Ανδρέας Καπανδρέου's Blog, page 112

Η Λογοτεχνία του Φανταστικού (από το αφιέρωμα στο περιοδικό Άνευ)

Του Ανδρέα Καπανδρέου*
Τα λεξικά περιγράφουν τη «φανταστική λογοτεχνία» [fantasy literature], ως τη λογοτεχνία η οποία ξεφεύγει από την πραγματικότητα και η οποία περιγράφει γεγονότα που διαδραματίζονται σε μη υπαρκτούς κόσμους (π.χ. σε άλλους γαλαξίες, στο κέντρο της Γης, σε εναλλακτικές εκδόσεις του ιστορικού κόσμου κτλ). Στην κατηγορία αυτή συμπεριλαμβάνονται τα όνειρα και τα οράματα, τα παραμύθια, η επιστημονική φαντασία κ.α., όπου συναντάμε μαγικές δυνάμεις και καταστάσεις οι οποίες θεωρούνται αδύνατες στον γνωστό κόσμο.Κάποιοι θεωρητικοί της λογοτεχνίας
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεωρίες είναι αυτή του φιλόσοφου Tzvetan Todorov Η κατάταξη του  Todorov:
1. Αμιγές παράξενο: συμβάντα που μπορούν να εξηγηθούν τέλεια με τους νόμους της λογικής, αλλά που είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απίστευτα, αλλόκοτα, συγκλονιστικά, ιδιόρρυθμα, ανησυχητικά, ασυνήθιστα.
2. Φανταστικό παράξενο: συμβάντα που φαίνονται υπερφυσικά μέσα σ’ όλη την ιστορία αλλά, στο τέλος, δέχονται μιαν ορθολογική εξήγηση.
3. [Αμιγές φανταστικό]: βρίσκεται μεταξύ φανταστικού παράξενου και φανταστικού θαυμαστού. Το φανταστικό σύμφωνα με τον Todorov, καλύπτει τον χρόνο της αβεβαιότητας· από τη στιγμή που διαλέγει κανείς τη μια ή την άλλη απάντηση, εγκαταλείπει το φανταστικό, για να μπει σ’ ένα γειτονικό γεγονός, στο παράξενο ή το θαυμαστό. Το φανταστικό είναι ο δισταγμός που δοκιμάζει ένα ον, που δεν γνωρίζει παρά τους φυσικούς νόμους, μπροστά σ’ ένα συμβάν με υπερφυσική εμφάνιση.
4. Φανταστικό θαυμαστό: αφηγήσεις που παρουσιάζονται ως φανταστικές και που τελειώνουν με μια αποδοχή του υπερφυσικού.
5. Αμιγές θαυμαστό: τα υπερφυσικά στοιχεία δεν προκαλούν καμία ιδιαίτερη αντίδραση ούτε στους ήρωες του έργου, ούτε και στον αναγνώστη. Παράδειγμα αμιγώς θαυμαστού, είναι το μαγικό παραμύθι.
Στις κοινότητες φίλων της φανταστικής λογοτεχνίας, τα πράγματα είναι πιο απλά. Η ελληνική διαδικτυακή κοινότητα sff.gr, για παράδειγμα, χωρίζει τη λογοτεχνία του φανταστικού σε τρείς υποκατηγορίες:1.      Επιστημονική Φαντασία2.      Φαντασία 3.      Τρόμος (φανταστικός)   
Ιστορική αναδρομή στην ελληνική φανταστική λογοτεχνίαΑρκετοί μελετητές υποστηρίζουν ότι τα πρώτα δείγματα φανταστικής λογοτεχνίας είναι ελληνικά, μας τα έδωσε ο Όμηρος και πρόκειται για την Ιλιάδα και την Οδύσσεια όπου βρίθουν τα φανταστικά πρόσωπα και τα φανταστικά γεγονότα.  Οι τρείς μεγάλοι τραγικοί ποιητές Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης χρησιμοποιούν στα έργα τους υπεράνθρωπα πλάσματα, αλλόκοσμα και μυστηριώδη τέρατα, ιπτάμενα άρματα, φαντάσματα, νεκρούς που επιστρέφουν, εξωτικούς τόπους κ.α., δίνοντας έτσι μιαν άλλη διάσταση στην ποιητική φαντασία. Η Αττική Κωμωδία, επίσης, με τον κορυφαίο εκπρόσωπό της Αριστοφάνη προσφέρει πλήθος φανταστικών στοιχείων. Αλλά και στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία μεγάλα ονόματα όπως ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ο Δημοσθένης Βουτηράς, ο Μ. Καραγάτσης κ.α., έχουν γράψει φανταστική λογοτεχνία.Παρ’ όλ’ αυτά η λογοτεχνία του φανταστικού δεν έχει την θέση που της αρμόζει ανάμεσα στ’ άλλα λογοτεχνικά είδη. Μια ερμηνεία γι’ αυτό το γεγονός προσπαθεί να δώσει ο Μάκης Πανώριος*Συγγραφέας – Βιβλιοθηκονόμος Πανεπιστημίου Κύπρου


[Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 50 (Χειμώνας 2014) του κυπριακού λογοτεχνικού περιοδικού  «Άνευ», σε αφιέρωμα για τη Λογοτεχνία του Φανταστικού] 


Brian Attebery, Strategies of Fantasy. Indiana (US): Indiana University press, 1992 Todorov, Tzvetan. Εισαγωγή στη φανταστική λογοτεχνία. Αθήνα: Οδυσσέας, 1991 Πανώριος, Μάκης. Το ελληνικό φανταστικό διήγημα. Αθήνα: Αίολος, 1987, τ.1, σ.16

Η μάσκα της εξιλέωσης

Η μάσκα της εξιλέωσης / Δημήτρης Στατήρης. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2013.
Στο δεύτερό του βιβλίο, ο Δημήτρης Στατήρης μας παρουσιάζει ακόμα μια ιστορία υπερφυσικού τρόμου. Η υπόθεσή της διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό χωριό στο οποίο, φαινομενικά, επικρατούν οι συνηθισμένες  ανθρώπινες παρεξηγήσεις και διαμάχες. Στην πραγματικότητα όμως αυτές υποκινούνται από υποχθόνιες σκοτεινές δυνάμεις και καλά κρυμμένα μυστικά.
Μαγικές και δαιμονικές δυνάμεις κάνουν τη ζωή του χωριού ανάστατη και αναδεικνύουν την αιώνια σύγκρουση του καλού με το κακό. Μια ιστορία θρίλερ η οποία καταλήγει σε λουτρό αίματος…
Στα θετικά του βιβλίου οι τρομακτικές του περιγραφές:"...Μέσα στον πίνακα χόρευαν αποπνικτικά ζοφερές φιγούρες στους ρυθμούς του ατέρμονου τρόμου, επιδιδόμενες σε ένα νοσηρό όργιο σεξουαλικής διαστροφής και θανατολάγνων πράξεων. Τραγοπόδαρα δαιμόνια που έβρισκαν ευχαρίστηση λογχίζοντας με τις τρίαινές τους ανυπεράσπιστους, αμαρτωλούς ανθρώπους. Αποκρουστικά πλάσματα, με τεράστια κεφάλια και μικροσκοπικά κορμιά, ή και το αντίθετο, που ανακάτευαν καζάνια γεμάτα από αιώνια καταδικασμένες ψυχές. Έκπτωτοι βασιλιάδες, με ανθρώπινα σώματα και κεφάλια ζώων, να σοδομίζουν αλύπητα άνδρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά. Κοντορεβιθούληδες καλικάτζαροι με πελώριες, γαμψές μύτες και γουρλωτά μάτια που παραβίαζαν μέχρι τελικής πτώσεως τα αιδοία πορνών και γυναικών του περιθωρίου με αιχμηρά παλούκια..."

Από το οπισθόφυλλο
Είμαστε πάντα αυτό που φαινόμαστε; Μπορεί ένας άνθρωπος που έχει αφιερωθεί στον Θεό να τα βάλει με σκοτεινές κι ανίερες δυνάμεις; Είναι δυνατόν να ξεφύγει κάποιος από το παρελθόν του; Στον Αδέσποτο, σ’ αυτό το μικρό ελληνικό χωριό, τα πάντα είναι δυνατά και τα πάντα ανατρέπονται. Μια επικών διαστάσεων διαμάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό έρχεται σαν κάτι το προκαθορισμένο και πραγματικά αναπόφευκτο, επενεργώντας λυτρωτικά για τους γενναίους κατοίκους του χωριού. Η πίστη των ανθρώπων στα ιδανικά τους δοκιμαζόταν, δοκιμάζεται και θα δοκιμάζεται όσο υπάρχει ζωή. Είναι όμως άραγε αυτή αρκετή όταν πραγματικά κάτι το βλοσυρό και ασύλληπτα τρομακτικό απειλεί τους ίδιους, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο με ολοκληρωτικό αφανισμό;

