακόμη φορά, ευχαριστώ όλους εκείνους που ήταν εκεί για να με στηρίξουν και να μου δείξουν την αγάπη τους. Μπορεί να επαναλαμβάνομαι, αλλά ναι, νιώθω ευλογημένη κάτι τέτοιες στιγμές, περισσότερο από ποτέ. Ελπίζω να αγαπήσετε την ιστορία του Ανδρέα, όσο αγαπήσατε εκείνη των "Αγγέλων" μου και να βρείτε για μια ακόμη φορά, κομμάτια του εαυτού σας και της ίδιας της ζωής σας.
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Για μια ακόμη φορά, έζησα μοναδικές, υπέροχες στιγμές και αυτό, χάρη στους ανθρώπους που ήρθαν για να με συνοδέψουν στο νέο μου αυτό ταξίδι, στήριζοντάς με, δίνοντάς μου απλόχερα την αγάπη και τον ενθουσιασμό τους. Ειλικρινά, αυτό, είναι τόσο σημαντικό, τόσο σπουδαίο που τα λόγια, δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν το συναίσθημα που γεννήθηκε μέσα μου, όχι μόνο χθες το βράδυ, αλλά όλες τις ημέρες που προηγήθηκαν της παρουσίασης. Είμαι ευγνώμων σε όλους όσοι με στήριξαν από τα πρώτα μου κι όλας βήματα στο χώρο, και που συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι σήμερα. Ελπίζω ότι θα έχω την χαρά και την τιμή να σας έχω στο πλευρό μου σε βάθος χρόνου, όπου θα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας νέες ιστορίες, νέες εμπειρίες, νέες χαρές, δημιουργώντας νέες, όμορφες αναμνήσεις.
Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, δεν ξέρω ποιον να πρωτοευχαριστήσω. Πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς; Είναι τόσο δύσκολο και τα λόγια, τόσο φτωχά για να περιγράψουν αυτά που πραγματικά θα ήθελα να εκφράσω...
Ευχαριστώ τον εκδότη μου, τον Σάββα Προβατίδη ο οποίος, πέραν από συνεργάτης, έχει αποδειχθεί κι ένας εξαιρετικά καλός φίλος. Και όπως συμβαίνει σε κάθε σχέση φιλίας, έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας και συνδυαστικά με την δουλειά, έχουμε και τις διαφωνίες μας. Πάντα, όμως, καταφέρνουμε να βρούμε έναν τρόπο να επικοινωνήσουμε και τελικά, να πετυχαίνουμε τους στόχους μας και είμαι βέβαιη πως μπορούμε να πετύχουμε, ακόμα περισσότερα και αυτό γιατί έχουμε μεράκι, όρεξη και αγάπη γι' αυτό που κάνουμε και γιατί πιστεύουμε ο ένας στον άλλον. Και αυτό, το ότι ο Σάββας πίστεψε σε μένα πριν απ' όλους, είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ευχαριστώ τον Βασίλη Χατζηιακώβου που για μια ακόμη χρονιά, μου έκανε την τιμή να προλογίσει το βιβλίο μου, αλλά και να συντονίσει και οργανώσει, ολόκληρη την βραδιά. Το να σε τιμάει με την παρουσία του ένας άνθρωπος σαν τον Βασίλη, που παρά την επιτυχία του έχει μια ταπεινότητα, σοκαριστική σχεδόν, είναι πολύ σημαντικό και σπουδαίο.
Ευχαριστώ τον Γιώργο Κρομμύδα που αν και πήρε τα κείμενα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, απέδωσε τον Ανδρέα μου με τρόπο μοναδικό, επιβεβαιώνοντας πως στο Θέατρο Τέχνης, δεν μπαίνεις γιατί είσαι όμορφος ή τυχερός, αλλά γιατί πραγματικά έχεις ταλέντο.
Ευχαριστώ τις ομότεχνες, Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου και Νατάσα Γκουτζικίδου, που όχι μόνο δέχτηκαν να μιλήσουν για το ταπεινό μου πόνημα, αλλά το έκαναν με τόσο υπέροχο, τόσο μοναδικό, τόσο συγκλονιστικό τρόπο που, πραγματικά, με συγκίνησαν και ίσως να με έκαναν να δω την ιστορία του Ανδρέα μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα, εκείνο του αναγνώστη και όχι του δημιουργού. Ήταν μεγάλη χαρά και απεριόριστη τιμή για μένα, να τις έχω στο πλευρό μου μια τόσο σημαντική βραδιά στην οποία με στήριξαν με λόγια θαυμασμού, εκτίμησης και αγάπης προς το έργο μου, μια αξία ανυπολόγιστη και που όσο κι αν προσπαθήσω, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κάνω κάτι ισάξιο ώστε να τους το ανταποδώσω.
Ευχαριστώ την Θάλεια Κεφαλίδου που λόγω απόστασης, δεν μπορούσε να είναι μαζί μας ωστόσο, βρισκόταν εκεί το έργο της, το εξώφυλλο του βιβλίου μου το οποίο και λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το είδα.
Ευχαριστώ την Ελίνα Μιαούλη που δεν είναι απλά ένας εξαιρετικός συνεργάτης που δεν θα μπορούσα να ζητήσω, ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου, κάνοντας την δουλειά διασκέδαση, απόλαυση κι ευχαρίστηση, δημιουργώντας μου την επιθυμία να μάθω και να διορθώσω πράγματα, αλλά πάνω απ' όλα, επειδή είναι ένας υπέροχος άνθρωπος που αγαπώ πάρα πολύ και που θέλω να βρίσκεται πάντα στο πλευρό μου, με όποια ιδιότητα μπορεί να φέρει η ζωή. Οι δημιουργοί, καλό θα ήταν να αναγνωρίζαμε πιο συχνά το σπουδαίο έργο των συνεργατών μας και οι επιμελητές μας, το αξίζουν περισσότερο από όλους.
Ευχαριστώ τον Βιργίλιο Τσιούλη που ήρθε εκτάκτως από την πανέμορφη Σκόπελο και παρά που ήταν ταλαιπωρημένος από το ταξίδι, προσφέρθηκε να καλύψει φωτογραφικά την παρουσίασή μου, όπως για πέρσι, για να μην χαλάσει το προξενιό όπως δήλωσε και ο ίδιος! Το εκτιμώ απίστευτα που αντί να πάει να ξεκουραστεί σαν άνθρωπος, προτίμησε να είναι μαζί μου.
Ευχαριστώ την Ειρήνη Πάππου που όχι μόνο ταξίδεψε από τη Θεσσαλονίκη για να βρίσκεται μαζί μου, αλλά γιατί είναι η πνευματική μαμά του δεύτερου "παιδιού" μου, δίνοντάς του άθελά της τον τίτλο με τον οποίο φτάνει στα χέρια σας σήμερα. Την αγαπώ και την ευχαριστώ, όχι μόνο γιατί είναι δίπλα μου και αγάπησε τον Ανδρέα όσο δύσκολα θα τον αγαπήσει άλλος, αλλά γιατί είναι φίλη μου και με αγαπάει και είναι εκεί κάθε στιγμή, παρά την απόσταση. Αυτό το βιβλίο, είναι δικό της...
Ευχαριστώ τις Νικολέτα Κατσιούλη και Μαρία Μπακάρα οι οποίες, δεν είναι απλά φίλες. Είναι αδερφές που δεν είχα ποτέ, αλλά θα ήθελα να έχω. Είναι εκείνες που με κάνουν να ξεφεύγω από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, που μου προσφέρουν αγάπη, τρυφερότητα, έμπνευση, όμορφες στιγμές που γίνονται υπέροχες αναμνήσεις, πλημμυρισμένες από γέλια αλλά και δάκρυα χαράς. Δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε πόσο σπουδαίες είστε για μένα, αλλά ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να σας δείξω πόσο σας αγαπώ και πόσο τυχερή νιώθω που σας έχω στη ζωή μου.
Τέλος, ευχαριστώ τον άντρα μου που με στηρίζει και με καμαρώνει με τρόπο σεμνό και διακριτικό, που ανέχεται τις ιδιοτροπίες μου, που όταν γράφω δεν είναι και λίγες, και που διαβάζοντας κάποιες σελίδες από την ιστορία του Ανδρέα, με έκανε να πιστέψω πως ναι, κάτι έχω κάνει καλά για να του άρεσε και να θέλει να το διαβάσει χωρίς να τον απειλήσω. Τον αγαπώ, όπως και τον γιο μας που είναι το φως στα σκοτάδια της ζωής μου, αν και για να είμαι ειλικρινής, είναι η ζωή μου η ίδια είναι εκείνοι και η οικογένεια που έχουμε φτιάξει μαζί.
Όμως, πέραν όλων αυτών, η χθεσινή βραδιά, μου επιφύλασσε μια τεράστια έκπληξη και πιο συγκεκριμένα, ο εκδότης μου μού επιφύλασσε μια τεράστια έκπληξη, αποκαλύπτοντας δημόσια, κάτι που ούτε εγώ ήξερα. Γιατί, του χρόνου τέτοιο καιρό, ελπίζουμε ότι οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι", το πρώτο μου βιβλίο, θα βρίσκεται στα χέρια μας στη Γαλλική του έκδοση και ότι πέραν της έκδοσης ενός νέου βιβλίου, θα μπορούμε να γιορτάζουμε και μια τόση μεγάλη επιτυχία όσο αυτή. Ειλικρινά... δεν ξέρω πως να ευχαριστήσω τον Σάββα για την σκληρή δουλειά του, για την ανέλπιστη αυτή έκπληξη, αλλά και γιατί κατάφερε να πάει τα όνειρά μου, πολύ πιο μακριά απ' όσο πίστευα και ήλπιζα.
Για μια ακόμη φορά, ευχαριστώ όλους εκείνους που ήταν εκεί για να με στηρίξουν και να μου δείξουν την αγάπη τους. Μπορεί να επαναλαμβάνομαι, αλλά ναι, νιώθω ευλογημένη κάτι τέτοιες στιγμές, περισσότερο από ποτέ. Ελπίζω να αγαπήσετε την ιστορία του Ανδρέα, όσο αγαπήσατε εκείνη των "Αγγέλων" μου και να βρείτε για μια ακόμη φορά, κομμάτια του εαυτού σας και της ίδιας της ζωής σας.
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
November 1, 2013
Η περίληψη του νέου μου βιβλίου με τίτλο "Μη με ξεχάσεις"
Επιτέλους, είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως η επιμέλεια του νέου μου βιβλίου με τίτλο, "Μη με ξεχάσεις", ολοκληρώθηκε και πολύ σύντομα θα βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων, από τις εκδόσεις ΜΑΤΙ. Όταν έρθει η ώρα, θα ευχαριστήσω όπως πρέπει, όλους εκείνους που με στήριξαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Προς το παρόν, θέλω απλά να τους πω ακόμα μια φορά ότι τους ΑΓΑΠΩ -ξέρουν εκείνοι ποιοι είναι- και να μοιραστώ με όλους εσάς την περίληψη του βιβλίου, ενώ μέσα στις επόμενες ημέρες, θα έχω στα χέρια μου και το εξώφυλλο... I'm so excited!!!
"Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ' όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα... το μοναδικό μου έρωτα... την Αλεξάνδρα... την Άλεξ μου... την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως... ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα... μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι... αυτή είναι η τιμωρία μου... και είναι μεγαλύτερη απ' όσο μπορώ ν' αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα... να έφευγε... να με ξέχναγε...
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου..."
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
"Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ' όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα... το μοναδικό μου έρωτα... την Αλεξάνδρα... την Άλεξ μου... την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως... ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα... μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι... αυτή είναι η τιμωρία μου... και είναι μεγαλύτερη απ' όσο μπορώ ν' αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα... να έφευγε... να με ξέχναγε...
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου..."
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Βιβλιοκριτική για το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στο blog "Η Αλίκη στη Χώρα των Βιβλίων"
Η Αλίκη στη Χώρα των Βιβλίων, διάβασε στις καλοκαιρινές τις διακοπές το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και έγραψε γι' αυτό στο blog της. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την Αλίκη για το υπέροχο, απολαυστικό κείμενό της και για την τιμή που μου έκανε, να το φιλοξενήσει στην υπέροχη σελίδα της.
Όποιος ενδιαφέρεται να επισκεφτεί το σχετικό κείμενο, μπορεί είτε να το διαβάσει παρακάτω στην ανάρτηση αυτή, είτε να ακολουθήσει τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://aliceinbookworld.blogspot.gr/2...
Με πολλή αγάπη στην
Αλίκη που μοιραζόμαστε
το ίδιο πάθος.
Να ονειρεύεσαι μεγάλα...
