Λογοτεχνικού εργαστηρίου βιώματα

Καλλιόπη Πασιά:

Είναι τα βιβλία, οι ταινίες, οι μουσικές, αλλά κυρίως οι άνθρωποι, οι συναντήσεις μαζί τους που έρχονται και σε βρίσκουν την κατάλληλη στιγμή. Όταν είσαι έτοιμος να τους γνωρίσεις ή όταν έχεις ανάγκη γι’ αυτό. Έτσι έγινε με το λογοτεχνικό εργαστήρι “8 Σάββατα” που παρακολουθήσαμε στις Ακυβέρνητες Πολιτείες Συνεργατικό Βιβλιοπωλείο-Καφέ, το τελευταίο δίμηνο με Δάσκαλο (υπερτονίζω απόλυτα συνειδητά το κεφαλαίο αρχικό) τον Γιάννης Μακριδάκης. Τον είχα γνωρίσει στα κλεφτά, ως βλέμμα και φωνή στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, τον Μάιο. Μου είχαν πει πολλά γι αυτόν φίλοι αγαπημένοι. Τον διάβασα, με αποκορύφωμα το βιβλίο του “Όλα για καλό”, μιας και πρεσβεύει από τον τίτλο αλλά και την ουσία του βαθιά μου πίστη ότι στο τέλος όλα γίνονται για κάποιο λόγο και το Καλό θα νικήσει. Η ανακοίνωση για τα σεμινάρια με βρήκε σε μια πολύ περίεργη στιγμή της ζωής μου, γεμάτη αλλαγές, απογοητεύσεις, νέα ξεκινήματα αλλά και ξεκαθαρίσματα. Στο πρώτο μάθημα πήγαινα με χαρά μικρού παιδιού, σαν αυτό που περιμένει το δώρο του κάτω από το δέντρο. Και δεν ήξερα, ακόμη, γιατί. Μπήκα μέσα, αντίκρισα έναν “κοσμοκαλόγερο”, ένα γλυκό πλάσμα, ελαφρά αμήχανο και διακριτικό, λίγο άγριο ταυτόχρονα και σιωπηλό, μα κι εξεταστικό. Το μάθημα κύλησε έτσι όπως δεν είχαν κυλήσει τόσα άλλα μαθήματα αντίστοιχα που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Δοτικά, ουσιαστικά, πηγαία. Συνεχίστηκε με την επικοινωνία του Γιάννη προς όλους μας, μετά το μάθημα. Κάθισε σε κάθε κείμενο ευλαβικά, το μελέτησε, το σχολίασε, μας παρότρυνε, μας “διόρθωνε”, μας ένωσε σε μια αρμονική συνύπαρξη, χωρίς αντιζηλίες αλλά με μόνο στόχο να παράγουμε κείμενα που να μας εκφράζουν, να κρατούν, μέσα τους αλλά και έξω από αυτά, την εικόνα μας, Κατάλαβα πολύ γρήγορα γιατί χαιρόμουν. Γιατί συνειδητοποίησα μετά από καιρό ότι έκανα κάτι μόνο για μένα, χωρίς καμία προσδοκία των άλλων από αυτό. Για καιρό δούλευα με τις λέξεις των μαθητών μου και αγχωνόμουν για το ταξίδι αυτών των λέξεων, τόσο που είχα κλειδωθεί όσον αφορά στις δικές μου λέξεις. Με τον Γιάννη, όμως, και με όλα τα άλλα παιδιά, που γίναμε μια λογοτεχνική παρέα, ένιωσα όλο αυτό να ξεκλειδώνει. Έγραψα για πράγματα που έζησα και ένιωθα, τις ίδιες μέρες που βιώναμε όλοι μαζί, πράγματα που ούτε δικοί μου άνθρωποι δεν γνώριζαν. Έγραψα νέες ιστορίες, εμπνεύστηκα, πειραματίστηκα, έμαθα, θαύμασα. Τριγύρω, σαν μια μεγάλη αγκαλιά ήταν η Βάσω, η Φανή, η Σοφία, η Λίλια, η Ράνια, ο Κωστής, η Άννα, η Καίτη, η Κατερίνα Μ., η Αποστολία, η Δήμητρα, η Κατερίνα Λ., η Μαρία, ο Απόστολος, και όλα τα άλλα παιδιά, που μαζί με τον Γιάννη δουλεύαμε κάθε Σάββατο, αλλά και κάθε μέρα, σε μια διαρκή επικοινωνία κειμένων, συναισθημάτων και σχέσεων. Έκανα καινούριους φίλους, εκεί που δεν το περίμενα. Και τους θαυμάζω, για τη ζωή τους, τη στάση τους, τις λέξεις τους. Γνώρισα τον Γιάννη. Έναν Δάσκαλο με Κεφαλαίο, που με έκανε να αναθεωρήσω πολλά, για τη ζωή αλλά και για τη διδασκαλία. Ακόμη μια απόφασή μου, που πηγάζει από τη γνωριμία μας είναι να απέχω για λίγο καιρό από την διδασκαλία, γιατί θέλω όλη αυτή την εμπειρία να την κρατήσω μέσα μου και να την επεξεργαστώ, να γίνω και εγώ καλύτερη δασκάλα, όταν ξανατολμήσω να αγγίξω λέξεις άλλων. Γνώρισα έναν άνθρωπο, με ταπεινότητα, με ευαισθησία, που με μια συλλογική ματιά καταφέρνει και ξεχωρίζει τη λεπτομέρεια στο κάθε τι.

Τα αντίο μας δεν είναι ποτέ αντίο όταν υπάρχει αγάπη. Και εμείς στο εργαστήρι αυτό την ζήσαμε έντονη, την μοιραστήκαμε, την κουβαλάμε μαζί μας. Θα ανταμώσουμε ξανά. Ο Γιάννης είναι πλέον ένας άνθρωπος δικός μας, με το κλειδί των ελευθερωμένων λέξεων μας αλλά και των σπιτιών, της πόλης, των καρδιών μας.