Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 25

Κάθε Μήνα Θα Διαβάζουμε Ένα Βιβλίο. Μαζί. Άμα Θέλετε.

Παλιά είχα ένα μπλογκ για βιβλία που το λέγαν bookworm.gr. Μου άρεσε να γράφω εκεί για πράγματα που διάβαζα και για πράγματα που είχαν σχέση με το γραπτό λόγο γενικότερα, μέχρι που ετούτο εδώ το site που κοιτάς τώρα μεγάλωσε λιγάκι και, καθώς εδώ έγραφα όλο και περισσότερο για τα πράγματα που με ενδιαφέρουν εδώ, αποφάσισα να αρχίσω να γράφω και για βιβλία εδώ, και έκτοτε το bookworm παραμένει εν υπνώσει, μέχρι να βρεθεί μια νέα ιδέα να το αναβιώσει.

Ε, ήρθε αυτή η ώρα.

Θα γίνει το εξής: Ξεκινώντας από τον Ιούνιο (μεθαύριο δηλαδή), θα διαλέγουμε ένα βιβλίο προς ανάγνωση και θα το ανακοινώνουμε στο νέο Bookworm και τα social media του και στους παραλήπτες του newsletter του. Τι τους νοιάζει, θα μου πείτε. Ε, επειδή θα το διαβάζουμε όλοι μαζί. Το νέο Bookworm είναι μια λέσχη ανάγνωσης, τα μέλη της οποίας θα διαβάζουν το ίδιο βιβλίο κάθε μήνα, θα συζητούν γι' αυτό και θα συμμετέχουν σε συναντήσεις, διαγωνισμούς και άλλες εκπλήξεις που θα ακουλουθήσουν στο μέλλον. Αλλά κυρίως θα διαβάζουν. Τον Ιούνιο, ας πούμε, θα διαβάσουμε αυτό:

Λέγεται "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ", και το έχει γράψει ένας Ελβετός που τον λένε Ζοέλ Ντικέρ. Διαδραματίζεται στις ΗΠΑ και λέει την ιστορία της εξαφάνισης ενός 15χρονου κοριτσιού τη δεκαετία του '70 όπως την ερευνά ένας συγγραφέας το 2008, προσπαθώντας να βοηθήσει ένα φίλο του που κατηγορείται για εκείνη την παλιά δολοφονία. Είναι αστυνομικό, αλλά όχι ακριβώς. Έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα, έχει μεταφραστεί σε 35 γλώσσες, θα γίνει και ταινία με σκηνοθέτη το Ρον Χάουαρντ. Είναι βιβλίο μεγαλούτσικο (700 σελίδες), αλλά μοιάζει ευκολοδιάβαστο και καλοκαιρινό. Τώρα το διαβάζω: Υποθέτω ότι όσο περνούν οι μήνες, και καθώς θα συμμετέχω στην επιλογή των βιβλίων, τα περισσότερα από τα βιβλία που θα επιλέγουμε θα τα έχω διαβάσει, αλλά ετούτο τώρα μόλις το άρχισα, στη σελίδα 110 είμαι ακόμη, οπότε θα το διαβάσουμε στ' αλήθεια μαζί.

Πριν πάτε να γραφτείτε στο Bookworm.gr και να αγοράσετε το βιβλίο, μερικές απαντήσειες σε πιθανές απορίες:

Πώς θα γίνεται η επιλογή των βιβλίων; 

Μια μικρή ομάδα LMI* θα επιλέγουμε βιβλία που θεωρούμε ότι έχουν ενδιαφέρον για το κοινό που πάνω-κάτω ενδιαφέρεται για τα πράγματα που γράφονται, ας πούμε, σ' αυτό εδώ το site. Θα επιλέγουμε κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) πρόσφατες κυκλοφορίες από την ελληνική και την παγκόσμια λογοτεχνία. Ίσως στο μέλλον να υπάρξουν και non-fiction επιλογές, αλλά για τους πρώτους μήνες θα μείνουμε στη λογοτεχνία. Στο Bookworm, βεβαίως, σύντομα τα μέλη θα μπορούν να προτείνουν τα βιβλία που θα ήθελαν να διαβάσουμε τους επόμενους μήνες.

Πώς είπαμε θα μαθαίνουμε ποιο είναι το βιβλίο του μήνα;

Από το Bookworm.gr, τα social media του και το newsletter του. Ε, θα σας το λέω κι εγώ, εννοείται.

Είναι υποχρεωτικό να διαβάζουμε ολόκληρο το βιβλίο κάθε μήνα; 

Όχι βέβαια. Διαβάστε όσο θέλετε, ή καθόλου. Ο ρόλος της λέσχης ανάγνωσης είναι κυρίως ως κίνητρο για να ξεκινάμε και να τελειώνουμε βιβλία που υπό διαφορετικές συνθήκες μπορεί να αγνοούσαμε -ή να εγκαταλείπαμε ευκολότερα.

Τι άλλο θα έχει μέσα το Bookworm.gr; 

Σιγά σιγά θα αρχίσει να φιλοξενεί: Τις συζητήσεις των μελών για το βιβλίο που διαβάζουμε (σκεφτόμαστε μια spoiler-free συζήτηση για όσους δεν το έχουν τελειώσει ακόμα, και μια spoiler-full για όσους το τελείωσαν -αλλά θα δείξει), υλικό σχετικό με το βιβλίο (κριτικές, νέα, συνεντεύξεις) και ανακοινώσεις για τις εκδηλώσεις που θα οργανωθούν τους επόμενους μήνες.

 Άμα έχω άλλες απορίες πού πάω;

Στα σχόλια αποκάτω, ή στο info [παπάκι] bookworm.gr.

*Like-Minded Individuals

Και Τώρα, Ένα Ερασιτεχνικό Ντοκιμαντέρ Για Τη Ζωή Του Κρίστοφερ Χίτσενς

Αυτό το ντοκιμαντέρ το έφτιαξε ένας θαυμαστής του Χίτσενς συνδυάζοντας αρχειακό υλικό με χαλί τη φωνή του συγγραφέα από το audiobook της αυτοβιογραφίας του. Είναι πολύ ωραίο και πλήρες.

Η Google Έφτιαξε Ένα Αυτοκίνητο Χωρίς Τιμόνι, Για Να Μην Μπορούν Οι Άνθρωποι Να Σκοτώνουν Και Να Σκοτώνονται Κάνοντας Λάθη

Μέχρι τώρα τα αυτοκινούμενα αυτοκίνητα (πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουμε απόφαση και να τα αποκαλούμε σκέτο αυτοκίνητα -αυτά είναι αυτοκίνητα, όχι τα δικά μας) της Google ήταν Prius και Lexus που είχαν τις απαραίτητες μετατροπές και, βεβαίως, είχαν κανονικά τιμόνι και πεντάλ γι' αυτόν που κάθεται στη θέση του οδηγού.

Τώρα έφτιαξαν αυτό:

Σ' αυτό το πρωτότυπο, που αναπτύσσει ταχύτητες μέχρι 40 χιλιόμετρα την ώρα, υπάρχει μόνο ένα κουμπί που μπορεί να πατήσει ο επιβάτης (δεν υπάρχει οδηγός, όλοι επιβάτες είναι) αν θέλει να σταματήσει. Στα άλλα, τα υβριδικά, οι τεχνικοί της Google παρατήρησαν ότι  προβλήματα εμφανίζονταν μόνο όταν επενέβαιναν οι άνθρωποι "για να το κάνουν καλύτερα".

Δεν ξέρω πώς σας φαίνεται αλλά, λέω εγώ τώρα, αν σκέφτεστε να γίνετε οδηγός ή ταξιτζής ως μακροχρόνιο πλάνο καριέρας, καλύτερα να το σκεφτείτε λίγο καλύτερα.

Διάβασε ακόμα: Πώς δουλεύει αυτό το πράγμα που γυρνάει από πάνω;

Λινξ 145: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Ποιος είναι ο 25χρονος CEO του Lonely Planet

Η αυστραλέζικη εταιρεία που βγάζει τους διάσημους οδηγούς Lonely Planet πουλήθηκε πριν από λίγα χρόνια από το BBC σε έναν μυστηριώδη δισεκατομμυριούχο από τις ΗΠΑ, ο οποίος στη συνέχεια διόρισε για διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας έναν 25χρονο πρώην φωτογράφο γάμων. Ο συντάκτης που έγραψε τη συναρπαστική ιστορία του, έγραψε εδώ και για το πώς βρήκε, κυνήγησε και έγραψε το θέμα.

2. Πώς φτιάχτηκε το Oculus Rift

Το Rift είναι αυτό το τρομερό μαραφέτι που δίνει για πρώτη φορά σ' αυτόν που το φοράει μια αληθινή εμπειρία virtual reality χωρίς να παθαίνει αναγούλα και ίλιγγο. Έτσι λένε τουλάχιστον. Δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη. Ανυπομονώ να το δοκιμάσω. Εδώ, η ιστορία της δημιουργίας του μέχρι και την εξαγορά της εταιρείας από το Facebook.

Chris Dixon was among the six Andreessen Horowitz partners who got a look at the new model. “I think I’ve seen five or six computer demos in my life that made me think the world was about to change,” he says. “Apple II, Netscape, Google, iPhone … then Oculus. It was that kind of amazing.”

3. H θλιβερή ιστορία της κληρονομιάς του Ντίσνεϊ

Η καταγραφή των δικαστικών και άλλων μαχών στους κόλπους των απογόνων του Γουόλτ Ντίσνεϊ περιλαμβάνει ναρκωτικά, ψυχολογικά προβλήματα, κατηγορίες για διανοητικά προβλήματα, κατηγορίες για αιμομιξία, και μια σειρά από χαρακτήρες που μοιάζουν βγαλμένοι από το μυαλό απελπισμένου σεναριογράφου σαπουνόπερας.

4. Ο ξεκαρδιστικός τρόπος λειτουργίας ενός social media agency

It was then that the copywriter suggested a tweet centered around the idea that Camembert, a French cheese popular during the spring, was best served at room temperature.

The copywriter and designer met the next week to create the image for the tweet, which was then pitched at a team meeting alongside other posts for April. The team meeting includes Lindsay, the copywriter and designer team, and between 10 and 20 of Huge's strategists who work on President Cheese advertising.

Then it's on to an internal review process, where senior copywriters and strategists sign off on the work over the course of the following week. The post was then sent to President Cheese and, some 45 days after conception, published on the internet for the world to see.

Thus far, the post has yet to be retweeted, but it has generated two favorites.

5. Τα οικονομικά στοιχεία της πιο σεμνής "καλύτερης ταινίας όλων των εποχών"

Υπάρχει μια ταινία που, παρ' όλο που δεν έκανε μεγάλη εμπορική επιτυχία όταν κυκλοφόρησε, παρ' όλο που δεν κέρδισε κανένα όσκαρ, και παρ' όλο που σπάνια εμφανίζεται σε λίστες "καλύτερων ταινιών" που βγάζουν ενώσεις κριτικών ή άλλοι βαρύγδουποι, παραμένει καρφωμένη στο #1 της βαθμολογίας του IMDB εδώ και χρόνια και στο πίσω μέρος του μυαλού οποιουδήποτε την έχει δει ο οποίος, όταν την ακούει να αναφέρεται, σκέφτεται: Μα τι ωραία ταινία που ήταν αυτή. Ετούτο το άρθρο της Wall Street Journal εξηγεί πώς το άκομψα ονοματισμένο στα ελληνικά "Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ" εξακολουθεί να βγάζει λεφτά εδώ και 20 χρόνια.