Ν' αγαπάς ακόμα μεγαλύτερα...
Γιώτα*
Τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου τη γνώρισα αρχικά μέσα από την πολύ όμορφη σελίδα της, "Το μεγαλείο των τεχνών". Μέσα από τις κριτικές της για αγαπημένα μου βιβλία και όχι μόνο, κατάλαβα ότι είναι ένας πολύ γλυκός και θετικός άνθρωπος που "διαβάζεται" ευχάριστα. Έτσι όταν έμαθα ότι θα εκδώσει το πρώτο της βιβλίο χάρηκα πολύ, γιατί πάντα χαίρεσαι όταν βλέπεις άτομα που εκτιμάς να πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Ας προχωρήσω στη μέρα που έγινε η παρουσίαση του βιβλίου της στην πόλη μου, μια και ο εκδοτικός της είναι από την Κατερίνη. Για μένα ήταν η πρώτη παρουσίαση βιβλίου που έχω παρακολουθήσει και μου άρεσε πολύ. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, η ατμόσφαιρα ευχάριστη, και όλη η εκδήλωση γενικά πολύ όμορφη και προσεγμένη. Κατάλαβα από τα αποσπάσματα που διαβάστηκαν ότι το βιβλίο θα μου άρεζε και ανυπομονούσα να το ξεκινήσω. Βέβαια ο καιρός ήταν λίγο δύσκολος και το πρόγραμμά μου κομματάκι γεμάτο. Έτσι αποφάσισα να το αφήσω για το καλοκαίρι, όπου ανενόχλητη θα μπορούσα να το απολαύσω δίπλα στη θάλασσα με την ησυχία μου. Για καλή μου τύχη, το βιβλίο ξεκινούσε κάπου τον Αύγουστο κι έτσι οι συνθήκες ήταν ιδανικές!
Η Αγγελική είναι μια κοπέλα που ζει στην Αθήνα και είναι το καλό κορίτσι, που κάνει τα χατίρια της μαμάς και του μπαμπά, έχει μια καλή σχέση που εγκρίνουν οι γονείς και λαμπρό μέλλον με λεφτά, κοινωνική θέση και άλλα κοσμικά. Όλα στη ζωή της είναι όπως πρέπει να είναι, ώσπου μια μέρα, έτσι ξαφνικά, χτυπάει την πόρτα της ο καινούργιος γείτονας, ο Άγγελος, και φέρνει τα πάνω κάτω.
Από την πρώτη τους συνάντηση η Αγγελική νιώθει κάπως διαφορετικά, λες και τόσο καιρό ζούσε τη ζωή κάποιου άλλου, σαν να ξύπνησε μόλις εκείνη τη στιγμή και να ένιωσε για πρώτη φορά κάτι εντελώς δικό της, ένα συναίσθημα που κανείς δεν της είπε να νιώσει και μάλιστα για ένα άτομο που κανείς δεν θα ενέκρινε. Η ένωση που νιώθει με τον Άγγελο είναι άμεση και απόλυτη. Είναι πραγματικά το άλλο της μισό και όσο κι αν το παλέψει δεν τα καταφέρνει ποτέ να τον βγάλει από τη ζωή της. Κι όμως, η Αγγελική προσπαθεί να τον βγάλει από τη ζωή της. Προσπαθεί να ξαναγίνει αυτή που ήταν, αγνοώντας πως εκείνη η Αγγελική έχει χαθεί και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω.
Στην Αγγελική είδα μια νεαρή κοπέλα, λίγο επιπόλαιη που κάνει του κεφαλιού της χωρίς να υπολογίζει σωστά τι αποτελέσματα μπορεί να έχει η συμπεριφορά της στους άλλους αλλά και στην ίδια. Είναι αλήθεια ότι σε κάποιες ηλικίες, κυρίως λόγο απειρίας, δεν σου περνάει από το μυαλό τι μπορεί να έρθει, ούτε και σκέφτεσαι ποιους μπορεί να πληγώσεις με τη συμπεριφορά σου. Κάπως έτσι και η Αγγελική τα έβλεπε τα πράγματα από τη δική της πλευρά και θεωρούσε πως έκανε το σωστό, προκαλώντας όμως ένα σωρό επιπτώσεις στο μέλλον της, δίχως να το ξέρει. Αυτό που θα καταφέρει στη ζωή της είναι πρώτα απ' όλα να πάρει όλες τις λάθος αποφάσεις, ώσπου θα αρχίσει να σκέφτεται και λίγο τον εαυτό της (αλλά θα συνεχίσει να παίρνει πολλές λάθος αποφάσεις). Θα ανακαλύψει μέσα απ' όλες τις δύσκολες καταστάσεις που περνάει, τι πραγματικά θέλει από τη ζωή της, και θα πάρει την μεγάλη απόφαση να στηριχτεί επιτέλους στα πόδια της.
Ο Άγγελος από την άλλη δεν φταίει σε τίποτα που η Αγγελική είναι τόσο αναποφάσιστη, και απλά πληγώνεται. Ναι, είναι ο τέλειος άντρας κι αυτός, αλλά είναι, όπως και τόσοι άλλοι τέλειοι άντρες, φτιαγμένος στα μέτρα και τα σταθμά κάποιας άλλης, στα μέτρα και τα σταθμά της Αγγελικής. Είναι πάντα εκεί, είναι πάντα δοσμένος σώμα και ψυχή σε αυτή την κοπέλα που ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά, που του αντιστέκεται και του δίνεται παράλληλα τόσο απόλυτα, σε αυτή την κοπέλα που νιώθει μέσα του πως είναι η μία και μοναδική και καμία άλλη δεν μπορεί να τη φτάσει. Είναι αποφασισμένος να παλέψει γι' αυτήν και να την κάνει δική του ο κόσμος να χαλάσει!
Η σοβαρή σχέση της Αγγελικής που ακούει στο όνομα Μιχάλης, είναι ένας πολύ καθώς πρέπει τύπος με μια πολύ καθώς πρέπει δουλειά κι ένα πολύ καθώς πρέπει αυτοκίνητο, το είδος του άντρα που κάθε μάνα θέλει για την κόρη της. Εγώ την αλήθεια μου να την πω, στην αρχή τον συμπαθούσα, από ένα σημείο και μετά όμως πραγματικά με φόβιζε η παρουσία του στο βιβλίο και στη ζωή της Αγγελικής!! Προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί μια οποιαδήποτε κοπέλα μένει με έναν τύπο σαν τον Μιχάλη και γιατί να μην τα παρατήσει όλα και όλους όταν συναντάει τον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής της, παρά ξοδεύει άσκοπα το χρόνο το δικό της αλλά και κάποιου άλλου σε μια σχέση δίχως νόημα. Ίσως αυτό το βιβλίο να ήρθε να μου απαντήσει ακριβώς σε αυτό μου το ερώτημα. Ίσως δεν είναι τόσο εύκολη μια τέτοια απόφαση και το να αλλάξεις ριζικά τη ζωή σου να είναι τρομερά δύσκολο κι επώδυνο. Είναι σπουδαίο να ζεις για τους άλλους, αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, αλλιώς δεν θα είσαι ποτέ εντάξει με τους άλλους.
Δεν σας λέω την πορεία του βιβλίου, ούτε αν κατέληξε τελικά η Αγγελική με τον Άγγελο. Σας λέω μόνο ότι πρόκειται για μία από εκείνες τις απόλυτες ιστορίες αγάπης που μας μένουν στο μυαλό, πρόκειται για ένα έντονο ερωτικό μυθιστόρημα με μπόλικες κοινωνικές προεκτάσεις, πασπαλισμένο με ταξίδια στη Θεσσαλονίκη και στο Παρίσι, που όπως και να το κάνουμε, μπορούν να μετατρέψουν μεμιάς μια ιστορία σε παραμυθένια!!
Να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου στη Γιώτα να εκδώσει σε πολλές χιλιάδες το βιβλίο της, και να έχει πάντα έμπνευση για να μας χαρίζει όλο και περισσότερες συναρπαστικές ιστορίες :)
Βαθμολογία: ✰✰✰✰✰
*Από την αφιέρωση στο βιβλίο μου!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Όποιος ενδιαφέρεται να επισκεφτεί το σχετικό κείμενο, μπορεί είτε να το διαβάσει παρακάτω στην ανάρτηση αυτή, είτε να ακολουθήσει τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://aliceinbookworld.blogspot.gr/2...
Με πολλή αγάπη στην
Αλίκη που μοιραζόμαστε
το ίδιο πάθος.
Να ονειρεύεσαι μεγάλα...
Ν' αγαπάς ακόμα μεγαλύτερα...
Γιώτα*
Τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου τη γνώρισα αρχικά μέσα από την πολύ όμορφη σελίδα της, "Το μεγαλείο των τεχνών". Μέσα από τις κριτικές της για αγαπημένα μου βιβλία και όχι μόνο, κατάλαβα ότι είναι ένας πολύ γλυκός και θετικός άνθρωπος που "διαβάζεται" ευχάριστα. Έτσι όταν έμαθα ότι θα εκδώσει το πρώτο της βιβλίο χάρηκα πολύ, γιατί πάντα χαίρεσαι όταν βλέπεις άτομα που εκτιμάς να πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Ας προχωρήσω στη μέρα που έγινε η παρουσίαση του βιβλίου της στην πόλη μου, μια και ο εκδοτικός της είναι από την Κατερίνη. Για μένα ήταν η πρώτη παρουσίαση βιβλίου που έχω παρακολουθήσει και μου άρεσε πολύ. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, η ατμόσφαιρα ευχάριστη, και όλη η εκδήλωση γενικά πολύ όμορφη και προσεγμένη. Κατάλαβα από τα αποσπάσματα που διαβάστηκαν ότι το βιβλίο θα μου άρεζε και ανυπομονούσα να το ξεκινήσω. Βέβαια ο καιρός ήταν λίγο δύσκολος και το πρόγραμμά μου κομματάκι γεμάτο. Έτσι αποφάσισα να το αφήσω για το καλοκαίρι, όπου ανενόχλητη θα μπορούσα να το απολαύσω δίπλα στη θάλασσα με την ησυχία μου. Για καλή μου τύχη, το βιβλίο ξεκινούσε κάπου τον Αύγουστο κι έτσι οι συνθήκες ήταν ιδανικές!
Η Αγγελική είναι μια κοπέλα που ζει στην Αθήνα και είναι το καλό κορίτσι, που κάνει τα χατίρια της μαμάς και του μπαμπά, έχει μια καλή σχέση που εγκρίνουν οι γονείς και λαμπρό μέλλον με λεφτά, κοινωνική θέση και άλλα κοσμικά. Όλα στη ζωή της είναι όπως πρέπει να είναι, ώσπου μια μέρα, έτσι ξαφνικά, χτυπάει την πόρτα της ο καινούργιος γείτονας, ο Άγγελος, και φέρνει τα πάνω κάτω.
Από την πρώτη τους συνάντηση η Αγγελική νιώθει κάπως διαφορετικά, λες και τόσο καιρό ζούσε τη ζωή κάποιου άλλου, σαν να ξύπνησε μόλις εκείνη τη στιγμή και να ένιωσε για πρώτη φορά κάτι εντελώς δικό της, ένα συναίσθημα που κανείς δεν της είπε να νιώσει και μάλιστα για ένα άτομο που κανείς δεν θα ενέκρινε. Η ένωση που νιώθει με τον Άγγελο είναι άμεση και απόλυτη. Είναι πραγματικά το άλλο της μισό και όσο κι αν το παλέψει δεν τα καταφέρνει ποτέ να τον βγάλει από τη ζωή της. Κι όμως, η Αγγελική προσπαθεί να τον βγάλει από τη ζωή της. Προσπαθεί να ξαναγίνει αυτή που ήταν, αγνοώντας πως εκείνη η Αγγελική έχει χαθεί και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω.
Στην Αγγελική είδα μια νεαρή κοπέλα, λίγο επιπόλαιη που κάνει του κεφαλιού της χωρίς να υπολογίζει σωστά τι αποτελέσματα μπορεί να έχει η συμπεριφορά της στους άλλους αλλά και στην ίδια. Είναι αλήθεια ότι σε κάποιες ηλικίες, κυρίως λόγο απειρίας, δεν σου περνάει από το μυαλό τι μπορεί να έρθει, ούτε και σκέφτεσαι ποιους μπορεί να πληγώσεις με τη συμπεριφορά σου. Κάπως έτσι και η Αγγελική τα έβλεπε τα πράγματα από τη δική της πλευρά και θεωρούσε πως έκανε το σωστό, προκαλώντας όμως ένα σωρό επιπτώσεις στο μέλλον της, δίχως να το ξέρει. Αυτό που θα καταφέρει στη ζωή της είναι πρώτα απ' όλα να πάρει όλες τις λάθος αποφάσεις, ώσπου θα αρχίσει να σκέφτεται και λίγο τον εαυτό της (αλλά θα συνεχίσει να παίρνει πολλές λάθος αποφάσεις). Θα ανακαλύψει μέσα απ' όλες τις δύσκολες καταστάσεις που περνάει, τι πραγματικά θέλει από τη ζωή της, και θα πάρει την μεγάλη απόφαση να στηριχτεί επιτέλους στα πόδια της.
