Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? Quotes

“The person you love is 72.8% water, and it hasn't rained for weeks.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“It takes vast willpower, luck, and skill to be the first. But it takes a gigantic heart to be number two.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Jeg tenkte på ting jeg hadde lest. At den som skal dø, mister sansene i minuttene før. En etter en. Først smakssansen, senere evnen til å lukte. Så forsvinner synet. Berøringssansen. Hørselen. Opplevelsen av smerte. Som å slukke lysene og gå fra kontoret for dagen, låse etter seg og miste nøklene på vegen hjem.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Magnificent, magnificent desolation.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“En in de lente van 1979 besloot ik in al die drukte in de wereld te verdwijnen, nummer twee te worden, iemand die nuttig wilde zijn in plaats van op te vallen, die deed wat hem gevraagd werd. Maar dat is uiteraard een gedachte achteraf, dat het toen begon, een poging het beginpunt van een leven vast te pinnen. Alleen in de fictie, in films en romans kun je het exacte tijdstip van een verandering vaststellen. In de werkelijkheid komt de keuze geleidelijk, de gedachte ontwikkelt zich stukje bij beetje en misschien was het pas ergens in de brugklas dat ik actief besloot om onzichtbaar te zijn.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“How desperate is it possible to be
That's something that's never been researched.
There are no statistics.
There are no graphs to compare oneself with.
No diagrams with uplifting figures.
I could still change my mind.
Go back to bed.
It'll sort itself out all this I thought.
No it won't I thought. It really won't.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“La persona che ami è fatta per il 72,8% d'acqua e non piove da settimane.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“ты что, пытаешься найти самого себя? Но вдруг тот, кого ты найдёшь, тебе не понравится, а придётся прожить с ним всю жизнь?”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Vader leek wanhopig.
'Maar, Mattias , je weet dat het onmogelijk is geen sporen na te laten. Er is altijd iemand die je ziet. Altijd iemand die zich je herinnert. Altijd iemand die van je houdt. Bijna altijd. Dat is gewoon zo.'
'Dat is het niet. Het is niet zo dat ik geen sporen wil achterlaten, ze hoeven alleen niet zo zichtbaar te zijn. Ik hoef geen handafdruk in cement. Ik hoef niet geïnterviewd te worden om wat ik doe. Is dat zo erg? Dat je geen behoefte hebt om gezien te worden? Niet iedereen wil vooraan staan. Er zijn ook mensen nodig die nummer twee willen zijn.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Мы с Йорном много говорили о прошлом. Он сказал, что любить кого-то — это все равно что плыть в одной большой лодке, и если один разлюбил, то надо подождать, пока лодка пристанет к берегу, чтобы другой мог добраться до суши.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Вот так мы и сидели по вечерам в комнате Эннен. Я и человек, которого ты всегда мечтал повстречать. И человек этот до одури слушает «Кардиганс». А я думаю о том, что именно тебя мне нужно было встретить много лет назад и обнять.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Любимый твой на 72,8 % состоит из воды, а дождя вот уже как несколько недель не было.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Maar ik wilde niemand voor de voeten lopen. Voor de voeten van degenen die vooraan wilden staan, voor iedereen zichtbaar, geen kwaad woord over hen, alle hulde aan de mensen die dat durven, die in alle openbaarheid hun best doen, ... Ook zij zijn radertjes. Niet minder belangrijk, maar meer zichtbaar. Ik voelde alleen niet de behoefte om gezien te worden, om je te horen zeggen dat ik goed was. Want ik wist wel wanneer ik dat was.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“De persoon van wie je houdt bestaat voor 72,8 % uit water en het heeft al weken niet geregend.