Διαβάστε επίσης:- Απρόσκλητοι επισκέπτες από την άβυσσο

Ανακρίνοντας την Κιάρα Καλουντζή

Η Κιάρα Καλουντζή γεννήθηκε το 1980. Έχει τελειώσει σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου και τελειώνει το Τμήμα Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στη Σύρο.
Γράφει παραμύθια και διηγήματα από μικρή. Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε το 2012 από τις Συμπαντικές Διαδρομές και έχει τον τίτλο «Λουάνες». Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και το ομώνυμο περιοδικό του εκδοτικού οίκου.Γνώρισα την Κιάρα διαδικτυακά από την κοινή συμμετοχή μας στο φόρουμ επιστημονικής φαντασίας και φανταστικού (sff.gr). Είχα την τύχη, όμως, να τη γνωρίσω καλύτερα όταν ανέλαβε την επιμέλεια του δικού μου βιβλίου («Ο γιος της μάγισσας») που εκδόθηκε από τις Συμπαντικές Διαδρομές το 2012. Με την Κιάρα, μας ενώνουν επίσης και μερικά λίτρα ζιβανίας που καταναλώσαμε ακούγοντας ρεμπέτικα, κατά την επίσκεψή της στη Λευκωσία. Η Κιάρα Καλουντζή παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στο ιστολόγιο @Ανδρέας Καπανδρέου.
- Ένα από τα πρώτα πράγματα που φαντάζομαι ότι σε ρωτά όποιος σε γνωρίσει και για το οποίο θα απορούν και πολλοί αναγνώστες είναι σχετικά με το όνομα σου. Κιάρα είναι το πραγματικό σου όνομα; Και από πού βγαίνει αυτό;
Ναι, είναι το πραγματικό μου όνομα, αν και όχι το βαφτιστικό μου. Το σκέφτηκαν οι γονείς μου μαζί με την άτυπη νονά μου όταν ήμουνα ακόμα στην κοιλιά της μητέρας μου. Είναι ιταλική λέξη και όνομα και σημαίνει «το χρώμα του ουρανού όταν δεν έχει φεγγάρι». Ή απλά «ξαστεριά».
- Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές;
Όταν γνώρισα τον Γιώργο Σωτήρχο οι ΣΔ ήτανε ακόμα πολύ νέες, σχεδόν μια σκέψη μόνο ακόμα, ένα όμορφο όραμα, μια διαολεμένη διάθεση για δουλειά. Πίστεψα σε αυτό που ήθελε να δημιουργήσει ο Γιώργος εξαρχής και πιστεύω ακόμα. Τα υπόλοιπα ήρθανε μόνα τους.
- Τι είναι οι Λουάνες και από πού είναι εμπνευσμένες;
Οι Λουάνες είναι τα φεγγάρια του ευρύτερου νησιωτικού κόσμου στον οποίο κυρίως γράφω τις ιστορίες μου. Κάθε βράδυ ανατέλλουν εφτά φεγγάρια με διαφορετικά χρώματα, τα οποία χαρίζουν ιδιαίτερες δυνάμεις σε κάποια από τα θηλυκά παιδιά που γεννιούνται κάτω από το φως τους. Τις γυναίκες αυτές τις λένε ταξιδεύτρες. Τα μάγια των φεγγαριών είναι στενά συνδεδεμένα με τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει ο κόσμος. Αυτό που το λέμε έμπνευσηθεωρώ πως είναι ένα πολύ περίεργο πράγμα. Όλοι μας αφομοιώνουμε πράγματα από κάθε εμπειρία που έχουμε στη ζωή μας, είτε αυτή προέρχεται από κάτι που ζήσαμε οι ίδιοι είτε όχι. Η φαντασία μας αναπλάθει αυτά τα πράγματα και δημιουργεί κάτι νέο. Για να είμαι ειλικρινής, δε θυμάμαι ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησα να γράφω για τα φεγγάρια, πέρα από το ότι ήθελα να μοιράσω τα συστατικά που είχε ο νησιωτικός μου κόσμος σε δυνάμεις διακριτές μεταξύ τους.
- Με ποια Λουάνη ταυτίζεσαι περισσότερο;
Με όλες επειδή ακριβώς είναι φτιαγμένες έτσι που να περιγράφουν πτυχές μίας ανθρώπινης προσωπικότητας, διογκωμένες. Και οι εφτά σελήνες δίνουν στις ταξιδεύτρες τους δυνάμεις που έχουμε όλοι μας. Άλλες υπερισχύουν, ενώ άλλες βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση. Σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου ταυτίζομαι με διαφορετικές ταξιδεύτρες. Αυτές που επιστρέφουν ολοένα και περισσότερο είναι η γαλανή και η μπλε. Η γαλανή Κουίντια γιατί επάνω της έχει στοιβαγμένη μια από τις μεγαλύτερες επιθυμίες μου στη ζωή και η μπλε Σέξτια γιατί είναι ελεύθερη όσο και η θάλασσα.
- Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στη λογοτεχνία του φανταστικού;
Με γοητεύει η γεύση και η οσμή της, ο τρόπος που μπορεί ελεύθερα να σου μιλήσει για τα όρια του ανθρώπου και της κοινωνίας του χωρίς να περιορίζεται στα μικρά κουτάκια όπου και ζούμε την καθημερινότητά μας. Με γοητεύει ό,τι ακριβώς και στη λογοτεχνία γενικότερα, κι ακόμα λίγο παραπάνω για τα πιο ιδιαίτερα ταξίδια που μπορεί να σε πάει το φανταστικό.
- Ποια είναι η άποψή σου για την ελληνική παραγωγή της λογοτεχνίας του φανταστικού;
Δεν βρίσκω πως η Ελλάδα έχει να ζηλέψει και πολλά πράγματα από το εξωτερικό. Τουλάχιστον όχι στα θέματα που αφορούν καθαρά τον τρόπο γραφής. Στα θέματα παραγωγής είμαστε ακόμα σαν χώρα πιο κοντά στον Γουτεμβέργιο παρά στο ευρωπαϊκό 2014, αλλά καθαρά από πλευράς κειμένων θεωρώ πως η Ελλάδα είναι έτοιμη να μετρηθεί με την Ευρώπη και την Αμερική, πράγμα που αποδεικνύεται σχεδόν κάθε φορά που ένα διήγημα του φανταστικού βρίσκεται να συμμετέχει σε κάποιον διεθνή διαγωνισμό.
- Όταν σκέφτομαι τα γραπτά σου φέρνω στο νου μου ξόρκια, νερά, ηλιόλουστα μεσημέρια και πολύχρωμες νύχτες. Έχεις σκεφτεί να γράψεις και κάποιο άλλο είδος λογοτεχνίας;
Γράφω παραμύθια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γράφω ιστορίες τρόμου –αν και τελευταία το έχω λίγο εγκαταλείψει το είδος, ποτέ δε μπορεί να είναι κανείς σίγουρος ότι τελείωσε με τον τρόμο– έχω γράψει πραγματικά λίγες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας και διάφορα άλλα πράγματα που –ανήκουν ή και όχι– στον χώρο του φανταστικού. Η αλήθεια είναι ότι, εκδοτικά τουλάχιστον, δεν σκέφτομαι να εγκαταλείψω ακόμα τον νησιωτικό fantasy κόσμο στον οποίο διαδραματίζονται οι ιστορίες που υπάρχουν στις «Λουάνες». Έχω πάρα πολλά πράγματα που θέλω να παρουσιάσω ακόμα για αυτόν, τόσα που τα φεγγάρια του μοιάζουν να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου – όπως πολύ όμορφα το χαρακτήρισε η συγγραφέας Βάσω Χρήστου σε μία από τις παρουσιάσεις του βιβλίου την οποία διοργάνωσε η ΑΛΕΦ.
- Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι υπάρχει μαγεία;
[Γέλια] Ναι, πιστεύω πως υπάρχει. Παντού, σε καθετί που φτιάχνουμε, σε καθετί που ζούμε και κυρίως σε αυτά που ονειρευόμαστε. Η ίδια η ζωή μας είναι φτιαγμένη από ξόρκια, οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους, η εμπιστοσύνη, οι μυρωδιές, τα πάντα. Επίσης, ο Άρθρουρ Κλαρκ είχε πει κάποτε ότι «Κάθε προηγμένη τεχνολογία δεν ξεχωρίζει από τη μαγεία» και εμείς είμαστε από τους τυχερούς που βλέπουμε ήδη τι μπορεί να σημαίνει αυτό. 
- Πες μου τον τίτλο ενός βιβλίου που «ζήλεψες» επειδή δεν το έχεις γράψει εσύ.
Ζήλεψα την «Μπαλάντα του Πανδοχέα», του Peter S. Beagle. Ακόμα περισσότερο από το ίδιο το βιβλίο, ζηλεύω τον νεότερο εαυτό μου που δεν το είχε διαβάσει ακόμα.
- Γράφεις κάτι καινούργιο αυτή τη περίοδο;
Πάντα γράφω κι από κάτι, αν και συνήθως όχι οργανωμένα και με σύστημα. Τελευταία κυρίως διορθώνω –δηλαδή ξαναγράφω– τις ιστορίες που θα βρίσκονται μέσα στο νέο μου βιβλίο.
- Είσαι ένας από τους διοργανωτές των εκδηλώσεων «Όψεις του φανταστικού». Ποια είναι η άποψή σου για το θεσμό αυτό που φαίνεται να έχει καθιερωθεί;
Οι Όψεις του Φανταστικού, εκτός από εκδηλώσεις για την παρουσίαση των νέων βιβλίων των εκδόσεων, είναι και ένας τρόπος για να μαζεύεται –στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, τουλάχιστον πέντε φορές τον χρόνο– ο κύκλος των συγγραφέων που συμμετέχουν ενεργά με προσωπικά βιβλία ή διηγήματα σε ανθολογίες, μαζί με τους συγγενείς και φίλους τους, να γνωρίζονται μεταξύ τους και να παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Για μένα είναι περισσότερο μια γιορτή για το βιβλίο που οφείλαμε να καθιερώσουμε. Για τον εκδότη, Γιώργο Σωτήρχο, ήτανε το επακόλουθο ενός ονείρου που καταφέρνει και το πραγματοποιεί: να δίνει φωνή σε όσους περισσότερους Έλληνες συγγραφείς είναι δυνατό και να τους φέρνει σε επαφή.
- Κιάρα,  ευχαριστώ για τον χρόνο που μας αφιέρωσες. Μπορείς να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με ένα δικό σου μήνυμα.
Σε ευχαριστώ πολύ κι εγώ με τη σειρά μου, Ανδρέα, για τον χρόνο σου, ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αποτελεί τη ζωή μας και τίποτα πιο σημαντικό δεν έχουμε να δώσουμε. Δεν είναι χρήμα ο χρόνος, όπως λέει το παλιό τσιτάτο, είναι ζωή· και είναι καλό να προσέχουμε πού τη σπαταλούμε. 

