Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 4

“Αγγίξαμε” τον Ανάμιση Ντενεκέ και τον Θρύλο του Γιώργη Πέτικα

Παρουσίαση: Βίκη Κουτρή

Το 2008 έπεσε τυχαία στα χέρια μου το βιβλίο «Ανάμισης Ντενεκές» του Γιάννη Μακριδάκη.

Ο ιδιαίτερος τίτλος του με έλκυσε στο να το διαβάσω. Πραγματικά με καθήλωσε.

Όχι τόσο γιατί εξιστορούσε μια αληθινή -και καθ’ όλα τραγική – ιστορία αγάπης που έλαβε χώρα εκατό χρόνια πριν, σε μιά πραγματικά δύσκολη και μεταβατική εποχή για την νησιωτική Ελλάδα, όσο επειδή ο κεντρικός ήρωας της, ο Γιώργης Πέτικας, -ο «Θρύλος» Πέτικας- όπως περιέγραφε η ιστορία, αφενός μεν ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο, με ισχυρή προσωπικότητα και με βαθιά αίσθηση αξιοπρέπειας και απόδοσης δικαιοσύνης, αφετέρου δε, ήταν μια μορφή που εξέπεμπε ένα σπάνιο δείγμα γραφής χαρακτήρα, ενός ανθρώπου ο οποίος κατείχε και ένα εξίσου σπάνιο χάρισμα. Να λειτουργεί σαν αετός και να δρα παλικαρίσια και ατσαλένια στα «δύσκολα» πετυχαίνοντας το ακατόρθωτο προκειμένου να αυτό-δικαιωθεί και να ελευθερωθεί.

Όλα ξεκίνησαν το 1914, σε ένα μικρό χωριό της Χίου, στα Καρδάμυλα. Εξαιτίας ενός φόνου, μιας τραγικής σύμπτωσης, μιας κακής συγκυρίας της στιγμής, με μία μη ηθελημένη πράξη του ο Πέτικας άλλαξε όλη του τη ζωή, ανατρέποντας παράλληλα και τα ήρεμα δεδομένα της μικρής κοινωνίας που ζούσε. Υπερασπιζόμενος τα θέλω του και ακολουθώντας την φωνή της καρδιάς του, εναντιώθηκε στα χρηστά ήθη της τότε εποχής, ήρθε αντιμέπωπος με τις αρχές του τόπου του αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό, πληρώνοντας ένα πολύ μεγάλο τίμημα. Με σημαία το πείσμα και τα καμώματά του, το όνομα του απέκτησε τέτοια δυναμική που έγινε θρύλος. Ήταν ένα πρόσωπο στιγματισμένο και παρεξηγημένο, με μια ενσυναίσθηση ηθικής, που είχε τη τόλμη να παλέψει ποικιλοτρόπως με θεούς και δαίμονες για να επιβιώσει και να εξαγνιστεί βρίσκοντας λύτρωση, στα μάτια του Θεού και στις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Ο «Ανάμισης Ντενεκές» και ο ήρωας του βιβλίου λοιπόν, ο περίφημος Πέτικας, πήρε σάρκα και οστά, χθες στην πρεμιέρα του Θεάτρου Φούρνος, σε σκηνοθεσία  Μαρίας Αιγινίτου και ερμηνεία Χάρη Χαραλάμπους.

Τα σκηνικά ήταν απλά και λιτά, απομίμηση μιας γνήσιας χιώτικης γειτονιάς με τα χαρακτηριστικά πέτρινα σπίτια και τα μεγάλα παραθυρόφυλλα τους. Ο φωτισμός χαμηλός, όπως αρμόζει στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία. Η μουσική σωστά επιλεγμένη, έδενε με όσα διαδραματίζονταν, χωρίς να αποσπά τον θεατή από την ροή και την εξέλιξη της υπόθεσης του έργου.

Ο Χάρης Χαραλάμπους, ως ο ένας και μόνος ηθοποιός επί σκηνής, κατάφερε να αποτυπώσει εντυπωσιακά και έξυπνα το προφίλ του Γιώργη Πέτικα, σμιλεύοντας το με τέτοιο τρόπο ώστε να δείχνει άλλοτε απόλυτα σκληρός και άλλοτε συναισθηματικά ευάλωτος, χωρίς το πρώτο να προκαλεί την απόρριψη μας, απεναντίας, ηθελημένα μας έβαζε στην διαδικασία, από την πρώτη κιόλας στιγμή, να κάνουμε αξιολόγηση των πεπραγμένων του, βιώνοντάς τα κατ’ ουσίας και παλεύοντας με τους δικούς μας πια εσωτερικούς άγραφους και γραπτούς νόμους, να καταλήξουμε να συμμεριστούμε την τραγική φυσιογνωμία του, να τον συμπαθήσουμε, να του δώσουμε άφεση αμαρτιών και να τον ανακηρύξουμε κι εμείς με τη σειρά μας «ήρωα».