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Maar je ziet het als je oefent. Je contouren die dunner worden, je silhouet dat vervaagt. Je bent nog niet helemaal verdwenen. Dat duurt een hele poos. Jaren. Maar je verdwijnt. Je verdwijnt voor jezelf, wordt een ander, elke dag. Je bent niet wie je ooit was. De microscopisch kleine cellen die je gezicht vormen op de foto die je ouders in de kamer hebben hangen, zijn weg, vervangen door nieuwe. Je bent niet meer wie je was. Maar ik ben er nog wel, de atomen wisselen van plek. Zo is het ook met de mensen van wie je houdt. Met bijna stilstaande snelheid verkruimelen ze in je armen en je zou willen dat je je aan iets bestendigs in hen kon vastklampen, hun skelet, hun tanden kon vastpakken, de hersencellen, maar dat kun je niet, want bijna alles is water en het heeft geen zin dat vast te houden. Alle sporen verdwijnen, stukje bij beetje. En later verdwijnen de sporen die ze hebben achtergelaten, het huis waarin ze woonden, de tekeningen die ze voor je maakten, de woorden die ze op briefjes schreven. De herinneringen waarmee je achterblijft zullen uiteindelijk ook loslaten, als oud behang, en mettertijd zal het niet meer mogelijk zijn om antwoord te geven op de vraag of er op deze planeet aan de rand van dit perifere zonnestelsel ooit leven is geweest.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Het vereist enorme wilskracht, mazzel en vakkundigheid om eerste te worden. Maar er is een reusachtig hart voor nodig om nummer twee te zijn.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“[...] è lei che incontri, prima o poi, in autobus, sul treno, sull'aereo, lei a cui non fai caso finché non sei seduto, lei il cui sguardo incroci all'improvviso e arrossisci, ti viene caldo, perché non ci si può innamorare così in fretta, non è così che succede, solo per l'aspetto esteriore, con uno sguardo, ma invece succede e tu sei sull'autobus e pensi che dovresti andare laggiù in fondo, dire qualcosa, pensi, dovresti scendere alla sua stessa fermata, perché non incontrerai mai più una persona più bella di questa. E se solo trovi il coraggio, se adesso dici qualcosa, se scendi insieme a lei, vai da lei, l'abbracci, allora forse, forse o di sicuro, avrai incontrato l'unica persona nell'universo che può fare di te l'essere più felice che sia mai esistito. Invece non lo fai. Non scendi quasi mai alla stessa fermata. Non ti alzi nell'autobus per dirle o dirgli qualcosa. Rimanete seduti, vi guardate o distogliete lo sguardo, fino a che uno di voi due non scende e qualche ora dopo hai già dimenticato tutto, fino a un mattino di dieci, vent'anni dopo, quando di colpo senti di nuovo la stessa fitta, te la rivedi davanti e sai che quel giorno dovevi cogliere la palla al balzo, dire qualcosa. Non l'hai fatto, e l'unica cosa che ti rimane è la certezza che almeno una volta, per un istante nella vita sei stato amato così, senza riserve, senza pretese. Un solo istante, come schioccare due dita. Melodrammatico.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Некоторым не нужен весь мир, даже если он у них в руках.
Некоторым не нужна собственная страна.
Некоторым нужна только часть от целого.
Это полезно, хоть и бывает так из-за застенчивости.
Не все хотят обладать целым миром.
Мне нужно было лишь мирное существование.”
― Юхан Харстад, Где ты теперь?

“В тот вечер, полтора месяца назад, когда я в канун нового года очутился в море и начал пробиваться сквозь толщу воды, в голову мне пришла одна мысль. По-моему, именно тогда, очутившись под водой, я влюбился. В этом мире нет ничего нового, но под водой начинается совсем другая песня.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Ты приносишь из «Гардероба А» пиво, протягиваешь бутылку отцу, а тот открывает ее найденной на столе зажигалкой. Такого тебе еще не доводилось видеть, ты полагал, что он только открывалкой умеет пользоваться. В отце ты узнаешь себя, ты сам станешь именно таким, от этой мысли тебе спокойно, и ты улыбаешься. Внезапно ты понимаешь, что именно из таких мелочей и состоят окружающие и твое непонимание их — это цена, которую ты, стараясь быть неуязвимым, платишь за то, что от них отстраняешься.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Если кто-то умирает на Фарерах, не нужно дополнительно отпрашиваться с работы.