Διαβάστε επίσης:
- Λουάνες της Κιάρας Καλουντζή

Ένα τσεκούρι στα χέρια σου, του Αιμίλιου Σολωμού

Ένα τσεκούρι στα χέρια σου / Αιμίλιος Σολωμού. Λευκωσία: Άνευ, 2007.
Το μυθιστόρημα του Αιμίλιου Σολωμού «Ένα τσεκούρι στα χέρια σου» είναι ένα συγκλονιστικό ψυχογράφημα, του Οδυσσέα, ενός ψυχικά ασθενούς προσώπου ο οποίος βίωσε κάποια τραγικά περιστατικά τα οποία επιβάρυναν και αποσταθεροποίησαν τη ψυχική του υγεία.
Η ιστορία είναι γραμμένη σε δεύτερο πρόσωπο, η γλώσσα είναι ρεαλιστική και πολλές φορές ωμή, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις οι φράσεις του κειμένου είναι σύντομες και κοφτές – κάτι που δίνει στην αφήγηση ένα κινηματογραφικό ρυθμό. Ο πρωταγωνιστής, πρώην φοιτητής της Φιλοσοφικής, έχοντας χάσει την αγαπημένη του σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο ήταν αυτόπτης μάρτυρας, μαθαίνει στα τριάντα του ότι η μητέρα του δεν ήταν αυτή που έλεγε και πως ότι γνώριζε για τον πατέρα του ήταν ψέματα.  
Αφού προσπαθεί ανεπιτυχώς να προσεγγίσει τους γονείς της μητέρας του, αποφασίζει πρώτα να σώσει τον κόσμο από την ασχήμια του, με τη βοήθεια ενός τσεκουριού και αργότερα να ταξιδέψει προς μια άγνωστη ήπειρο (την Terra Australis) με τη βοήθεια των περιθωριακών του φίλων. Η περιπέτειες του Οδυσσέα, ταυτίζονται σε κάποιο βαθμό με αυτές του Ομηρικού ήρωα (δεν είναι τυχαίο το όνομά του). Οι προσπάθειες του συγκεκριμένου ήρωα πάντως, αφού του αποφέρουν ένα ακρωτηριασμό και μετά από ένα πραγματικό ναυάγιο, τον οδηγούν, αντί στην Ιθάκη σε ένα ψυχιατρείο.Η σύνδεση της ιστορίας με την Οδύσσεια υποστηρίζεται και από την εικόνα στο εξώφυλλο του βιβλίου η οποία παρουσιάζει τον Ομηρικό Οδυσσέα δεμένο πάνω στο κατάρτι.

Στην ιστορία συναντάται επίσης και η Πηνελόπη με τρείς διαφορετικές μορφές: α) την σκοτωμένη φίλη του Οδυσσέα, β) την γλάστρα με το αγαπημένο του φυτό (η οποία ονομάστηκε έτσι προς τιμή της χαμένης του φίλης) και γ) τη Νίτσα, μια πόρνη η οποία υπόσχεται στον Οδυσσέα ότι θα τον περιμένει να επιστρέψει από το ταξίδι του σαν μια άλλη Πηνελόπη. Ο συγγραφέας ρίχνει με έντεχνο τρόπο μέσα στο κείμενο αναφορές από τον Όμηρο, τον Δάντη, τον Καβάφη, τον Παπαδιαμάντη, τον Ντοστογιέφσκι, τον Δάντη, αλλά και από την Καινή Διαθήκη.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:Το μυθιστόρημα Ένα τσεκούρι στα χέρια σου είναι η ιστορία ενός ανθρώπου με θλιβερό παρελθόν. Στα 30 του μαθαίνει την πραγματική του ταυτότητα. Έχει αναλάβει μια μοναχική σταυροφορία ν’ απαλλάξει την πόλη του από την ασχήμια της εικαστικής της φυσιογνωμίας. Προβαίνει σε βανδαλισμούς, γυρνάει τα πορνεία και κάνει σχέδια για να φύγει σε μια άγνωστη ήπειρο, τη Νότια Ήπειρο, που έχει ανακαλύψει σε παλιούς χάρτες και αφηγήσεις. Στην προσπάθειά του αυτή μπλέκεται με μια συμμορία από αλήτες.

Διαβάστε επίσης: - Για το «Ημερολόγιο μιας απιστίας» του Αιμίλιου Σολωμού

Ανακρίνοντας την ποιήτρια Ευδοξία Γραμμένου

Η Ευδοξία Γραμμένου γεννήθηκε το 1991 στη Ρίγανη Αιτωλοακαρνανίας. Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία και Συστήματα Πληροφόρησης στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας. Έχει εργασθεί εθελοντικά στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Χαϊδαρίου και στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αγρινίου στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του Future Library. 
Την Ευδοξία τη γνώρισα αρχικά μέσω ενός διαδικτυακού φόρουμ για τη δημιουργική γραφή. Τότε βέβαια δεν έγραφε ποιήματα. Έγραφε πεζά κείμενα, τα οποία θυμάμαι – και της το είχα πει – ότι μου έκαναν εντύπωση για την ποιητικότητα τους. Δεν ξέρω πόσο μέτρησε η δική μου άποψη αλλά λίγο καιρό αργότερα έμαθα για την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Σκιές σε σκοτεινά όνειρα πάθους» (Συμπαντικές Διαδρομές, 2013). Ποιήματα και διηγήματα της Ευδοξίας συμπεριλαμβάνονται και σε άλλες ανθολογίες. Η Ευδοξία Γραμμένου είχε την καλοσύνη να παραχωρήσει αποκλειστική συνέντευξη στο ιστολόγιο @Ανδρέας Καπανδρέου.
-       Ευδοξία, πως σου προέκυψε το γράψιμο και ειδικά η ποίηση;
Από πολύ μικρή ηλικία είχα ιδιαίτερη σχέση με τα βιβλία, γι αυτό εξάλλου επέλεξα και το επάγγελμα του Βιβλιοθηκονόμου. Στα 14 μου χρόνια άρχισα να γράφω μικρές και μεγάλες ιστορίες, καθώς το γράψιμο ήταν και είναι ακόμη ο πιο οικείος τρόπος έκφρασης για μένα. Δεν είχα σκεφτεί πότε ότι θα μπορούσα να γράψω ποίηση, όμως κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ο,τι γράφω έχει ποιητικότητα, και μου αρέσει. Είναι πιο εύκολο έτσι.
-       Πως υποδέχτηκαν στο στενό σου περιβάλλον την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Με ενθουσιασμό και έκπληξη! Δεν περίμενε κανείς ότι θα εξέδιδα βιβλίο, μιας και δεν ήξεραν καν ότι έγραφα κάτι τον τελευταίο καιρό. Έτσι ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος και αμέσως αγκάλιασαν αυτή μου την προσπάθεια με πολλή αγάπη!
-       Γνωρίζω ότι έχεις γράψει και κάποια διηγήματα. Προτιμάς να γράφεις ποίηση ή πεζά;
Μου αρέσει εξίσου να γράφω και πεζά και ποίηση. Απλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Πεζά γράφω γιατί μου αρέσει να πλάθω ιστορίες, ενώ η ποίηση είναι το μέσο εξωτερίκευσης των πιο βαθιών συναισθημάτων και επιθυμιών μου που ψάχνουν μια διέξοδο. Τα ποιήματα μου δημιουργούνται φυσικά, δηλαδή είναι σαν να πιάνω ένα μολύβι για να γράψω ένα ποίημα και αυτό να ξέρει ήδη τι πρέπει να γράψει, γιατί αυτό που θα υποθεί θα υπάρχει δυνατό μέσα μου. Ανάλογα με τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που βιώνω, προτιμώ να εκφραστώ ανάλογα, με ένα από τα δύο είδη.
-       Γιατί τα όνειρα πάθους για τα οποία γράφεις είναι σκοτεινά;
Είναι σκοτεινά γιατί εκφράζουν συναισθήματα που οι περισσότεροι από μας κρύβουν. Συναισθήματα και επιθυμίες που κανείς μας δεν τολμά να εκφράσει. Κανείς δε μιλά ανοιχτά για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, για μια επιθυμία σκοτεινής εκδίκησης, για τον πόνο που αφήνει ένας θάνατος και για τις σκέψεις που προκαλούνται από αυτόν. Είναι τα όνειρα και οι επιθυμίες που προέρχονται από τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, τα οποία έχουν γεννηθεί σε όλους μας, αλλά δεν «φαίνονται» ποτέ.
-       Ποιος χαρακτηρισμός θεωρείς ότι χαρακτηρίζει καλύτερα την ποίηση που γράφεις: «ερωτική», «σκοτεινή» ή «φανταστική»;
Είναι σκοτεινή ερωτική ποίηση, καθώς αναφέρεται σε ανεκπλήρωτους ή «τραυματισμένους» έρωτες. Όμως σε μερικά από τα ποιήματα, όχι σε πολλά, μπορεί κανείς να διακρίνει και στοιχεία που κινούνται στο φανταστικό.
-       Τι σε εμπνέει για να γράψεις ένα ποίημα;
Το περιβάλλον στο οποίο ζω και τα συναισθήματα που μου προκαλούν οι άνθρωποι μέσα σε αυτό. Δεν το θεωρώ έμπνευση, θεωρώ ότι δημιουργούνται σκέψεις και συναισθήματα που θέλουν να εκφραστούν με κάποιο ήπιο τρόπο.
-       Πες μου ένα βιβλίο που διάβασες τελευταία και σου έκανε εντύπωση.
«Η γυναίκα που ζει μέσα στη γη» του Σουέιν Γουλφ. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται μια μικρή κοινωνία γεμάτη δεισιδαιμονίες, το αντίκτυπο που έχουν αυτές πάνω σε ένα μικρό κορίτσι και ο τρόπος που αυτό το παιδί κατάφερε να διαλύσει αυτές τις σκοτεινές και χωρίς λογική ιδέες που επικρατούσαν στον τόπο του.
-       Θεωρείς ότι οι σπουδές σου στη Βιβλιοθηκονομία έχουν επηρεάσει το γράψιμό σου;
Φυσικά. Εφόσον επέλεξα να περάσω τη ζωή μου δουλεύοντας σε μια Βιβλιοθήκη, ανάμεσα σε εκατοντάδες βιβλία, ήθελα να υπάρχει και το δικό μου αποτύπωμα μέσα στα ράφια μιας Βιβλιοθήκης ή ενός βιβλιοπωλείου. Έτσι αυτό που αγαπώ πιο πολύ, η Βιβλιοθηκονομία, είναι πια για μένα κάτι ολοκληρωμένο μέσα μου.
-       Απάγγειλε μου ένα στοίχο (δικό σου ή ξένο) ο οποίος σε εκφράζει ή σου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση.
«Άφησέ με να’ρθω μαζί σου». 
Θα μπορούσα να σου γράψω εδώ ολόκληρη τη σονάτα του σεληνόφωτος του Ρίτσου, μα αυτός ο στοίχος τα λέει όλα. Μέσα σε αυτόν τον στοίχο περιγράφεται όλη η ανάγκη επικοινωνίας και επαφής του παλιού με το νέο. Για μένα είναι ο πιο σπαρακτικός στοίχος.
-       Φέτος έλαβες μέρος στις εκδηλώσεις που οργανώνουν οι Συμπαντικές Διαδρομές με τίτλο «Όψεις του Φανταστικού», όπου έγινε παρουσίαση του βιβλίου σου σε διάφορες πόλεις. Ποιες οι εμπειρίες σου από αυτές τις εκδηλώσεις;
Ήταν συναρπαστική εμπειρία. Ένιωσα την αγάπη, τη στήριξη και το ενδιαφέρον όλου αυτού του κόσμου που ήρθε σε όλες τις εκδηλώσεις. Με χαροποίησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον τους για τα βιβλία και έμεινα πολύ ευχαριστημένη από τη στάση της ομάδας των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές, σε θέματα οργάνωσης, έτσι ώστε να διεξαχθούν όσο το δυνατόν καλύτερα οι εκδηλώσεις «Όψεις του Φανταστικού».
-       Αυτή την περίοδο γράφεις κάτι καινούργιο;
Ναι, γράφω κάτι. Ετοιμάζω κάτι καινούριο για το οποίο ελπίζω να μάθετε σύντομα, όταν ολοκληρωθεί…
-       Ευδοξία ευχαριστώ για τον χρόνο που μας αφιέρωσες. Μπορείς να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με ένα δικό σου μήνυμα.