Βιντεοπαιχνίδια

Υπέροχες Ελληνικές Εκλογές ΙΙΙ

Άλλη μια γιορτή της δημοκρατίας τελείωσε, ο λαός ξαναμίλησε, κι έστειλε βροντερά μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση, όπως μόνο αυτός ξέρει και μπορεί. Ας δούμε (όπως πάντα) τι μάθαμε κι αυτή την εκλογική Κυριακή, που μπορεί να είναι η τελευταία του 2014, αλλά μπορεί και όχι.

Σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βγήκε πρώτο στην ψηφοφορία, και μ' αυτό ασχολούνται όλοι, παρ' όλο που δεν είναι το σημαντικότερο συμπέρασμα των εκλογών, εξηγώ παρακάτω τι εννοώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια πρωτιά ιστορική, καθώς είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πρώτος σε εκλογική αναμέτρηση. Τα στελέχη του βεβαίως την αποκαλούν ιστορική για ευρύτερους λόγους, επειδή λέει είναι πρώτη φορά που η "Αριστερά" βρίσκεται στην πρώτη θέση ελληνικών εκλογών. Ωστόσο δεν έχουν δίκιο, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον αριστερό κόμμα. Η πρωτιά του καταχτήθηκε αφού πρώτα ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ, εγκολπώνοντας παλαιοπασοκικά στελέχη, εκφράζοντας έναν ακραίο λαϊκισμό κεντροαριστερής χροιάς, ελκυστικό σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά, όπως ο εισαγωγέας Νίκος με το Ρόλεξ ή η κυρία Βάσω που αναρωτιόταν αν θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή. Το τελευταίο δείγμα της απέκδυσης κάθε αριστεροσύνης ήταν το ξεδιάντροπο κάλεσμα στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής επειδή έτσι επιτάσσει το μικροκομματικό συμφέρον και η δίψα για εξουσία, και μ' αυτά και μ' αυτά επιτεύχθηκε η ιστορική πρωτιά (καίτοι με λιγότερες ψήφους από το 2012), η οποία όμως, μην κοροϊδευόμαστε, δεν θα ήταν πρωτιά αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα αριστερό κόμμα.

Παρεμπιπτόντως, το σημαντικότερο εκλογικό αποτέλεσμα που έχει πετύχει ποτέ "αριστερά" παραμένει αυτό, με πολύ μεγάλη διαφορά.

Κατά τα άλλα, πολύς κόσμος ασχολείται με την επίδοση του κόμματος των νεοναζί υπόδικων μπράβων της νύχτας "Χρυσή Αυγή". Μετά από τη σύλληψη μελών της, τις δολοφονίες από μέλη της, και τις αποκαλύψεις της δράσης της ως εγκληματική οργάνωση, η Χρυσή Αυγή κέρδισε 100.000 επιπλέον ψηφοφόρους από τις εκλογές του 2012, πράγμα που σημαίνει ότι για το επόμενο διάστημα μπορούμε να περιμένουμε ακόμα περισσότερες δολοφονίες και τραμπουκισμούς, καθώς όπως αποδεικνύεται αυτά θέλει ο λαός.

Εν τω μεταξύ, βεβαίως, η δημόσια συζήτηση εξακολουθεί να στρέφεται γύρω από το αν οι ψηφοφόροι αυτοί είναι "παραπλανημένοι" ή "απελπισμένοι". Ποιος ξέρει, μπορεί μετά από δυο-τρία ακόμη εκλογικά αποτελέσματα μπορεί να το πάρουμε απόφαση ότι το 1/10 του πληθυσμού της χώρας είναι συνειδητά ρατσιστές αντιδημοκράτες φοβισμένοι φασίστες.

Αλλά ούτε αυτό ήταν το σημαντικότερο μήνυμα της εκλογικής βραδιάς. Ούτε το αν η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρκετή για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές, ούτε η αστεία "νίκη" του ζόμπιΠΑΣΟΚ που πανηγυρίζει που πήρε 8%, ούτε η κατάρρευση της ΔΗΜΑΡ και η (τελεσίδικη;) εξαφάνιση των φιλελεύθερων.

Ούτε καν η επικράτηση μαφιόζων σε μεγάλους δήμους της χώρας (αν και αυτό είναι φαινόμενο σχετικό με το σημαντικότερο μήνυμα της εκλογικής βραδιάς).

Το σημαντικότερο μήνυμα της εκλογικής βραδιάς δεν ήρθε το βράδυ, ήρθε το επόμενο πρωί.

Φέτος οι Έλληνες πολίτες για πρώτη φορά επέλεξαν τους εκπροσώπους τους στην ευρωβουλή με σταυρό. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και είναι επίσης και θαυμάσιο, επειδή οι ψηφοφόροι όλης της χώρας είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα σε μια ενιαία λίστα υποψηφίων (πάνω από χιλίων), όλοι την ίδια, από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη κι από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελλόριζο. Τα αποτελέσματα αυτής της ψηφοφόριας είναι το πιο ωραίο δώρο που μας έχει δώσει η ελληνική δημοκρατία από τις πρώτες εκλογές ΜΠ (μετά πτώχευσης), όταν είδαμε για πρώτη φορά ποιοι είμαστε στ' αληθινά.

Ε, σήμερα είδαμε λίγο καλύτερα.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Υπουργείου Εσωτερικών μέχρι την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές, οι Έλληνες ψηφοφόροι αφιερώνουν στη διαδικασία επιλογής των εκπροσώπων τους λιγότερο χρόνο από όσο χρειάζεται ένα Google search, και ψηφίζουν σχεδόν αποκλειστικά ονόματα που έχουν ακούσει από την τηλεόραση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που νίκησε εκλέγει 6 ευρωβουλευτές. Οι τρεις είναι κομματικά στελέχη, οι δύο συνταγματολόγοι με πλούσια τηλεοπτική δραστηριότητα. Πρώτος με διαφορά σε ψήφους (και συνολικά) ήρθε ο 92χρονος Μανώλης Γλέζος, και δεύτερη η προερχόμενη από το ΠΑΣΟΚ Σοφία Σακοράφα. Το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να έμοιαζε εκ πρώτης όψεος άθλιο, αλλά απ' ό,τι φαίνεται ήταν ακριβώς αυτό που ζητούσαν οι ψηφοφόροι, οι οποίοι επέλεξαν δύο τηλεπερσόνες από το χώρο της δημοσιογραφίας, μία τηλεοπτική πρώην βουλευτή που είχε παίξει σε ταινία με τη Ρένα Βλαχοπούλου, ένα κομματικό στέλεχος από πολιτικό τζάκι και τον αρχηγό της Εθνικής ποδοσφαίρου που κέρδισε το Euro και δεν ξέρει εγγλέζικα. Πρώτη σε ψήφους βγήκε μια μέχρι πρότινος δημοσιογράφος της τηλεόρασης. Και οι δύο ευρωβουλευτές της Ελιάς προέρχονται από την τηλεόραση. Το "Ποτάμι", το κόμμα ενός δημοσιογράφου της τηλεόρασης, είχε ένα πολύ ενδιαφέρον ψηφοδέλτιο γεμάτο με αξιόλογους πανεπιστημιακούς που έχουν αναπτύξει πλούσια πολτική αρθρογραφία. Μα οι ψηφοφόροι επέλεξαν το γνωστό από την τηλεόραση Γιώργο Γραμματικάκη (που δεν έχει) και το γιο του Λεωνίδα Κύρκου. Κι από ό,τι μαθαίνω, τρίτος σε ψήφους βγαίνει ένας ηθοποιός.

Τι δείχνουν αυτά τα αποτελέσματα; Κάτι πολύ ενδιαφέρον: Από πού ξεκινάει το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα. Γιατί δεν έχουμε καλούς πολιτικούς; Γιατί όλοι αυτοί που έχουμε είναι άσχετοι, ανίκανοι κι ανεπαρκείς, τόσο που οδήγησαν τη χώρα στην εξευτελιστική πτώχευση και συνεχίζουν να τη βουλιάζουν στη μιζέρια;

Επειδή κοίτα ποιους επιλέγουμε, και με τι κριτήρια.

Από πού θα προκύψει δηλαδή το πολιτικό προσωπικό των ικανών και των καπάτσων που θα στρώσουν τη δημόσια διοίκηση, θα επιβάλλουν αλλαγές, θα πράξουν τα αυτονόητα, θα παραγάγουν αξιοπρεπή πολιτική; Αν δεν διαλέξουμε είκοσι σοβαρούς ανθρώπους για να τους αναθέσουμε μια θέση να δουλέψουν και να μάθουν και -έστω- οι πέντε από αυτούς να τα καταφέρουν και να διαπρέψουν και να ανελιχθούν και μαζί τους να δουλέψουν κι άλλοι για να μάθουν, και μετά τους επιβραβεύσουμε ξανά με τη ψήφο, κι επιβιώσουν και δουλέψουν για λογαριασμό μας αξιόπιστα και για πολύ καιρό, τότε από πού ακριβώς θα βρεθούν οι καλοί πολιτικοί στην Ελλάδα; Πώς θα προκύψουν ακριβώς, όταν επιλέγουμε τον 92χρονο παππού τιμής ένεκεν, ποδοσφαιριστές, τηλεπερσόνες και κομματόσκυλα; Από τους 21 που επιλέξαμε να μας εκπροσωπήσουν στο ευρωκοινοβούλιο, πόσοι ακριβώς σας φαίνεται ότι μπορεί να έχουν κάποια ουσιαστική συνεισφορά στο πολιτικό μέλλον της χώρας;

Το συμπέρασμα αυτό βεβαίως βγαίνει και από κάθε εκλογική αναμέτρηση για το κοινοβούλιο, όπου όμως οι πολίτες διαλέγουν ποδοσφαιριστές και κομματόσκυλα χωρισμένους σε εκλογικές περιφέρειες. Αυτή τη φορά το αποτέλεσμα ήταν πιο πανελλήνιο, κάτι σα δημοψήφισμα, και άρα πιο καθαρό. Βαριέται ο κόσμος να κάτσει να ψάξει τι να ψηφίσει, είναι προφανές ότι ο χρόνος που αφιερώνει σ' αυτή την επιλογή είναι ελάχιστος, δε τους νοιάζει, α να ο τάδε από την τηλεόραση, έτσι τον λέγανε νομίζω, ωραία τα έλεγε, που τον είδα, α σ' αυτό με τον τράγκα, χαχαχαχαχ ο τράγκας, ας τον ψηφίσουμε, κι όταν η ίδια μεθοδολογία επαναλαμβάνεται για πάρα πολλές εκλογικές διαδικασίες, το αποτέλεσμα είναι το πολιτικό προσωπικό σαράντα χρόνια μετά να αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από λαμόγια, ανίκανους, λαϊκιστές και νούμερα.