Люди приходят на похороны, потому что с каждым умершим численность населения уменьшается. Теперь одного из них ты уже точно не встретишь по дороге домой. Не стало человека, который говорил на одном с тобой языке.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Мне казалось, что стоит лишь приехать сюда, и ты найдешь все, что искал, что потерял, все пропавшие ключи, нужные телефоны и лотерейные билеты, все свои лучшие заграничные куртки, сбежавших котят и улетевших птиц, всех, кто однажды утром бросил свои дома и уехал, кто ходил вместе с тобой в школу и с кем ты так и не попрощался в последний школьный день, потому что думал, что ничего не изменится и вы по-прежнему останетесь друзьями и будете общаться всю жизнь. Возможно, все это ты нашел бы здесь, в стране утраченного, забытого и потерянного по дороге.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Дороги казались мне знакомыми, хотя пейзаж здесь был довольно однообразным: зелень и сырость, так что мне захотелось прилечь где-нибудь на холме. Трава была очень влажной, и казалось, водой с нее можно напиться, втянуть в себя ее влагу, не думая о том, что она может оказаться грязной, со ртутью и отходами тяжелой промышленности. Мне захотелось лечь там и дождаться дождя, который непременно начнется, вопрос только — когда.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Время от времени над покатыми вершинами круглых гор вспархивают стайки птиц — чаек и тупиков, а потом, паря прямо над самой поверхностью воды, они исчезают в изгибах заливов. И еще овцы. Овцы. Овцы. Овцы в горах.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Он ушел, а я сидел как истукан на диване, уставившись через окно на воду, на море, и ждал, что вода вот-вот поднимется, разобьет окна, осыплет меня стеклянными осколками, заполнит комнату и вынесет меня из дома. Но этого не произошло: море спокойно лежало голубым пледом, укрывающим мир, а в лицо мне светило солнце.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“На ее ресницы, должно быть, опускались снежинки, и она могла бы смахнуть их своими красными варежками, но не смахивала. Сняв одну варежку, она потерла нос, затем надела ее назад и поежилась от холода. Я долепил снежок и закинул его на крышу. Шлеп.
А потом она обняла меня и поцеловала.
И я обнял ее.
Вот так, на малый сочельник, мы с Хелле и начали встречаться.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Пятница.
С пятницами надо поосторожней.
Они обещают слишком уж многое.
Они словно рецензия на кинофильм.
Лишь в редких случаях предсказанное ими сбывается.
Большинство пятниц — просто-напросто продолжение недели.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Если бы мне разрешили загадать одно-единственное желание, я пожелал бы, чтобы ничего не менялось. Чтобы все навсегда так и осталось. Чтобы все было предсказуемо.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Er kwam orde, de stukjes vielen weer op hun plaats, niet omdat ik eindelijk gebukt had om de puzzelstukjes die over de rand van de tafel waren gevallen op te rapen, maar meer omdat il al wekenlang bezig was het op te geven, de machteloze pogingen op te geven om mezelf te repareren, zonder handleiding bouten weer vast te schroeven , mezelf te lijmen en de kapotte stukjes weer op hun plek te leggen, ik had er weken voor nodig gehad, op mijn rug in mijn bed, had s nachts voor het open raam gezeten en langzaam maar zeker nieuwe stukjes neergelegd, hele puzzels , ik had het uiteindelijk helemaal opgegeven en pas nu, hier precies hier, begon het de goede kant op te gaan, begon ik met nieuwe stukjes te puzzelen, en die zagen er beter uit dan de vorige.”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

“Квартирка была совсем крошечной, может, поэтому Стина быстро забеременела”
― Johan Harstad, Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?