Lost & Found Quotes

“A fact about the world Millie knows for sure: Everyone knows everything about being born, and no one knows anything about being dead.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“Did Errol ever know that his life would be just a dash on a gravestone? That everything he did and all the food he ate and the car trips he took and the kisses he gave would all end up as a line on a rock? In a park with a whole lot of strangers?”
― brooke davis, Lost & Found

“The start date and the end date are always the important bits on the gravestones, written in big letters. The dash in between is always so small you can barely see it. Surely the dash should be big and bright and amazing, or not, depending on how you had lived.”
― Brooke Davis, Lost & Found: A Novel

“It seems strange to want to find yourself. Wouldn’t you want to find somebody else? Aren’t you the one thing you can be sure of?”
― Brooke Davis, Lost & Found: A Novel

“She stands under the hand dryers in the rest room, because she likes the feeling of wind whooshing through her hair, as though she's leaning her head out a car window on the highway, or like she's Superman, circling the Earth. How does the hand dryer know to start as soon as you stick your hands out? It's amazing, this, but the women in the restroom don't notice, and just stare, panicked, into the mirror, trying to work out what's wrong with them before anyone else does.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“You see, Squirt, there's heaven, and then there's hell. Hell is where they send all the bad people, like criminals and con artists and parking inspectors. And heaven is where they send all the good people, like you and me and that nice blonde from MasterChef.

What happens when you get there?

In heaven, you hang out with God and Jimi Hendrix, and you get to eat doughnuts whenever you want. In hell, you have to, uh . . . do the Macarena. Forever. To that "Grease Megamix."

Where do you go if you're good and bad?

What? I don't know. IKEA?”
― Brooke Davis, Lost & Found

“أحيانًا تكون كلمة آسف هي الشيء الوحيد الباقي لنقوله”
― Brooke Davis, Lost & Found

“Life decides what happens, not you.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“نحن موجودن هنا جميعًا بسبب الحب، وأنتِ تخجلين منه”
― Brooke Davis, Lost & Found

“En ineens weet ze zeker dat ze het kleinste ding is dat ooit is gemaakt, nog kleiner zelfs dan de stukjes gruis in haar rug, of de mieren die om haar voeten kruipen, want de wereld is zo groot, zo vol met bomen en sterren en sterven dat ze misschien wel precies, denkt ze, een liggend streepje is.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“He was so jealous of that boy yesterday, the one with the chest like Charlton Heston in Ben-Hur. He wanted everything he had, that body, that girl, that car, that freedom, that way of thinking. That hair, that bloody hair. What he would give to have hair that moved so freely in the wind. But shouldn’t that boy be jealous of Karl? Shouldn’t he wonder what Karl had seen and done? Shouldn’t he look at Karl and think, If only I get to lead a life like yours?”
― Brooke Davis, Lost & Found: A Novel

“He had become blank, but there was not the expectation of something blank, like a page or a canvas; there was not the hope and fear and wonder that blankness can sometimes create. There was just nothing.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“say, I’ll be right back. When, in her forties, she looks at her hands and doesn’t recognise them as her”
― Brooke Davis, Lost & Found

“All the grown-ups she knows keep taking bits of her guts away with them and never giving them back.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“Where do you go if you’re good and bad? What? I don’t know. IKEA?”
― Brooke Davis, Lost & Found: A Novel

“She runs her fingers through the air, and it feels like nothing, but it's keeping everyone alive.
How can that feel like nothing?”
― Brooke Davis, Lost & Found

“The small cardboard sign said Spider ?-2011 in her best writing.
Millie ran her fingers over the line in between the question mark and Spider's death-year. Back and forth, back and forth. It was strange, she thought, that this line - this long, straight line - was all there was to show of his whole life.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“De begindatum en de einddatum zijn altijd het belangrijkste op de grafstenen, met grote letters geschreven. Het streepje ertussen is altijd zo klein dat je het bijna niet ziet. Terwijl het toch zeker groot en stralend en prachtig zou moeten zijn, of niet, afhankelijk van hoe je had geleefd.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“Misschien blaas je wel alles uit als je je laatste adem uitblaast: je herinneringen en gedachten en dingen die je had willen zeggen en dingen die je niet had willen zeggen en plaatjes in je hoofd van hete koffiedamp en de laatste blik op het gezicht van je vader en het gevoel van modder tussen je vingers en de wind als je van een heuvel af rent en de kleur van alles, ooit...”
― Brooke Davis, Lost & Found

“Millie kijkt naar Stella die op haar thee blaast - de damp stijgt op en maakt figuren, net als de koffie in het warenhuis. Stel je voor dat alles zo zou ademen. Dieren en mensen en gras en bomen. Iedereen en alles had dan altijd dampende kronkellijnen om zich heen die figuren maakten, en bij sommige mensen zou je een korte, snelle ademhaling zien, door het rennen of een hartaanval, en anderen zouden een lange, trage ademhaling hebben van het slapen of tvkijken. Het zou net zijn of je naar muziek keek, als je aan muziek iets kon zien, en de wereld zou altijd vol ademmuziek zijn.
Misschien blaas je wel alles uit als je je laatste adem uitblaast: je herinneringen en gedachten en dingen die je had willen zeggen en dingen die je niet had willen zeggen en plaatjes in je hoofd van hete koffiedamp en de laatste blik op het gezicht van je vader en het gevoel van modder tussen je vingers en de wind als je van een heuvel af rent en de kleur van alles, ooit.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“Alsof ze met de lucht vecht - alsof de lucht zo dik is als een laken en zij zich er al scheurend doorheen moet zien te werken.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“Hij heeft haar de woonwijkwildernis in gestuurd”
― Brooke Davis, Lost & Found

“En toen, met bijtende helderheid: heb ik er ooit toe gedaan?
Hij was leeg geworden, maar zonder de verwachting die iets leegs kan hebben, zoals een bladzijde of een schildersdoek - de hoop en angst en verwondering die leegheid soms teweegbrengt, ontbraken.
Er was gewoon niets.
In de wereld der leestekens was hij misschien een liggend streepje geweest - zwevend, tussenin, niet per se vereist.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“تسمح أغاثا بانثا لنفسها بالشعور بالوحدة”
― Brooke Davis, Lost & Found

“الجميع يعرفون كل شيء عن ولادة الإنسان، ولكن لا أحد يعرف شيئًا عن موته”
― Brooke Davis, Lost & Found

“Dann führt sie ihre Gummistiefel spazieren. Hoch und runter auf der Rolltreppe, zuerst gehend, dann springend, hüpfend und winkend wie die Queen. Sie setzt sich oben an die Treppe und schaut zu, wie die Stufen sich selbst verschlucken. Was passiert, wenn die Stufen sich nicht rechtzeitig flach machen? Fragt sie ihre Gummistiefel.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“And when they died, their names would disappear like their last breath, a curiosity for cemetery-goers and nothing more.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“It wasn't just his mind, running through various things that would happen once she gave him permission to know her, it was also his body; he felt it needing to be near her, as though his skin was going to burst into flames if they didn't touch.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“there was so much room in her, for him, and for everybody else. She was always putting down her guns and raising her arms in the air, inviting a vulnerability that most couldn’t.”
― Brooke Davis, Lost & Found: A Novel

“Root if G.”
― Brooke Davis, Lost & Found