Εγώ ευχαριστώ πολύ. Μακάρι να καταλάβουν όλοι κάποια στιγμή πως η διέξοδος, το στήριγμα σε κάθε πρόβλημα, είναι η γνώση που κρύβεται σε κάθε βιβλίο. Γιατί κάθε βιβλίο έχει τη δική του μαγεία και προσφέρει στον καθένα μας τις ξεχωριστές του γνώσεις.

Διαβάστε επίσης:- Σκοτεινά, ονειρικά ποιήματα πάθους από την Ευδοξία Γραμμένου

Η δίκη του Φράντς Κάφκα

Εξώφυλλο της πρώτης
 έκδοσης, 1925Ο Φράντς Κάφκα [Franz Kafka] γεννήθηκε το 1883 στην Πράγα από εβραίους γονείς. Έλαβε γερμανική παιδεία και έγραψε όλα τα έργα του στα γερμανικά. Κατά τη διάρκεια της ζωής του εξέδωσε ελάχιστα κείμενά του. Πέθανε από φυματίωση το 1924 στο Βερολίνο κληροδοτώντας έναν αριθμό χειρογράφων, μεταξύ των οποίων ήταν και η "Δίκη" [Der Prozess],  στο φίλο του Μαξ Μπροντ, με την υπόδειξη να τα κάψει. Ο Μπροντ αγνόησε την υπόδειξη αυτή κι έτσι τα περισσότερα έργα του Κάφκα, εκδόθηκαν μετά το θάνατό του. Η “Δίκη» δημοσιεύτηκε , το 1925.
Το μυθιστόρημα, γραμμένο πιθανότατα το 1914, παρακολουθεί την καταδίωξη του Γιόζεφ Κ. μέσα σ' ένα γραφειοκρατικό λαβύρινθο, από το πρωινό όπου ξυπνά και διαπιστώνει ότι έχει συλληφθεί αδικαιολόγητα, μέχρι την εκτέλεσή του από δύο μαυροφορεμένους άντρες – όργανα του νόμου. Έργο δυνατού και προφητικού συμβολισμού, παραμένει ένα από τα πιο σημαντικά και πολυμεταφρασμένα βιβλία του εικοστού αιώνα.
Λογοκρισία και αναγνώριση:Η “Δίκη” απαγορεύτηκε από τους Ναζί οι οποίοι αρχικά περιόρισαν τη κυκλοφορία του βιβλίου μόνο μεταξύ των εβραίων ενώ τελικά το απαγόρευσαν ολοκληρωτικά χαρακτηρίζοντάς το ως «επιβλαβές και ανεπιθύμητο».  Το βιβλίο αποκηρύχτηκε και από τα κομμουνιστικά καθεστώτα τα οποία το χαρακτήρισαν ως «εχθρό του σοσιαλισμού».
Το έργο του Κάφκα πάντως, γνώρισε μεγάλη επιτυχία, αρχικά, στις αγγλόφωνες και γαλλόφωνες χώρες. Ο Κάφκα αναγνωρίστηκε στη Γερμανία τη δεκαετία του ’50 ενώ το  μόλις τη δεκαετία του  ’60 αναγνωρίστηκε από το κουμμουνιστικό καθεστώς σαν βασικός παράγοντας της τσέχικης λογοτεχνίας.Μερικές από τις ελληνικές εκδόσεις που κατάφερα να εντοπίσω είναι οι ακόλουθες: Κέδρος (1995, 2008), Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (2007), Ελευθεροτυπία (2006), Ροές (2004), DeAgostini Hellas (2000, 2004), Θεμέλιο (1984, 1992), Γράμματα (1991), Μπουκουμάνης (1969, 1971), Ηριδανός (1986.), Γαλαξίας (1961).

Η "Δίκη" είναι το πληρέστερο μυθιστόρημα του Κάφκα. Ο συγγραφέας πρόλαβε να γράψει και το τέλος της εφιαλτικής ιστορίας του Γιόζεφ Κ., ο οποίος, το πρωί της ημέρας των 30στών γενεθλίων του, συλλαμβάνεται από δύο όργανα του Νόμου χωρίς να έχει κάνει τίποτε το παράνομο και χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία. Έτσι αρχίζει το χρονικό της δίκης του Γιόζεφ Κ. που διαρκεί ως τα επόμενα γενέθλιά του. Ο Κ. διακηρύσσει την αθωότητά του και προσπαθεί να μάθει γιατί κατηγορείται. Δεν παίρνει απάντηση. Πότε στη φυλακή, πότε ελεύθερος υπό όρους, πότε στο δικαστήριο, ο Κ. έχει επαφή μόνο με απρόσωπους βασανιστές. Συγγενείς, φίλοι, έρωτες σιγά σιγά εξαφανίζονται. Είναι η απόλυτη μοναξιά, το απόλυτο κενό. Η προηγούμενη τακτοποιημένη και ευτυχισμένη ζωή του όλο και απομακρύνεται. Ο Κ., ανήμπορος να αντιδράσει σε αυτή την αναιτιολόγητη καταδίωξη, αρχίζει να αναρωτιέται μήπως πράγματι είναι ένοχος για κάτι. Η παράλογη βία τον εξουθενώνει και τον υποτάσσει. Η εξουσία και ο Νόμος που καταδιώκουν τον Κ. δεν προσδιορίζονται ούτε τοπικά ούτε χρονικά. Είναι πλοκάμια φοβερά που στραγγαλίζουν την ψυχή του. Η εφιαλτική ατμόσφαιρα και ο φόβος που προκαλείται από την ανεξήγητη βία της εξουσίας δημιούργησαν τον όρο "καφκικός".
Πολλοί θεωρούν τη "Δίκη" προφητεία για τον εγκληματικό παραλογισμό του ναζιστικού καθεστώτος. Το μυθιστόρημα γράφτηκε ανάμεσα στο 1914 και το 1915. Ο Κάφκα πέθανε το 1924 αλλά οι τρεις αδελφές του καθώς και η πρώην αρραβωνιαστικιά του εξοντώθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, περίπου δύο δεκαετίες αργότερα.
(εφημερίδα "La Repubblica", Ιταλία)

