Marie Antoinette Quotes

“Lightly, caressingly, Marie Antoinette picked up the crown as a gift. She was still too young to know that life never gives anything for nothing, and that a price is always exacted for what fate bestows. She did not think she would have to pay a price. She simply accepted the rights of her royal position and performed no duties in exchange. She wanted to combine two things which are, in actual human experience, incompatible; she wanted to reign and at the same time to enjoy.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“Lightly, caressingly, Marie Antoinette picked up the crown as a gift. She was still too young to know that life never gives anything for nothing, and that a price is always exacted for what fate bestows. She did not think she would have to pay a price.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“The desire to ascend in the social scale does not make itself felt until the intellect awakens. Up to the tenth, and often up to the fifteenth year, almost every child belonging to a well-to-do family envies its proletarian schoolmates, to whom so many things are permissible which for the “respectable” are placed under taboo.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“The woman who had been born in an imperial palace, and then, as Queen of France, had had hundreds of rooms in her dwelling house, was now imprisoned in a tiny basement cell, its walls streaming with damp, and its grated window half occluded.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“Not one of the European rulers would put himself about in the attempt to save Marie Antoinette, so that Mercy scornfully declared: “They would not have tried to save her even if they had with their own eyes seen her mounting the steps to the guillotine.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“ثم تنطلق من فيه بغتة وسط هذه الموعظة نبوءة لا يقدر المرء أن يقرأها دون أن ترتعد لها فرائصه. انه ينذرها، فيما اذا لم تنقد الى نصائحه، بأسوأ الامور ويعلن لها بالحرف
الواحد : "انني ارتعد الان من سعادتك في الحياة، اذ ان هذا لا يمكن ان يستمر طويلا، وستكون الثورة قاسية اذا لم تستعدي لها!”
― ستيفان زفايج, ماري انطوانيت

“Le parece maravilloso verse envuelta por la ardiente muchedumbre, dejarse amar por ese desconocido pueblo; en adelante sigue disfrutando de este amor de veinte millones de criaturas como de un derecho propio, sin sospechar que el derecho impone también deberes y que el amor mas puro acaba por fatigarse si no se siente correspondido.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“el derecho impone también deberes y que el amor más puro acaba por fatigarse si no se siente correspondido.”
― Stefan Zweig, María Antonieta

“she was never to be allowed to exchange a word with him; and that she was forbidden to pay him a visit even when he was ailing. He was quarantined from her as if she had been suffering from the plague. She was actually forbidden to converse with Simon the shoemaker, the boy’s tutor, from whom she might have gleaned a little information about her son. His seclusion from her was to be unconditional and absolute.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“Persistently trying to hoodwink one another, the Emperor, the kings, the princes, and the revolutionaries created an atmosphere of general distrust (like that which poisons the world today); and, in the end, though they had not directly purposed anything of the kind, they involved twenty-five million men in the cataract or a war which lasted for twenty-five years.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“She did what is the most dangerous thing anyone can do in politics; she discoursed without having the most remote acquaintance with the subject; she amateurishly thrust her fingers into every pie, interfering in matters of the utmost moment; she used her overwhelming influence with the King exclusively on behalf of her favorites.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“But this first installation was by no means the last. Every year the Queen had some new fancy for beautifying her miniature kingdom with more highly artificial and more “natural” additions and alterations.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“¿Van realmente a tolerar ser descaradamente empujados a un lado, tolerar esa fría ignorancia, a la joven austríaca que se rodea de tipos desconocidos y mujeres dudosas, en vez de rodearse de la nobleza tradicional, asentada durante siglos? Los excluidos se arremolinan. Cada día, cada año aumentan sus filas. Y pronto por las desiertas ventanas de Versalles el odio de cien ojos mira hacia el despreocupado e ingenuo mundo de juegos de la reina.”
― Stefan Zweig, María Antonieta

“Pero una tarde su poder se extingue de pronto, igual que cuando se sopla una vela.”
― Stefan Zweig, María Antonieta

“Antonieta y Luis XVI representan, en todas sus facultades y cualidades, una antítesis de manual. Él pesado, ella ligera, él torpe, ella flexible, él congestivo, ella burbujeante, él obtuso, ella llameante. Y yendo más a lo intelectual: él indeciso, ella decidida con demasiada rapidez, él de lenta reflexión, ella espontánea en el sí y el no, él mojigato y estrictamente creyente, ella dichosamente enamorada del mundo, él humilde y modesto, ella coqueta y segura de sí, él puntilloso, ella distraída, él ahorrador, ella derrochadora, él excesivamente serio, ella desmedidamente juguetona, él fondo de pesada marea, ella espuma y baile de las olas. Como mejor se siente él es solo, ella en ruidosa compañía; él gusta de comer mucho y beber vino espeso, con placer obtuso y animal, ella nunca toca el vino, come poco y con presteza. El elemento de él es el sueño, el de ella la danza, su mundo el día, el de ella la noche. Así van las agujas de los relojes de su vida, constantemente enfrentadas como el sol y la luna.”
― Stefan Zweig, María Antonieta