Ο Άγγελος από την άλλη δεν φταίει σε τίποτα που η Αγγελική είναι τόσο αναποφάσιστη, και απλά πληγώνεται. Ναι, είναι ο τέλειος άντρας κι αυτός, αλλά είναι, όπως και τόσοι άλλοι τέλειοι άντρες, φτιαγμένος στα μέτρα και τα σταθμά κάποιας άλλης, στα μέτρα και τα σταθμά της Αγγελικής. Είναι πάντα εκεί, είναι πάντα δοσμένος σώμα και ψυχή σε αυτή την κοπέλα που ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά, που του αντιστέκεται και του δίνεται παράλληλα τόσο απόλυτα, σε αυτή την κοπέλα που νιώθει μέσα του πως είναι η μία και μοναδική και καμία άλλη δεν μπορεί να τη φτάσει. Είναι αποφασισμένος να παλέψει γι' αυτήν και να την κάνει δική του ο κόσμος να χαλάσει!
Η σοβαρή σχέση της Αγγελικής που ακούει στο όνομα Μιχάλης, είναι ένας πολύ καθώς πρέπει τύπος με μια πολύ καθώς πρέπει δουλειά κι ένα πολύ καθώς πρέπει αυτοκίνητο, το είδος του άντρα που κάθε μάνα θέλει για την κόρη της. Εγώ την αλήθεια μου να την πω, στην αρχή τον συμπαθούσα, από ένα σημείο και μετά όμως πραγματικά με φόβιζε η παρουσία του στο βιβλίο και στη ζωή της Αγγελικής!! Προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί μια οποιαδήποτε κοπέλα μένει με έναν τύπο σαν τον Μιχάλη και γιατί να μην τα παρατήσει όλα και όλους όταν συναντάει τον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής της, παρά ξοδεύει άσκοπα το χρόνο το δικό της αλλά και κάποιου άλλου σε μια σχέση δίχως νόημα. Ίσως αυτό το βιβλίο να ήρθε να μου απαντήσει ακριβώς σε αυτό μου το ερώτημα. Ίσως δεν είναι τόσο εύκολη μια τέτοια απόφαση και το να αλλάξεις ριζικά τη ζωή σου να είναι τρομερά δύσκολο κι επώδυνο. Είναι σπουδαίο να ζεις για τους άλλους, αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, αλλιώς δεν θα είσαι ποτέ εντάξει με τους άλλους.
Δεν σας λέω την πορεία του βιβλίου, ούτε αν κατέληξε τελικά η Αγγελική με τον Άγγελο. Σας λέω μόνο ότι πρόκειται για μία από εκείνες τις απόλυτες ιστορίες αγάπης που μας μένουν στο μυαλό, πρόκειται για ένα έντονο ερωτικό μυθιστόρημα με μπόλικες κοινωνικές προεκτάσεις, πασπαλισμένο με ταξίδια στη Θεσσαλονίκη και στο Παρίσι, που όπως και να το κάνουμε, μπορούν να μετατρέψουν μεμιάς μια ιστορία σε παραμυθένια!!
Να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου στη Γιώτα να εκδώσει σε πολλές χιλιάδες το βιβλίο της, και να έχει πάντα έμπνευση για να μας χαρίζει όλο και περισσότερες συναρπαστικές ιστορίες :)
Βαθμολογία: ✰✰✰✰✰
*Από την αφιέρωση στο βιβλίο μου!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
October 24, 2013
Μιλώντας στην σελίδα "Διαβάζω, Ταξιδεύω , Χάνομαι" και τη στήλη "Σήμερα γνωρίζουμε..."
Την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου, είχα την χαρά να φιλοξενηθώ στην σελίδα "Διαβάζω, Ταξιδεύω, Χάνομαι" στο Facebook όπου και συνομίλησα με αναγνώστες και απάντησα στις ερωτήσεις τους. Ευχαριστώ πάρα πολύ την διαχειρίστρια της σελίδας, Αλεξάνδρα Κουτσούκου, για την πρόσκληση αλλά και όλους όσους μπήκαν στον κόπο να είναι μαζί μας. Σας παραθέτω το κείμενο μέσα από το οποίο με "γνώρισαν" όσοι δεν με ξέρουν, το οποίο και δημοσιεύτηκε στην στήλη της σελίδας, "Σήμερα γνωρίζουμε...":
"Πριν από εικοσιεννιά σχεδόν χρόνια, μόλις μια μέρα πριν την Πρωτοχρονιά του 1985, η μαμά μου πήγε, για πολλοστή φορά εκείνη τη βδομάδα, με πονάκια στο νοσοκομείο και ο γιατρός, έπειτα από παρότρυνση μιας θείας της -και απελπισμένος προφανώς που αναγκαζόταν κάθε τρεις και λίγο να τρέχει σαν παλαβός πιστεύοντας ότι γεννάει- αποφάσισε να προβεί σε τεχνητούς πόνους. Η μαμά μου ναι μεν είχε πόνους όμως εγώ, δεν έλεγα να κατέβω. Είχαν μάλλον βολευτεί στην κοιλίτσα και δεν μου άρεσε και πολύ η ιδέα να αντικρίσω τον κόσμο. Ο γιατρός, βγήκε από την αίθουσα τοκετού και ανακοίνωσε πως δεν κατέβαινα και ότι θα προχωρούσε σε καισαρική τομή. Μέχρι να επιστρέψει στο χειρουργείο, εγώ είχα βγάλει ήδη το κεφάλι μου έξω και πιθανολογώ πως σε αυτό, έπαιξε ρόλο το γεγονός πως δεν μου άρεσε η ιδέα να πετσοκόψουν την κοιλιά της μαμάς μου με νυστέρια και να έχει μια άσχημη τομή για το υπόλοιπο της ζωής της. Ήταν κι εξακολουθεί να είναι πολλή όμορφη για να φέρει τα άσχημα σημάδια που εκείνη την εποχή άφηνε μια επέμβαση όπως αυτή. Και μην βλέπετε που τώρα είμαι λεπτοκαμωμένη... γεννήθηκα 55 πόντους και 4,5 κιλά, θηρίο ολόκληρο και παρά που τώρα έχω πλούσια, πυκνά, ατίθασα κατσαρά μαλλιά, τότε μόνο λίγο χνούδι σκέπαζε το κεφαλάκι μου. Μόνο ένα χαρακτηριστικό είναι ίδιο... τα μάτια μου, μεγάλα και διψασμένα για να ρουφήξουν κάθε εικόνα γύρω τους. Είναι ξεκαρδιστικό να ακούτε τη μαμά μου να λέει πόσο τρόμαξε όταν η νοσοκόμα της είπε, “το μωρό σας δεν έχει ούτε αυτιά, ούτε μύτη, ούτε στόμα, μόνο δύο τεράστια μάτια”. Τελικά η νάρκωση, έχει όντως παρενέργειες.
Μεγάλωσα με πολλή αγάπη και τρυφερότητα και θα έλεγα πως ποτέ οι γονείς μου δεν με καταπίεσαν. Είχα απόλυτη ελευθερία, αφού παραήμουν τσαμπουκαλού για κορίτσι, με περισσότερο τσαγανό ακόμα και από τα συνομήλικά μου αγόρια και ήξερα πολύ καλά πως να προστατεύω τον εαυτό μου αλλά και όσους άδικα βάλλονταν από εκείνους που ήταν πιο ισχυροί από αυτούς, ή που τουλάχιστον, έτσι νόμιζαν. Οι γονείς μου, πάντα με άφηναν να κάνω αυτό που θέλω, ακόμα κι όταν είχαν αντιρρήσεις καθώς γνώριζαν πως αν έβαζα κάτι στο μυαλό μου, κανείς δεν μου άλλαζε γνώμη και για κανέναν λόγο. Προτιμούσα να κάνω λάθη και να μαθαίνω μέσα από αυτά, παρά να ζω συμβατικά χωρίς να ρισκάρω.
Από μικρό παιδί, αγαπούσα τα γράμματα, τη μάθηση, τη γνώση. Αφιέρωνα πολλές ώρες στο να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, αναλύοντάς τα έπειτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία τους αράδα. Αυτό, ήταν κάτι που οι φιλόλογοί μου απολάμβαναν και καμάρωναν σε μένα, παροτρύνοντάς με από τα προεφηβικά μου κι όλας χρόνια να ασχοληθώ με τον χώρο του βιβλίου και των εκδόσεων. Τότε, δεν έπαιρνα τα λόγια τους στα σοβαρά και όντας πρακτικός άνθρωπος, αποφάσισα να σπουδάσω υπολογιστές και λογιστικά στα οποία και αφοσιώθηκα με αγάπη. Όμως το πάθος μου για την λογοτεχνία, δεν έσβησε ποτέ και έτσι, με τα χρόνια, κατάφερα να κάνω το hobby μου επάγγελμα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτό. Και όλοι με ρωτούσαν, “δεν θες να γράψεις μια δική σου ιστορία;” Φυσικά και ήθελα όμως, όπως όλα τα πράγματα, έτσι κι αυτό, χρειάστηκε το χρόνο του να ωριμάσει μέσα μου.
Πριν από τέσσερα χρόνια, ξεκίνησα να γράφω το “Ξεπεσμένοι Άγγελοι”, ένα βιβλίο του οποίο τον τίτλο και το τέλος, είχα εξ' αρχής στο μυαλό μου. Η ίδια η ιστορία, γυρόφερνε στο νου μου για πολλά χρόνια και τελικά, αποφάσισα να μεταφέρω τις σκέψεις στο χαρτί μετατρέποντάς τες σε συναισθήματα. Μια ιστορία για μια νέα, σύγχρονη κοπέλα, την Αγγελική, η οποία ζει σε ένα περιβάλλον τόσο ασφυκτικό και καταπιεστικό που με τον τρόπο του, την αναγκάζει να ζήσει σύμφωνα με τα θέλω των ανθρώπων που την περιβάλλουν, χωρίς να δίνει την πρέπουσα προτεραιότητα στα δικά της θέλω, στα δικά της όνειρα. Αγαπάει την οικογένειά της, τους φίλους της, όσους την περιβάλλουν οι οποίοι όμως, περιμένουν πράγματα από εκείνη χωρίς να την ρωτήσουν αν στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύουν όλα όσα εκείνη επιθυμεί. Έχει μια σχέση δύο χρόνων με τον Μιχάλη και έχει αποφασίσει πως για εκείνη, είναι σύντροφος ζωής. Όλοι τον εγκρίνουν, είναι καλός, της προσφέρει εξασφάλιση και θα μπορέσει να κάνει μια όμορφη οικογένεια μαζί του. Όμως στη ζωή της θα μπει ξαφνικά ο Άγγελος και όλη της η κοσμοθεωρία θα αλλάξει. Θα συνειδητοποιήσει πως η ζωή της δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκε, πως υπάρχουν δεκάδες πράγματα που θα ήθελε να κάνει και δεν τόλμησε και πως ο έρωτας, μπορεί να σημαίνει κάτι περισσότερο από συντροφικότητα. Και εκείνη, παγιδευμένη ανάμεσα στις ανασφάλειες και στα πρέπει, σε εκείνα που λαχταράει και εκείνα που οι άλλοι περιμένουν από εκείνη, μπλέκεται σε έναν φαύλο κύκλο γεμάτο από λάθη και βεβιασμένες αποφάσεις που τελικά, προκαλούν πόνο και αφήνουν πληγές. Και το ερώτημα είναι, θα διεκδικήσει την ευτυχία της, τον εαυτό της; Και αν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως στις μέρες μας, όλα τα παραπάνω, δεν είναι ρεαλιστικά, κάνουν λάθος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν εξελιχτούμε, το να καταπιέζουν κάποια παιδιά τα θέλω τους, θα αποτελεί πραγματικότητα. Μερικά πράγματα, πολύ απλά, δεν αλλάζουν. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν πως, ξέρουν τι είναι το καλύτερο για εμάς και θα προσπαθούν να μας πείσουν γι' αυτό, πετυχαίνοντας οι απόψεις τους να μας γίνουν βίωμα, προσωπική αλήθεια και συνήθεια, ένα ακόμα δεδομένο. Όμως τελικά, ένα είναι σίγουρο. Ότι αν ζήσεις χωρίς να κάνεις λάθη, χωρίς να διεκδικήσεις αυτά που θες, χωρίς να πάρεις τις προσωπικές σου αποφάσεις, με ελεύθερη βούληση και συνείδηση του τι αποτελέσματα μπορεί αυτές να επιφέρουν, θα ζήσεις μισή ζωή. Γιατί η ζωή, δεν αποτελείται μόνο από όμορφες στιγμές αλλά, από λάθη, πόνο, δάκρυα και όλα αυτά, είναι που σε κάνουν να εκτιμάς περισσότερο την ευτυχία όταν την συναντάς. Αυτές οι σκέψεις, ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω την ιστορία μου. Αυτά ήταν τα πράγματα για τα οποία, ήθελα να μιλήσω, σε μια κοινωνία που νομίζει ότι με το να καταπιέζουμε το ελεύθερο πνεύμα ευεργετούμε ενώ στην πραγματικότητα, καταστρέφουμε προσωπικότητες, ευνουχίζουμε συνειδήσεις και όνειρα. Ελπίζω όσοι διάβασαν τους “Αγγέλους” μου να μπόρεσαν πίσω από τις λέξεις να ανακαλύψουν όλα αυτά και όσοι δεν το διάβασαν ακόμη, όταν κι αν το κάνουν, να ζήσουν αυτό το ταξίδι, ανακαλύπτοντας στους χαρακτήρες μου και στην ιστορία τους, πράγματα από την ίδια τους τη ζωή, από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Σας ευχαριστώ όλους και μην ξεχνάτε... Να ονειρεύεστε μεγάλα... Ν' αγαπάτε ακόμα μεγαλύτερα..."