Αυτό ήταν το σημαντικότερο συμπέρασμα από τις φετινές εκλογές κατά τη γνώμη μου.

Για μια ακόμη φορά, είμαι ενθουσιασμένος.

Ελληνικές Εκλογικές Ιστορίες

Την προηγούμενη Παρασκευή ζήτησα από τους παραλήπτες του newsletter μου να μου στείλουν ιστορίες που τους έχουν συμβεί και έχουν σχέση με εκλογές. Στον αποστολέα της ιστορίας που θα μου άρεσε πιο πολύ θα χάριζα ένα βιβλίο, το "Triumph of the City" του Έντουαρντ Γκλέιζερ, που το διάβασα πρόσφατα και πολύ μου άρεσε. Μιλάει για τις πόλεις, πώς πετυχαίνουν, και γιατί είναι το καλύτερο πράγμα που έχουνε φτιάξει οι άνθρωποι.

Γράψου εδώ για να παίρνεις το newsletter μου κάθε Παρασκευή:

Email*

Φανταστικοί άνθρωποι μου στείλανε πάρα πολλές μικρές και μεγάλες ιστορίες, κάποιες από τις οποίες μικρή σχέση είχαν με τις εκλογές, αλλά όλες ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Εδώ θα σας δείξω οκτώ από αυτές, νάτες παρακάτω. Πρώτη πρώτη, η ιστορία που μου άρεσε πιο πολύ, και κέρδισε και το βιβλίο:

1. Δαγκωτό

Τελευταίες εθνικές εκλογές, είμαι Δικαστική Αντιπρόσωπος κάπου στο νομό Καβάλας. Αμέσως μετά την εκκλησία, οπότε πλακώνει κόσμος, ειδικά αν είναι απέναντι από το νηπιαγωγείο-εκλογικό κέντρο. Ο κύριος Α, περί τα 40, φέρνει την υπερήλικη μητέρα του Β να ψηφίσει. Απο πίσω, έτερος κύριος Γ.

Α: Ήρθαμε να ψηφίσουμε.

Εγώ: Πολύ ωραία. Κυρία μου, ορίστε το πακετάκι σας με τα ψηφοδέλτια και ο φάκελος. Βάζετε μέχρι τόσους σταυρούς, αν δε θέλετε, δε βάζετε κανένα, κλείνετε το φάκελο ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΟ (όσες φορές και να το έχω πει, το πόσους σαλιωμένους φακέλους έχω αναγκαστεί να κλείσω δε λέγεται) και αν χρειαστείτε βοήθεια, με φωνάζετε.

Α: Εσάς γιατί;

Εγώ: Γιατί εγώ είμαι η Δικαστική Αντιπρόσωπος.

Α: Ναι, αλλά εγώ είμαι ο γιός της

Εγώ: Ε, και; (από μέσα μου). Δεν αντιλέγω, αλλά ο μοναδικός που μπαίνει μέσα στο παραβάν με τον ψηφοφόρο είναι ο Δικαστικός Αντιπρόσωπος (από έξω μου).

Α: Αποκλείεται.

Εγώ: Κλείεται κύριέ μου. Ο νόμος είναι σαφής. Εσείς δεν έχετε κανένα δικαίωμα να μπείτε στο παραβάν.

Α: Και πώς θα ψηφίσει η μάνα μου;

Εγώ: Θα τη βοηθήσω εγώ.

Α: Και εγώ πού ξέρω ότι θα ψηφίσει σωστά; Θα της το δώσω σταυρωμένο.

Εγω: Αυτό αποκλείεται. Θα μπω μαζί της στο παραβάν, θα μου πει ποιό κόμμα και ποιόν υποψήφιο θέλει και αυτό θα ψηφίσει.

Στο σημείο αυτό πετάγεται ο κύριος Γ:

Γ: Κυρία αντιπρόσωπε, έχει δίκιο ο κ. Α. Αυτό που κάνετε είναι παράνομο.

Εγώ: Είπατε κάτι κύριέ μου;

Γ: Ναι, ότι αυτό που κάνετε είναι παράνομο.

Εγώ: Ποιό ακριβώς;

Γ: Το ότι δεν το αφήνετε να μπει στο παραβάν με τη μάνα του. Αν δεν θα κάνετε, θα πάω στον Εισαγγελέα.

Εγώ: Σοβαρά;

Γ: Ναι, γιατί παρανομείτε. Η δουλειά σας είναι να κάνετε τις εκλογές σωστά και όχι να μπαίνετε στα παραβάν με τους ψηφοφόρους.

Εδώ λοιπόν παράτησα τις ευγένειες (γιατί άμα δουν γυναίκα και μάλιστα μικρή απέναντί τους μόνο έτσι καταλαβαίνουν) και τους έψαλα καταλλήλως, τονίζοντας ότι ο μοναδικός που μπαίνει στο παραβάν με τον υποψήφιο είναι ο Δικαστικός Αντιπρόσωπος και ότι αν ήθελα, εκείνη τη στιγμή έφερνα αστυνομία να τους συλλάβει γιατί παρεμποδίζουν την εκλογική διαδικασία και ότι ανάμεσα στα δικαιώματά μου είναι και αυτά του Ανακριτή, και ότι αρκετά με κουράσανε, και εμένα και τον κόσμο που έχει μαζευτεί στην ουρά και περιμένει και "εκπρόσωπος του Νόμου εδώ μέσα κύριε είμαι εγώ και όχι εσείς, la loi c'est moi και φροντίστε να το καταλάβετε για να μην έχουμε άλλα". Μπήκε και ο Αστυνομικός που άκουσε τις φωνές, τους είπε να μη δημιουργούν πρόβλημα, και με τα πολλά μπαίνω στο παραβάν με τη γιαγιά, αφού ο Α της είπε: "μάνα, το Τάδε κόμμα θα ψηφίσεις".

Μέσα στο παραβάν λοιπόν, η γιαγιά, σκαλίζει τη ντάνα με τα ψηφοδέλτια, με κοιτάει, μου φέρνει το δάχτυλο στα χείλη και μου κάνει "σους!", ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, βάζει σταυρούς, κλείνει το φάκελο, βγαίνουμε και ψηφίζει.

Α: Το έριξες μάνα;

Γιαγιά: Δαγκωτό αγόρι μου!

Το πονηρό χαμόγελο και το κλείσιμο του ματιού που μου έκανε η γιαγιά φεύγοντας μου έφτιαξε τη μέρα. Τόσο, που ούτε που έδωσα σημασία στον Γ.

 

2. Η Γιαγιά

Περίμενα υπομονετικά έξω από ένα εκλογικό τμήμα να έλθει η σειρά μου να ψηφίσω. Δεν θυμάμαι ποια χρονιά ήταν, πάντως είχαμε βουλευτικές εκλογές, τότε που το ΠΑΣΟΚ το διαφέντευε ο ΓΑΠ ή Γιωργάκης και που ο Βενιζέλος ήταν ακόμη τσιράκι του. Ήλθε, λοιπόν, υποβασταζόμενη απ’ την κόρη της μια ηλικιωμένη κυρία για να ψηφίσει. Η ηλικία της δικαιολογούσε την αποχή, αλλά προφανώς η γιαγιούλα (όπως αποδείχτηκε) ήθελε να ψηφίσει κι η κόρη της δεν την απέτρεψε.

Όπως ήταν φυσικό, η δικαστική αντιπρόσωπος, βλέποντας την ηλικιωμένη κυρία, την πέρασε εκτός σειράς και κανείς, βέβαια, δεν διαμαρτυρήθηκε. Η γιαγιούλα, ένιωσε ανασφάλεια όταν έπρεπε να πάρει τα ψηφοδέλτια και να πάει στο παραβάν. Η κόρη της ζήτησε απ’ την δικαστική αντιπρόσωπο να βοηθήσει την μητέρα της, όπως είναι ο κανονισμός και βέβαια η ΔΑ ανταποκρίθηκε πρόθυμα. Πήρε στο ένα χέρι της τα ψηφοδέλτια και τον φάκελο, και με το άλλο υποβάσταζε την γιαγιούλα προχωρώντας μαζί της στο παραβάν. Η γιαγιούλα όλο κι έχανε το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της, να ζητάει την κόρη της να μπει μαζί τους, η οποία να της λέει:

-Μα σου εξήγησα ότι δεν θα μπω μαζί σου την κρίσιμη στιγμή της επιλογής του ψηφοδελτίου.

Η ΔΑ με ευγένεια την καθησύχαζε ότι έτσι πρέπει να γίνει, να πάνε μαζί στο παραβάν.

Όλοι εμείς παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον την εξέλιξη, αν και κάποιοι δυσανασχετούσαν για την καθυστέρηση της ροής της ψηφοφορίας εξ αιτίας μιας γιαγιάς.

Με τα πολλά μπήκαν στο παραβάν η γιαγιά με την δικαστική αντιπρόσωπο.

Ακουγόταν χαμηλόφωνα η ΔΑ να ρωτάει:

-Ποιο κόμμα θέλετε;

Η γιαγιά (όπως καταλάβαμε) έβγαλε απ’ την τσέπη της ένα ψηφοδέλτιο, διπλωμένο και της το έδωσε λέγοντας:

-Αυτό!

Όπως είναι το σωστό, η ΔΑ άνοιξε το διπλωμένο χαρτί και ρώτησε την γιαγιά, για να βεβαιωθεί ότι η επιλογή είναι της εκλογέως, χαμηλόφωνα μεν αλλά εμείς παρ’ όλα αυτά ακούγαμε, διότι το “χαμηλόφωνα” ήταν μόνο για τ’ αυτιά της γιαγιάς

-Θέλετε το ΠΑΣΟΚ;

Κι η γιαγιά απάντησε:

-Δεν ξέρω ΠΑΣΟΚ. Ξέρω αυτόν που μου χαμογελάει κάθε μέρα στην τηλεόραση. Αυτόν θέλω.

 

3. Κεράσια

Καλοκαίρι 2009 Ευρωεκλογές.

Καλούμαι στη Εφορευτική Επιτροπή του χωριού μου κ ως ενσυνείδητη και ευσυνείδητη πολίτης παρουσιάζομαι να αναλάβω καθήκοντα στις 6.30 το πρωί. Ταυτόχρονα εμφανίζεται παλιός φίλος (επίσης μέλος της Εφορευτικής) με τον οποίο είχαμε χαθεί για κάποια χρόνια.

Γύρω στις 9 εμφανίζεται μαμά παλιού φίλου κουβαλώντας τεράστια λεκάνη με κεράσια.

Κουβέντα στην κουβέντα με το φίλο (κ επειδή στο χωριό ψηφίζουν περίπου 100 άτομα, τα οποία έρχονται σε δύο «φουρνιές», μία μετά την εκκλησιά το πρωί κ μία μετά το μεσημεριανό ύπνο γύρω στις 4, οπότε δεν είχαμε κ πολλή δουλειά), καφεδάκι, τσιγαράκι, κερασάκι, μέχρι τις 12 είχαμε πιει 3 καφέδες, είχαμε καπνίσει 1,5 πακέτο ο καθένας κ είχαμε τελειώσει κ τη λεκάνη με τα κεράσια.