“María Antonieta charla exclusivamente con la boca, y no con la cabeza.”
― Stefan Zweig, María Antonieta

“Siente, precisamente ahora que su poder exterior toca a su fin, que en su interior comienza algo nuevo y grande que sin aquella prueba no habría sido posible. «Sólo en la desgracia se sabe en verdad quién se es»;”
― Stefan Zweig, María Antonieta

“Só posso vos aconselhar a não vos precipitares; observai tudo com vossos próprios olhos, não mudeis coisa alguma, deixai que tudo siga seu curso, caso contrário o caos e a intriga serão infindos, e vós, meus queridos filhos, seríeis envolvidos em uma trama da qual jamais poderíeis vos libertar.”
― Stefan Zweig, Maria Antonieta

“usufrui o amor daqueles vinte milhões de pessoas como um direito, sem imaginar que o direito também exige responsabilidades, e que também o amor mais puro acaba por se esgotar quando não se sente retribuído.”
― Stefan Zweig, Maria Antonieta

“Völlig still wird es auf dem riesigen Platz. Die Ausrufer rufen nicht mehr, jedes Wort verstummt, so still wird es, daß man das schwere Stapfen des Pferdes und das Ächzen der Räder vernimmt. Die Zehntausende, die eben noch munter schwatzten und lachten, sehen plötzlich beklommen mit einem gebannten Gefühl des Grauens auf die blasse gebundene Frau, die keinen von ihnen anblickt. Sie weiß: nur diese letzte Probe noch! Nur fünf Minuten sterben noch und dann Unsterblichkeit.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: Bildnis eines mittleren Charakters

“Tragische Spannung, sie ergibt sich nicht nur aus dem Übermaß einer Gestalt, sondern jederzeit aus dem Mißverhältnis eines Menschen zu seinem Schicksal.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: Bildnis eines mittleren Charakters