Συμπληρωματικά να πω ότι για την απόδοσή των υπολοίπων ρόλων, δεξιοτεχνικά διαχειρίστηκε πάλι ο ίδιος ο Χάρης Χαραλάμπους και κράτησε όλους τους χαρακτήρες που εμπεριέχονται στην ιστορία αυτή, εναλλάσσοντας τις μορφές των εμπλεκομένων με επιτυχία και χωρίς να μας μπερδεύει, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος άλλα και τροποποιώντας τον τόνο της φωνής του τεχνηέντως, προκειμένου να μας συστήνει εύστοχα, το ποιος μιλάει τη δεδομένη στιγμή, χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο να χάσει κάποιος την ροή και την εξέλιξη της υπόθεσης του έργου. Η δε γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι η χιώτικη διάλεκτος.

Δια μέσω του βιβλίου αλλά και του θεατρικού έργου, ο Πέτικας, αυτός ο αμφιλεγόμενος ήρωας, ο “θρύλος”, δεν χάθηκε στη λήθη του χρόνου. Παραμένει «ζωντανός» με ένα μοναδικό τρόπο αλλά και «αθάνατος» στις μνήμες των μετέπειτα γενεών της μικρής κοινωνίας του και όχι μόνο.

Εξαιρετική προσπάθεια. άψογοι όλοι οι συντελεστές. κουκλίστικο το θέατρο. Συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε αυτό το καλοδουλεμένο μονόπρακτο. Τέτοιες μορφές σαν τον Πέτικα, γεννούνται μια φορά στα εκατό χρόνια με σκοπό να γράψουν «Ιστορία».

Για εννέα μόνο παραστάσεις

Ανάμισης ντενεκές

του Γιάννη Μακριδάκη

Σκηνοθεσία Μαρία Αιγινίτου

Διασκευή: Μ. Αιγινίτου – Χ. Χαραλάμπους

Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου

Μουσική: Σωτήρης Καστάνης

Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος

Ερμηνεία: Χάρης Χαραλάμπους

Θέατρο Φούρνος

Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα 11472

Τηλέφωνο κρατήσεων:

210 6460748

 

Παραστάσεις

κάθε Πέμπτη στις 21:00, μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου.

Διάρκεια παράστασης:

90 λεπτά, χωρίς διάλειμμα.

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική είσοδος: 12 ευρώ | Άνω των 65 ετών: 10 ευρώ

Φοιτητικό: 8 ευρώ | Ανέργων, ατέλειες: 5 ευρώ

 

Πηγή

Λογοτεχνικές εκδρομές στη Βολισσό

Σήμερα το πρωί επισκέφθηκα το 4ο Γυμνάσιο Συκεών, καλεσμένος της λογοτεχνικής ομάδας μαθητών και μαθητριών του σχολείου και της φιλολόγου καθηγήτριάς τους Εύης Κουτρουμπάκη.

Τα παιδιά είχαν κάνει σπουδαία εργασία έρευνας και περισυλλογής στοιχείων για τα βιβλία του καλεσμένου τους συγγραφέα, αλλά το πιο σπουδαίο και συγκινητικό ήταν ότι κάποια παιδιά μεταναστών είχαν μεταφράσει στις μητρικές τους γλώσσες αποσπάσματα από τα έργα μου και τα διάβασαν για να τα ακούσω στα πορτογαλικά, αλβανικά, βουλγαρικά, ρωσικά, αρμένικα και αραβικά.

Ευχαριστώ τα παιδιά και την καθηγήτριά τους και φυσικά την διεύθυνση του σχολείου για την όμορφη γιορτή και κουβέντα που είχαμε.

Κάτι όμως πολύ σπουδαίο και εξαιρετικό που έχει προκύψει από αυτές τις συναντήσεις μου με μαθητές και μαθήτριες στα σχολεία, είναι οι επικείμενες ανοιξιάτικες εκδρομές στη Χίο, που ήδη οργανώνουν μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων με κατεύθυνση και στόχο τη λογοτεχνία.