Ανακρίνοντας τον μουσικό - συγγραφέα Γιώργο Μπιλικά

Ο Γιώργος Μπιλικάς, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Θεωρία Μουσικής και Κιθάρα. Ασχολείται με την τραγουδοποιία και συμμετέχει σε μουσικά σχήματα και συναυλίες. Είναι ιδρυτικό μέλος των rock σχημάτων "4/4" & "Θαρσείν Χρει" στη δεκαετία του 70, "Νepal", "Anaconda" & "Anaconda Snake Band" στη δεκαετία του 80 και "ΦωΛύ Μπι ΦούνΤα" & "Orfa Band", στα 00’s. Από το 1992 ασχολείται με την παραγωγή και τη μουσική επιμέλεια ραδιοφωνικών εκπομπών, με την ηχοληψία και την πρωτότυπη μουσική επένδυση τηλεταινιών, ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Το 2004 κυκλοφόρησε σε συλλεκτικό βινύλλιο, υλικό με τους "Θαρσείν Χρει", ηχογραφημένο πριν από 30 χρόνια, το οποίο έμεινε απείραχτο από σημερινές παρεμβάσεις και κυκλοφόρησε όπως ήταν ηχογραφημένο τότε. Αρθρογραφεί σε μόνιμη στήλη στο www.musicheaven.gr, ως Orfeus. Σαν συγγραφέας εμφανίστηκε το 2012 με το φανταστικό μυθιστόρημα "Heaven Adventures". Το δεύτερό του βιβλίο κυκλοφόρησε το 2013 και έχει τίτλο “No. 9”
Τον συγγραφέα - ροκά με το χαρακτηριστικό φουλάρι και το καπέλο, είχα τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων «Όψεις του φανταστικού 2013» που διοργάνωσε ο εκδοτικός οίκος Συμπαντικές Διαδρομές. Ο Γιώργος Μπιλικάς είχε την καλοσύνη να παραχωρήσει αποκλειστική συνέντευξη στο ιστολόγιο @Ανδρέας Καπανδρέου.
-       Γιώργο, είσαι γνωστός στον κόσμο της μουσικής από την πολύχρονη παρουσία σου στον χώρο. Η συγγραφή πως προέκυψε;
Κατ’ αρχήν Ανδρέα σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία και μου κάνεις την τιμή να παρουσιάσεις τη συζήτησή μας στο ιστολόγιό σου. Πώς προέκυψε η συγγραφή ε; Χμμμ… Από το πουθενά να πω;  Εντάξει ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά. Αρθρογραφώ πολλά χρόνια με μουσικά άρθρα στο διαδίκτυο και αυτό στάθηκε ίσως ευκαιρία να βελτιώσω τον τρόπο που αφήνω τις σκέψεις μου πάνω στο …πληκτρολόγιο. Κοιτάζω δηλαδή μερικές φορές τα πρώτα μου άρθρα δέκα χρόνια πίσω, και βρίσκω πραγματικά τεράστιες διαφορές με τα σημερινά και αυτό το θεωρώ φυσιολογικό. Έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν Ανδρέα, θα σου το εξηγήσω αμέσως. Κάποιο απόγευμα, έπινα ένα freddo κάτω από το δέντρο της αρθρογραφίας, και ξαφνικά η συγγραφή έπεσε επάνω μου σαν ώριμο φρούτο. Συνήθως λοιπόν, αντί να ψάχνω να βρίσκω απαντήσεις και εξηγήσεις σε ερωτήματα και απορίες του τύπου “τι είναι αυτό που συμβαίνει” και “γιατί συμβαίνει”, προτιμώ καλύτερα να βιώνω αυτό που συμβαίνει. Τα πράγματα λοιπόν Ανδρέα όπως σου εξήγησα μόλις τώρα, είναι πολύ απλά. Πρόκειται για το νόμο της βαρύτητας. J  
  -       Τα βιβλία σου κινούνται στο χώρο του μεταφυσικού. Έχουν όμως και κάποιες φιλοσοφικές προεκτάσεις. Η θρησκεία, η ύπαρξη του θεού, ο θάνατος, είναι θέματα που σε απασχολούν στην καθημερινή σου ζωή;
Ασχολούμαι και μελετάω πολλά χρόνια αυτά τα θέματα τα οποία με ενδιαφέρουν και με γοητεύουν πάντοτε. Θα διαβάσω κάτι, θα γράψω κάτι στο blog, θα ακούσω κάτι, θα συζητήσω κάτι… και άντε ξανά από την αρχή… θα ξαναδιαβάσω κάτι, θα ξαναγράψω κάτι, θα ξανακούσω κάτι, θα ξανασυζητήσω κάτι… Θέλω να πω δηλαδή ότι ναι ασφαλώς και με απασχολούν αυτά τα θέματα τα αιωνίως αναπάντητα και μη με ρωτήσεις αν βρήκα απαντήσεις. Αυτό είναι ίσως προσωπική υπόθεση του καθένα. Είναι δηλαδή υποκειμενικό. Σε κανέναν δεν μπορείς να πεις ότι κάνει λάθος επειδή ακολουθάει το δόγμα που ακολουθάει είτε αυτό το λένε Ισλάμ, είτε το λένε Ινδουισμό, είτε …δέντρο. Αφού νιώθει καλά μ’ αυτό και γαληνεύει την ψυχή του μ’ αυτό, τι θέλεις τώρα εσύ; Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Ο θάνατος βέβαια έχει άμεση σχέση με τη θρησκεία η οποία εφευρέθηκε για να καλύψει αυτό ακριβώς. Τον φόβο δηλαδή που έχει ο άνθρωπος για τον θάνατο και όλες οι θρησκείες φροντίζουν με τον τρόπο τους να απαλύνουν αυτό τον φόβο. Άλλη σου λέει θα κάτσεις στα δεξιά του Πατρός, άλλη σου τάζει ουρί του παραδείσου, άλλη σου λέει θα ξανάρθεις να εκπληρώσεις τυχόν υπόλοιπα που έχεις αφήσει και άρα μη φοβάσαι γιατί όλα θα πάνε καλά, διότι στην ουσία θάνατος δεν υπάρχει. Όλες βέβαια οι θρησκείες για να σου προσφέρουν τον παράδεισο, σου ζητάνε επίγεια υπάκουη ζωή, διότι εάν δεν φροντίσεις να την έχεις θα πας στην κόλαση. Βλέπουμε δηλαδή για να έρθουμε και σε ένα άλλο τεράστιο θέμα, ότι οι θρησκείες κατασκευάζονται στην ουσία από το κράτος και εξυπηρετούν το κράτος το οποίο μέσω της θρησκείας σε ελέγχει. Το κράτος, χρησιμοποιεί τον φόβο της κόλασης για να σε κρατάει cool και έτσι οι κρατούντες με αυτόν τον τρόπο, μειώνουν όσο μπορούν τις αρνητικές προς αυτούς αντιδράσεις. Από την αρχαιότητα άλλωστε, κράτος και θρησκεία πηγαίνουν χέρι-χέρι. Πάντοτε λοιπόν γοητεύομαι από τις φιλοσοφικές προεκτάσεις που αναπτύσσονται γύρω από όλες αυτές τις αναζητήσεις και προσωπικά, νιώθω και δηλώνω άθρησκος. Δεν εντάσσομαι δηλαδή κάτω από την ταμπέλα κανενός θρησκευτικού δόγματος. Δηλώνω όμως ένθεος. Το blog μου άλλωστε -χαιρετίζοντας τον Μέγιστο Ουράνιο Δάσκαλο- το ονομάζω Jai, Guru, Deva, Om!

-       Οι ιστορίες και στα δύο σου βιβλία, παρόλο που προσπαθούν να περάσουν κάποια μηνύματα, είναι δοσμένες εκλαϊκευμένα και πολλές φορές με δόση χιούμορ. Θα μπορούσα να φανταστώ εσένα να πίνει μπύρα και να φιλοσοφείς όπως ακριβώς κάνει και ο Ορφέας (ο οποίος πρωταγωνιστεί και στα δύο μυθιστορήματά σου). Αλήθεια, πόσο ταυτίζεται ο Ορφέας με τον Orfeus (ψευδώνυμο του Γιώργου Μπιλικά);
Αυτό ακριβώς κάνω. Μεταφέρω τον εαυτό μου μέσα στις σελίδες του βιβλίου και εκφράζω μεγαλόφωνα τις όποιες μου σκέψεις. Όσο για τη σχέση που έχει ο Ορφέας με τον Orfeus, είναι ακριβώς το ίδιο πρόσωπο.
 -       Είναι αλήθεια ότι o τίτλος του βιβλίου σου “No. 9” είναι εμπνευσμένος από το τραγούδι των Beatles “Revolution 9”; Ποια σχέση έχουν μεταξύ τους;

Στο τραγούδι αυτό του John Lennon, επαναλαμβάνεται πολλές φορές η φράση:  “Number Nine”. Εάν τη βάλεις να παίξει ανάποδα, θα ακούσεις να λέει “Turn me on dead man”. Θα μπορούσα λοιπόν να πω ότι το εμπνεύστηκα από αυτή τη φράση και να αποκτήσει το μυθιστόρημα μια γοητεία παραπάνω. Αλλά δεν είναι αυτό. Είναι αλήθεια ότι ο αριθμός 9 ήταν πάρα πολύ σημαντικός για τη ζωή του John, αφού ήταν συνεχώς δίπλα του από τη γέννησή του (9 Οκτωβρίου, Λίβερπουλ) μέχρι τον θάνατό του (8 Δεκεμβρίου στις ΗΠΑ -όμως- 9 Δεκεμβρίου στο Λίβερπουλ.) Ενδιάμεσα, μπορώ να σου πω πολλά ενδιαφέροντα: Γεννήθηκε στις 06:30 (6+3=9). Το Liverpool έχει 9 γράμματα, το λεωφορείο που πήγαινε στο σχολείο του, είχε αριθμό 72 (7+2=9), έχασε τη μητέρα του σε ηλικία 18 ετών (1+8=9), το σπίτι του στη Νέα Υόρκη είχε αριθμό 72 (7+2=9), το νοσοκομείο που τον μετέφεραν βρίσκεται στην 9η Λεωφόρο, και -παραλείποντας ένα σωρό εννιάρια που ήταν μαζί του και δίπλα του στην μεγάλη του καριέρα με τους Beatles- θα κλείσω με το εξής εξωφρενικό: Τη στιγμή που ο John πεθαίνει στη Νέα Υόρκη, ένας άλλος άνθρωπος πεθαίνει σε ένα νοσοκομείο του Liverpool. Και θα με ρωτήσεις τώρα πού είναι το περίεργο; Άκου λοιπόν: 1) Το νοσοκομείο αυτό, ανήκει στον 9οταχυδρομικό τομέα του Liverpool που είπαμε πως έχει 9 γράμματα και που ο John πεθαίνει σε ένα νοσοκομείο που βρίσκεται στην 9η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης.  2) Αυτός ο άλλος άνθρωπος πεθαίνει στο θάλαμο Νο. 9, και 3) Το όνομα αυτού του άλλου ανθρώπου, είναι επίσης …John Lennon! Αυτά όλα λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να με αφήσουν ασυγκίνητο, πόσο μάλλον όταν αφορούν σε έναν άνθρωπο που αγαπώ και τον θεωρώ μουσικό μου συγγενή και δάσκαλο. Αποφάσισα λοιπόν να παίξω με τον αριθμό 9 και γι αυτό τον χρησιμοποίησα στο μυθιστόρημα –μέσω του ήρωα φυσικά- με τον τρόπο που διάβασες και που όπως καταλαβαίνεις, δεν θα αποκαλύψω εδώ.  
-       Πιστεύεις ότι η μουσική μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα;

