Venba Geethayan's Blog, page 2

மகன்றில் களவு 16

எங்கோ தொலைவில் இசைக்கும் கசல் 

மீள மீள 

ஈரடி சந்தங்கள் 

அன்பைச் சொல்ல இத்தனை சொற்கள் 

எத்தனை நிலவுகளைக் கண்டிருக்கும் இப்பிரியம் 

நிலவற்ற நாளிலும் கூட பிணைந்திருக்கும் 

ஆறு பருவங்களை சந்தித்திருக்கும்

எதிரெதிரே சந்தித்த விழிகள் சொல்லாத களவினை 

சொற்களால் அணிசெய்தல் அரிது 

எவ்வளவு கரவுகளை உள்ளம் கொள்ளும் 

இரவுகளின் முணுமுணுப்பு போல 

பாலை மொழியின் இசை தரும் தண்மை

என்றோ சந்தித்த விழிகளின் களவு 

அவளது யாழ் மீட்டியது 

ஈரடி சந்தங்கள் 

மீள மீள

- வெண்பா கீதாயன் 

மகன்றில் களவு 15

பிரிந்து கூடிடும் முகில்களின் ஒருநாள்

முகில்களற்ற தெளிந்த வானின் ஒருநாள்

பகலில் தெரியும் நிலவின் நாளும் கூட

பொழுதுகள் புலப்படா நாளும் அதுதான்

கருமுகில் உதிர்க்கும் முதற்துளியின் நாளது

அந்நாள்தனில் மொழிந்த சொற்கள்தாம்

கோடைகாலத்துப் பெருமழை

போதும் சொற்கள்

கோர்த்து அணிகலனாய் சுமந்திட

எடை தாளாது

முன்னொருநாள்

அரிவையின் கூந்தல் விலக்கி

சுவாசத்தின் சத்தம் கேட்டிடும் நெருக்கத்தில்

இதயத்தின் முணுமுணுப்பின் அணுக்கத்தில்

அவன் சொல்லிச் சென்ற வரிகள் சில

அவள் மேனியை அணிசெய்திடும் துகில்களென

நாணத்தைக் கவர்ந்து ஒளிந்தவனுக்கு

அவ்வரிகளை நினைவுபடுத்துமோ? 