Όσοι είσαστε φίλοι της σελίδας και θέλετε να δείτε περισσότερα, όπως τις ερωτήσεις που έγιναν και τις απαντήσεις που δόθηκαν, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.facebook.com/groups/13193...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
"Πριν από εικοσιεννιά σχεδόν χρόνια, μόλις μια μέρα πριν την Πρωτοχρονιά του 1985, η μαμά μου πήγε, για πολλοστή φορά εκείνη τη βδομάδα, με πονάκια στο νοσοκομείο και ο γιατρός, έπειτα από παρότρυνση μιας θείας της -και απελπισμένος προφανώς που αναγκαζόταν κάθε τρεις και λίγο να τρέχει σαν παλαβός πιστεύοντας ότι γεννάει- αποφάσισε να προβεί σε τεχνητούς πόνους. Η μαμά μου ναι μεν είχε πόνους όμως εγώ, δεν έλεγα να κατέβω. Είχαν μάλλον βολευτεί στην κοιλίτσα και δεν μου άρεσε και πολύ η ιδέα να αντικρίσω τον κόσμο. Ο γιατρός, βγήκε από την αίθουσα τοκετού και ανακοίνωσε πως δεν κατέβαινα και ότι θα προχωρούσε σε καισαρική τομή. Μέχρι να επιστρέψει στο χειρουργείο, εγώ είχα βγάλει ήδη το κεφάλι μου έξω και πιθανολογώ πως σε αυτό, έπαιξε ρόλο το γεγονός πως δεν μου άρεσε η ιδέα να πετσοκόψουν την κοιλιά της μαμάς μου με νυστέρια και να έχει μια άσχημη τομή για το υπόλοιπο της ζωής της. Ήταν κι εξακολουθεί να είναι πολλή όμορφη για να φέρει τα άσχημα σημάδια που εκείνη την εποχή άφηνε μια επέμβαση όπως αυτή. Και μην βλέπετε που τώρα είμαι λεπτοκαμωμένη... γεννήθηκα 55 πόντους και 4,5 κιλά, θηρίο ολόκληρο και παρά που τώρα έχω πλούσια, πυκνά, ατίθασα κατσαρά μαλλιά, τότε μόνο λίγο χνούδι σκέπαζε το κεφαλάκι μου. Μόνο ένα χαρακτηριστικό είναι ίδιο... τα μάτια μου, μεγάλα και διψασμένα για να ρουφήξουν κάθε εικόνα γύρω τους. Είναι ξεκαρδιστικό να ακούτε τη μαμά μου να λέει πόσο τρόμαξε όταν η νοσοκόμα της είπε, “το μωρό σας δεν έχει ούτε αυτιά, ούτε μύτη, ούτε στόμα, μόνο δύο τεράστια μάτια”. Τελικά η νάρκωση, έχει όντως παρενέργειες.
Μεγάλωσα με πολλή αγάπη και τρυφερότητα και θα έλεγα πως ποτέ οι γονείς μου δεν με καταπίεσαν. Είχα απόλυτη ελευθερία, αφού παραήμουν τσαμπουκαλού για κορίτσι, με περισσότερο τσαγανό ακόμα και από τα συνομήλικά μου αγόρια και ήξερα πολύ καλά πως να προστατεύω τον εαυτό μου αλλά και όσους άδικα βάλλονταν από εκείνους που ήταν πιο ισχυροί από αυτούς, ή που τουλάχιστον, έτσι νόμιζαν. Οι γονείς μου, πάντα με άφηναν να κάνω αυτό που θέλω, ακόμα κι όταν είχαν αντιρρήσεις καθώς γνώριζαν πως αν έβαζα κάτι στο μυαλό μου, κανείς δεν μου άλλαζε γνώμη και για κανέναν λόγο. Προτιμούσα να κάνω λάθη και να μαθαίνω μέσα από αυτά, παρά να ζω συμβατικά χωρίς να ρισκάρω.
Από μικρό παιδί, αγαπούσα τα γράμματα, τη μάθηση, τη γνώση. Αφιέρωνα πολλές ώρες στο να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, αναλύοντάς τα έπειτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία τους αράδα. Αυτό, ήταν κάτι που οι φιλόλογοί μου απολάμβαναν και καμάρωναν σε μένα, παροτρύνοντάς με από τα προεφηβικά μου κι όλας χρόνια να ασχοληθώ με τον χώρο του βιβλίου και των εκδόσεων. Τότε, δεν έπαιρνα τα λόγια τους στα σοβαρά και όντας πρακτικός άνθρωπος, αποφάσισα να σπουδάσω υπολογιστές και λογιστικά στα οποία και αφοσιώθηκα με αγάπη. Όμως το πάθος μου για την λογοτεχνία, δεν έσβησε ποτέ και έτσι, με τα χρόνια, κατάφερα να κάνω το hobby μου επάγγελμα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτό. Και όλοι με ρωτούσαν, “δεν θες να γράψεις μια δική σου ιστορία;” Φυσικά και ήθελα όμως, όπως όλα τα πράγματα, έτσι κι αυτό, χρειάστηκε το χρόνο του να ωριμάσει μέσα μου.
Πριν από τέσσερα χρόνια, ξεκίνησα να γράφω το “Ξεπεσμένοι Άγγελοι”, ένα βιβλίο του οποίο τον τίτλο και το τέλος, είχα εξ' αρχής στο μυαλό μου. Η ίδια η ιστορία, γυρόφερνε στο νου μου για πολλά χρόνια και τελικά, αποφάσισα να μεταφέρω τις σκέψεις στο χαρτί μετατρέποντάς τες σε συναισθήματα. Μια ιστορία για μια νέα, σύγχρονη κοπέλα, την Αγγελική, η οποία ζει σε ένα περιβάλλον τόσο ασφυκτικό και καταπιεστικό που με τον τρόπο του, την αναγκάζει να ζήσει σύμφωνα με τα θέλω των ανθρώπων που την περιβάλλουν, χωρίς να δίνει την πρέπουσα προτεραιότητα στα δικά της θέλω, στα δικά της όνειρα. Αγαπάει την οικογένειά της, τους φίλους της, όσους την περιβάλλουν οι οποίοι όμως, περιμένουν πράγματα από εκείνη χωρίς να την ρωτήσουν αν στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύουν όλα όσα εκείνη επιθυμεί. Έχει μια σχέση δύο χρόνων με τον Μιχάλη και έχει αποφασίσει πως για εκείνη, είναι σύντροφος ζωής. Όλοι τον εγκρίνουν, είναι καλός, της προσφέρει εξασφάλιση και θα μπορέσει να κάνει μια όμορφη οικογένεια μαζί του. Όμως στη ζωή της θα μπει ξαφνικά ο Άγγελος και όλη της η κοσμοθεωρία θα αλλάξει. Θα συνειδητοποιήσει πως η ζωή της δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκε, πως υπάρχουν δεκάδες πράγματα που θα ήθελε να κάνει και δεν τόλμησε και πως ο έρωτας, μπορεί να σημαίνει κάτι περισσότερο από συντροφικότητα. Και εκείνη, παγιδευμένη ανάμεσα στις ανασφάλειες και στα πρέπει, σε εκείνα που λαχταράει και εκείνα που οι άλλοι περιμένουν από εκείνη, μπλέκεται σε έναν φαύλο κύκλο γεμάτο από λάθη και βεβιασμένες αποφάσεις που τελικά, προκαλούν πόνο και αφήνουν πληγές. Και το ερώτημα είναι, θα διεκδικήσει την ευτυχία της, τον εαυτό της; Και αν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως στις μέρες μας, όλα τα παραπάνω, δεν είναι ρεαλιστικά, κάνουν λάθος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν εξελιχτούμε, το να καταπιέζουν κάποια παιδιά τα θέλω τους, θα αποτελεί πραγματικότητα. Μερικά πράγματα, πολύ απλά, δεν αλλάζουν. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν πως, ξέρουν τι είναι το καλύτερο για εμάς και θα προσπαθούν να μας πείσουν γι' αυτό, πετυχαίνοντας οι απόψεις τους να μας γίνουν βίωμα, προσωπική αλήθεια και συνήθεια, ένα ακόμα δεδομένο. Όμως τελικά, ένα είναι σίγουρο. Ότι αν ζήσεις χωρίς να κάνεις λάθη, χωρίς να διεκδικήσεις αυτά που θες, χωρίς να πάρεις τις προσωπικές σου αποφάσεις, με ελεύθερη βούληση και συνείδηση του τι αποτελέσματα μπορεί αυτές να επιφέρουν, θα ζήσεις μισή ζωή. Γιατί η ζωή, δεν αποτελείται μόνο από όμορφες στιγμές αλλά, από λάθη, πόνο, δάκρυα και όλα αυτά, είναι που σε κάνουν να εκτιμάς περισσότερο την ευτυχία όταν την συναντάς. Αυτές οι σκέψεις, ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω την ιστορία μου. Αυτά ήταν τα πράγματα για τα οποία, ήθελα να μιλήσω, σε μια κοινωνία που νομίζει ότι με το να καταπιέζουμε το ελεύθερο πνεύμα ευεργετούμε ενώ στην πραγματικότητα, καταστρέφουμε προσωπικότητες, ευνουχίζουμε συνειδήσεις και όνειρα. Ελπίζω όσοι διάβασαν τους “Αγγέλους” μου να μπόρεσαν πίσω από τις λέξεις να ανακαλύψουν όλα αυτά και όσοι δεν το διάβασαν ακόμη, όταν κι αν το κάνουν, να ζήσουν αυτό το ταξίδι, ανακαλύπτοντας στους χαρακτήρες μου και στην ιστορία τους, πράγματα από την ίδια τους τη ζωή, από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Σας ευχαριστώ όλους και μην ξεχνάτε... Να ονειρεύεστε μεγάλα... Ν' αγαπάτε ακόμα μεγαλύτερα..."
Όσοι είσαστε φίλοι της σελίδας και θέλετε να δείτε περισσότερα, όπως τις ερωτήσεις που έγιναν και τις απαντήσεις που δόθηκαν, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.facebook.com/groups/13193...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στη Βιβλιοθήκη των Ποιητών του Polis Art Cafe
"Στη Βιβλιοθήκη των Ποιητών στο ΠΟΛΙΣ ΑΡΤ ΚΑΦΕ και οι πεζογράφοι που αγαπάμε!!!!"