Εξαρτάται φυσικά το πως ο καθένας εκλαμβάνει τα ερεθίσματα που δέχεται από τις δραστηριότητές του και αν βέβαια εκλαμβάνει ...ερεθίσματα. Εγώ προσωπικά, αυτό που είμαι σήμερα, σαν σκέψη και σαν συμπεριφορά το οφείλω κατά βάση (πέρα από τις κοινωνικές μου συναναστροφές) στα rock μουσικά μου ακούσματα και σου έχω ήδη δώσει δύο αποδείξεις περί αυτού. Η πρώτη αφορά στο ερώτημά σου περί θρησκείας και η δεύτερη μόλις πριν, σχετικά με το Νο. 9. Πώς θα έγραφα το Νο. 9 εάν ΔΕΝ άκουγα Beatles και εάν ΔΕΝ το έψαχνα το πράγμα; Αυτό βέβαια, το πώς δηλαδή θα “παίξω” με αυτό, έχει να κάνει με τη φαντασία τη δική μου και συμφωνώ, αλλά ΔΕΝ θα είχα το ερέθισμα. Έτσι δεν είναι; Στο ερώτημά σου όμως περί θρησκείας, θανάτου κλπ, δεν έχεις παρά να μελετήσεις το περίφημο άλμπουμ “Thick As A Brick” των Jethro Tull  που ασχολείται και διατυπώνει ακριβώς τον τρόπο που το σύστημα διά μέσου της θρησκείας σε “καταπίνει”.   
-       Πες μου ένα βιβλίο που διάβασες τελευταία και σου έκανε εντύπωση.
“Οι Διδασκαλίες των Σούφι” του Ίντρις Σαχ είναι ένα από τα βιβλία που διαβάζω/μελετώ τελευταία και με έχει όντως εντυπωσιάσει. Χαίρομαι αφάνταστα όταν ανακαλύπτω καινούρια πράγματα και εδώ -ανάμεσα σε πολλά άλλα- ανακάλυψα τους Σούφι Τροβαδούρους, οι οποίοι εξύψωσαν την πίστη προς τη  Γυναίκα, αλλά και την ίδια τη Γυναίκα. Την πίστη προς την Αγαπημένη. Τη Δέσποινα.   

Πες μου ένα τραγούδι που θεωρείς ότι σε έχει στιγματίσει.

Είναι δύσκολο να σου πω ένα μόνο, γιατί είναι αρκετά αυτά που με στρίμωξαν μουσικά αλλά και στιχουργικά. Είναι αλήθεια ότι τραγούδια όπως τα: Strawberry Fields Forever, While My Guitar Gently Weeps, Like A Rolling Stone, Sympathy For The Devil  & Thick As A Brick, μου έχουν πει στα ίσια: “Κάτσε κάτω και σκέψου, γιατί εδώ δεν παίζουμε! Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά!“
-       Τι θεωρείς τον εαυτό σου, περισσότερο μουσικό ή συγγραφέα;
Δεν ξέρω αν είμαι κάτι από αυτά τα δύο, αλλά αν τελικά είμαι κάτι, δεν ξέρω τι είμαι. Στην Ελλάδα θα μου πεις, είσαι ότι δηλώσεις. Δηλώνω λοιπόν ερασιτέχνης και ερμήνευσέ το όπως θέλεις. Συγγραφέας πάντως δεν δηλώνω. Όπως σου είπα και στην αρχή της συνέντευξης, η συγγραφή προέκυψε λόγω του νόμου της βαρύτητας και επειδή όλα είναι δρόμος, έχω αφεθεί στο ταξίδεμα.
  -       Αν σου ζητούσα να έβαζες μια μουσική επένδυση σε αυτή τη συνέντευξη, ποια θα επέλεγες;
Χμμμ… Μπορεί να έγραφα εγώ κάτι, αλλά για να σου δώσω την ατμόσφαιρα, θα έβαζα κάτι instrumental και soft. Ίσως κάτι μινιμαλιστικό από Michael Nyman.

-       Γιατί επέλεξες τις Συμπαντικές Διαδρομές, για να εκδόσεις τα δύο σου βιβλία;
Έστειλα ένα πολύ μεγάλο κείμενο (το πρώτο μου μυθιστόρημα) σε έναν διαγωνισμό που ζητούσε πολύ μικρά κείμενα με τη σημείωση “Ξέρω ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο για τον διαγωνισμό, αλλά δείτε το ίσως για κάτι άλλο.” Στη συνέχεια κάναμε αρκετές και συνεχείς επαφές με τον Γιώργο Σωτήρχο που ενδιαφέρθηκε γι αυτό το “κάτι άλλο” και έτσι ξεκίνησε και συνέχισε η συνεργασία και στο δεύτερο που ήταν το Νο. 9. Κοίταξε Ανδρέα… Ας μη γελιόμαστε. Τα περί εκδόσεων στην Ελλάδα, είναι μία πονεμένη ιστορία. Το “Heaven Adventures” δεν το έγραψα τώρα. Είναι γραμμένο από το 2004. Το πήγαινα όμως από δω κι από κει και θα σου πω και ονόματα. Το πήγα στον “Εξάντα” και στο “Οξύ” και ούτε που το διάβασαν. Δεν μου απάντησαν ποτέ. Το πήγα στον Καστανιώτη και στον Λιβάνη και μου είπαν “Ποιος είσαι εσύ για να εκδώσω το βιβλίο σου;” Το πήγα στις εκδόσεις “Εντός” και μου ζήτησαν να τους δώσω το 50% των εξόδων, ήτοι 4.000 € για χίλια αντίτυπα. (Δηλαδή θα κόστιζε 8.000 €) Μα χρυσέ μου πας καλά; Αν είχα αυτά τα λεφτά θα ερχόμουν σε σένα; Και για ποιο λόγο; Απογοήτευση. Εγκατέλειψα τις προσπάθειες και σχεδόν το είχα ξεχάσει, μέχρι που βρήκα στο facebook τον Γιώργο Σωτήρχο και τον διαγωνισμό που σου είπα πιο πριν και έτσι ξεκίνησαν όλα. Είμαστε καλά εδώ. Πέρα από τη συνεργασία, τη συνεννόηση και τη σωστή και έντιμη αντιμετώπιση, είμαστε πλέον φίλοι και εγώ το μετράω αυτό.

-       Αυτή την περίοδο γράφεις κάτι καινούργιο;
Φυσικά και γράφω Ανδρέα. (Είδες σιγουριά ε;) Ναι λοιπόν γράφω και μπορώ να σου πω ότι το έχω σχεδόν τελειώσει. Κάποιες λεπτομέρειες μένουν μόνο και είναι θέμα ημερών να το παραλάβουν οι Συμπαντικές Διαδρομές για τα περαιτέρω.  Θα εκδοθεί προφανώς τον Δεκέμβριο και θα σου έλεγα και τίτλο, αλλά δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί. Πρόκειται πάντως για την τρίτη περιπέτεια του Ορφέα που αυτή τη φορά κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο και πηγαίνει στην Ισπανία των Μαυριτανών του 10ου αιώνα.
  
-       Γιώργο ευχαριστώ για τον χρόνο που μας αφιέρωσες. Μπορείς να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με ένα δικό σου μήνυμα.