Δυστυχώς, κ ενώ εμείς περνούσαμε καταπληκτικά, γύρω στις 5-6 το απόγευμα, το στομάχι κ γενικότερα το εντερικό μας σύστημα άρχισε να διαφωνεί με την τόση καλοπέραση κ αποφάσισε να μας τη χαλάσει με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε με βάρδιες τη μία κ μοναδική τουαλέτα του (πρώην) σχολείου – εκλογικού κέντρου.

Καθώς ήμαστε οι μόνοι που είχαν πάρει την απόφαση να παρουσιαστούν στην Εφορευτική, απέμεινε μόνος ο δόλιος ο δικαστικός αντιπρόσωπος να μετράει ψηφοδέλτια. Λίγες μέρες μετά τον συνάντησα τυχαία στη Σταδίου. Άλλαξε πεζοδρόμιο.

 

4. Το τηλεφώνημα

Στις εθνικές εκλογές του 2012 (Μάιος ή Ιούνιος, δε θυμάμαι), καθώς έμπαινα στην αίθουσα του εκλογικού κέντρου για να ψηφίσω, βλέπω τον δικαστικό αντιπρόσωπο να μιλάει στο τηλέφωνο με πολύ σοβαρό ύφος. Υποθέτω λοιπόν ότι είναι ένα τηλεφώνημα σημαντικό, ένα τηλεφώνημα που αφορά την εκλογική διαδικασία και θα καθορίσει ενδεχομένως το μέλλον της χώρας (εντάξει ίσως τα παραλέω, όλα μας φαινόντουσαν δραματικά όμως εκείνο τον καιρό). Πλησιάζω λοιπόν για να πάρω τα ψηφοδέλτια και ακούω τι λέει ο δικαστικός αντιπρόσωπος σ'αυτό το σημαντικό τηλεφώνημα: «ναι, δύο μπριζολάκια με απ'όλα και πολλή ουγγαρέζα». Σφίχτηκα να μη γελάσω και μπήκα στο παραβάν.

 

5. Η Γιαγιά ΙΙ

Στις τελευταίες εκλογές με είχε πιάσει πανικός. Πανικός με τις απόψεις των πολιτικών, των ανθρώπων γύρω μου, τις απόψεις περί Αργεντινής, αλλά κυρίως τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Ζούσα χρόνια στην Αμερική και είχα δει από κοντά τι κάνει ο φόβος του ξένου και του ρατσισμού στην καθημερινή ζωή σου. Στα Αμερικάνικα αεροδρόμια χαιρόμουν ενδόμυχα όταν ταξίδευα μόνη μου γιατί είμαι ξανθιά και πέρναγα εύκολα από τους ελέγχους, ενώ όταν ταξίδευα με τον εντελώς μελαχρινό μουσάτο φίλο μου, ήξερα ότι θα περάσει μέχρι και σωματικό έλεγχο προκειμένου να επιβιβαστούμε. Γελοίο, αλλά συνέβαινε. Και γελοίο που μου είχε εντυπωθεί αυτή ακριβώς η σκέψη στο μυαλό μου όταν σκεφτόμουν τον ρατσισμό. Αυτή η εικόνα όμως ήταν για χρόνια η καθημερινότητα μου και σκεφτόμουν ότι αν αυτό συνέβαινε σε τέτοιο βάθμο σε εμάς που ήμασταν πιο δυνατοί με περισσότερο πλούτο αλλά και δικαιώματα, ποιός ξέρει τι γινόταν καθημερινά στους αδύναμους και πιο φτωχούς.

Με αυτές τις χαρούμενες σκέψεις να με ζαλίζουν, ετοιμαζόμουν να πάω να ρίξω μια ψήφο πανικού, όταν με πήρε η μαμά μου τηλέφωνο και με ρώτησε αν θα με πείραζε να πάω να βοηθήσω την γιαγιά μου να ψηφίσει. Βαθιά δημοκρατική και ευσυγκίνητη, δήλωσα ότι προφανώς θα βοηθήσω την υπέργηρη γιαγιά μου να πάει να ψηφίσει. Μπήκα λοιπόν στο αυτοκίνητο, πήρα την γιαγιά μου από το σπίτι της, πήγαμε στο εκλογικό κέντρο και αφού της είπα πόσο περήφανη είμαι που ακόμα σε αυτήν την ηλικία εξασκεί τα δικαιώματα της, την αγκάλιασα και περίμενα να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο.

Ακριβώς όπως βγαίναμε και είχα ήδη πατήσει τον συναγερμό του αυτοκινήτου, ένας μαυροφορεμένος μπρατσαράς έτρεξε προς το μέρος μας, φωνάζοντας: "Κυρία Σοφία, κυρία Σοφία, μισό λεπτό να σας βοηθήσω!" Και έντρομη είδα την γιαγιά μου να γυρνάει προς τον μπρατσαρά και να λέει, "Στάυρο αγόρι μου, σε ευχαριστώ πολύ. Ψήφισα ήδη και είμαι σίγουρη ότι θα κερδίσουμε. Χριστίνα μου, αυτό το καλό παιδί είναι ο Σταύρος που με βοηθάει με τα ψώνια μου τα πρωινά και πρέπει κι εσύ να ψηφίσεις Χρυσή Αυγή για να τον ευχαριστήσουμε!".

Το απόλυτο σοκ. Και η απόλυτη ισοπέδωση. Τα χρόνια κατήχησης που έκανα στην γιαγιά μου περί δημοκρατικότητας και ίσων δικαιωμάτων είχαν εξαφανιστεί σε μια στιγμή λόγω κάποιου λιμοκοντόρου που την βοηθούσε στα ψώνια της. Τι κι αν εγώ με το μισθό μου ήμουν αυτή που πλήρωνα γι αυτά τα ψώνια. Άλλη ανάγκη είχε η γιαγιά μου και καλά να πάθω η γελοία που ήμουν τόσα χρόνια απούσα. Περιττό βέβαια να σας πω, ότι δεν την ξανάφησα να πάει μόνη της για ψώνια. Και φυσικά, αυτήν την Κυριακή, εγώ την γιαγιά μου, δεν θα την βοηθήσω να πάει πουθενά. Άντε μην την κλειδώσω και μέσα κιόλας, την δημοκρατία μου μέσα. Κανέναν καλό κλειδαρά ξέρετε;

 

6. Ο χαρλεάς

Μεγαλώνοντας, είχα την τύχη να συμμετέχω ενεργά στις εκλογές σαν γραμματέας και μάλιστα όχι σε μεγάλο εκλογικό τμήμα, μα σε χωριό. Οι περισσότεροι κάτοικοι ερχόταν με ήδη σταυρωμένα ψηφοδέλτια, αναμενόμενο δυστυχώς... και πάνω κάτω ξέραμε τι ψήφιζαν, αφού έκαναν χαριτωμενιές στον αντιπρόσωπο του οποίου το κόμμα στήριζαν. Ήταν αρκετά βαρετά και συνηθισμένα όλα θα έλεγα, μέχρι που μπήκε εκείνος ο παππούς. Ήταν γύρω στα 70, φορούσε αγροτικά ρούχα, μα δερμάτινα γάντια σαν χαρλεάς. Ήρθε ανέμελος, τα έψαλε σε όλους τους αντιπροσώπους των κομμάτων, ψήφισε και έφυγε... Ανέβηκε στη μηχανή του και μαρσάροντας έφυγε φορτσάτος. Μάθαμε ότι ο κύριος αυτός ζούσε μακριά από το χωριό και κατέβαινε όποτε χρειαζόταν μονάχος του. Δούλευε στα χωράφια του και ήταν μονίμως χαμογελαστός.

 

7. Τα ψηφοδέλτια

Τις στιγμές χωρίς ίντερνετ σκέφτεσαι περισσότερο. Ή μάλλον βάζεις τον εαυτό σου σε διαδικασία παραγωγής περιεχομένου για να τον ψυχαγωγήσεις. Χθες πήρα ένα αεροπλάνο για να έρθω στην πόλη που ψηφίζω. Μετά από 1 ώρα θα συνειδητοποιούσα ότι αυτό το αεροπλάνο είχε σκασμένο λάστιχο, πράγμα που θα με έκανε να ζήσω την πρώτη δύσκολη προσγείωση της ζωής μου. Στο μεταξύ, όμως, είχα στη διάθεσή μου 45 περίπου λεπτά χωρίς τις 4 οθόνες μου που κείτονταν στα πόδια μου μοιρασμένες στις 2 τσάντες μου.

Αυτό για να σε βάλω στο κλίμα:

Η Ήπειρος όλο βουνά, αλλά ανάμεσα βρέθηκαν κάτι ισιώματα (σιάδια στην τοπική διάλεκτο) κι έτσι οι άνθρωποι δημιούργησαν χωράφια και γύρω από αυτά ζωές πολύ διαφορετικές από τις δικές μας σήμερα. Με τον καιρό και για λόγους που κατανοώ πλήρως, έμειναν ελάχιστοι άνθρωποι γύρω σε αυτούς τους οικισμούς. Κυριολεκτώ με το ελάχιστοι. Περίπου 15 στις αρχές της δεκαετίας του ’90 που μαζί με εμένα τα καλοκαίρια γίνονταν 16. Ανέβαζα τον αριθμό του πληθυσμού και έριχνα σημαντικά το μέσο όρο ηλικίας.

Και αυτό για να σου πω τι σκεφτόμουν στο αεροπλάνο με το σκασμένο λάστιχο:

Μόλις χτες αντελήφθην ότι υπήρχαν κάποια χρόνια τα καλοκαίρια των οποίων τα πέρασα ανάμεσα σε ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ.

Στο σπίτι των παππούδων μου, λοιπόν, υπήρχαν χιλιάδες ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ. Τα ψηφοδέλτια αυτά βρισκόταν σε όλα τα συρτάρια μιας συρταριέρας που τότε ήταν δύο φορές το ύψος μου (δεν κατάφερα να την ξεπεράσω σημαντικά στο ύψος στα επόμενα χρόνια), σε όλα τα τραπέζια και τα περβάζια. Ήταν σε μέγεθος Α5. Θυμάμαι ότι τα ονόματα των υποψηφίων δεν ήταν πάνω από 5 -6 και ότι ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ που βρισκόταν στην κορυφή είχε κενά που μπορούσα να ζωγραφίσω. Όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα όνομα από τους υποψηφίους.