"Ξεπεσμένοι Άγγελοι" της Γιώτας Παπαδημακοπούλου
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΑΤΙ
Ευχαριστώ πάρα πολύ το Polis Art Cafe και την Βιβλιοθήκη των Ποιητών για την τιμή που μου έκαναν και πάνω απ' όλα, τον κύριο Βασίλη Χατζηιακώβου που μου έστειλε τη φωτογραφία και όχι μόνο γι' αυτό...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
"Ξεπεσμένοι Άγγελοι" της Γιώτας Παπαδημακοπούλου
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΑΤΙ
Ευχαριστώ πάρα πολύ το Polis Art Cafe και την Βιβλιοθήκη των Ποιητών για την τιμή που μου έκαναν και πάνω απ' όλα, τον κύριο Βασίλη Χατζηιακώβου που μου έστειλε τη φωτογραφία και όχι μόνο γι' αυτό...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Μια πρεμιέρα που δεν ήταν σαν τις άλλες
Σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει καταλάβει ως τώρα... ΕΙΜΑΙ NERD... και μάλιστα, είμαι ως εκεί που δεν πάει άλλο. Άλλωστε, για να φέρεις τον χαρακτηρισμό αυτό και να κρατάς περήφανος τη σημαία του, πρέπει να είσαι ΑΡΡΩΣΤΟΣ με κάποιο ή κάποια πράγματα που αγαπάς. Σε προσωπικό επίπεδο, ένα από τα πράγματα αυτά, είναι τα anime. Ένα άλλο, που αποτελεί και πηγή έμπνευσης του συγκεκριμένου post, είναι τα βιβλία της Cassandra Clare. Και μην ισχυριστεί κανείς ότι είναι μεγαλύτερος fan από εμένα... ΘΑ ΤΟΝ ΔΑΓΚΩΣΩ!!! Όχι μόνο ξέρω μέχρι και που είναι το τελευταίο κόμμα, έχω παπαγαλίσει κάθε ατάκα, αλλά έχω χτυπήσει tattoo με ρούνο εμπνευσμένο από τα βιβλία της... τι άλλη απόδειξη θέλετε;
Anyway... Το ότι τα "Θανάσιμα Εργαλεία" θα γινόντουσαν ταινία, το ξέραμε εδώ και πολύ καιρό και εμείς, οι πωρωμένοι fans της Clare και του κόσμου της, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να περιμένουμε. Υποθέτω βασικά ότι όταν θα πεθάνουμε, ακόμα κάτι θα περιμένουμε απλά δεν μπορώ να προσδιορίσω από τώρα τι θα είναι αυτό. Για να μην μακρηγορώ, ως συνήθως, ήμουν ανάμεσα στους τυχερούς που κέρδισαν πρόσκληση για την avant premiere της ταινίας και μάλιστα, όχι μία αλλά δύο, γεγονός που μου επέτρεψε να πάρω και τις φιλενάδες μου μαζί ώστε να παρακολουθήσουμε την ταινία όλες παρέα, να συζητήσουμε, να ουρλιάξουμε, ν' αυτοκτονήσουμε ομαδικά... ό,τι τέλος πάντων χρειαζόταν, ανάλογα με το που θα μας οδηγούσε η βραδιά.
Το πρωτάκουστο σε αυτή την πρεμιέρα ήταν πως η Νικολέτα ήρθε στην ώρα της. Μέχρι να φτάσουμε στο σινεμά έτρεμα από αγωνία, όχι μόνο γιατί περίμενα πως και πως να ξεκινήσει η προβολή, αλλά επειδή το προαναφερόμενο γεγονός με έκανε να πιστεύω πως για κάποιον λόγο, η πρεμιέρα θα ακυρωνόταν, αφού δεν υπήρχε φούρνος εκεί κοντά να γκρεμιστεί. Φτάνουμε στο σινεμά κι εγώ να βηματίζω πέρα-δώθε και πάνω-κάτω σαν καθυστερημένο, να κοιτάω και να ξανακοιτάω το ρολόι μου, να ρίχνω πλάγιες ματιές στο χαζοχαρούμενο που είχαν για υπάλληλο υποδοχής, οργανώνοντας τις φιλενάδες μου για το "ντου" στην αίθουσα και το πως έπρεπε να κινηθούμε. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΧΟΛΙΑ!!! Στις πρεμιέρες, όταν πας με πρόσκληση, δεν υπάρχουν αριθμημένες θέσεις. Αν δεν γίνεις Κατερίνα Θάνου με το που ανοίξουν οι πόρτες, την έκατσες... θα φας τη φόλα, θα κάτσεις μπροστά και θα στραβωθείς.
Οι φίλες μου λοιπόν με κοιτάζουν σαν να είμαι τρελή -ίσως και να είμαι... ποτέ δεν το αρνήθηκα-, η Νικολέτα να με παρακαλάει να μην βαρέσω τον υπάλληλο κι εγώ να αναρωτιέμαι αν υπάρχουν τουαλέτες κάτω ώστε να κρυφτώ μέσα σε αυτές ώσπου να δοθεί το σήμα, για να είμαι δίπλα στην αίθουσα. Δέκα λεπτά πριν το σήμα λοιπόν, έχω μπαστακωθεί σαν τον Χάρο μπροστά -μπροστά ώστε να περάσω αν όχι πρώτη, έστω δεύτερη -μη φανώ και γαϊδούρα- και η Νικολέτα, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, αποφασίζει ότι θα χρειαστούμε κι ένα νερό. Φτάνει στο ταμείο και η είσοδος... ανοίγει... Φυσικά, δεν την περιμένω! Έχοντας μια σφυρίχτρα κρεμασμένη στο λαιμό -ναι, καλά διαβάσατε-, την φέρνω στο στόμα και πατάω μία ώστε να γυρίσει να με δει. Την φωνάζω και της κάνω σήμα, όπως και στην Άρτεμις που είχε μείνει πίσω, πως με την Μαρία προχωράμε μπροστά. Περάσαμε δεύτερες...
Αρχίζουμε που λέτε να κατεβαίνουμε με τη Μαρία τις σκάλες, διακριτικά στην αρχή, τρέχοντας μετά τα μισά. Και συνειδητοποιούμε ότι δεν ξέρουμε σε ποια αίθουσα πρέπει να πάμε! Διαολίζομαι και η Μαρία λέει να ακολουθήσουμε αυτόν που μας πήρε την πρωτιά. Κάνοντας βάδην και χωρίς να σταματήσω, βλέπω έναν υπάλληλο και φωνάζω "ΓΙΑ ΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ;"... "ΣΤΗΝ 5" μου φωνάζει αυτός, απευθυνόμενος φυσικά στην πλάτη μου. Και εκεί, ακούω τη Νικολέτα να φωνάζει κάπου πίσω μου "ΤΡΕΧΑ ΓΙΩΤΑ, ΤΡΕΧΑ" και σε χρόνο ντε-τε, ακούω το ποδοβολητό των αλόγων από πίσω μου και τρέχω μαζί με τη Μαρία, μπαίνουμε στην αίθουσα ξαναμμένες αλλά... με τις καλύτερες θέσεις στη διάθεσή μας, απολαμβάνοντας ένα υπερθέαμα, έστω και αν η Νικολέτα έχει το κακό συνήθεια να σχολιάζει τα πάντα κι εμείς να γελάμε σαν τις ηλίθιες.
Εν κατακλείδι... αυτό ήταν μόνο η αρχή... σας προειδοποιώ. Ακολουθεί "Φωτιά", "Το Τεστ" και "Απόκλιση"... Θα τρέχω λες κι έχει πάρει φωτιά ο κώλος μου, θα δίνω οδηγίες με αυστηρότητα στρατού και δεν θα δείξω έλεος. Και μαζί με τα σφυρίγματα θα φωνάζω "GO, GO, GO!!!"
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Anyway... Το ότι τα "Θανάσιμα Εργαλεία" θα γινόντουσαν ταινία, το ξέραμε εδώ και πολύ καιρό και εμείς, οι πωρωμένοι fans της Clare και του κόσμου της, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να περιμένουμε. Υποθέτω βασικά ότι όταν θα πεθάνουμε, ακόμα κάτι θα περιμένουμε απλά δεν μπορώ να προσδιορίσω από τώρα τι θα είναι αυτό. Για να μην μακρηγορώ, ως συνήθως, ήμουν ανάμεσα στους τυχερούς που κέρδισαν πρόσκληση για την avant premiere της ταινίας και μάλιστα, όχι μία αλλά δύο, γεγονός που μου επέτρεψε να πάρω και τις φιλενάδες μου μαζί ώστε να παρακολουθήσουμε την ταινία όλες παρέα, να συζητήσουμε, να ουρλιάξουμε, ν' αυτοκτονήσουμε ομαδικά... ό,τι τέλος πάντων χρειαζόταν, ανάλογα με το που θα μας οδηγούσε η βραδιά.
Το πρωτάκουστο σε αυτή την πρεμιέρα ήταν πως η Νικολέτα ήρθε στην ώρα της. Μέχρι να φτάσουμε στο σινεμά έτρεμα από αγωνία, όχι μόνο γιατί περίμενα πως και πως να ξεκινήσει η προβολή, αλλά επειδή το προαναφερόμενο γεγονός με έκανε να πιστεύω πως για κάποιον λόγο, η πρεμιέρα θα ακυρωνόταν, αφού δεν υπήρχε φούρνος εκεί κοντά να γκρεμιστεί. Φτάνουμε στο σινεμά κι εγώ να βηματίζω πέρα-δώθε και πάνω-κάτω σαν καθυστερημένο, να κοιτάω και να ξανακοιτάω το ρολόι μου, να ρίχνω πλάγιες ματιές στο χαζοχαρούμενο που είχαν για υπάλληλο υποδοχής, οργανώνοντας τις φιλενάδες μου για το "ντου" στην αίθουσα και το πως έπρεπε να κινηθούμε. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΧΟΛΙΑ!!! Στις πρεμιέρες, όταν πας με πρόσκληση, δεν υπάρχουν αριθμημένες θέσεις. Αν δεν γίνεις Κατερίνα Θάνου με το που ανοίξουν οι πόρτες, την έκατσες... θα φας τη φόλα, θα κάτσεις μπροστά και θα στραβωθείς.
Οι φίλες μου λοιπόν με κοιτάζουν σαν να είμαι τρελή -ίσως και να είμαι... ποτέ δεν το αρνήθηκα-, η Νικολέτα να με παρακαλάει να μην βαρέσω τον υπάλληλο κι εγώ να αναρωτιέμαι αν υπάρχουν τουαλέτες κάτω ώστε να κρυφτώ μέσα σε αυτές ώσπου να δοθεί το σήμα, για να είμαι δίπλα στην αίθουσα. Δέκα λεπτά πριν το σήμα λοιπόν, έχω μπαστακωθεί σαν τον Χάρο μπροστά -μπροστά ώστε να περάσω αν όχι πρώτη, έστω δεύτερη -μη φανώ και γαϊδούρα- και η Νικολέτα, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, αποφασίζει ότι θα χρειαστούμε κι ένα νερό. Φτάνει στο ταμείο και η είσοδος... ανοίγει... Φυσικά, δεν την περιμένω! Έχοντας μια σφυρίχτρα κρεμασμένη στο λαιμό -ναι, καλά διαβάσατε-, την φέρνω στο στόμα και πατάω μία ώστε να γυρίσει να με δει. Την φωνάζω και της κάνω σήμα, όπως και στην Άρτεμις που είχε μείνει πίσω, πως με την Μαρία προχωράμε μπροστά. Περάσαμε δεύτερες...
Αρχίζουμε που λέτε να κατεβαίνουμε με τη Μαρία τις σκάλες, διακριτικά στην αρχή, τρέχοντας μετά τα μισά. Και συνειδητοποιούμε ότι δεν ξέρουμε σε ποια αίθουσα πρέπει να πάμε! Διαολίζομαι και η Μαρία λέει να ακολουθήσουμε αυτόν που μας πήρε την πρωτιά. Κάνοντας βάδην και χωρίς να σταματήσω, βλέπω έναν υπάλληλο και φωνάζω "ΓΙΑ ΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ;"... "ΣΤΗΝ 5" μου φωνάζει αυτός, απευθυνόμενος φυσικά στην πλάτη μου. Και εκεί, ακούω τη Νικολέτα να φωνάζει κάπου πίσω μου "ΤΡΕΧΑ ΓΙΩΤΑ, ΤΡΕΧΑ" και σε χρόνο ντε-τε, ακούω το ποδοβολητό των αλόγων από πίσω μου και τρέχω μαζί με τη Μαρία, μπαίνουμε στην αίθουσα ξαναμμένες αλλά... με τις καλύτερες θέσεις στη διάθεσή μας, απολαμβάνοντας ένα υπερθέαμα, έστω και αν η Νικολέτα έχει το κακό συνήθεια να σχολιάζει τα πάντα κι εμείς να γελάμε σαν τις ηλίθιες.
Εν κατακλείδι... αυτό ήταν μόνο η αρχή... σας προειδοποιώ. Ακολουθεί "Φωτιά", "Το Τεστ" και "Απόκλιση"... Θα τρέχω λες κι έχει πάρει φωτιά ο κώλος μου, θα δίνω οδηγίες με αυστηρότητα στρατού και δεν θα δείξω έλεος. Και μαζί με τα σφυρίγματα θα φωνάζω "GO, GO, GO!!!"