இந்நாட்கள்

- வெண்பா கீதாயன் 

மகன்றில் களவு 14

பாலைச் சுரமென இரவு

பற்றிட நன்றாய் திண்தோள்

போதிய அளவாய் அணுக்கம்

நுதல் தொட்டு மிடறிறங்கும் வியர்வை

பவழமல்லி ஸ்பரிசமாய் உறுத்தும் மீசை

அறைமுனையில் மிளிரும் இருவிழிகள்

மெதுவாய் இருளில் நகர்ந்தது

ஊடலுக்கு ஆயத்தமாகும் பூனைக்குட்டி

மேசைமேல் குதித்தது 

புகைப்படச் சட்டகத்தைத் தட்டிவிட 

கொள்ளை பிரியம்

புகைப்படத்தில் முத்தமிட்டுக் கொண்டிருக்கும் 

தலைவனும் தலைவியும் 

இன்னும் கட்டிக்கொண்டனர்

பூனை அவர்களுக்கு தொந்தரவு ஏற்படுத்தாமல்

அமைதியாய் அறைக்கு வெளியே நடந்தது 

- வெண்பா கீதாயன் 

மகன்றில் களவு 13

சாளரம் நிறைத்த தீக்கொன்றைப் பூக்கள்

கூடுதல் செம்மை

துளி நாணமுமாய்

தெளிந்த வானில் 

முகிலென ஓர் ஸ்பரிசம் 

மெதுவாய் நகர்ந்திட

நிழலெனப் படர்ந்த அணுக்கம்

உதிர்ந்த ஒற்றைத் தீக்கொன்றை

தொலைவில் நனிவெயில்

நிலத்தில் வீழ்ந்த மலருக்கு 

கிட்டியது 

ஒற்றை முகிலும்

பற்றிட நிழலும்

இன்னும் அடர்சிவப்பாய்

இன்மதுவுடன் 

புதுமலராய்

- வெண்பா கீதாயன் 

மகன்றில் களவு 12

கானல் நீர் வழிந்திடும் வேனில்

இரவுக்கு ஏங்கும் நிலம்

பொல்லா தாகத்தைப் போக்கிடும்

ஓர் துளி ஆறென அவள்

பாலை உணராத பசுமை

எரிமீனொன்று விழுந்தது போல் 

சடுதியில் அச்சான முத்தம் 

போர்த்திய இரவினுள் எண்ணிலடங்கா விண்மீன்கள் 

தனியே வெறித்த நிலவின் மீது 

சிட்டிகைக் காதலைத் தூவிவிட்டு 

அனிச்சையாய் மறைந்தாள்

வேனிலும் கலைந்தது

- வெண்பா கீதாயன் 

மகன்றில் களவு 11

அவனிடம் சேராத கடிதங்கள்

அலமாரிக்குள் ஒளிந்து கிடந்தன

அவள் Scarlet வண்ண நகப்பூச்சுக்கு ஏக்கம் காற்றில் பரவிய இருவாச்சி வாசம்

பின்னிக் கொண்ட விரல்கள் 

பசையிட்ட இறுக்கம் 

பின்கழுத்தில் உரசும் மீசை

பாதங்களில் என்றுமில்லாத கூச்சம்

தள்ளிவிட்டவளிடம் மெய் சொல்லவா என்றான் 

அருகே இழுத்து அவள் சொல்லிய

மந்தணத்தை இரு நிழல்களும் அறியும் 

கடிதங்கள் மெதுவாகத் தம்மை 

வாசித்து நாணுற்றன

அலமாரி இன்னும் இறுக்கமாய் பூட்டிக்கொண்டது

மாடத்தில் படர்ந்த நிழல் கண்டு

இருவாச்சிப் பூக்கள் பசந்தன

- வெண்பா கீதாயன் 

மகன்றில் களவு 10

இடையோடு இழுத்து வளைத்திட

மீசையில் சிக்கிய அவளிதழ்

சிதறிய நித்திலப் பரல்கள்

எடுக்கவுமில்லை கோர்க்கவுமில்லை

நிரம்பி வழிந்த அமைதியைக் கலைத்தது

இருவரது மூச்சுக்காற்று

புடவை நாணத்தில் சுருங்கிற்று

காலம் கொஞ்சம் சலித்துகொண்டது

வெளிச்சத்திற்கு வெட்கமில்லை

சாளரத்தின் வழியே அழையா விருந்தாளியாய் நுழைந்தது

முழுவதுமாய் அவனுள் லயித்தாள்

அவனைப் பொருட்படுத்தவிலை

கடந்துசெல்லும் நிமிடங்களை கைகொள்ள முடியாதென்று

-வெண்பா கீதாயன் 

மகன்றில் களவு 9

அவன் வரவுக்கென்றே நிலையில்

மாட்டப்பட்ட மஞ்சள் வண்ணத் திரைச்சீலை

ஒவ்வொரு முறை அசையும் பொழுதிலும்

அவனது பிம்பம்

போனமுறை அணிந்த வெளிர்நீல வெள்ளைக்கோடு சட்டையுடன்

கடிகார ஊசல் போல

வந்து மறைந்தான்

அவளது கதவு

நல்லூழ் கொண்ட ஓர் அந்திவேளையில் தட்டப்பட்டது

அன்றைக்கு அவன் அணிந்திருந்தது வேறு 

அவளோ அன்றும் முதல் சந்திப்பில் அணிந்த 

அதே ப்ளூபெர்ரி நிற சேலையுடன் இருந்தாள் 

அறைமுழுதும் நிறைந்தது

இருவரின் இனிமை

மஞ்சள் திரைச்சீலை பேறு பெற்றது

-வெண்பா கீதாயன் 

மகன்றில் களவு 8

அரக்கு நிற டாமி ஹில்ஃபிகர் சட்டையினுள் முகம் புதைத்திட

கூந்தல் கற்றையைப் பற்றிய விரல்கள்

பின்கழுத்தில் முன்பு அழுத்திய இதழின் லிப்ஸ்டிக் தடம்

அன்பின் அழுத்தமெனப் பதிந்தது

பதிலுக்கு அன்பைப் பகிர்ந்திட

அவளது இடத்தோளில் உகிர்த்தடம்

யாருமில்லை தானே கள்வனென

சுவரோர நிலைக்கண்ணாடி

இன்னும் எத்தனை காலம் இப்படி இறுக்கி 

தவம் செய்வாயென முத்தமிட்டுத் தட்டிவிட்டாள்

திரும்பி நோக்காது நடந்தாள் 

இன்னும் அவன் இதயத்துடிப்பு கேட்கின்றது

- வெண்பா கீதாயன் 

மகன்றில் களவு 7

கடிகையின் முள் நகர்வுகளை நோக்கிதவம் செய்தது தாபம்நாளும் அல்லும் அவள் இருத்தலை அறியாதுபொறுமையாய் நகர்ந்தனசிதறிக்கிடந்த மென்முல்லைகள் அணிகளற்ற கூந்தல்கலையாத தொய்யில்துயில் மறந்த விழிகள்வரவின் பொருட்டு வாயிலை நோக்கினஅவன் தலையணை சேமித்த வாசனைதற்போதைக்கு ஆற்றும் குளிகைஇடை நில்லா கலிங்கத்தைஇழுத்து வளைத்திடஅறுபொழுதும் ஓய்ந்து கிடக்கின்றனஅறிவையை அறியாது இருக்கும் அவன் வன்நெஞ்சு காத்திருக்கும் கடிகைக்கேனும்மோட்சம் அளிக்கட்டும்