Δεν είχα καταλάβει ποτέ τι είναι αυτά τα χαρτιά ούτε είχα ενδιαφερθεί να μάθω τι δουλειά είχαν στο σπίτι μας. Ήταν έτσι στοιβαγμένα ώστε να μη φαίνεται η μπροστά σελίδα. Χρησίμευσαν, όμως, για τις ζωγραφιές μου και για τα πρώτα μου βήματα στα μαθηματικά και για την ελληνική γλώσσα. Αυτά τα ψηφοδέλτια σε εκείνη την ξεχασμένη επαρχία της Ελλάδας ενεργοποίησαν και βοήθησαν το συνταξιούχο δάσκαλο παππού μου, από όταν ήμουν 3,5 ετών να με μάθει να διαβάζω, να γράφω, να μετράω, να πολλαπλασιάζω. Αργότερα να διαιρώ, να σημειώνω αποσπάσματα βιβλίων, να γράφω τις δικές μου ιστορίες. Αυτός και εγώ πάνω από τις πίσω κενές σελίδες των ψηφοδελτίων του ΠΑΣΟΚ, εγώ να μαθαίνω τον κόσμο και αυτός να μου κάνει το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει όχι μόνο ένα παππούς στην εγγονή του, αλλά οποιοσδήποτε άνθρωπος σε άλλον άνθρωπο.

Δε γνωρίζω ποιος μπορεί να είχε φέρει όλα αυτά τα ψηφοδέλτια στο σπίτι των παππούδων μου. Περίμενε κάτι από αυτούς άραγε; Σπάνια οι κουβέντες ερχόταν στα κομματικά τότε. Μήπως ο παππούς μου ζήτησε από κάποιο εκλογικό κέντρο να μην πετάξουν τα ψηφοδέλτια που περίσσεψαν και να τα κρατήσει στο σπίτι για να σημειώνει; Τι να έγιναν όλα αυτά τα ψηφοδέλτια; Τι πίστευε ο παππούς μου για το ΠΑΣΟΚ τότε; Γιατί δε ρώτησα ποτέ για αυτά τα ψηφοδέλτια; Μέχρι και τώρα αρνούμαι να κάνω την αφαίρεση των χρόνων και να ψάξω τους υποψηφίους εκείνης της περιόδου στο Νομό Ιωαννίνων.

 

8. "Ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του"

Βουλευτικές εκλογές, 6 Μαΐου 2012.

Ασκούμενος δικηγόρος, πρώτη φορά κάνω εκλογές ως δικαστικός αντιπρόσωπος. Στο ορεινό χωριό του νομού Ηλείας όλα είναι ήρεμα, ήσυχα, καταπράσινα. Οι άνθρωποι φιλόξενοι, ο πρόεδρος της κοινότητας εγκάρδιος, όλοι βοηθούν, όλοι πρόθυμοι να κυλήσει η μέρα ήσυχα. Εγώ, εννοείται ψαρωμένος.

Ως συνήθως, το εκλογικό κέντρο στεγάζεται στο παλιό δημοτικό του χωριού. Παιδάκια παίζουν, άνθρωποι πηγαινοέρχονται, το κλίμα ευχάριστο.

Ώσπου γίνεται ως συνήθως η στραβή: θειά έρχεται να ψηφίσει, θειά δεν βρίσκει στο πακέτο των ψηφοδελτίων το κόμμα που θέλει να ψηφίσει (προφανώς ένα απλό λάθος από το μέλος της εφορευτικής που μοίραζε τα ψηφοδέλτια), θειά δημιουργεί πανικό!

Κατηγορίες για ανεπάρκεια, χάος, νοθεία, για παιδιά που κυκλοφορούν μέσα στο σχολείο, μέσα στα παραβάν, μέσα στις κάλπες, μέσα στους τείχους, βιασμούς γριών, δολοφονίες, Καμόρα και ναρκωτικά! Αλ Καπόνε είσαι λίγος!

Και επειδή φυσικά "θα μου έδειχνε" αυτή, πήρε τηλέφωνο και στην Αστυνομία και στην Εισαγγελία της Ηλείας να με καταγγείλει!

Η Αστυνομία, όπως πάντα, με πλήρη ευσυνειδησία και τρομερά αντανακλαστικά, δεν πήρε ούτε τηλέφωνο να με ρωτήσει τι έγινε. Πήραν, όμως, από την Εισαγγελία! Και κάπου εκεί μού κόπηκαν τα πόδια, ειδικά μέχρι να διευκρινίσει η γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής πως δεν είναι η Εισαγγελέας Υπηρεσίας, αλλά η γραμματέας της (ουφ!). Δεν μπορώ να πω, ευγενέστατη η δικαστική υπάλληλος, ζήτησε μόνο να μάθει τι έγινε, με νουθέτησε να είμαι (πιο) προσεκτικός, με προστάτεψε από την Εισαγγελέα που δεν έμαθε ποτέ τι έγινε και πριν κλείσει το τηλέφωνο μού είπε επί λέξει: "Παιδί μου, πρόσεχε! Δεν ήξερες που πήγαινες; Εκεί πάνω ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του!".

Ομολογώ, πως δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο, ή τουλάχιστον, οι υπόλοιποι έκρυψαν καλά τα φονικά τους ένστικτα. Περαιτέρω προβλήματα και απρόοπτα δεν είχα, το μεσημέρι ο πρόεδρος φρόντισε να στηθεί (μέσα στο εκλογικό κέντρο) ένα τραπέζι ισάξιο γαλατικού χωριού, για να ευχαριστήσει εμένα και την εφορευτική επιτροπή, η κάλπη έκλεισε και η καταμέτρηση ξεκίνησε.-

 

Γράψου εδώ για να παίρνεις το newsletter μου κάθε Παρασκευή:

Email*

Ο Αλέξης Τσίπρας Καλεί Τους Ηλίθιους Ψηφοφόρους

Σε χτεσινή συνέντευξη στον ΣΚΑΙ, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής είναι "παραπλανημένοι".

Επαναλαμβάνω ότι τη δήλωση την έκανε χτες, όχι το 2012.

Όταν ένας ενήλικος κάνει μια συνειδητή επιλογή στην κάλπη μία φορά, μπορείς να τον πεις παραπλανημένο. Όταν την κάνει δεύτερη, άντε, μπορείς να τον ξαναπεις. Όταν όμως μετά από δύο χρόνια, τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, βία, τραμπουκισμούς, μια δολοφονία δολοφονίες, συλλήψεις, δικογραφίες και αποκαλύψεις χιλιάδες ενήλικες Έλληνες εξακολουθούν να κάνουν την ίδια επιλογή, ξανά και ξανά, δεν μπορείς να τους αποκαλείς παραπλανημένους. Ποιος είσαι εσύ που θα τους πεις παραπλανημένους. Ενήλικες είναι. Δυο χρόνια έχουν περάσει. Αν πιστεύεις στ' αλήθεια ότι μετά από όλα αυτά όλοι αυτοί ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι ψηφίζουν και δεν έχουν συναίσθηση, στην πραγματικότητα δεν τους θεωρείς παραπλανημένους, όταν τους αποκαλείς έτσι δείχνεις ότι τους θεωρείς καθυστερημένους, τους θεωρείς ηλίθιους.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να το πιστεύει, άρα πιστεύει ότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες είναι ηλίθιοι και πρόβατα. Και έχει δίκιο, φυσικά. Συμφωνώ απόλυτα. Κάποιος που ψηφίζει Χρυσή Αυγή είναι είτε φασίστας είτε μπετόβλακας. Κάποιος που το σκέφτεται αν θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή ή αν θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, όπως η κυρία στο ρεπορτάζ του Reuters, δε μπορεί παρά να είναι ηλίθιος. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας βγαίνει στην τηλεόραση και ομολογεί ευθαρσώς ότι αυτούς τους ψηφοφόρους τους θέλει.  Τους διεκδικεί. Θέλει την ηλιθιότητά τους. Δεν τον πειράζει. Αρκεί που είναι αντιμνημονιακοί, κι έτσι μπορούν να παραπλανηθούν κι από την άλλη.

Υποθέτω ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συμπεραίνει οι συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι που πιστεύουν στο πρόγραμμα και το όραμα του κόμματος και το ψηφίζουν για τους σωστούς λόγους δεν του φτάνουν για την αυτοδυναμία ή την επανάσταση (ό,τι γίνει πρώτο). Αυτό, υποθέτω, είναι στενάχωρο. Αλλά το να φτάνεις και στο σημείο να ξεπλένεις χρυσαυγίτες για να συγκεντρώσεις τα κουκιά, ε, είναι λίγο, πώς να το πω.

Ηλίθιο.

Διάβασε ακόμα: Τι να ψηφίσεις στις Ευρωεκλογές

Αυτό Είναι Ένα GIF, Φτιαγμένο Από Ένα Vine, Που Δείχνει Χαρτάκια Τυπωμένα Από Ένα GIF Που Φτιάχτηκε Από Ένα Βίντεο

via

Τι Να Ψηφίσεις Στις Ευρωεκλογές

Τι ωραία: Οι Έλληνες ψηφοφόροι επέστρεψαν στο φυσικό τους χώρο, τις κάλπες, για να επιλέξουν τους πολιτικούς εκπροσώπους που θα διαμορφώσουν το κοινό τους μέλλον, με τη σοφία και την ωριμότητα που παραδοσιακά τους διακρίνει. Οπότε είναι ώρα για ένα ανακεφαλαιωτικό κείμενο (όπως εκείνα του 2012) για τις επιλογές που τους προσφέρονται, χωρίς καμία απολύτως φιλοδοξία να είναι χρηστικό ή προτρεπτικό για τον οποιοδήποτε.

Φέτος οι πολίτες διαλέγουν δημάρχους, διαλέγουν περιφερειάρχες, θα διαλέξουν και ευρωβουλευτές. Δεν διαλέγουν βουλευτές, ούτε και κυβέρνηση. Δεν είναι τέτοιες εκλογές αυτές. Αλλά είναι εκλογές, κι είμαστε μέσα στην κρίση, και η πολιτική σημασία της ψήφου που θα ρίξουν κρίνει πολύ περισσότερα πράγματα από το ποιοι θα πάνε να ζήσουν πλουσιοπάροχα στις Βρυξέλλες την ερχόμενη πενταετία, ή ποιοι θα αποκτήσουν τον τόσο μπανάλ και μαυρογιαλούρικο τίτλο του "περιφερειάρχη".

Γιατί τι θα γίνει, πιστεύετε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι η Νέα Δημοκρατία και η Ελιά μαζί; Όλα καλά κι ωραία; Αμ δε. Πιθανότατα θα πάμε σε άλλες εκλογές μέσα το καλοκαίρι, για να γεμίσουμε πάλι με καινούριους το αποπάνω κτίριο.

