Death Sentence Quotes

“But this is the rule, and there is no way to free oneself of it: as soon as the thought has arisen, it must be followed to the very end.”
― Maurice Blanchot, Death Sentence

“I went in; I closed the door. I sat down on the bed. Blackest space extended before me. I was not in this blackness, but at the edge of it, and I confess that it is terrifying. It is terrifying because there is something in it which scorns man and which man cannot endure without losing himself. But he must lose himself; and whoever resists will founder, and whoever goes forward will become this very blackness, this cold and dead and scornful thing in the very heart of which lives the infinite. This blackness stayed next to me, probably because of my fear: this fear was not the fear people know about, it did not break me, it did not pay any attention to me, but wandered around the room the way human things do. A great deal of patience is required if thought, when it has been driven down into the depths of the horrible, is to rise little by little and recognize us and look at us. But I still dreaded that look. A look is very different from what one might think, it has neither light nor expression nor force nor movement, it is silent, but from the heart of the strangeness its silence crosses worlds and the person who hears that silence is changed.”
― Maurice Blanchot, Death Sentence

“I have lost silence, and the regret I feel over that is immeasurable. I cannot describe the pain that invades a man once he has begun to speak. It is a motionless pain that is itself pledged to muteness; because of it, the unbreathable is the element I breathe. I have shut myself up in a room, alone, there is no one in the house, almost no one outside, but this solitude has itself begun to speak, and I must in turn speak about this speaking solitude, not in derision, but because a greater solitude hovers above it, and above that solitude, another still greater, and each, taking the spoken word in order to smother it and silence it, instead echoes it to infinity, and infinity becomes its echo.”
― Maurice Blanchot, Death Sentence

“Această promovare a filosofiei, devenită atotputernică în lumea
noastră şi cursul însuşi al destinului nostru, nu poate decât să
coincidă cu dispariţia sa, anunţând, cel puţin, începutul aşezării ei
în pământ. Această moarte a filosofiei, iată ce i-ar aparţine epocii
noastre filosofice. Ea nu datează din 1917, nici măcar din 1857, anul
în care Marx, ca printr-un tur de forţă al unui venetic, ar fi operat
răsturnarea sistemului. De un secol şi jumătate, sub acest nume, ca şi
sub numele lui Hegel, al lui Nietzsche sau al lui Heidegger, filosofia
însăşi îşi afirmă sau îşi dă propriul sfârşit, fie că îl înţelege ca
pe desăvârşirea unei ştiinţe absolute, fie ca suprimare teoretică
legată de realizarea ei practică, mişcare nihilistă în care se
prăbuşesc valorile, sau, în fine, ca împlinire a metafizicii, semn
precursor pentru o altă posibilitate, diferită, care nu are încă un
nume. Iată amurgul care, de acum înainte, îl va însoţi pe fiecare
gânditor, straniu moment funebru, pe care spiritul filosofic îl
celebrează într-o exaltare, de altminteri, adeseori voioasă,
conducându-şi funeraliile lente, pe parcursul cărora speră că, într-un
fel sau altul, va obţine resurecţia, reînvierea. Şi, bineînţeles, o
asemenea aşteptare, criză şi sărbătoare a negativităţii, experienţă
împinsă până la capăt pentru a afla cine rezistă, nu atinge numai
filosofia.”
― Maurice Blanchot, Death Sentence

“Izgubivši tišinu, žaljenje koje zbog toga osećam je neizmerno. Ne mogu ni opisati kakva beda obuzima čoveka koji je jednom uzeo reč.”
― Maurice Blanchot, Death Sentence

“...բայց կը խնդրեմ ամէն բանէ վեր`որ չբանան ինչ որ փակ է: Կ'ուզեմ որ փճացնեն ամէն ինչ, առանց գիտնալու թե ինչ է իրենց փճացուցածը, իրաւ սիրոյ անգիտութեամբ ու ինքնաաբուխ շարժումով:”
― Maurice Blanchot, Death Sentence

“Ճիշտ է, որ ես ալ տակաւին հետդ խօսելու պէտքը կը զգամ, ինչպէս դէմքի մը որ դիմացս ըլլար, հոն` հորիզոնին վրայ: Անտեսանելի դէմք: Այդ դէմքին, միշտ աւելի անտեսանելի դեմքին տարածութիւնը, և մեր միջեւ` անդորրութիւնը: Կարծես մեռած ըլլայի ես այդ յիշելուս համար, ցանկութիւնը եւ յիշատակը կարելի եղածին չափ հեռու փոխադրելու համար: Արդեօք մարդ պիտի ուզէր մեռնի՞լ `բան մը յիշելու համար: Արդեօք դուն այդ յիշատակին մտերմութի՞ւնն ես: Արդեօք ես պետք է խօսիմ որպէսզի գաս եւ ճիշտ դիմացս կայնիս: Եւ դուն արդեօք պէտքը չե՞ս զգար վերջին անգամ մը, անդորրութեան կողքին այդ բարակ ու դէմքը ըլլալու: Գերազանց կարելիություն` մեծ խոհին եւ մեծ ստութեան կողմէ նայուելու: Կարծեմ այդ է որ մեզ, երկուքս ալ փորձութեան կը մատնէ` զիս` որ դուն ըլլաս դէմք մը, ինչ որ տեսանելի է դեմքի մը մէջ, եւ քեզ` որ նորէն դէմք մը ըլլաս ինձ համար, մտածում մը ըլլաս եւ սակայն դէմք մը: Ցանկութիւնը գիշերուան մէջ տեսանելի ըլլալու, որպէսզի գիշերը անտեսանելիօրէն ջնջուի:”
― Maurice Blanchot, Death Sentence

“Իմ մասիս` ոչ մէկ խօսք: Հասկցայ թէ որքան դառնացած էր լսելով, որ համաձայն էի անձնասպանութեան գաղափարին հետ: Այդ համաձայնութիւնը իհարկէ աններելի էր, մինչև իսկ` անպարկեշտ, քանի որ, երբ այդ մասին լրջօրէն խորհիմ, ինչպէս ըրի հետգային, կ'անդրադառնամ որ կը բխէր այն գաղափարէն թէ հիւանդութիւնը երբեք պիտի չյաղթէր իրեն: Չափէն աւելի կը պայքարէր: Շատոնց պէտք է մեռած ըլլար, եւ ոչ միայն չէր մեռած, այլ շարունակած էր ապրիլ, սիրել, խնդալ, քաղաքին մէջ շրջիլ, մէկու մը նման` որուն չի կրնար հասնիլ հիւանդութիւնը:”
― Maurice Blanchot, Death Sentence