Ανδρέα, σε ευχαριστώ και πάλι για την τιμή που μου έκανες να παρουσιάσεις τη συζήτησή μας στο ιστολόγιό σου και σου εύχομαι καλή συνέχεια και καλές επιτυχίες στις δραστηριότητές σου συγγραφικές και μη. Εύχομαι σε όλους καλή υγεία, κουράγιο και δύναμη στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Εύχομαι επίσης σε όλους Καλές Αναγνώσεις και να θυμόμαστε πάντα, ότι αυτός ο περίφημος νόμος της βαρύτητας, εξακολουθεί να λειτουργεί. Ποτέ δεν ξέρει κανείς… 

Διαβάστε επίσης:- Heaven adventures του Γιώργου Μπιλικά
- Το No. 9 του Γιώργου Μπιλικά

Εφτά υπερφυσικές ιστορίες από τους μετρ του φανταστικού

Υπερφυσικές ιστορίες από τους μετρ του φανταστικού / Διάφοροι. Θεσσαλονίκη: Περιοδικό Mystery, [2007]Σε μια συλλεκτική έκδοση το περιοδικό Mysteryκυκλοφόρησε το 2007 το βιβλιαράκι «Υπερφυσικές ιστορίες από τους μετρ του φανταστικού».
(από την εισαγωγή του Γιώργου Ιωαννίδη):Παραφράζοντας κάπως τα λόγια του μεγάλου σύγχρονου φιλόσοφου Richard Kearney, επαναλαμβάνω γεμάτος σιγουριά πως η φαντασία μπορεί να μας φτάσει όπου εμείς αδυνατούμε……με τη φαντασία δεν περιγράφω το ψεύτικο και αυτό που δεν υπάρχει, αλλά την πιθανότητα, τον οραματισμό και τη σύνθετη σκέψη, που επιτρέπει στο νου να υπερπηδήσει τα εμπόδια του συμβατικού κόσμου, περνώντας σε νέες, περισσότερο ζωντανές διαστάσεις.
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται εφτά ιστορίες των ακόλουθων συγγραφέων:Άλτζερνον Μπλάκγουντ [Algernon Henry Blackwood] (1869-1951): Άγγλος συγγραφέας και δημοσιογράφος. Έγινε γνωστός για τις πολυάριθμες ιστορίες φαντασμάτων που έγραψε καθώς και για τις σκοτεινές διηγήσεις τρόμου του JohnSilence – τα πιο γνωστά του διηγήματα είναι τα «The willows” και «Wendigo». Υπήρξε μέρος της Θεοσοφικής Εταιρίας του Λονδίνου και του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής.
Ώγκαστ Ντέρθελ [August Derleth] (1909-1971): Αμερικανός συγγραφέας και ανθρωπολόγος. Έμεινε στην ιστορία σαν ο πρώτος που εξέδωσε κείμενα του του Χ. Φ. Λάβκραφτ. Συμαντική θεωρείται η συνεισφορά του στη δημιουργία  της μυθολογίας Κθούλου. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του εκδοτικού οίκου ArkhamHouse. Ο Ντέρθελ έχει γράψει γύρω στα 150 βιβλία. Ένα από αυτά είναι «Οι μάσκες του Κθούλου».
Άρθουρ Μάχεν [Arthur Machen] (1863-1947): Ουαλός συγγραφέας και μυστικιστής. Ίσως ο πιο παράξενος συγγραφέας του φανταστικού, περιηγητής, φιλόσοφος, συλλέκτης παράξενων αντικειμένων, μέλος του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής και δημιουργός πολυδιαβασμένων έργων όπως το «Ο μέγας θεός Παν», «Η νουβέλα της μαύρης σφραγίδας» κ.α.
Κλάρκ Άστον Σμιθ [Clark Ashton Smith] (1893-1961): Αμερικανός ποιητής, γλύπτης, μουσικός και θερμός φίλος του Χ. Φ. Λάβκραφτ. Έγραψε έργα τρόμου, φαντασίας και επιστημονικής φαντασίας.
Φριτς Λάιμπερ [Fritz Reuter Leiber]  (1910-1992): Αμερικανός συγγραφέας ιστοριών τρόμου, φαντασίας και επιστημονικής φαντασίας. Ένας από τους πολυβραβευμένους δημιουργούς του Swords and sorcery. Ο Ράμσεϊ Κάμπελ τον αποκάλεσε κάποτε το «μεγαλύτερο ζωντανό συγγραφέα της λογοτεχνίας του υπερφυσικού τρόμου».
Λόρδος Ντάνσανυ [LordDunsany](1878-1957): Ο Ιρλανδός συγγραφέας Edward John Moreton Drax Plunkett (πραγματικό όνομα του Λόρδου Ντάνσανυ)  θεωρείται ο πρωτοπόρος δημιουργών του fantasy(μετά τον Πόε και τον Βερν) που επηρέασε αμέτρητους άλλους συγγραφείς. Από τα βιβλία του ξεχωρίζουν τα «Thebook of wonder», «A dreamer’s tale» κ.α.
Χέρμπερτ Τζ. Γουέλς [H. G. Wells] (1866-1946): Ο άνθρωπος που επινόησε την επιστημονική φαντασία. Συγγραφέας δεκάδων γνωστών βιβλίων, όπως «Ο πόλεμος των κόσμων», «Ο αόρατος άνθρωπος», «Η μηχανή του χρόνου» κ.α.
Περιεχόμενα:
-       Εισαγωγή στη φαντασία (του εκδότη του περιοδικού Mystery, Γιώργου Ιωαννίδη)
1.    Τα φτερά του Ώρου [The Wings of Horus]  (του Άλτζερνον Μπλάκγουντ): Η ιστορία ενός άντρα που πίστευε ότι ήταν πουλί και ταξίδεψε μέχρι την Αίγυπτο προκειμένου να καταφέρει, με τη βοήθεια του αρχαίου θεού Ώρου, να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να πετάξει.
2.    Οι Νυχτερίδες της τρέλας (του Ώγκαστ Ντέρθελ): ένα παράξενο ημερολόγιο μέσα από το περιεχόμενο του οποίο αποδεικνύεται η ύπαρξη βρυκολάκων και απέθαντων.
3.    Ο λευκός λαός [The white people] (του Άρθουρ Μάχεν): Η ιστορία ξεκινά με μια πολύ ενδιαφέρουσα φιλοσοφική συζήτηση μεταξύ δύο αντρών για το φύση του καλού και του κακού. Στη συνέχεια ο ένας από αυτούς, αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός παράξενου πράσινου βιβλίου μέσα στο οποίο ένα δεκατετράχρονο κορίτσι περιγράφει τις εμπειρίες που είχε όταν η νταντά της την μύεισε σε ένα μυστικό κόσμο λαικής παράδοσης και τελετουργικής μαγείας.
4.    Το Γκουλ [The Ghoul] (του Κλάρκ Άστον Σμιθ): Η δίκη ενός δολοφόνου τον οποίο δέσμευε μια υπόσχεσή του σε ένα Γκουλ (Ghoul = νεκροφάγος δαίμονας της αραβικής μυθολογίας).
5.   Μεσάνυχτα στον κόσμο του καθρέπτη (του Φριτς Λάιμπερ): Κάθε βράδυ στις δώδεκα η ώρα ακριβώς, μια παράξενη μαυροφορεμένη γυναίκα εμφανίζεται μέσα από τις αντανακλάσεις των καθρεφτών του Τζάιλς Νεφάντορ.
6.    Η αδρανής πόλη (του Λόρδου Ντάνσανυ): Η ιστορία μιας πόλης οι άνθρωποι της οποίας έλεγαν μάταιες ιστορίες και όσοι έμπαιναν σε αυτήν φορολογούνταν – για διόδια - με μια μάταιη ιστορία στην πύλη της.
7.    Ο άρχοντας των ηλεκτρογεννητριών (του Χέρμπερτ Τζ. Γουέλς): Ένας νέγρος που κουβαλά μαζί του στο Λονδίνο  τις δεισιδαιμονίες της φυλής του, καταλήγει να λατρεύει μια ηλεκτρογεννήτρια σαν θεό του.

Το No. 9 του Γιώργου Μπιλικά

No. 9 / Γιώργος Μπιλικάς. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2013To “No. 9” είναι ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου του Γιώργου Μπιλικά.Πρόκειται για ένα φανταστικό μυθιστόρημα με φιλοσοφικές προεκτάσεις, που μοιάζει να έρχεται ως φυσική συνέχεια μετά το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα «Heaven Adventures» (Συμπαντικές Διαδρομές, 2012). Κεντρικός ήρωα είναι και σε αυτό το μυθιστόρημα ο Ορφέας, ο οποίος ξεκινώντας ένα βράδυ από το μικρό και αγαπημένο του μπαράκι, το «Blue Note», αποφασίζει να απολαύσει την πανσέληνο στο Ναό του Ποσειδώνα, στο Σούνιο. Το ατύχημα που του συμβαίνει λίγο πριν φτάσει εκεί πυροδοτεί τη μυστήρια και περιπετειώδη πλοκή.Ο συγγραφέας, πάντα πιστός στην περιγραφή του υπερβατικού στοιχείου, συνδυάζει και πλέκει την πραγματικότητα με ό,τι φαίνεται επινοημένο και ονειρικό, αφήνοντας τελικά μία γεύση αμφιβολίας στον αναγνώστη για τα ψήγματα αλήθειας που μπορεί να κρύβονται στην ιστορία, μέσα από μία δεξιοτεχνικά δομημένη και ταχύρυθμη αφήγηση. Όπως μας πληροφορεί ο Γιώργος Μπιλικάς για το βιβλίο, «Το Συμπαντικό παιχνίδι, η συνύπαρξη των αντιθέτων (Θετικό-Αρνητικό, Σκοτεινό-Φωτεινό κτλ.) και τα Τέσσερα Στοιχεία της Φύσης (Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά) είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της νέας αυτής ιστορίας, που βρίσκει τον Ορφέα να κινείται ανάμεσα σε δύο Παράλληλους Κόσμους. Τα ατέλειωτα και συνεχή flash back στο “Εδώ” και στο “Εκεί” (το άγνωστο “Εκεί”, αφού κανείς ποτέ δε γύρισε, για να μας το περιγράψει) μας βοηθούν να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει, αλλά βοηθούν και την πλοκή να “δέσει” λίγο λίγο και σιγά σιγά όσο πλησιάζουμε στο φινάλε.
Ο κάθε βασικός ήρωας του μυθιστορήματος αντιπροσωπεύει και καθένα από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης:
Έτσι, ο Malt ή Μπυρόνι (Επεξεργασμένο Κριθάρι) αντιπροσωπεύει το Στοιχείο της Γης, η Anqet (Θεά των Υδάτων/Αίγυπτος) το Στοιχείο του Νερού, ο Intra (Θεός των Ανέμων/Ινδίες) το Στοιχείο του Αέρα και ο ίδιος ο Ορφέας αντιπροσωπεύει το Στοιχείο της Φωτιάς. Η Ίρις (Ολύμπια θεότητα και Αγγελιοφόρος των θεών), που αντιπροσωπεύει την Επικοινωνία, λειτουργεί ως ενδιάμεσος, φέρνοντας σε Επαφή τους υπόλοιπους ήρωες μεταξύ τους. Η Αστάρτη, τέλος, (Θεά των Φοινίκων), που αντιπροσωπεύει τη Γυναικεία Χάρη, τη Γονιμότητα και τον Έρωτα, κλείνει τον κύκλο, ενσωματώνοντας την έννοια και την Ουσία του Δυαδικού Στοιχείου της Ύπαρξής μας (Αρσενικό-Θηλυκό).