Από την άλλη, υπάρχει και ένα άλλο διακύβευμα στις συγκεκριμένες εκλογές: Ποιοι είναι οι 21 Έλληνες που θα στείλουμε στο Ευρωκοινοβούλιο. Όσο περνάν τα χρόνια στις Βρυξέλλες υλοποιούνται όλο και περισσότερες πολιτικές που μας αφορούν, ενώ κρίσιμα θέματα που έχουν να κάνουν με την κρίση, την σημερινή και τις μελλοντικές κρίνονται (εν μέρει) εκεί. Όσο μακρινό και ασήμαντο κι αν μας φαίνεται, το ποιον θα στείλουμε στο προβληματικό και πολύγλωσσο Ευρωκοινοβούλιο και το πώς θα μοιραστούν τα επτά "κόμματά" του τις έδρες έχει σημασία. Στις Ευρωεκλογές ουσιαστικά δεν ψηφίζουμε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζουμε S&D, EPP ή έναν από τους υπόλοιπους σχηματισμούς που υποστηρίζουν διαφορετικές πολιτικές και υπακούουν σε διαφορετικές ατζέντες. Ποιος μας συμφέρει να έχει περισσότερους βουλευτές; Η απάντηση μπορεί να μην είναι εύκολη, και μπορεί και να μην είναι απευθείας ανάλογη με αυτά που ψηφίζουμε στην ελληνική Βουλή. Μπορεί, ας πούμε, να συμφέρει τους Έλληνες πολίτες μια δεξιά κυβέρνηση στο εσωτερικό, αλλά ένα ευρωκοινοβούλιο που ελέγχεται από τους σοσιαλδημοκράτες, που δεν συμπαθούν την λιτότητα. Είναι πολύπλοκο.

Παρακάτω θα προσπαθήσω να κάνω μια σύντομη (λέμε τώρα) ανάλυση (λέμε τώρα) των επιλογών των ψηφοφόρων όπως διαμορφώνονται σήμερα. Επαναλαμβάνω ότι:

- Οι παρακάτω γνώμες είναι προσωπικές, κι άμα δε σας αρέσουν γράψτε καλύτερες.

- Δεν αποτελούν συμβουλές ή προτροπές για κανέναν. Μην τολμήσετε να ψηφίσετε με βάση τα παρακάτω ή να επηρεαστείτε με οποιονδήποτε τρόπο πέραν της απολιτίκ ψυχαγωγίας.

Έχουμε και λέμε:

Νέα Δημοκρατία

Είναι δυο χρόνια τώρα που η Ελλάδα έχει για πρωθυπουργό έναν από τους πιο αποτυχημένους πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών, πράγμα ενδεικτικό του βάθους των ταρτάρων στα οποία έχει βουλιάξει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Αναλαμβάνοντας την ηγεσία μιας παράδοξης κυβέρνησης συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, περιστοιχισμένος από ένα συρφετό κυρίως ακροδεξιών συμβούλων, ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε με κάποιο μαγικό τρόπο να διεκδικεί σήμερα μια αφήγηση νίκης και υπέρβασης της κρίσης. Το ότι δεν πτωχεύσαμε τελικά και βγαίνουμε από τα μνημόνια και στις αγορές είναι ένα επίτευγμα που ανήκει στον ελληνικό λαό, βεβαίως, που έφαγε στη μάπα όλη τη λιτότητα που απαιτούσαν οι δανειστές μας, και όχι και τόσο στην κυβέρνηση που υλοποίησε τη λιτότητα, αλλά όχι και τις απαραίτητες -απείρως πιο δύσκολες- μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να δώσουν και μιαν ελπίδα για το μέλλον. Παρ' όλα αυτά ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να το οικειοποιηθεί το επίτευγμα, επειδή πολιτική.

Η Νέα Δημοκρατία υποτίθεται ότι στην Ελλάδα εκπροσωπεί το μετριοπαθή κεντροδεξιό χώρο, αλλά στην παρούσα εκδοχή της είναι ένα κόμμα της συντηρητικιάς λαϊκιάς δεξιάς, πράγμα που σημαίνει ότι απευθύνεται κυρίως σε φοβισμένα ανθρωπάκια που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα ποτέ, τρέμουν τους μαύρους και τους ξένους και όποιον δεν μοιάζει με τη μούρη τους και τους συγχωριανούς τους, και πιστεύουν βαθιά σε self-help παραμυθάκια όπως τα υπερχιλιετή ανδραγαθήματα φανταστικών ηρωικών προγόνων και το χριστιανισμό. Όλες οι χώρες του κόσμου έχουν λαϊκιές δεξιές, βέβαια, αλλά η ελληνική έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: Δεν είναι "δεξιά" στα θέματα τα οικονομικά. Σε ολόκληρο τον κόσμο η "δεξιά" τείνει να είναι λίγο ή πολύ φιλελεύθερη, να απορρίπτει το μεγάλο κράτος-πατερούλη και να πιστεύει στη δυνατότητα της ελεύθερης αγοράς να αυτορρυθμίζεται. Αυτά στην Ελλάδα είναι θέματα ταμπού, βεβαίως, μη-τζιζ και βαβά, οπότε η ελληνική λαϊκιά δεξιά μια χαρά το αγαπάει και το αγκαλιάζει το μεγάλο-κράτος πατερούλη. Είναι εθνική και ταυτόχρονα σοσιαλιστική δεξιά. Εθνικοσοσιαλιστική, αν το καλοσκεφτεί κανείς. Δεν είναι τυχαίο ότι κρύβει μέσα της έναν ακροδεξιό συρφετό, Μπαλτάκους και τα συναφή, και αυτό φαίνεται και από όλες τις παραφυάδες που αμόλυσε σα διάρροια στο πολιτικό σύστημα τα τελευταία χρόνια, τους Καρατζαφέρηδες και τους Καμμένους.

Στο ευρωκοινοβούλιο η Νέα Δημοκρατία κάθεται με τους κεντροδεξιούς του Λαϊκού Κόμματος, τους επονομαζόμενους εύγλωττα και “Χριστιανοδημοκράτες”. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται στην ίδια κομματική οικογένεια με το CDU της Άγκελας Μέρκελ. Οι χριστιανοδημοκράτες είναι κατά κανόνα συντηρητικοί αλλά Ευρωπαϊστές (δεν έχουν μέλη από τη Μεγάλη Βρετανία γι’ αυτό το λόγο), υπέρμαχοι της λιτότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά ταυτόχρονα ζέχνουν συντήρηση, καθεστωτισμό και διαπλοκή. Ο υποψήφιός τους για την προεδρία της Κομισιόν είναι ο Ζαν Κλοντ Ζουνκέρ. Μια φορά είχε τραυματιστεί σε τροχαίο και είχε περάσει δύο εβδομάδες σε κώμα. Με το που συνήθλε ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών στο Λουξεμβούργο.

Το ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας περιλαμβάνει το αναμενόμενο μείγμα κομματόσκυλων, γνωστών από την τηλεόραση, και άγνωστων με ενδιαφέρον βιογραφικό για το ξεκάρφωμα. Υπάρχει στη λίστα η αξιόλογη εν ενεργεία ευρωβουλευτής Νίκη Τζαβέλα, ας πούμε, αλλά υπάρχει και η καταδικασμένη για λογοκλοπή διαβόητη Φωτεινή Τομαή-Κωνσταντοπούλου. Και, εξάλλου, ξέρουμε τι θα ψηφίσει ο κόσμος: Φαντάζομαι από τώρα το Θοδωρή το Ζαγοράκη να κάθεται δίπλα δίπλα με τους αντίστοιχους λεβέντες του Ούγγρου πουτινίσκου Βίκτορ Όρμπαν στο ευρωκοινοβούλιο. Θα μιλάνε για ποδόσφαιρο, σε κάποιας μορφής εγγλέζικα.

ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, η αξιωματική μας αντιπολίτευση, είναι το κόμμα που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος της αντίθεσης/αγανάκτησης προς τις πολιτικές των τελευταίων τεσσάρων χρόνων της κρίσης (αλλά όχι των προηγούμενων χρόνων της σπατάλης). Παλιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό κόμμα στο οποίο συγκατοικούσε ένα μικρό κομμάτι της πάλαι ποτέ ευρωπαϊκής αριστεράς μαζί με κομμουνιστικές και αναρχικές συνιστώσες. Από τη στιγμή που εισέπραξε την ψήφο διαμαρτυρίας των παλαιών ψηφοφόρων/πελατών των παραδοσιακών μεγάλων κομμάτων (κυρίως του ΠΑΣΟΚ), ωστόσο, άλλαξε εντελώς χαρακτήρα και πλέον είναι ένα καθαρό λαϊκιστικό κίνημα που αντιγράφει την αισθητική και την συνθηματολογία του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80 και, όπως και εκείνο, μόνο εθιμικά εντάσσεται στην "αριστερά".

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, δε, ένα κόμμα εντυπωσιακά ανοργάνωτο, γεμάτο με στελέχη που έχουν ετερόκλητες ατζέντες, και με τρομερή ροπή στα λάθη και τις αυτοτρικλοποδιές. Αλλά αυτό δεν έχει πολλή σημασία, επειδή το κεντρικό μήνυμά του είναι απλοϊκό και εκκωφαντικό: Όχι στο μνημόνιο, εμείς ή αυτοί, η Μέρκελ φταίει, ζήτω η “Ευρώπη των λαών”, έξω η τρόικα, τα ξέρετε πια υποθέτω, όλα διανθισμένα με αριστερίστικο λεξιλόγιο όχι για ιδελογικούς λόγους, αλλά γιατί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παιδιά του κομματικού σωλήνα όλα, δεν έχουν άλλο.

Βεβαίως, από όπου κι αν το πιάσεις, όλα όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μπούρδες. Τα παραδείγματα “ανεξαρτησίας” και “αξιοπρέπειας” που επικαλείται είναι ανελεύθερες μπανανίες της Λατινικής Αμερικής που υποφέρουν από τη φτώχια. Όλες οι “ιδέες” για εναλλακτικούς πόρους χρηματοδότησης (αφού δε μας αρέσουν τα λεφτά των δανειστών) είναι κοινοτοπίες (ναι, και ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να πατάξει τη φοροδιαφυγή), γελοίες (αυτοί που χρωστάνε όταν θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώνουν, παιδιά) και φούμαρα (γερμανικές αποζημιώσεις), και βέβαια ο εκπρόσωπος κάθε συνιστώσας αναφέρει άλλα, ανάλογα και με το πότε θα τον ρωτήσεις. Η Ευρώπη, δε, αντίθετα με όσα υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, μια χαρά μπορεί να επιβιώσει χωρίς την Ελλάδα, είχε και έτοιμο σχέδιο για να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες το 2012, όπως απέδειξε και το υποδειγματικό ρεπορτάζ των Financial Times πρόσφατα.

Ευτυχώς (και για πολλά στελέχη του, που καταχάρηκαν την ήττα) ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σχημάτισε κυβέρνηση τότε. Αλλά συνέχισε να λέει τις ίδιες κουταμάρες, και συνεχίζει να τις λέει ακόμα και σήμερα. Για τον ΣΥΡΙΖΑ τίποτε δεν έχει αλλάξει. Ακόμα βρίζει τον προπατορικό εχθρό του ελληνισμού, "το μνημόνιο", το βολικό γκοτζίλα/εξωγενή εχθρό που προσφέρεται να παίξει ταυτόχρονα το αίτιο και το σύμπτωμα των πάντων, που δεν χρειάζεται να εξηγηθεί με πολλά πολλά, ή ακόμα και να υπάρχει. Ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται μισθούς, συντάξεις, κρατικοποιήσεις, σβήσιμο του χρέους, απαγόρευση απολύσεων, ικανοποίηση όλων των διαμαρτυρόμενων συντεχνιών, της παναγιάς τα μάτια, μια αστήρικτη και αναίσχυντη παπαροπαροχολογία που θα έκανε ακόμα και τον Ανδρέα Παπανδρέου του 1985 να κοκκινήσει από ντροπή.

