Peter Zantingh's Blog

Hoe een van de beste herschrijvers ter wereld herschrijft

Deze editie had echt heel weinig aanknopingspunten voor goed beeld. Maar gisteravond las ik met mijn zoontje in Wij zijn de nacht van Mathijs Meeuwsen over de kakapo, de enige niet-vliegende papegaai, waar er ooit nog maar 49 van waren en nu ongeveer 250. Deze tekening is in 1873 gemaakt door de Nederlandse vogelillustrator Johannes Gerardus Keuleman. Dit heeft verder niks te maken met wat hieronder staat.

In de schrijfadviezen in de nieuwsbrieven van kom ik bijna altijd wel een passage tegen di...

Zit ik hier weer eindeloos te emmeren met die tekst

Medio juni maakte ik een aflevering van De vierde versie met fragmenten uit mijn schrijfdagboek tijdens het werken aan mijn vijfde roman. Daar kreeg ik toen meerdere mooie reacties op, van lezers die het inkijkje interessant vonden en mede-schrijvers die zich herkenden in het (soms moeizame) proces.

Inmiddels is het half september en is de eerste versie van mijn roman – sinds gistermiddag! – af. Hierbij, daarom, een soort vervolg, met dagboekfragmenten van de afgelopen drie maanden.

Vrijdag 20 ju...

‘Fix You’ is twintig jaar oud: ode aan een gedrocht

De hoes van de single ‘Fix You’, 5 september 2005

Eens kijken of ik een pleidooi kan schrijven voor ‘Fix You’ van Coldplay.

Dit is hoe het begint. Op 26 juni 1998 loopt een 22-jarige jongen over een als parkeerplek ingericht grasveld in Londen. Het is het begin van de avond, het eindejaarsbal van zijn universiteit gaat zo beginnen. Hij draagt een rood shirt, heeft acne en een beugel, hij dartelt, heel zijn lijf zit vol energie en ongeduld. Hij richt zich op de handheldcamera waarmee een vriend de ...

Wanneer informatie achterhouden wel en niet een ‘trucje’ is

Foto Xavier von Erlach / Unsplash

In het eerste hoofdstuk van Water van John Boyne arriveert een vrouw van begin vijftig op een klein eilandje langs de Ierse kust. Ze wil er opnieuw beginnen, haar verleden achter zich laten.

Dat eerste hoofdstuk heeft tien pagina’s, en de opzet is simpel: ze verkent kamer voor kamer de cottage die ze gehuurd heeft en overdenkt ondertussen wat haar ertoe gebracht heeft haar oude leven te ontvluchten.

Ter achtergrond: John Boyne is een Ierse schrijver die vooral beke...

Liedjes die als zwerfhonden om je heen blijven hangen

Mijn fascinatie voor Elliott Smith begon met een anekdote die later niet waar bleek te zijn.

Een jaar na zijn (vermoedelijke) zelfmoord in 2003, op 34-jarige leeftijd, kwam zijn laatste album uit. Op één van die nummers, ‘King’s Crossing’, zingt hij: ‘Give me one good reason not to do it’.

Als je goed luistert, hoor je zijn moeder en zus daarop antwoorden: ‘Because we love you’. Het was tijdens concerten een gewoonte geworden dat vanuit de zaal te doen, en na zijn dood spraken zij het zinnetje in...

Als je schrijft over een echte plek, moet je er dan geweest zijn?

Ehingen, Zuid-Duitsland, juli 2021.

Vier jaar geleden liep ik mijn eigen boek binnen.

Het was juli 2021 en in de maanden ervoor had ik de eerste versie geschreven van wat mijn roman Tussentijds zou worden. Het gaat over vaderschap in tijden van klimaatverandering, maar ook over de liefde tussen Robin en Tess die onder druk komt te staan als de kinderwens zich opdringt. Hij is in het boek onderweg naar haar, ze is voor haar werk als illustrator in een boekwinkel in Zuid-Duitsland.

In Ehingen, om pre...

Kennis en herinneringen van stomme futiele dingen

Ik wilde er eigenlijk niet over schrijven, want de film is al een paar jaar oud en destijds waren veel mensen er al lovend over, dus ik ben rijkelijk laat, en ook wilde ik er niet over schrijven omdat de scène in de kern langs het clichématige schuurt.

En toch. Toch ga ik iets schrijven over Julie en Aksel aan het einde van The Worst Person in the World.

We denken misschien dat we kiezen wat we lezen, zien en luisteren, maar dat is niet zo. Meestal niet.

Daar bedoel ik niet per se mee dat we gehoo...

Hoe ik 180.000 volgers verzamelde en er geen cent aan verdiende

Lang geleden, toen X nog Twitter heette en best een leuk sociaal medium was, had ik een account met meer dan 180.000 volgers waarop ik uitsluitend citaten uit comedyserie Seinfeld zette. Ik hielp er een online posterwinkeltje mee aan verkoopsuccessen, zat in onderhandelingen waar tienduizenden euro’s mee gemoeid waren en ontmoette bijna - bíjna! - de Soup Nazi, een legendarisch personage uit de serie. Dit is het verhaal achter dat Twitter-account.

Ik kwam op het idee op een donderdag, lang gelede...

Wel vind ik dat ik me vermoeiend gedraag

Maandag 3 maart

Hier zit ik. Het is maandagochtend 3 maart, tien over elf. Ik heb wat opgeruimd en mijn MacBook op het grote scherm aangesloten. Draadloze toetsenbord en muis uit de la gepakt, opgeladen (respectievelijk 49 en 70 procent nu) en verbinding laten maken. Ik heb naar het album Yui van Childs geluisterd. In de komende zes tot acht maanden ga ik proberen een nieuwe roman te schrijven.

Dinsdag 11 maart

Al talloze keren, niet alleen in de afgelopen dagen maar in de afgelopen weken, maanden ...

Als je zo schrijft, kun je elke schrijfles aan je laars lappen

Foto Hasse Lossius / Unsplash

Wat je dus níét moet doen, hoorde ik laatst nog zo’n Amerikaanse schrijfgoeroe zeggen, is head hopping: het ene moment kan de verteller meekijken in het hoofd van het ene personage, het andere moment in het hoofd van een ander. Knappen literair agenten en uitgevers direct op af. Ze zien het gebeuren en leggen terstond je manuscript terzijde.

Wat je ook niet moet doen, is maar in het wilde weg vertellen zonder dat je de lezer grond onder de voeten geeft. Waar speelt di...