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
August 22, 2013
Ένα υπέροχο καλοκαίρι
Ότι και να πω για το φετινό καλοκαίρι, θα είναι πολύ λίγο... Αναμφίβολα, ήταν το καλύτερο, το πιο ξεκούραστο, διασκεδαστικό, δημιουργικό, παιχνιδιάρικο, απ' όλα τα καλοκαίρια που έχω ζήσει από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου. Για πρώτη φορά τα τελευταία 5 καλοκαίρια, λείψαμε για 11 μέρες και αυτό το κάναμε ως οικογένεια, εγώ, ο άντρας μου και ο Βασίλης μου, χωρίς να χωριστούμε ούτε για μια στιγμή.
Η Κατερίνη είναι πανέμορφη και μόνο χωριό δεν θυμίζει, παρά που κάποιοι επιμένουν να την αποκαλούν έτσι. Έχει τουρισμό, ζωή, όμορφες, ατελείωτες παραλίες, καθαρό αέρα, υπέροχα χωριά, γραφικότητα, όμορφους ανθρώπους και το σημαντικότερο, βρίσκεται στη σκιά του Ολύμπου. Όπου κι αν κοιτάξεις, η ομορφιά είναι δεδομένη και δεν περιγράφεται με λέξεις.
Προσπάθησα να διαβάσω... όσο με άφηναν δηλαδή. Από τη μία τα δροσερά μεσημέρια που ο ύπνος ερχόταν και με έπαιρνε ύπουλα στην αγκαλιά του ενώ βρισκόμουν στη βεράντα, από την άλλη η εκάστοτε συντροφιά που είχαμε τα βράδια και ο ύπνος που επανερχόταν και πάλι από νωρίς, δεν μου άφησαν και πολλά περιθώρια. Όμως το πάλεψα... και το απόλαυσα.
Βέβαια, και παρά το γεγονός ότι βρισκόμουν σε διακοπές, αναγκάστηκα να πάρω δουλειά μαζί μου και σαν να μην έφτανε η ήδη υπάρχουσα, μου φόρτωσαν κι άλλη εκεί. Αλλά δεν βαριέσαι... όπως έχω ξαναπεί, έχω την χαρά και την ευλογία να έχω μετατρέψει το πάθος μου σε χόμπι και το χόμπι μου σε επάγγελμα και δεν είμαι αχάριστη. Ξέρω πως οι περισσότεροι, δεν είναι τόσο τυχεροί...
Ένα εντυπωσιακό στοιχείο των φετινών διακοπών, ήταν πως δεν θέλησα να πνίξω ούτε τον άντρα μου, ούτε τον γιο μου. Στην Αθήνα, δεν αντέχονται για πολλή ώρα και οι δυο τους στο ίδιο σπίτι όμως στην εξοχή, τα πράγματα, ήταν διαφορετικά. Θες ο καθαρός αέρας, θες ότι χαλαρώσαμε... δεν έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει ούτε για μια στιγμή και αυτό, από τη μία με ξάφνιασε, από την άλλη με χαροποίησε.
Ένα από τα μεγάλα συν των φετινών διακοπών ήταν πως το σπίτι όπου μέναμε, βρισκόταν δίπλα στην θάλασσα. Και όταν λέω δίπλα, εννοώ πραγματικά δίπλα. Κάθε πρωί, έβλεπα την ανατολή του ήλιου και άκουγα το κύμα να σκάει στην ακτή ενώ τα βράδια, ο υπέροχος αυτός ήχος με νανούριζε και με συντρόφευε σε ξεκούραστους ύπνους με υπέροχα όνειρα.
Φυσικά, επειδή η θάλασσα βρισκόταν κυριολεκτικά στα πόδια μας, την τιμούσαμε με την παρουσία μας πρωί και απόγευμα. Τα παιχνίδια που κάναμε, δεν είχαν τέλος. Πότε κολυμπούσαμε, πότε παίζαμε μπάλα, πότε χτίζαμε με τον Βασίλη κάστρα στην άμμο και δεν μας ένοιαζε αν το κύμα θα τα κατέστρεφε λίγο αργότερα. Μπορούσαμε κάθε φορά να τα φτιάξουμε από την αρχή...
Επιπλέον, επιβεβαιώθηκε πως το κολυμβητήριο, ήταν η καλύτερη απόφαση που πήραμε με τον άντρα μου για τον μικρό μας, το χειμώνα που μας πέρασε. Όχι μόνο εξοικειώθηκε με το νερό και έκανε μπάνιο μόνος του, αλλά δεν κρατιόταν. Εκεί που πέρσι τον παρακαλάγαμε για να μπει χωρίς κλάματα και δράματα, φέτος, δεν μπορούσαμε να τον βγάλουμε από το νερό όπου κολύμπαγε σαν ψαράκι κι εμείς, σαν χαζογονείς που είμαστε, καμαρώναμε.
Η αλήθεια είναι πως ο καιρός, υπήρξε κομματάκι περίεργος όμως αυτό δεν μας πτόησε. Τι κι αν κάποιες μέρες είχε κύμα, δεν μας απασχολούσε, ούτε εμάς, ούτε τον Βασίλη, που έτρεχε να παλέψει και να παίξει με τα κύματα, γελώντας και κάνοντας όλη την παραλία να ασχολείται μαζί του, να γελάει με τα χαριτωμένα καμώματά του και να μας παρασέρνει κι εμάς, σαν να ήμασταν και πάλι παιδιά.
Πέραν όμως της μαγευτικής παραλίας, είχαμε στη διάθεσή μας και ένα μαγευτικό κτήμα το οποίο και περιέβαλε το σπίτι όπου μέναμε. Γκαζόν, δέντρα, κούνιες... ό,τι ακριβώς χρειάζεται ένα παιδί για να ξαμωληθεί και να παίξει μέχρι τελικής πτώσης και ακριβώς ό,τι χρειάζεται ένας γονιός για να έχει το κεφάλι του ήσυχο και να μην ανησυχεί κάθε ώρα και λεπτό αν το παιδί του απομακρυνθεί ή αν θα χτυπήσει. Ακόμα και στις διακοπές, δεν μπορείς να πάψεις να ανησυχείς...
Ένα ακόμα ευτύχημα ήταν πως κατάφερα να δω ορισμένες φίλες, όπως τη Γεωργία, την Αλίκη και τη Σοφία, με τις οποίες περάσαμε λίγες αλλά όμορφες στιγμές, με συζητήσεις κοινού ενδιαφέροντος, με γέλια και αστεία, με καφεδάκια στην παραλία ή στον πανέμορφο κέντρο της Κατερίνης, μια μικρή, διαφορετική ανάπαυλα μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Βέβαια, μου έλειψε η Ειρήνη την οποία δεν κατάφερα να συναντήσω αλλά ευτυχώς, την περιμένω σε μερικές μέρες στην Αθήνα.
Έφαγα... πολύ! Πρέπει να το ομολογήσω κι ας με κάνει να ακουστώ γουρούνα. Αλλά νομίζω πως δικαιολογούμαι. Ποιος δεν τρώει λίγο παραπάνω στις διακοπές που χαλαρώνει και δεν κυριεύεται από άγχος; Ποιανού η όρεξη δεν ανοίγει έπειτα από βουτιές στη θάλασσα ή περιπάτους στην εξοχή; Και φυσικά, τα παγωτά είναι απαραίτητα οπότε, δεν δέχομαι κουβέντα για τις ατασθαλίες μου.
Επίσης, έφαγα πολλά, πάρα πολλά σύκα... Δεν ξέρω κατά πόσο ενδείκνυνται για την υγεία μας τόσο τεράστιες ποσότητες όμως δεν μπορούσα να αντισταθώ. Τα δέντρα ήταν μες τα πόδια μου και η γιαγιά του Σάββα, όλο και με προέτρεπε να κόψω λίγα ακόμα και φυσικά, επειδή ήταν ευγενέστατη και υπέρτατα φιλόξενη και δεν ήθελα να την προσβάλλω, ακολουθούσα τις προτροπές της κατά γράμμα.
Τέλος, οφείλω να τονίσω πως αν ποτέ βρεθείτε στο νομό Πιερίας, δεν πρέπει να παραλείψετε να επισκεφτείτε το Λιτόχωρο, ένα μέρος μαγικό και ονειρικό που θα κλέψει την καρδιά σας και όπου θα αποχωριστείτε με δυσκολία. Ελπίζω να μπορέσω κάποια στιγμή να το επισκεφτώ και με χειμωνιάτικη διάθεση γιατί ειλικρινά πιστεύω πως θα είναι ακόμα πιο υπέροχο απ' όσο ήταν τώρα, αν δηλαδή είναι εφικτό κάτι τέτοιο.
Ευχαριστώ τον φίλο και εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη, για την πρόσκληση που μας έκανε στην ιδιαίτερη πατρίδα του στην οποία και ζήσαμε μοναδικές, υπέροχες, αλησμόνητες στιγμές. Ελπίζω κι εύχομαι, να μας έχει ο θεός καλά και να μπορέσουμε να επισκεφτούμε και πάλι τον πανέμορφο νομό Πιερίας, να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερες γωνιές του και να ζήσουμε ακόμα πιο μαγευτικές εμπειρίες. Μακάρι κάθε καλοκαίρι να είναι τόσο όμορφο...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Η Κατερίνη είναι πανέμορφη και μόνο χωριό δεν θυμίζει, παρά που κάποιοι επιμένουν να την αποκαλούν έτσι. Έχει τουρισμό, ζωή, όμορφες, ατελείωτες παραλίες, καθαρό αέρα, υπέροχα χωριά, γραφικότητα, όμορφους ανθρώπους και το σημαντικότερο, βρίσκεται στη σκιά του Ολύμπου. Όπου κι αν κοιτάξεις, η ομορφιά είναι δεδομένη και δεν περιγράφεται με λέξεις.
Προσπάθησα να διαβάσω... όσο με άφηναν δηλαδή. Από τη μία τα δροσερά μεσημέρια που ο ύπνος ερχόταν και με έπαιρνε ύπουλα στην αγκαλιά του ενώ βρισκόμουν στη βεράντα, από την άλλη η εκάστοτε συντροφιά που είχαμε τα βράδια και ο ύπνος που επανερχόταν και πάλι από νωρίς, δεν μου άφησαν και πολλά περιθώρια. Όμως το πάλεψα... και το απόλαυσα.
Βέβαια, και παρά το γεγονός ότι βρισκόμουν σε διακοπές, αναγκάστηκα να πάρω δουλειά μαζί μου και σαν να μην έφτανε η ήδη υπάρχουσα, μου φόρτωσαν κι άλλη εκεί. Αλλά δεν βαριέσαι... όπως έχω ξαναπεί, έχω την χαρά και την ευλογία να έχω μετατρέψει το πάθος μου σε χόμπι και το χόμπι μου σε επάγγελμα και δεν είμαι αχάριστη. Ξέρω πως οι περισσότεροι, δεν είναι τόσο τυχεροί...
Ένα εντυπωσιακό στοιχείο των φετινών διακοπών, ήταν πως δεν θέλησα να πνίξω ούτε τον άντρα μου, ούτε τον γιο μου. Στην Αθήνα, δεν αντέχονται για πολλή ώρα και οι δυο τους στο ίδιο σπίτι όμως στην εξοχή, τα πράγματα, ήταν διαφορετικά. Θες ο καθαρός αέρας, θες ότι χαλαρώσαμε... δεν έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει ούτε για μια στιγμή και αυτό, από τη μία με ξάφνιασε, από την άλλη με χαροποίησε.
Ένα από τα μεγάλα συν των φετινών διακοπών ήταν πως το σπίτι όπου μέναμε, βρισκόταν δίπλα στην θάλασσα. Και όταν λέω δίπλα, εννοώ πραγματικά δίπλα. Κάθε πρωί, έβλεπα την ανατολή του ήλιου και άκουγα το κύμα να σκάει στην ακτή ενώ τα βράδια, ο υπέροχος αυτός ήχος με νανούριζε και με συντρόφευε σε ξεκούραστους ύπνους με υπέροχα όνειρα.
Φυσικά, επειδή η θάλασσα βρισκόταν κυριολεκτικά στα πόδια μας, την τιμούσαμε με την παρουσία μας πρωί και απόγευμα. Τα παιχνίδια που κάναμε, δεν είχαν τέλος. Πότε κολυμπούσαμε, πότε παίζαμε μπάλα, πότε χτίζαμε με τον Βασίλη κάστρα στην άμμο και δεν μας ένοιαζε αν το κύμα θα τα κατέστρεφε λίγο αργότερα. Μπορούσαμε κάθε φορά να τα φτιάξουμε από την αρχή...