Όπως καταλαβαίνετε, είναι μια επιλογή που δεν μπορώ να την πάρω και πολύ στα σοβαρά. Αλλά πάρα πολλοί ανάμεσά μας δεν προβληματίζονται καθόλου από τα παραπάνω, και θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ με ενθουσιασμό. Τι θα ψηφίσουν αυτοί;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που είναι εξωκοινοβουλευτικός σχηματισμός τα μέλη του οποίου ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά-Βόρεια Πράσινη Αριστερά (GUE/NGL), μια ομάδα 34 ευρωβουλευτών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που προέρχονται κυρίως από κομμουνιστικά/σοσιαλιστικά κόμματα. Είναι μπερδεμένο, το ξέρω, αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι οι κομμουνιστές/σοσιαλιστές είναι χωρισμένοι σε περισσότερες φράξιες από τον αριθμό των μελών τους, κι αυτό είναι ευρωπαϊκό φαινόμενο, ίσως και παγκόσμιο. Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, για παράδειγμα, ανήκουν στο GUE/NGL, αλλά δεν είναι μέλη του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Οι ευρωβουλευτές που θα βγάλει ο ΣΥΡΙΖΑ όμως εκεί θα πάνε να καθίσουν, και ασφαλώς θα βλέπουν τους παρακατιανούς συναδέλφους τους από τις άλλες χώρες αφ' υψηλού.

Το Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ συντάχθηκε με αρκετή δυσκολία, πιθανότατα επειδή με τόσους πολλούς βουλευτές άξαφνα, και στα καπάκια και τις δημοτικές περιφερειακές εκλογές, μάλλον δεν περίσσεψαν αρκετά στελέχη σε ένα κόμμα που, θυμίζουμε, πριν από λίγο καιρό βρισκόταν λίγο πάνω από το όριο της εισόδου στη Βουλή. Στη λίστα υπάρχουν τα συνήθη κομματόσκυλα (του ΣΥΡΙΖΑ ή πρώην κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ, που είναι το ίδιο), μαζί με άλλους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν κάποια σχέση με τις παραδοσιακές αριστερές καταβολές του κόμματος, δηλαδή με θέματα περιβάλλοντος και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υπάρχει, δε, ένας υποψήφιος που τα συμπυκνώνει όλα: Ο Κρίτων Αρσένης είναι ευρωβουλευτής ο οποίος ανέπτυξε έντονη και αρκετά προβεβλημένη δραστηριότητα στο ευρωκοινοβούλιο για θέματα περιβάλλοντος έχοντας, βεβαίως, εκλεγεί το 2009 με το ΠΑΣΟK.

Και μιας και είπαμε ΠΑΣΟΚ,

Ελιά

Η Ελιά είναι κατά μία έννοια μια δοκιμαστική απόπειρα για ένα ήπιο rebranding του ΠΑΣΟΚ, ένα A/B testing με αφορμή τις Ευρωεκλογές για να δούνε πώς μπορεί να πακεταριστούν αλλιώς οι Έλληνες σοσιαλδημοκράτες χωρίς να απεκδυθούν κάποια από τα στελέχη του χώρου που έχει ήδη ξεράσει η Ιστορία.

Το ΠΑΣΟΚ είναι ο καρκίνος της ελληνικής πολιτικής ζωής των τελευταίων σαράντα χρόνων, ένα κόμπλεξ κατωτερότητας που έγινε καθεστώς, ένα ιικό συνονθύλευμα αισθητικής, αντιλήψεων, στρεβλώσεων και entitlement που σάρωσε σαν τσουνάμι το ελληνικό zeitgeist και μας μετέτρεψε από φτωχούς που μισιούνται μεταξύ τους σε πτωχευμένους που μισιούνται μεταξύ τους με πάθος.  Ως οντότητα το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει από το 2010, βεβαίως, και αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι το σηπόμενο πτώμα του. Με ηγέτη έναν άλλο από τους χειρότερους πολιτικούς της πρόσφατης ιστορίας (ή και της ευρύτερης, ανάλογα πώς θα τον κρίνει, αν δεν τον ξεχάσει καθόλου), το Βαγγέλη Βενιζέλο τον ευφράδη, που πέφτει από γκάφα σε γκάφα προσπαθώντας να στήσει καταγέλαστες μηχανορραφίες που του σκάνε στα μούτρα ενώ τις ντύνει με μια ατελείωτη κενή λογοδιάρροια, το επίσημο τέλος του ΠΑΣΟΚ είναι εγγυημένο και είναι και κοντά.

Ταυτόχρονα, το S&D, οι σοσιαλδημοκράτες δηλαδή, είναι το δεύτερο σε δύναμη κόμμα στο ευρωκοινοβούλιο. Η δε τελευταία 40ετία έχει ποτίσει τόσο έντονα τα μυαλά των Ελλήνων με σοσιαλιστικές οικονομικές αντιλήψεις (και κάμποσα παραμύθια) που, αν κάναμε ιδεολογικό τεστ στους πολίτες, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, θα βγάζαμε πολλούς (ίσως την πλειοψηφία) σοσιαλδημοκράτες.

Αυτό σημαίνει ότι με τον χαρούμενο θάνατο του ΠΑΣΟΚ, υπάρχει ένα κενό. Ποιος θα το καλύψει; Η ΔΗΜΑΡ που είναι επίσης στο S&D (αλλά αρνήθηκε να κατέβει μαζί με την Ελιά); Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ήδη απορροφήσει τον πυρήνα των μεσαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που πρόλαβαν και μπήκαν στις σωσίβιες λέμβους, όταν με το καλό το πάρει απόφαση να εγκαταλείψει και τυπικά την αριστερή μεταμφίεση; Κανείς δεν ξέρει.

Η Ελιά είναι μια απόπειρα μπας και ξεμείνει κανα κύτταρο από το σηπώμενο πτώμα για να συμμετάσχει σ’ αυτό το οτιδήποτε επόμενο στάδιο. Στο ψηφοδέλτιο βλέπουμε ότι υπάρχουν λίγα αναγνωρίσιμα ΠΑΣΟΚύτταρα, αυτά τα πολύ πράσινα, τα παραδοσιακά, που τα φαντάζεσαι με το παχύ μουστάκι των ‘80s, όπως ο 30άρης Νίκος Ανδρουλάκης, και πολλά άλλα πρόσωπα τα οποία δεν μπορώ να τα αξιολογήσω.

Και υπάρχει και ο Κυριάκος.

Υποψήφιος της Ελιάς φέτος είναι ο φίλος Κυριάκος Πιερρακάκης ο οποίος έχει:

Πτυχία από το Καποδιστριακό, το Kennedy School of Government του Χάρβαρντ (μάστερ), το ΜΙΤ (κι άλλο μάστερ) και την Οξφόρδη (διδακτορικό). Επίσης έχει: Γεννηθεί το 1983. Είναι επιδέξιος ρήτορας, βαθιά μορφωμένος, γνώστης της πολιτικής ιστορίας της χώρας, της Ευρώπης και του γαλαξία, ένας πανέξυπνος άνθρωπος, και σας είπα ότι είναι γεννημένος το ’83; Μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα θα ήταν ό,τι πρέπει για τον Κυριάκο, σε χώρες μακρινές, όπου λόγω ιδιοσυγκρασίας και ευφυίας θα μπορούσε να καταχτήσει το οτιδήποτε. Το τι κάνει στο ΠΑΣΟΚ είναι ένα από τα αναπάντητα μυστήρια ενός σύμπαντος γεμάτου με τέτοια -άμα τον ρωτήσεις θα σου πει βλακείες παρόμοιες μ’ αυτά που γράφω από πάνω περί σοσιαλδημοκρατίας- αλλά τέλος πάντων έτσι τα φέρνει η ζωή, διατηρώ την ελπίδα ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα εκπληρώσει κάποτε ένα πεπρωμένο πολύ λαμπρότερο από την επιβίωση σε πολιτικό σχηματισμό του οποίου ηγείται ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Δε σας λέω να τον ψηφίσετε, αφ’ ενός γιατί αυτό θα προϋπέθετε μια ψήφο στην Ελιά, κι αυτό δεν μπορώ να το ψελίσσω σε κανένα, αφ’ ετέρου γιατί δεν θέλω να προτείνω τίποτα ποτέ, εκτός από gadgets. Αλλά μια πενταετία στις Βρυξέλλες (τουλάχιστο) θα ήταν ίσως μια καλή εξέλιξη για ανθρώπους της κατηγορίας στην οποία ανήκει ο Πιερρακάκης, μερικούς από τους οποίους βρίσκουμε και στο επόμενο κόμμα της ιστορίας:

Το Ποτάμι

Το Ποτάμι είναι ένα καινούριο πολιτικό σχήμα που έχει ενδιαφέρον από πάρα πολλές απόψεις. Είναι αυτό που λέμε "grassroots" κίνημα, γεννημένο από τη βάση. Τέτοια κινήματα γεννιούνται συχνά σε δυτικές δημοκρατίες, ειδικά σ' αυτές που βρίσκονται σε κρίση, και συνήθως γεννιούνται ως εξελίξεις προϋπάρχοντων κοινωνικών φορέων. Στην περίπτωση του Ποταμιού δεν υπήρξαν ούτε καν φορείς -εμφανίστηκε απευθείας από ψηφοφόρους. Η δημοφιλία του τηλεοπτικού παρουσιαστή Σταύρου Θεοδωράκη που ίδρυσε το Ποτάμι και έχει πάρει προσωπικά την επικοινωνιακή του ταυτότητα λειτουργεί αποτελεσματικά για να αποκτήσει προβολή δυσανάλογη του μεγέθους του, μια ολόκληρη ξεχωριστή παράγραφο εδώ, αλλά και για να προσελκύσει αρκετά σημαντική στήριξη από αξιόλογα και άφθαρτα και απολιτικά πρόσωπα.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το Ποτάμι να έχει έναν εκ πρώτης όψεος πολύ ελκυστικό χαρακτήρα: Έχει μια σειρά από ήπιες και μη-τρομαχτικές πολιτικές θέσεις που ιδεολογικά χωράνε στη μοντέρνα σοσιαλδημοκρατία και το φιλελευθερισμό (που, όπως έχουμε πει, είναι το ίδιο πράγμα), αλλά προσδιορίζεται και αρνητικά απέναντι σε κάτι (πράγμα απαραίτητο για τον Έλληνα ψηφοφόρο, που αυτοπροσδιορίζεται περισσότερο από τα πράγματα που μισεί): Τα κόμματα. Όχι τα "παλιά κόμματα" όπως ο ΣΥΡΙΖΑ -τα κόμματα γενικά. Είναι βολική θέση αυτή, γιατί αγκαλιάζει μια ευρύτερη αγανάκτηση, το πιο πρωτογενές αίσθημα σιχασιάς του εξαγριωμένου λαού απέναντι σε ό,τι υπήρχε πριν από την εμφάνιση του Παπανδρέου με τη μωβ γραβάτα στο Καστελόριζο, κυρίως σε αυτούς για τους οποίους το αντικαθεστωτικό μήνυμα των βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων του ΣΥΡΙΖΑ κάπως περίεργα τους κάθεται.