“Ölüme mecbur, ölüme mahkûm birini, en yabancısı bile olsa, son adımlarını atmadan önce görmek dahi insani duygulara sahip bir insan için zaten allak bullak olmaya yetecek bir eziyet olur; oysa Marie-Antoinette, bu adamı –gerçi hiçbir zaman tutkuyla sevmemiş ve kalbini çoktan bir başkasına vermiştir, fakat yine de yirmi yıl günbegün yanında yaşamış, ona dört çocuk doğurmuştur– geçirdikleri o hareketli zaman içinde hep iyi, babacan ve fedakâr biri olarak bilmiştir. Başlangıçta yalnızca devlet iradesiyle, bir hayat boyu beraber olmak üzere birleştirilen bu iki kişi, eskiden, o aydınlık senelerinde olduğundan çok, kulede geçirdikleri şu karanlık zaman içinde insan olarak birbirlerine yakınlaşmıştır. Ve ayrıca, Kraliçe bilmektedir ki, çok geçmeden onun ardından kendisi de bu son basamağı atlamak zorundadır. Kocası yalnızca kısa bir mesafeyle önden gitmektedir.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“Devrimin kaderi, kendi kendine tanımış olduğu bütün dinlenme anlarını silip geçmek, hedeflerini, elde edilir edilmez, daha da yükseltmek olmuştur. Başlangıçta, Kral’ın etkisiz hale getirilmesiyle, sonra tahttan indirilmesiyle üstüne düşeni yerine getirdiğini sanır devrim. Fakat altında tahtı, başında tacı olmayan bu zavallı tehlikesiz adam hâlâ bir semboldür; hele cumhuriyet, yüzyıllardan beri toprak altında yatan kralların kemiklerini bile çıkarıp çoktan toprak olanı bir kez daha yakmak istiyorsa, canlı bir kralın gölgesine bile nasıl tahammül edebilir ki? Böylece önderler, herhangi bir geri dönüşü kesin olarak önlemek için, XVI. Louis’nin siyasi ölümünün arkasından bedenen ölümünün de gelmesi gerektiği inancına varır. Kökten bir cumhuriyetçi için, cumhuriyet binası ancak harcı, kral kanıyla karılmışsa kalıcı olabilecektir; çok geçmeden daha az köktenci olan başkaları da, halkın gözüne girme yarışında geri kalmaktan korktuklarından, onlara katılır ve aralık ayında Louis Capet’nin mahkeme edilmesi kararlaştırılır.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“(Hébert) Cumhuriyet döktüğü kanla ne kadar lekelenirse, bu sürüngenin tüyleri de, devrimin bulvar gazeteleri içinde en bayağısı olan, onun yazdığı, daha doğrusu çamurladığı Père Duchesne ile beraber, bir o kadar kızıla bulanır. Bu gazete, en bayağı ifade biçimiyle –Camille Desmoulins, 'sanki Paris’in bir lağım ağzıymış gibi,' demektedir– en alt, hepsinin en altındaki sınıfların en iğrenç içgüdülerine dalkavukluk etmekte ve böylece devrimi, memleket dışında saygınlığından yoksun kılmaktadır; fakat kendisi kişisel olarak yüksek gelirinin yanı sıra Şehir Meclisi’ndeki sandalyesini ve gittikçe büyüyen gücünü, ayaktakımı arasındaki popülaritesine borçludur; uğursuzluk bu ya, Marie-Antoinette’in kaderi onun ellerine emanet edilmiştir.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“(Hébert) Devrimin şerefinin üstünde bir çıbandır bu adam ve Robespierre de bu çıbanı –tabii çok geç olmak üzere– kızgın demiriyle dağlayıp atacaktır. Önceki hayatı çok kuşkulu, hakkında tiyatro veznesiyle ilgili olarak bir zimmet davası açılmış, işsiz ve vicdansız bu adam, sürek avından kaçan bir hayvanın nehre dalışı gibi, devrimin orta yerine atlayıverir ve akıntı kendisini taşır; çünkü Saint-Just’ün dediği gibi, 'Zamanın ve tehlikenin icaplarına münasip olarak, bir sürüngen gibi rengini değiştirmektedir'.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“Mirabeau’nun ölümünde susan yalnızca saraydır, niçin sustuğunu da bilmektedir. Madam Campan’ın anlattığı o saçma, Marie-Antoinette’in gözünde bir yaş damlasının pırıldadığını görüldüğü hikâyesi rahatça bir kenara itilebilir. Bundan daha inanılmayacak bir şey olamaz; çünkü Kraliçe, bu beraberliğin bitişini içinin rahatladığını açığa vuran bir iç geçirmeyle karşılamış olsa gerektir: Bu adam, hizmetçilik edemeyecek kadar büyük, itaat gösteremeyecek kadar cüretli olmuş; saray ondan sağlığında korkmuştur, hatta ölüsünden bile korkmaktadır.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“Eskidünya’dan bir kadın olan Marie-Antoinette, Mirabeau’nun devrimci doğasını anlayamaz, siyaset alanında şansını deneyen bu dâhi şövalyenin yalnızca dosdoğru yönelişini kavrayabilir, giriştiği gözü kara 'ya hep ya hiç' oyununu değil. Mirabeau son dakikaya kadar, içindeki mücadele aşkı uğruna, o ölçüsüz cüretinden duyduğu gurur uğruna savaşır. Herkese karşı tek kişi, halkın kuşkusu altında, sarayın kuşkusu altında, Ulusal Meclis’in kuşkusu altında, aynı zamanda herkesle beraber ve herkese karşı oynamaktadır. Vücudu mahvolmuş halde, kanı ateşler içinde, durup durup yeniden arenaya çıkar ve oradaki bin iki yüz kişiye bir kere daha iradesini kabul ettirmeye çalışır; sonra, 1791 Martı’nda –sekiz ay boyunca hem Kral’a hem de devrime hizmet etmiştir– ölüm onu alt eder.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“Devlet yaptırımının, hiç mi hiç sevmediği ve kesinlikle çekici olmayan bir adamla evlendirdiği Marie-Antoinette, yıllar yılı ruhundaki aşk gereksinimini evlilik zorlaması uğruna bastırır. Fakat iki oğul doğurur doğurmaz, yani hanedana şüphe götürmez biçimde Bourbon kanı taşıyan iki veliaht verir vermez, kendini devlete, kanuna, ailesine karşı ahlaki görevini yerine getirmiş hisseder, artık özgürdür. Siyasete feda edilmiş yirmi yıldan sonra, son ve trajik sarsıntılar içindeki saat gelip çattığında, çetin sınavlar geçirmiş olan bu kadın, kendi saf ve doğal hakkını geri ister: Çoktan beri sevdiği, onun için her şey olan, dostu ve âşığı, sırdaşı ve yoldaşı, onun gibi cesur, fedakârlığıyla onun fedakârlığını tartabilen bu adama artık kendini kapatmayacaktır.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“Marie-Antoinette’e hiçbir şey ikiyüzlülük ve rol yapma kadar yabancı değildi; kocasını sinsice aldatmak ruhen onun tavrına uymaz, ayrıca o pek sık rastlanan bulanık karışım, hem koca hem âşıkla ilişkiyi bir arada yürütme çirkinliği onun karakteri için söz konusu değildir.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman

“Çünkü vasat bir insanın talihinin ya da talihsizliğinin bir parçası da, kendi kendisiyle boy ölçüşme gibi bir zorunluluğu kendiliğinden hissetmemesi, kendini sorgulamaya merak duymamasıdır; bu soruyu ona soruncaya kadar: Böyle biri, elindeki olanakları kullanmadan uyumaya bırakır, aslında var olan yeteneklerini köreltir; sahip olduğu güçler, kullanılmayan kaslar gibi zayıflar; gerçek bir savunma zorunluluğu karşılığında gerilinceye kadar.”
― Stefan Zweig, Marie Antoinette: The Portrait of an Average Woman