Επιπλέον, επιβεβαιώθηκε πως το κολυμβητήριο, ήταν η καλύτερη απόφαση που πήραμε με τον άντρα μου για τον μικρό μας, το χειμώνα που μας πέρασε. Όχι μόνο εξοικειώθηκε με το νερό και έκανε μπάνιο μόνος του, αλλά δεν κρατιόταν. Εκεί που πέρσι τον παρακαλάγαμε για να μπει χωρίς κλάματα και δράματα, φέτος, δεν μπορούσαμε να τον βγάλουμε από το νερό όπου κολύμπαγε σαν ψαράκι κι εμείς, σαν χαζογονείς που είμαστε, καμαρώναμε.
Η αλήθεια είναι πως ο καιρός, υπήρξε κομματάκι περίεργος όμως αυτό δεν μας πτόησε. Τι κι αν κάποιες μέρες είχε κύμα, δεν μας απασχολούσε, ούτε εμάς, ούτε τον Βασίλη, που έτρεχε να παλέψει και να παίξει με τα κύματα, γελώντας και κάνοντας όλη την παραλία να ασχολείται μαζί του, να γελάει με τα χαριτωμένα καμώματά του και να μας παρασέρνει κι εμάς, σαν να ήμασταν και πάλι παιδιά.
Πέραν όμως της μαγευτικής παραλίας, είχαμε στη διάθεσή μας και ένα μαγευτικό κτήμα το οποίο και περιέβαλε το σπίτι όπου μέναμε. Γκαζόν, δέντρα, κούνιες... ό,τι ακριβώς χρειάζεται ένα παιδί για να ξαμωληθεί και να παίξει μέχρι τελικής πτώσης και ακριβώς ό,τι χρειάζεται ένας γονιός για να έχει το κεφάλι του ήσυχο και να μην ανησυχεί κάθε ώρα και λεπτό αν το παιδί του απομακρυνθεί ή αν θα χτυπήσει. Ακόμα και στις διακοπές, δεν μπορείς να πάψεις να ανησυχείς...
Ένα ακόμα ευτύχημα ήταν πως κατάφερα να δω ορισμένες φίλες, όπως τη Γεωργία, την Αλίκη και τη Σοφία, με τις οποίες περάσαμε λίγες αλλά όμορφες στιγμές, με συζητήσεις κοινού ενδιαφέροντος, με γέλια και αστεία, με καφεδάκια στην παραλία ή στον πανέμορφο κέντρο της Κατερίνης, μια μικρή, διαφορετική ανάπαυλα μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Βέβαια, μου έλειψε η Ειρήνη την οποία δεν κατάφερα να συναντήσω αλλά ευτυχώς, την περιμένω σε μερικές μέρες στην Αθήνα.
Έφαγα... πολύ! Πρέπει να το ομολογήσω κι ας με κάνει να ακουστώ γουρούνα. Αλλά νομίζω πως δικαιολογούμαι. Ποιος δεν τρώει λίγο παραπάνω στις διακοπές που χαλαρώνει και δεν κυριεύεται από άγχος; Ποιανού η όρεξη δεν ανοίγει έπειτα από βουτιές στη θάλασσα ή περιπάτους στην εξοχή; Και φυσικά, τα παγωτά είναι απαραίτητα οπότε, δεν δέχομαι κουβέντα για τις ατασθαλίες μου.
Επίσης, έφαγα πολλά, πάρα πολλά σύκα... Δεν ξέρω κατά πόσο ενδείκνυνται για την υγεία μας τόσο τεράστιες ποσότητες όμως δεν μπορούσα να αντισταθώ. Τα δέντρα ήταν μες τα πόδια μου και η γιαγιά του Σάββα, όλο και με προέτρεπε να κόψω λίγα ακόμα και φυσικά, επειδή ήταν ευγενέστατη και υπέρτατα φιλόξενη και δεν ήθελα να την προσβάλλω, ακολουθούσα τις προτροπές της κατά γράμμα.
Τέλος, οφείλω να τονίσω πως αν ποτέ βρεθείτε στο νομό Πιερίας, δεν πρέπει να παραλείψετε να επισκεφτείτε το Λιτόχωρο, ένα μέρος μαγικό και ονειρικό που θα κλέψει την καρδιά σας και όπου θα αποχωριστείτε με δυσκολία. Ελπίζω να μπορέσω κάποια στιγμή να το επισκεφτώ και με χειμωνιάτικη διάθεση γιατί ειλικρινά πιστεύω πως θα είναι ακόμα πιο υπέροχο απ' όσο ήταν τώρα, αν δηλαδή είναι εφικτό κάτι τέτοιο.
Ευχαριστώ τον φίλο και εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη, για την πρόσκληση που μας έκανε στην ιδιαίτερη πατρίδα του στην οποία και ζήσαμε μοναδικές, υπέροχες, αλησμόνητες στιγμές. Ελπίζω κι εύχομαι, να μας έχει ο θεός καλά και να μπορέσουμε να επισκεφτούμε και πάλι τον πανέμορφο νομό Πιερίας, να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερες γωνιές του και να ζήσουμε ακόμα πιο μαγευτικές εμπειρίες. Μακάρι κάθε καλοκαίρι να είναι τόσο όμορφο...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
August 5, 2013
Η τρέλα των προετοιμασιών
Όχι ότι έχω πελαγώσει... ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΠΕΛΑΓΩΣΕΙ!!! Ναι, ξέρω... κανονικά, κι ενώ ετοιμάζομαι για διακοπές, θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη και ξέγνοιαστη. Και ναι, χαρούμενη είμαι, ξέγνοιαστη όμως, ΟΧΙ! Όσες γυναίκες διαβάζουν αυτό το post, μπορούν σίγουρα να με καταλάβουν.
Εκτός του ότι έχω να τελειώσω πάρα πολύ μεγάλο όγκο δουλειάς πριν φύγω, παίρνοντας μάλιστα και αρκετή μαζί μου, πρέπει να διευθετήσω μέσα σε μόλις 5 μέρες, χίλια δυο άλλα πράγματα. Ποια είναι αυτά;
- Να βάλω πλυντήρια και να σιδερώσω, ώστε να έχουμε ρούχα μαζί μας.
- Να κάνω γενική στο σπίτι ώστε όταν γυρίσω, να το βρω καθαρό και τακτοποιημένο.
- Να αδειάσω το ψυγείο από πράγματα που αν τα αφήσω και λείψω για 10 μέρες, θα μυρίσουν σαν να έχει ψοφήσει κάτι εκεί μέσα.
- Να ψωνίσω τα καλλυντικά και τα λοιπά απαραίτητα πράγματα για τις διακοπές μας.
- Να ψωνίσω για τον μικρό σαμπρέλα, κουβαδάκια, μερικά ρουχαλάκια ακόμα και ορισμένα άλλα μπιχλιμπίδια.
- Να αποφασίσω τι είδους δουλειά θα φορτωθώ μαζί μου, βγάζοντας ένα πρόγραμμα στο οποίο θα μπορώ να ανταποκριθώ.
- Να πληρώσω λογαριασμούς ώστε να μην μας έχουν κόψει κανένα τηλέφωνο ή το ηλεκτρικό στο μεσοδιάστημα.
- Να πάω σε κάποιες δημόσιες υπηρεσίες και να τακτοποιήσω ορισμένα έγγραφα που χρειάζομαι για κάποιες δουλειές.
- Να απαντήσω σε όσο mails μου εκκρεμούν και να ειδοποιήσω τους συνεργάτες μου πως θα απουσιάσω για κάποιες μέρες.
- Να συναντηθώ με τις φιλενάδες μου ώστε να αποχαιρετιστούμε.
- Να ετοιμάσω βαλίτσες, πράγμα το οποίο αποτελεί κάθε χρόνο ένα δράμα.
Είμαι σίγουρη πως όλο και κάτι θα μου διαφεύγει αλλά θα το θυμηθώ στην πορεία. Και αυτή η σκέψη, είναι που με τρελαίνει ακόμα περισσότερο. Ότι δηλαδή, όσο κι αν θες να βγάλεις πρόγραμμα, ποτέ δεν τα καταφέρνεις, όχι στον απόλυτο βαθμό τουλάχιστον αφού οι εκπλήξεις, σου έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις.
Οπότε, και μην μπορώντας να κάνω κάτι άλλο, θα οπλιστώ με υπομονή, κουράγιο και θάρρος, ελπίζοντας κι ευχόμενη πως θα φύγω χωρίς να έχω ξεχάσει κάτι. Όχι κάτι το εξαιρετικά σημαντικό τουλάχιστον. Άντε... και βοήθειά μου!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Εκτός του ότι έχω να τελειώσω πάρα πολύ μεγάλο όγκο δουλειάς πριν φύγω, παίρνοντας μάλιστα και αρκετή μαζί μου, πρέπει να διευθετήσω μέσα σε μόλις 5 μέρες, χίλια δυο άλλα πράγματα. Ποια είναι αυτά;
- Να βάλω πλυντήρια και να σιδερώσω, ώστε να έχουμε ρούχα μαζί μας.
- Να κάνω γενική στο σπίτι ώστε όταν γυρίσω, να το βρω καθαρό και τακτοποιημένο.
- Να αδειάσω το ψυγείο από πράγματα που αν τα αφήσω και λείψω για 10 μέρες, θα μυρίσουν σαν να έχει ψοφήσει κάτι εκεί μέσα.
- Να ψωνίσω τα καλλυντικά και τα λοιπά απαραίτητα πράγματα για τις διακοπές μας.
- Να ψωνίσω για τον μικρό σαμπρέλα, κουβαδάκια, μερικά ρουχαλάκια ακόμα και ορισμένα άλλα μπιχλιμπίδια.
- Να αποφασίσω τι είδους δουλειά θα φορτωθώ μαζί μου, βγάζοντας ένα πρόγραμμα στο οποίο θα μπορώ να ανταποκριθώ.
- Να πληρώσω λογαριασμούς ώστε να μην μας έχουν κόψει κανένα τηλέφωνο ή το ηλεκτρικό στο μεσοδιάστημα.
- Να πάω σε κάποιες δημόσιες υπηρεσίες και να τακτοποιήσω ορισμένα έγγραφα που χρειάζομαι για κάποιες δουλειές.
- Να απαντήσω σε όσο mails μου εκκρεμούν και να ειδοποιήσω τους συνεργάτες μου πως θα απουσιάσω για κάποιες μέρες.
- Να συναντηθώ με τις φιλενάδες μου ώστε να αποχαιρετιστούμε.
- Να ετοιμάσω βαλίτσες, πράγμα το οποίο αποτελεί κάθε χρόνο ένα δράμα.
Είμαι σίγουρη πως όλο και κάτι θα μου διαφεύγει αλλά θα το θυμηθώ στην πορεία. Και αυτή η σκέψη, είναι που με τρελαίνει ακόμα περισσότερο. Ότι δηλαδή, όσο κι αν θες να βγάλεις πρόγραμμα, ποτέ δεν τα καταφέρνεις, όχι στον απόλυτο βαθμό τουλάχιστον αφού οι εκπλήξεις, σου έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις.
Οπότε, και μην μπορώντας να κάνω κάτι άλλο, θα οπλιστώ με υπομονή, κουράγιο και θάρρος, ελπίζοντας κι ευχόμενη πως θα φύγω χωρίς να έχω ξεχάσει κάτι. Όχι κάτι το εξαιρετικά σημαντικό τουλάχιστον. Άντε... και βοήθειά μου!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Συνέντευξη στο "Read to Death" και τις Νικολέτα Κατσιούλη και Μαρία Μπακάρα
Διαβάστε την συνέντευξη μου στο blog "Read to Death". Ευχαριστώ για μια ακόμη φορά τις Νικολέτα Κατσιούλη και Μαρία Μπακάρα, όχι μόνο για την εξαιρετική δουλειά που έκαναν με τη συνέντευξη αυτή αλλά και για το ότι αποδεικνύεται κάθε μέρα, πόσο εξαιρετικές φίλες είναι. Ελπίζω να απολαύσετε την συνέντευξη όσο κι εγώ.
Αν ενδιαφέρεστε να επισκεφτείτε το ίδιο το site, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://readtodeath.blogspot.gr/2013/0...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Αν ενδιαφέρεστε να επισκεφτείτε το ίδιο το site, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://readtodeath.blogspot.gr/2013/0...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Άραγε... αυτοί είμαστε; Ή μήπως μπορούμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι;
Σήμερα, κι ενώ χαζολογούσα στο Facebook, έπεσε το μάτι μου σε μια ανάρτηση που έλεγε:
-Μάθαμε να λέμε "Είμαι καλά" ενώ δεν είμαστε... Ότι "Δεν τρέχει τίποτα" ενώ μας φταίνε τα πάντα... Ότι "Τελειώσαμε" ενώ αγαπάμε ακόμα... Αυτοί είμαστε...!!!-.