Έτσι, οι ομάδες των λογοτεχνικών εργαστηρίων των σχολείων αυτών, αλλά και άλλων στη συνέχεια, θα κάνουν πια, κατόπιν συνεννοήσεώς μας, τις τριήμερες εκδρομές τους στο νησί και θα διαμένουν στη Βολισσό, όπου θα διοργανώνουμε εργαστήρια και απο εκεί, με το χωριό σαν αφετηρία θα γνωρίζουν το υπόλοιπο νησί.

Θα κάνουμε φέτος την αρχή περίπου στα μέσα του Μάρτη με κάποια από τα σχολεία που επισκέφθηκα και κατόπιν θα συνεννοηθούμε και με άλλα που έχουν δηλώσει κατά καιρούς ενδιαφέρον.

Δυο σκηνές της ταινίας “Η δεξιά τσέπη του ράσου”

Ατμοσφαιρική, δηλώνει ότι είναι η μεταφορά του βιβλίου του” η δεξιά τσέπη του ράσου”στο σινεμά , ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης.Με τον Γ.Λαπατά στη σκηνοθεσία και με πολλά ….σκυλιά στο πλατώ , τα γυρίσματα της ταινίας -που διαπραγματεύεται το προσωπικό πένθος μέσα από την αγάπη για τα ζώα ,αυτή τη στιγμή είναι σε οργασμό.Ο Γιάννης μας μίλησε για τη λογοτεχνική του διαδρομή αλλά και για το ότι θα ήθελε πολύ να δημιουργήσει ένα εργαστήρι συγγραφής και στη Μυτιλήνη.Σύντομα ολόκληρη η συνέντευξη στα ΠΟΛΙΤΙΚΑ με πολλές φωτογραφίες από τα γυρίσματα αλλά και τη σκηνογραφική άποψη της δικιάς μας Mahi Arvaniti.

Λογοτεχνικού εργαστηρίου βιώματα

Καλλιόπη Πασιά:

Είναι τα βιβλία, οι ταινίες, οι μουσικές, αλλά κυρίως οι άνθρωποι, οι συναντήσεις μαζί τους που έρχονται και σε βρίσκουν την κατάλληλη στιγμή. Όταν είσαι έτοιμος να τους γνωρίσεις ή όταν έχεις ανάγκη γι’ αυτό. Έτσι έγινε με το λογοτεχνικό εργαστήρι “8 Σάββατα” που παρακολουθήσαμε στις Ακυβέρνητες Πολιτείες Συνεργατικό Βιβλιοπωλείο-Καφέ, το τελευταίο δίμηνο με Δάσκαλο (υπερτονίζω απόλυτα συνειδητά το κεφαλαίο αρχικό) τον Γιάννης Μακριδάκης. Τον είχα γνωρίσει στα κλεφτά, ως βλέμμα και φωνή στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, τον Μάιο. Μου είχαν πει πολλά γι αυτόν φίλοι αγαπημένοι. Τον διάβασα, με αποκορύφωμα το βιβλίο του “Όλα για καλό”, μιας και πρεσβεύει από τον τίτλο αλλά και την ουσία του βαθιά μου πίστη ότι στο τέλος όλα γίνονται για κάποιο λόγο και το Καλό θα νικήσει. Η ανακοίνωση για τα σεμινάρια με βρήκε σε μια πολύ περίεργη στιγμή της ζωής μου, γεμάτη αλλαγές, απογοητεύσεις, νέα ξεκινήματα αλλά και ξεκαθαρίσματα. Στο πρώτο μάθημα πήγαινα με χαρά μικρού παιδιού, σαν αυτό που περιμένει το δώρο του κάτω από το δέντρο. Και δεν ήξερα, ακόμη, γιατί. Μπήκα μέσα, αντίκρισα έναν “κοσμοκαλόγερο”, ένα γλυκό πλάσμα, ελαφρά αμήχανο και διακριτικό, λίγο άγριο ταυτόχρονα και σιωπηλό, μα κι εξεταστικό. Το μάθημα κύλησε έτσι όπως δεν είχαν κυλήσει τόσα άλλα μαθήματα αντίστοιχα που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Δοτικά, ουσιαστικά, πηγαία. Συνεχίστηκε με την επικοινωνία του Γιάννη προς όλους μας, μετά το μάθημα. Κάθισε σε κάθε κείμενο ευλαβικά, το μελέτησε, το σχολίασε, μας παρότρυνε, μας “διόρθωνε”, μας ένωσε σε μια αρμονική συνύπαρξη, χωρίς αντιζηλίες αλλά με μόνο στόχο να παράγουμε κείμενα που να μας εκφράζουν, να κρατούν, μέσα τους αλλά και έξω από αυτά, την εικόνα μας, Κατάλαβα πολύ γρήγορα γιατί χαιρόμουν. Γιατί συνειδητοποίησα μετά από καιρό ότι έκανα κάτι μόνο για μένα, χωρίς καμία προσδοκία των άλλων από αυτό. Για καιρό δούλευα με τις λέξεις των μαθητών μου και αγχωνόμουν για το ταξίδι αυτών των λέξεων, τόσο που είχα κλειδωθεί όσον αφορά στις δικές μου λέξεις. Με τον Γιάννη, όμως, και με όλα τα άλλα παιδιά, που γίναμε μια λογοτεχνική παρέα, ένιωσα όλο αυτό να ξεκλειδώνει. Έγραψα για πράγματα που έζησα και ένιωθα, τις ίδιες μέρες που βιώναμε όλοι μαζί, πράγματα που ούτε δικοί μου άνθρωποι δεν γνώριζαν. Έγραψα νέες ιστορίες, εμπνεύστηκα, πειραματίστηκα, έμαθα, θαύμασα. Τριγύρω, σαν μια μεγάλη αγκαλιά ήταν η Βάσω, η Φανή, η Σοφία, η Λίλια, η Ράνια, ο Κωστής, η Άννα, η Καίτη, η Κατερίνα Μ., η Αποστολία, η Δήμητρα, η Κατερίνα Λ., η Μαρία, ο Απόστολος, και όλα τα άλλα παιδιά, που μαζί με τον Γιάννη δουλεύαμε κάθε Σάββατο, αλλά και κάθε μέρα, σε μια διαρκή επικοινωνία κειμένων, συναισθημάτων και σχέσεων. Έκανα καινούριους φίλους, εκεί που δεν το περίμενα. Και τους θαυμάζω, για τη ζωή τους, τη στάση τους, τις λέξεις τους. Γνώρισα τον Γιάννη. Έναν Δάσκαλο με Κεφαλαίο, που με έκανε να αναθεωρήσω πολλά, για τη ζωή αλλά και για τη διδασκαλία. Ακόμη μια απόφασή μου, που πηγάζει από τη γνωριμία μας είναι να απέχω για λίγο καιρό από την διδασκαλία, γιατί θέλω όλη αυτή την εμπειρία να την κρατήσω μέσα μου και να την επεξεργαστώ, να γίνω και εγώ καλύτερη δασκάλα, όταν ξανατολμήσω να αγγίξω λέξεις άλλων. Γνώρισα έναν άνθρωπο, με ταπεινότητα, με ευαισθησία, που με μια συλλογική ματιά καταφέρνει και ξεχωρίζει τη λεπτομέρεια στο κάθε τι.

Τα αντίο μας δεν είναι ποτέ αντίο όταν υπάρχει αγάπη. Και εμείς στο εργαστήρι αυτό την ζήσαμε έντονη, την μοιραστήκαμε, την κουβαλάμε μαζί μας. Θα ανταμώσουμε ξανά. Ο Γιάννης είναι πλέον ένας άνθρωπος δικός μας, με το κλειδί των ελευθερωμένων λέξεων μας αλλά και των σπιτιών, της πόλης, των καρδιών μας.

Σήμανε λήξις

Μια φωτογραφία από την λήξη του λογοτεχνικού εργαστηρίου 8 Σαββάτα που οργανώσαμε στο συνεργατικό βιβλιοπωλείο – καφέ Ακυβέρνητες Πολιτείες στην θεσσαλονίκη από τις 14 Οκτωβρίου μέχρι τις 9 Δεκεμβρίου 2017.Λείπουν αρκετά από τα μέλη του εργαστηρίου μας, αλλά έτσι είναι οι στιγμές. Ποτέ δεν είναι πλήρεις.

Τελευταίο από τα πολλά δώρα που έλαβα από τους μαθητές και τις μαθήτριές μου ήταν ένα κλειδί. Σύμβολο ότι ξεκλειδώθηκαν λογοτεχνικά, αλλά και ότι έχω πια το κλειδί της πόλης και των σπιτιών τους για να ξανάρχομαι όποτε θέλω εδώ, όπως μου είπαν.