Ο τίτλος Νο. 9 είναι μία –μικρή έστω- αναφορά στον John Lennon (και στο ιδιόρρυθμο τραγούδι των Beatles «Revolution 9»), αλλά αποτελεί και τον πυρήνα που διατρέχει όλη την ιστορία. Τίποτα, όμως, από τα όσα διαβάζουμε δεν το προεξοφλεί ή δεν το κάνει ορατό. Αυτό παραμένει “κρυμμένο” στο παρασκήνιο και αόρατο, κάνοντας την εντυπωσιακή του εμφάνιση στα τελευταία κεφάλαια, όπου αναδεικνύεται επιβλητικά και “φωτίζει” τα πάντα, λύνοντας το μυστήριο».
Από το οπισθόφυλλο:
Όταν ζορίζουν τα πράγματα, οι ζόρικοι προχωρούν» λέει ένα ρητό. Ο Γιώργος Μπιλικάς κάνει το δεύτερο μυθιστορηματικό του βήμα. Ζόρικα πράγματα για ζόρικους αναγνώστες.
Θάνος Μπλούνας, Δημοσιογράφος
[...] Το βιβλίο διατρέχεται από αναφορές που γίνονται αφορμή για την συμμετοχή όλων των αισθήσεων του αναγνώστη, καθώς η ύλη με τη στενή και με την ευρύτερη έννοια γίνεται έμπρακτα ένα μέσον αυτόνομα σεβαστό, επιτελώντας την ίδια στιγμή και τη μεταφορά του πνεύματος για την ολοκλήρωση των στοχοθετήσεών του. Στο επίκεντρο βρίσκουμε, λοιπόν, τη δύναμη του μυαλού της φαντασίας και της ζωής σε κάθε έκφανσή της. Δηλαδή, και της ζωής μετά τη ζωή, όχι της ζωής μετά θάνατον, μίας κατάστασης παρεξηγημένης που προκαλεί το φόβο, ενώ αποτελεί ένα ακόμα πέρασμα. Καλή νέα αρχή εύχομαι, λοιπόν, σε όποιον διέρχεται μία νέα Πύλη, όπου κι αν βρίσκεται αυτή, όπως και σε όποιον επιλέξει να διαβάσει το ταξιδιάρικο και ευφάνταστα ενεργειακό αυτό βιβλίο, που επίσης μπορεί να αποτελέσει μια Πύλη για στοχαστικές διαδρομές... Προσωπικά, πάντως, φρόντισα να προμηθευτώ εγκαίρως τη Visadream μου και ετοιμάζομαι οσονούπω να την εισάγω στο ATM για μία νέα απόδραση στη Χώρα των Ονείρων...

Ιουλία Λυμπεροπούλου, Συγγραφέας

Διαβάστε επίσης:- Heaven adventures του Γιώργου Μπιλικά

Ένα προσωπικό ημερολόγιο και δύο απαγορευμένα βιβλία για τον Μακάριο Γ'

Η Νίτσα Χριστοδούλου η οποία διετέλεσε προσωπική γραμματέας του πρώτου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ από το 1960 μέχρι το 1977, κατέγραφε σε προσωπικό της ημερολόγιο αυτό τις συνομιλίες που είχε με τον Μακάριο,  καθώς και τις προσωπικές σκέψεις και ανησυχίες του τελευταίου  κατά την περίοδο 1968-1974.Το ημερολόγιο της Νίτσας Χριστοδούλου χάθηκε κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου τον Ιούλιο του 1974 και με κάποιο τρόπο, αυτό έφτασε στα χέρια του δημοσιογράφου Αλέκου Κωνσταντινίδη.
Μακάριος: ένα προσωπικό ημερολόγιο / Αλέκος Κωνσταντινίδης. Λευκωσία : [χ.ο.], 1981 Το 1981 ο Αλέκος Κωνσταντινίδης εξέδωσε το βιβλίο «Μακάριος: ένα προσωπικό ημερολόγιο». Σε αυτό το βιβλίο ο κύπριος δημοσιογράφος συμπεριέλαβε μεγάλο μέρος του ημερολογίου της Νίτσας Χριστοδούλου.Το βιβλίο προκάλεσε σάλο ανάμεσα κυρίως στους υποστηρικτές του Μακαρίου για αυτά που φερόταν να περιέγραφε στο ημερολόγιο της η προσωπική γραμματέας του προέδρου. Μετά από δικαστική μάχη η Νίτσα Χριστοδούλου κατάφερε να πετύχει την απαγόρευση του βιβλίου με την αιτιολογία ότι περιεχόμενο του αποτελούσε δική της πνευματική ιδιοκτησία. Με την στάση της αυτή η Νίτσα Χριστοδούλου ουσιαστικά αποδέχτηκε την γνησιότητα του ημερολογίου, κάτι που έκανε και αργότερα όταν στράφηκε εναντίον του Τάκη Ευδόκα (βλέπε πιο κάτω).Εφαρμόζοντας το διάταγμα η αστυνομία κατάσχεσε και κατέστρεψε όλα τα αντίτυπα του βιβλίου που κατάφερε να εντοπίσει. Φαίνεται όμως ότι κάποια αντίτυπα του βιβλίου πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν…
Εγώ είμαι η Κύπρος: η πρώτη περίοδος της Κυπριακής Δημοκρατίας / Τάκης Ευδόκας. Λευκωσία, Ταμασός, 1989. Το 1989, ο ψυχίατρος – πολιτικός Τάκης Ευδόκας εξέδωσε το βιβλίο του «Εγώ είμαι Κύπρος» μέσα από το οποίο προσπάθησε  να ψυχογραφήσει την προσωπικότητα του Μακαρίου.  Η πρώτη έκδοση κυκλοφόρησε το 1989 σε 5000 αντίτυπα και σε αυτήν συμπεριλήφθηκαν σχολιασμένα αποσπάσματα του ημερολογίου της Νίτσας Χριστοδούλου (σ.211-222). Ο συγγραφέας υποστήριξε ότι τα αποσπάσματα τα  πήρε από το βιβλίο του Αλέκου Κωνσταντινίδη το οποίο αγόρασε το 1981 από βιβλιοπωλείο της Λευκωσίας. Υποστήριξε, επίσης, ότι δεν γνώριζε την απαγορευτική απόφαση του δικαστηρίου κατά του βιβλίου «Μακάριος: ένα προσωπικό ημερολόγιο», ενώ ανέφερε ότι χρησιμοποίησε ένα πολύ μικρό μέρος του συγκεκριμένου βιβλίου (λιγότερες από 3 σελίδες σε σύνολο 144), δηλώνοντας την μάλιστα την πηγή του (βιβλίο Αλέκου Κωνσταντινίδη και ημερολόγιο Νίτσας Χριστοδούλου). Η Νίτσα Χριστοδούλου καταχώρησε αγωγή στο δικαστήριο και με διάταγμα πέτυχε την προσωρινή απαγόρευση του βιβλίου. Κατά την έφεση της υπόθεσης οι δικηγόροι των δύο πλευρών συμφώνησαν να επιτραπεί στον Τάκη Ευδόκα να εκδώσει το βιβλίο του χωρίς όμως τα επίμαχα αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Νίτσας Χριστοδούλου. Το 1990 κυκλοφόρησε η 2η έκδοση του «Εγώ είμαι η Κύπρος» με τις επίμαχες σελίδες 211-222, να περιγράφουν την νομική διαμάχη αντί τα σχολιασμένα αποσπάσματα του ημερολόγιου της Νίτσας Χριστοδούλου που υπήρχαν στην πρώτη έκδοση. Όπως συνέβηκε και με το βιβλίο του Αλέκου Κωνσταντινίδη, παρόλη την απαγόρευση της πρώτης έκδοσης, σημαντικός αριθμός αντιτύπων πρόλαβε και διοχετεύθηκε στο κοινό.  Πριν δημιουργηθεί ο σάλος για το βιβλίο, είχαν πουληθεί γύρω στα 500 αντίτυπα αλλά μετά την δημοσιότητα που του δόθηκε, αυτό έγινε ανάρπαστο. Το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι ότι, παρόλο που κάποιοι θεωρούν το επίμαχο απόσπασμα ως λιβελογράφημα ενάντια στον Μακάριο, δεν μπορούμε να το εντάξουμε στην κατηγορία των βιβλίων που κατηγορούνται για λίβελο αφού η Νίτσα Χριστοδούλου όχι μόνο δεν αμφισβήτησε ποτέ την γνησιότητα του ημερολογίου αλλά με ένορκο δήλωση της κατά την δικαστική διαμάχη που είχε με τον Τάκη Ευδόκα, παραδέχεται την αυθεντικότητα του.
*Ο τίτλος του βιβλίου «Εγώ είμαι η Κύπρος» είναι εμπνευσμένος από μια φράση η οποία αποδίδεται στον Μακαρίο και η οποία, σύμφωνα με τον Ευδόκα φανερώνει την αλαζονεία του.