Την κοινοποίησα στη σελίδα μου κι έμεινα να την παρατηρώ για πολύ ώρα, σκεπτόμενη το περιεχόμενό της και την τραγική αλήθεια πίσω από αυτό που δηλώνει. Αλήθεια...
Γιατί απαντάμε "καλά" όταν κάποιος μας ρωτάει πως είμαστε, ακόμα κι αν αισθανόμαστε πραγματικά ΣΚΑΤΑ; Γιατί είναι ευγενικό; Από συνήθεια; Από κεκτημένη ταχύτητα; Επειδή αυτό περιμένει να ακούσει; Μήπως επειδή κανείς απ' όσους μας ρωτάνε, δεν ενδιαφέρεται στ' αλήθεια να μάθει πως είμαστε οπότε κι εμείς, δεν ενδιαφερόμαστε να του αποκαλύψουμε τι πραγματικά αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, νιώθουμε;
ΟΧΙ!!! Όταν με ρωτάει κάποιος αν είμαι καλά -κι αν κι εφόσον δεν είμαι- να μπορώ να του το πω. Να βροντοφωνάξω πως "όχι, δεν είμαι καλά... καθόλου καλά για την ακρίβεια... νιώθω ράκος", είτε έχει να κάνει με σωματικό είτε με συναισθηματικό επίπεδο. Θέλω να μπορώ να του το πω χωρίς να με κοιτάζει λες κι έχω έρθει από το διάστημα, σαν να είμαι αχάριστη απέναντι σε όλα όσα μου έχουν δοθεί, για τα οποία πρέπει να δοξάζω το θεό κάθε μέρα.
ΟΧΙ!!! Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες και το σημαντικότερο, δεν είναι όλες οι μέρες καλές και το να το παραδεχόμαστε δεν μας κάνει ούτε αχάριστους, ούτε αγνώμονες. Μας κάνει ειλικρινείς, όχι τόσο απέναντι σε αυτούς που μας έθεσαν αρχικά την ερώτηση, όσο απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και τα συναισθήματά του τα οποία, κακώς καταπιέζουμε.
Γιατί απαντάμε "δεν τρέχει τίποτα" όταν μας φταίνε, αν όχι τα πάντα, κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα ή καταστάσεις; Γιατί δεν θέλουμε να πληγώσουμε αυτόν που μας προκάλεσε για κάποιον λόγο δυσφορία; Μήπως επειδή δεν θέλουμε να μπλέξουμε στα δικά μας προβλήματα κάποιους τρίτους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μπορεί να σχετίζονται με μια κατάσταση που μπλέχτηκαν άθελά τους; Μήπως φταίει το ότι φοβάστε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια ή ακόμα και το να χάσουμε κάποιον άνθρωπο από τη ζωή μας;
ΟΧΙ!!! Δεν θέλω να λέω πως "δεν τρέχει τίποτα" όταν στην πραγματικότητα "τρέχουν" τα πάντα, με ενοχλούν, με πνίγουν, δεν με αφήνουν να ανασάνω. Θέλω να μπορώ να εκφράσω την δυσαρέσκειά μου, να μιλήσω για μια ενοχλητική κατάσταση ή ακόμα και για έναν ενοχλητικό άνθρωπο, χωρίς να εισπράττω κακιασμένα βλέμματα τα οποία κρύβουν το μήνυμα πως ό,τι κι αν πω, ό,τι κι αν κάνω, εγώ θα είμαι στο τέλος η κακιά επειδή μίλησα.
ΟΧΙ!!! Το ζήτημα, είναι να είμαστε ειλικρινείς, απέναντι σε μας τους ίδιους, τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους, ακόμα και τους γείτονές μας. Το θέμα είναι να μιλάμε ελεύθερα για αυτά που μας ενοχλούν, να μην τα καταπιέζουμε, να μην καταπνίγουμε την οποιαδήποτε παρόρμηση ελεύθερης έκφρασης, όχι αν είναι να μας καταπιεί και να μας αφανίσει στο τέλος.
Γιατί λέμε "τελειώσαμε" όταν εξακολουθούμε να αγαπάμε τον άλλον; Φταίει το ότι είμαστε πολύ εγωιστές για να παραδεχτούμε τα λάθη μας ή ανίκανοι για συγχώρεση ή για μια δεύτερη ευκαιρία; Μήπως οφείλεται στο ότι η φυγή είναι πιο εύκολη από το να μείνεις και να παλέψεις; Ή μήπως τελικά μας φοβίζει, μας τρομοκρατεί η σκέψη, η ιδέα, το συναίσθημα του να βιώνουμε κάτι που είναι πάνω από μας, κάτι που μας κυριεύει και μας οδηγεί, όχι σύμφωνα με τις επιταγές της λογικής αλλά άλλων, εσωτερικών ερεθισμάτων;
ΟΧΙ!!! Δεν μπορώ να δεχτώ το "τελειώσαμε", σε οποιαδήποτε σχέση, έχοντας στερήσει στον εαυτό μου το δικαίωμα να παλέψει. Η αγάπη, ακόμα και η ίδια η ζωή, είναι ένας συνεχής, αδιάκοπος πόλεμος από τον οποίο δεν μπορείς να πεις ότι βγήκες κερδισμένος ή χαμένος, όχι αν δεν δώσεις τις μάχες σου οι οποίες είναι πολλές, επίπονες και χρονοβόρες όμως τελικά, είναι εκείνες που αξίζουν, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλλεις.
ΟΧΙ!!! Δεν θα σταματήσω να πιστεύω στην αγάπη και την αξία της γιατί χωρίς αυτήν, δεν είμαστε τίποτα. Αυτό που μας διαχωρίζει, είναι η ικανότητά μας να αισθανόμαστε και να μπορούμε με μυριάδες τρόπους, να εκφράζουμε, να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας αυτά. Γιατί η αλήθεια της ύπαρξής μας, βρίσκεται σε εκείνες τις μικρές στιγμές που ο εγωισμός μας και η συναισθηματική μας αδυναμία, δεν είναι πάνω απ' όλα αλλά υποσκελίζονται για να δώσουν τη θέση τους σε κάτι πιο σημαντικό, σε κάτι που πραγματικά δεν αντέχουμε και δεν πρέπει να τελειώσει.
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
-Μάθαμε να λέμε "Είμαι καλά" ενώ δεν είμαστε... Ότι "Δεν τρέχει τίποτα" ενώ μας φταίνε τα πάντα... Ότι "Τελειώσαμε" ενώ αγαπάμε ακόμα... Αυτοί είμαστε...!!!-.
Την κοινοποίησα στη σελίδα μου κι έμεινα να την παρατηρώ για πολύ ώρα, σκεπτόμενη το περιεχόμενό της και την τραγική αλήθεια πίσω από αυτό που δηλώνει. Αλήθεια...
Γιατί απαντάμε "καλά" όταν κάποιος μας ρωτάει πως είμαστε, ακόμα κι αν αισθανόμαστε πραγματικά ΣΚΑΤΑ; Γιατί είναι ευγενικό; Από συνήθεια; Από κεκτημένη ταχύτητα; Επειδή αυτό περιμένει να ακούσει; Μήπως επειδή κανείς απ' όσους μας ρωτάνε, δεν ενδιαφέρεται στ' αλήθεια να μάθει πως είμαστε οπότε κι εμείς, δεν ενδιαφερόμαστε να του αποκαλύψουμε τι πραγματικά αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, νιώθουμε;
ΟΧΙ!!! Όταν με ρωτάει κάποιος αν είμαι καλά -κι αν κι εφόσον δεν είμαι- να μπορώ να του το πω. Να βροντοφωνάξω πως "όχι, δεν είμαι καλά... καθόλου καλά για την ακρίβεια... νιώθω ράκος", είτε έχει να κάνει με σωματικό είτε με συναισθηματικό επίπεδο. Θέλω να μπορώ να του το πω χωρίς να με κοιτάζει λες κι έχω έρθει από το διάστημα, σαν να είμαι αχάριστη απέναντι σε όλα όσα μου έχουν δοθεί, για τα οποία πρέπει να δοξάζω το θεό κάθε μέρα.
ΟΧΙ!!! Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες και το σημαντικότερο, δεν είναι όλες οι μέρες καλές και το να το παραδεχόμαστε δεν μας κάνει ούτε αχάριστους, ούτε αγνώμονες. Μας κάνει ειλικρινείς, όχι τόσο απέναντι σε αυτούς που μας έθεσαν αρχικά την ερώτηση, όσο απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και τα συναισθήματά του τα οποία, κακώς καταπιέζουμε.
Γιατί απαντάμε "δεν τρέχει τίποτα" όταν μας φταίνε, αν όχι τα πάντα, κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα ή καταστάσεις; Γιατί δεν θέλουμε να πληγώσουμε αυτόν που μας προκάλεσε για κάποιον λόγο δυσφορία; Μήπως επειδή δεν θέλουμε να μπλέξουμε στα δικά μας προβλήματα κάποιους τρίτους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μπορεί να σχετίζονται με μια κατάσταση που μπλέχτηκαν άθελά τους; Μήπως φταίει το ότι φοβάστε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια ή ακόμα και το να χάσουμε κάποιον άνθρωπο από τη ζωή μας;
ΟΧΙ!!! Δεν θέλω να λέω πως "δεν τρέχει τίποτα" όταν στην πραγματικότητα "τρέχουν" τα πάντα, με ενοχλούν, με πνίγουν, δεν με αφήνουν να ανασάνω. Θέλω να μπορώ να εκφράσω την δυσαρέσκειά μου, να μιλήσω για μια ενοχλητική κατάσταση ή ακόμα και για έναν ενοχλητικό άνθρωπο, χωρίς να εισπράττω κακιασμένα βλέμματα τα οποία κρύβουν το μήνυμα πως ό,τι κι αν πω, ό,τι κι αν κάνω, εγώ θα είμαι στο τέλος η κακιά επειδή μίλησα.
ΟΧΙ!!! Το ζήτημα, είναι να είμαστε ειλικρινείς, απέναντι σε μας τους ίδιους, τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους, ακόμα και τους γείτονές μας. Το θέμα είναι να μιλάμε ελεύθερα για αυτά που μας ενοχλούν, να μην τα καταπιέζουμε, να μην καταπνίγουμε την οποιαδήποτε παρόρμηση ελεύθερης έκφρασης, όχι αν είναι να μας καταπιεί και να μας αφανίσει στο τέλος.
Γιατί λέμε "τελειώσαμε" όταν εξακολουθούμε να αγαπάμε τον άλλον; Φταίει το ότι είμαστε πολύ εγωιστές για να παραδεχτούμε τα λάθη μας ή ανίκανοι για συγχώρεση ή για μια δεύτερη ευκαιρία; Μήπως οφείλεται στο ότι η φυγή είναι πιο εύκολη από το να μείνεις και να παλέψεις; Ή μήπως τελικά μας φοβίζει, μας τρομοκρατεί η σκέψη, η ιδέα, το συναίσθημα του να βιώνουμε κάτι που είναι πάνω από μας, κάτι που μας κυριεύει και μας οδηγεί, όχι σύμφωνα με τις επιταγές της λογικής αλλά άλλων, εσωτερικών ερεθισμάτων;
ΟΧΙ!!! Δεν μπορώ να δεχτώ το "τελειώσαμε", σε οποιαδήποτε σχέση, έχοντας στερήσει στον εαυτό μου το δικαίωμα να παλέψει. Η αγάπη, ακόμα και η ίδια η ζωή, είναι ένας συνεχής, αδιάκοπος πόλεμος από τον οποίο δεν μπορείς να πεις ότι βγήκες κερδισμένος ή χαμένος, όχι αν δεν δώσεις τις μάχες σου οι οποίες είναι πολλές, επίπονες και χρονοβόρες όμως τελικά, είναι εκείνες που αξίζουν, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλλεις.
ΟΧΙ!!! Δεν θα σταματήσω να πιστεύω στην αγάπη και την αξία της γιατί χωρίς αυτήν, δεν είμαστε τίποτα. Αυτό που μας διαχωρίζει, είναι η ικανότητά μας να αισθανόμαστε και να μπορούμε με μυριάδες τρόπους, να εκφράζουμε, να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας αυτά. Γιατί η αλήθεια της ύπαρξής μας, βρίσκεται σε εκείνες τις μικρές στιγμές που ο εγωισμός μας και η συναισθηματική μας αδυναμία, δεν είναι πάνω απ' όλα αλλά υποσκελίζονται για να δώσουν τη θέση τους σε κάτι πιο σημαντικό, σε κάτι που πραγματικά δεν αντέχουμε και δεν πρέπει να τελειώσει.
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