Σε μένα μένει η τιμή να με αποκαλούν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι και ιδιαίτεροι άνθρωποι δάσκαλο, και να το πιστεύουν.

Στο 2ο ΓΕΛ Θερμαϊκού

Σήμερα πέρασα ένα εξαιρετικό πρωινό στο 2ο Γενικό Λύκειο Θερμαϊκού, στην Περαία. Η πρόσκληση ήταν από τον Λογοτεχνικό Όμιλο των μαθητών 1ης και 2ας τάξης μέσω των καθηγητών τους Νόρας Αναγνώστου, Ηλία Γαλατερού και Μαρίας Παπαδοπούλου.

Τα παιδιά είχαν δουλέψει πάνω στα βιβλία μου Η δεξιά τσέπη του ράσου, Όλα για καλό, Η Άλωση της Κωσταντίας και Το Ζουμί του πετεινού, αλλά και σε διάφορα κείμενα που ανεβάζω κατά καιρούς στο μπλογκ, και ήταν τόσο καταρτισμένα, τόσο συνειδητά εκεί στην συνάντησή μας, που με συγκίνησαν. Περάσαμε μαζί δύο και πλέον υπέροχες ώρες, με καταπληκτικές εύστοχες ερωτήσεις φιλοσοφικού, βιωματικού και λογοτεχνικού περιεχομένου και αναζητήσεων, μιλήσαμε για την τέχνη που βρίσκεται γύρω μας, για την αλήθεια της ψυχής, για το βίωμα της ζωής με πάθος και αφοσίωση, για το Χάος το δημιουργικό του Σύμπαντος Κόσμου και την Τύχη, την Σύμπτωση, τις πορείες της ζωής μας, τα βιώματά μας που μας καλλιεργούν και μας καθορίζουν, για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις διάφορες καταστάσεις στη ζωή μας, προσωπικές, φιλικές, οικογενειακές, για τον έρωτα, την τέχνη, τα μαθηματικά, τις σπουδές, την αποδοχή των γονιών, και τόσα άλλα θέματα. Είπαμε πάρα πολλά και είδα τόσα μάτια αφοσιωμένα σήμερα, που ένιωσα μεγάλη χαρά και τιμή στη σκέψη ότι μπορεί να αποτελέσουν τα λόγια μου έμπνευση έστω και για ένα παιδί.

Ο λογοτεχνικός όμιλος των μαθητών, μια ομάδα από 30 περίπου παιδιά, θα έρθουν και στη Χίο την άνοιξη σε εκπαιδευτική εκδρομή, να γνωρίσουν το νησί και να κάνουμε μίνι εργαστήρι λογοτεχνίας στη Βολισσό.

Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους και όλες τους μαθητές και τις μαθήτριες, αλλά και τους δασκάλους και τις δασκάλες τους που με κάλεσαν και μου έδωσαν τέτοια χαρά.

Ήλιος με δόντια στην Θεσσαλονίκη

Αγαπητοί και αγαπητές εν Θεσσαλονίκη, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι ο εξαίρετος Βασίλης Βασιλάκης θα ανεβάσει στην πόλη μας δύο μοναδικές παραστάσεις του Ήλιος με δόντια.

Το Σάββατο 16 και την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου στο θέατρο Εφ, Πτολεμαίων 29Α Θεσ/νικη.

Στην πρώτη παράσταση, το Σάββατο, θα παραβρεθώ και εγώ, να ξαναδώ τον Κωσταντή με τ’ όνομα, για τελευταία φορά στην Θεσσαλονίκη, να σας αποχαιρετίσω προς ώρας και να σας ευχαριστήσω για την αγάπη που ανταλλάξαμε τόσον καιρό μεταξύ μας.

Όποιοι και όποιες δεν έχετε δει την παράσταση, μην τη χάσετε.

Τηλ. κρατήσεων 6955440701

Αντί Στεφάνου, αγγελτήριο

Στην Λέσχη Ανάγνωσης στον Εύοσμο διάβασαν το Αντί Στεφάνου για να το συζητήσουμε απόψε το βράδυ που έχουμε συνάντηση και έφτιαξαν ένα ευφάνταστο αγγελτήριο για το μνημόσυνο της μάνας του Στέφανου.