Υπάρχουν καλά πρόσωπα στο ψηφοδέλτιο του Ποταμιού, αν το καλοκοιτάξει κανείς, και δεδομένου ότι δεν έχει κομματόσκυλα μέσα (πού να προλάβει να τα βρει), πρόκειται μάλλον για το καλύτερο ψηφοδέλτιο από όλα, πράγμα που βέβαια δε λέει και πολλά, σιγά τον ανταγωνισμό. Εγώ ξεχωρίζω τέσσερις καθηγητές πανεπιστημίων, το Σταύρο Τσακυράκη (Καποδιστριακό), τη Βάσω Κιντή (Καποδιστριακό), το Γιώργο Μαυρωτά (Πολυτεχνείο) και τον Παύλο Ελευθεριάδη (Οξφόρδη), αλλά είναι κι άλλοι αξιόλογοι εκεί μέσα, και αναλογικά λίγοι παράταιροι μαϊντανοί.

Υπάρχουν, όμως, κάποια προβλήματα που με κάνουν επιφυλακτικό απέναντι σε αυτή την προσπάθεια, και ένα πάρα πολύ σοβαρό που λίγο-πολύ την ακυρώνει ολωσδιόλου.

Η ταυτότητα του Ποταμιού είναι θολή και ασαφής, πράγμα αναμενόμενο δεδομένου του κάπως αρπακολλατζίδικου τρόπου που στήθηκε. Αλλά αυτό έχει συνέπειες στην εικόνα του. Από τη μια υποτίθεται ότι πρόκειται για κάτι νέο, φρέσκο και μοντέρνο (παράδειγμα: το χιουμοριστικό κουίζ) από την άλλη εμφανίζεται με μια αισθητική έκφραση που παραπέμπει σε κακή ελληνική τηλεόραση (παράδειγμα: το αστείο powerpoint και η κακή αντιγραφή της διαφήμισης της Λένα Ντάναμ για τον Ομπάμα με χειρότερο κείμενο, χειρότερη ηθοποιό, και κάμερα-πάρκινσον “άποψη”). Αυτό μπορεί να είναι ασήμαντο για πολλούς, αλλά δεδομένου ότι πρόκειται για κάτι το ολοκαίνουριο μέσα στον αριθμό-ρεκόρ των 42 κομμάτων που κατεβαίνουν στις εκλογές, από αυτά τα λίγα καλείσαι να βγάλεις συμπέρασμα για το αν πρόκειται για κάτι σοβαρό, ουσιαστικό και ελπιδοφόρο, ή για κάτι σαν τη φούσκα των φιλελεύθερων κομματιδίων το 2012, ή κάτι ακόμα λιγότερο.

Αυτό που όμως είναι οπωσδήποτε σημαντικό, είναι το ότι το Ποτάμι δεν έχει διαλέξει πού θα πάει. Ο Σταύρος Θεοδωράκης συναντήθηκε και με το Μάρτιν Σουλτς των σοσιαλδημοκρατών, και με το Γκι Βερχόφστατ των φιλελευθέρων, και με τους Οικολόγους Πράσινους στις Βρυξέλλες, και δήλωσε ότι θα επιλέξει (ο ίδιος προσωπικά;) σε ποια ομάδα θα ενταχθούν τυχόν ευρωβουλευτές του κόμματος μετά τις εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι ψηφίζεις Ποτάμι και δεν ξέρεις ποιος θα πάρει την ψήφο σου. Οι σοσιαλδημοκράτες; Οι φιλελεύθεροι; Οι πράσινοι; Δεν έχεις ιδέα.

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σοβαρό φάουλ, dealbreaker που λέμε,  ανεύθυνη και, τολμώ να πω, ασόβαρη στάση. Το ότι μπορεί τελικά να μην έχει σημασία θα είναι ενδεικτικό του πόσο λίγη βαρύτητα δίνουν οι Έλληνες ψηφοφόροι στην ουσία της Κυριακάτικης επιλογής.

ΔΗΜΑΡ & Γέφυρες & Οικολόγοι

Η ΔΗΜΑΡ, το κόμμα που συμμετείχε στην κυβέρνηση, και μετά έφυγε και καταποντίστηκε, είναι το δεύτερο κόμμα που θα στείλει όσους Ευρωβουλευτές εκλέξει στους σοσιαλδημοκράτες. Ίσως θα ήταν πιο λογικό να έμπαιναν στο ψηφοδέλτιο της Ελιάς, δίνοντας έτσι ελπίδες για την εκλογή περισσότερων βουλευτών για το S&D, αλλά ποιος ξέρει τι συνέβη, μαντεύω ότι, αν έγινε τέτοια κουβέντα, ο λόγος που στράβωσε η δουλειά (και η ιστορία των “58” -θυμάστε;) έχει όνομα και το όνομα ξεκινά από “Βενιζέλ”.

Οι “Γέφυρες” είναι η impromptu συμμαχία των απελπισμένων φιλελεύθερων που δε μπόρεσαν να συνασπιστούν το 2012 -και απόλαυσαν την καυτή χυλόπιτα των ψηφοφόρων-, της “Δράσης” και της “Δημιουργίας Ξανά”, που θα προσπαθήσουν να στείλουν έναν Έλληνα ευρωβουλευτή στην ομάδα του ALDE, του κόμματος των Φιλελευθέρων δηλαδή. Δεν είναι μια αποστολή εύκολη. Η λίστα των υποψηφίων, πάντως, είναι ενδιαφέρουσα (περιλαμβάνει την Αρετή Γεωργιλή του Free Thinking Zone και το επιστήμονα Νίκο Μαυρίδη). Ίσως η δημιουργία ενός ανεξάρτητου αμιγώς φιλελεύθερου πολιτικού χώρου στην Ελλάδα να μην είναι εφικτή.

Για τους Οικολόγους ποτέ δεν έχω κάτι ουσιαστικό να πω, γιατί πάντα είμαι απροετοίμαστος. Επίσης δεν ξέρω τίποτα για το κόμμα των Πειρατών, που το διαφημίζει και το Pirate Bay (δεν ξέρω εγώ, ένας φίλος μου). Πάντως δεν ξέρω γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε ισχυρό “πράσινο” κόμμα την ώρα που στη Βόρεια Ευρ..  εντάξει, σταματάω.

ΚΚΕ & Ανεξάρτητοι Έλληνες & ΕΠΑΜ

Στον αντίποδα της λογικής, στους παγωμένους ή φλεγόμενους πλανήτες του σταλινισμού, της δραχμολαγνείας και των ψεκασμών, ζει ένα τσίρκο των παλαβών/συνομωσιολόγων/παλαιοκομμουνιστών που ζουν ανάμεσά μας αλλά ταυτόχρονα σε σύμπαντα παράλληλα, ο καθένας στο δικό του. Άλλος ευαγγελίζεται έναν κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, άλλος ωρύεται κατά των Εβραίων, της λέσχης Μποντιμπίλντεμπεργκ και της Μέρκελ, άλλος νοσταλγεί τη δραχμή, τον πληθωρισμό και τις υποτιμήσεις. Υπό διαφορετικές συνθήκες θα ήταν χαριτωμένοι γραφικοί -όλοι έχουν τέτοιους, κάπως πρέπει να βγάζουν και το ψωμί τους οι σατιρικές εκπομπές. Υπό τις παρούσες συνθήκες αυτά τα παλαβά κόμματα που απευθύνονται στους συμπολίτες μας που βρίσκονται μόλις πάνω από τον απόπατο της νοημοσύνης, θα στείλουν 3-4 ευρωβουλευτές στις Βρυξέλλες, εύκολα.

Εν τω μεταξύ, στον απόπατο της νοημοσύνης:

Χρυσή Αυγή

Η συμμορία των υπόδικων νεοναζί κατεβαίνει στις εκλογές με τη μισή ηγεσία της στη φυλακή, αλλά με την αμέριστη στήριξη ενός σημαντικού ποσοστού του ελληνικού λαού που δεν πτοείται από τις δικογραφίες, τις φονικές επιθέσεις και τους τραμπουκισμούς, ίσα ίσα, ενθαρρύνεται και φουντώνει και κορώνει και ψηφίζει, ακριβώς επειδή ένα σημαντικό ποσοστό του ελληνικού λαού είναι νεοναζί τραμπούκοι. Γι’ αυτό είναι υπέροχο πράγμα οι εκλογές πλέον, μετά την πτώχευση και την κατάρρευση του πελατειακού δικομματισμού, μας τρίβουν στα μούτρα την αλήθεια των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας κάθε μέρα αλλά έξω από τη φούσκα μας, ξανά και ξανά, μέχρι να σταματήσουμε να πέφτουμε από τα σύννεφα και να το πάρουμε απόφαση.

Στις περιφερειακές εκλογές της περασμένης Κυριακής οι ναζί πήραν περισσότερες ψήφους από όσες πήραν στις εθνικές εκλογές του 2012. Το 16% των ψηφοφόρων στην Αθήνα ψήφισαν το νεοναζί υποψήφιο. Υπάρχουνε όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι ανάμεσά μας, ζουν, αναπνέουν και αναπαράγονται, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το συνηθίσουμε, γιατί δεν καθαρίζουν αυτοί οι βόθροι έτσι εύκολα, πήραν γενιές για να γεμίσουν.

Παρεμπιπτόντως;: Τι απέγιναν οι άλλες υποκλοπές συνομιλιών που έλεγαν ότι είχαν στην κατοχή τους οι νεοναζί βουλευτές και απειλούσαν να τις φέρουν στη δημοσιότητα; Ξεχάστηκαν, ε; Αναρωτιέμαι γιατί.

Αυτά τα λίγα πολλά υποθέτω ότι σε μπέρδεψαν και σε μπάφιασαν ακόμα περισσότερο, είμαι σχεδόν σίγουρος γι' αυτό, δε γίνεται να έχεις φτάσει μέχρι εδώ κάτω αν δεν είσαι εντελώς και απελπισμένα μπουρδουκλωμένος. Όλοι οι υπόλοιποι, οι συνειδητοποιημένοι, σίγουρα κάπου κόλλησαν πιο ψηλά και, είτε έσπευσαν να σχολιάσουν αποκάτω ή στο φέησμπουκ ή όπου αλλού προτιμάνε, είτε έφυγαν ικανοποιημένοι ή έξαλλοι, ανάλογα με τα γούστα. Εμείς εδώ, στον πάτο των τριών χιλιάδων λέξεων, ας κάτσουμε τώρα να βουλιάξουμε στο ανώφελο μπέρδεμα, λες και έχει σημασία, λες και κάτι θα αλλάξει από όλη αυτή τη σκέψη.

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, άλλωστε.