เมื่อไม่เร่งร้อนที่จะวิ่ง
ผมจะวิ่งได้ดีกว่าที่เคยเสมอ
การวิ่งทำให้รู้สึกว่าการตั้งเป้าหมายไว้
แล้วพุ่งไปที่เป้านั้นอย่างไม่ระมัดระวัง
เป็นสิ่งที่อันตรายอย่างยิ่ง
เมื่อสายตาจับที่เป้าหมาย
สิบกิโล / หนึ่งชั่วโมง / ชนะคนข้างหน้า
แต่ไม่เคยจับที่ก้าวแต่ละก้าว
แต่ละการเคลื่อนไหวจึงเป็นไปโดยไร้วิญญาณ
กลับกัน หากผมรู้ว่าเป้าหมายคือสิ่งใด
แล้วเก็บไว้ในใจ ไม่ใช่ในสายตา
(หรือแม้แต่ไม่รู้เลยก็ยังได้!)
แล้วค่อยๆ เคลื่อนไหวไปตามธรรมชาติ
อยู่กึ่งกลางระหว่างความผ่อนคลายกับความตั้งใจ
อย่างไม่รีบร้อน แต่ไม่เฉื่อยชา
ตอนนั้นแหละที่ผมจะวิ่งได้ดีที่สุด