Το Αντί Στεφάνου είναι η κορύφωση της τετραλογίας νουβελών της κρίσης. Μια σειρά ιστοριών που ξεκίνησε με το Λαγού μαλλί, το οποίο γράφτηκε κατά τις πρώτες μόλις μέρες της εισόδου μας στο ΔΝΤ, τον Απρίλιο του 2010 και πραγματεύεται μέσω του καπτά Σίμου του Σφαντού την Αξιοπρέπεια κατά την αλλαγή της εποχής, ύστερα ήρθε το Ζουμί του πετεινού, που αποτελεί μια πρόταση ζωής στην νέα εποχή και μέσω του Παναγή που ζει καταγής προτείνει τη ζωή στη φύση ως αντίδοτο της ζωής στην κρίση, κατόπιν έρχεται του Θεού το μάτι και η εξομολόγηση στο σκιάχτρο του Θόδωρου του Πεπόνα, που αποτελεί την αυτοκριτική του νεοέλληνα για το πώς έφτασε τη χώρα και τη ζωή του ως εδώ, και τέλος το Αντί Στεφάνου, το μανιφέστο της φυσικής ζωής.


 



Τελικά εκεί στη Λέσχη Ανάγνωσης στον Εύοσμο αποδείχθηκαν πολύ τολμηροί.


Εκτός του ότι ήταν οι πρώτοι και μοναδικοί προς το παρόν που με κάλεσαν για να συζητήσουμε αποκλειστικά ένα βιβλίο χαρακτηρισμένο ως αιρετικό, προκλητικό και δύσπεπτο από πολλούς, το Αντί Στεφάνου, είχαν στήσει εκεί και μια κατάσταση σαν να πήγαμε στο μνημόσυνο της Πάτρας Λαδικού.


Εκτός από το αγγελτήριο του μνημοσύνου, φωτο που δημοσίευσα χθες, το οποίο ήταν αναρτημένο στην είσοδο του βιβλιοπωλείου και τρόμαζε με μια πρώτη ματιά τον κάθε εισερχόμενο, είχαν φτιάξει και μια πιατέλα πολύ νόστιμα κόλλυβα, στολισμένα όπως πρέπει από πάνω, είχαν επίσης κέρασμα με σφολιατάκια και γλυκό, σοκολατάκια πικρά για την περίσταση και βέβαια κονιάκ. Στο τέλος μοίρασαν και φακελάκια με σπόρους διάφορους για να τους φυτέψει ο καθένας και η καθεμία όπου έχει χώρο, ίσως και από πάνω τους μετά θάνατον, αφού είχαν παραγγείλει και τα τραγούδια που θα ήθελαν να ακουστούν άμα πεθάνουν οι ίδιοι, και τα ερμήνευσε εξαιρετικά με την κιθάρα του ο Βαγγέλης.


Καταπληκτική βραδιά εκεί στον Εύοσμο χθες δηλαδή. Μέσα σε όλα αυτά κάναμε και συζήτηση μεγάλη για το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά και για τα υπόλοιπα.


Αυτό που με ικανοποίησε πολύ ήταν ότι κατάλαβα πως το Αντί Στεφάνου, το πιο “παρεξηγημένο” βιβλίο μου, που του έχω ιδιαίτερη αδυναμία από τότε που το έγραψα και πριν ακόμη καταλάβω την πορεία του, έχει στον Εύοσμο αναγνώστες που τους άρεσε η ιδιαίτερη γλώσσα του, η εκλαϊκευμένη καθαρεύουσα καθώς και το ύφος του, που γέλασαν πολύ με τα διάφορα στοιχεία της ιστορίας του και που δεν το θεωρούν ούτε προκλητικό ούτε βλάσφημο ούτε καν σοκαριστικό, αλλά προβληματίστηκαν κιόλας επί των παραμέτρων της ζωής και του θανάτου που θέτει η ιστορία του.


Ευχαριστώ όλους και όλες, τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης αλλά και το βιβλιοπωλείο Mind the book που με προσκάλεσαν, διοργάνωσαν με τόση αγάπη και φιλοξένησαν αυτή τη βραδιά.

24 ώρες στη Χίο

Εκπομπή στην ΕΤ 3

Από το 20.14 μέχρι το 25 θα δείτε κι εμένα και εικόνες από το χωράφι μου

 

Εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη

Πέμπτη, 14 Δεκεμβρίου στις 8 μ.μ. – 10 μ.μ.





Μια βραδιά για το έργο του Γιάννη Μακριδάκη





https://www.facebook.com/events/1857947341186689/