Marcovaldo Quotes

“To fall asleep like a bird. To have a wing you could stick your head under, a world of branches suspended above the earthly world, barely glimpsed down below, muffled and remote. Once you begin rejecting your present state, there is no knowing where you can arrive.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“Marcovaldo learned to pile the snow into a compact little wall. If he went on making little walls like that, he could build some street for himself alone; only he would know where these streets led, and everybody else would be lost there. He would remake the city, pile up mountains high as houses, which no one would be able to tell from real houses. But perhaps by now all the houses had turned to snow, inside and out, a whole city of snow and with monuments and spires and trees, a city could be unmade by shovel and remade in a different way.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“Şimdi Marcovaldo'nun uyuyabilmek için, ne olduğunu kendisinin de pek bilmediği bir şeye gereksinimi vardı, artık gerçek, tam bir sessizlik bile yeterli olmayacaktı, sessizlikten daha yumuşak bir dip gürültüsü, orman ağaçlarının eteğindeki bitkileri yalayan hafif bir meltem ya da çayırdan fışkırarak akıp giden bir suyun şırıltısını istiyordu.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“Cold has a thousand ways of moving in the world: on the sea it gallops like a troop of horses, on the countryside it falls like a swarm of locusts, in the cities like a knife-blade it slashes the streets and penetrates the chinks of unheated houses.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“Il vento, venendo in città da lontano, le porta doni inconsueti, di cui s'accorgono solo poche anime sensibili, come i raffreddati del fieno, che starnutano per pollini di fiori d'altre terre.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“But in this vertical city, in this compressed city where all voids tend to fill up and every block of cement tends to mingle with other blocks of cement, a kind of counter-city opens, a negative city, that consists of empty slices between wall and wall, and of the minimal distances ordained by the building regulations between two constructions, between the rear of one construction and the rear of the next; it is a city of cavities, wells, air conduits, driveways, inner yards, accesses to basements, like a network of dry canals on a planet of stucco and tar, and it is through this network, grazing the walls, that the ancient cat population still scurries.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“The Society for the Implementation of Christmas Consumption has launched a campaign to push the Destructive Gift!" (...) "The important thing (...) is that the Destructive Gift serves to destroy articles of every sort: just what's needed to speed up the pace of consumption and give the market a boost...”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“...if your cart is empty and the others are full, you can only hold out so long: then you're overwhelmed by envy, heartbreak, and you can't stand it.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“ลมเริ่มพัด เหล่าใบไม้สีทองลอยวืดพลิ้วไปกลางอากาศมาร์โควัลโดยังคิดว่ามีต้นไม้ใบเขียวดกอยู่ข้างหลังตน แต่แล้วฉับพลัน เขาคงจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังตากลมอย่างไร้สิ่งกำบัง จึงเหลียวหลังไปดู ไม่มีต้นไม้อยู่แล้ว มีแต่แท่งไม้เล็ก ๆ กับก้านโกร๋น ๆ แตกออกเป็นวง และใบสุดท้ายเหลืองอยู่บนยอด ส่วนอื่นที่เหลือดูมีสีดำในแสงสีรุ้ง คนบนทางเท้ากับอาคารบ้านเรือนส่วนหน้าดูเหมือนเป็นปีก และกลางอากาศเหนือสีดำนั้นก็มีหมู่ใบสีทองแวววาวนับร้อยลอยวน และมีมือสีแดงสีชมพูอีกนับร้อยชูขึ้นจากเงาเพื่อจะคว้ามัน และสายลมก็พัดใบไม้สีทองไปยังสายรุ้งที่ปลายถนนพร้อมกับมือและเสียงร้อง และแล้วใบสุดท้ายก็หลุดออกไปด้วย จากสีเหลืองแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม แดง ม่วง คราม เขียว และเหลืองอีกครั้ง ก่อนจะหายลับไป”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“ความสุขอันเกิดจากกล่องกลม ๆ แบน ๆ ที่เรียกว่า “กล่องอาหาร” นั้น ประการแรกอยู่ที่มันคลายเกลียวได้ เพียงชั่วขณะคลายเกลียวฝากล่องก็ทำให้น้ำลายสอแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากยังไม่รู้ว่าในกล่องมีอะไร เพราะเมียอาจเป็นคนเตรียมอาหารใส่กล่องให้ทุกเช้า พอเปิดฝากล่องออกก็จะเห็นอาหารอัดแน่นอยู่ในนั้น มีซาลามิกับถั่วเลนทิล หรือไข่ต้มกับหัวบีท หรือโปเลนตากับปลาค็อดแห้ง ทุกอย่างจัดเรียงอย่างดีอยู่ในพื้นที่จำกัดนั้น เหมือนทวีปกับทะเลในแผนที่โลก และแม้ว่าอาหารจะมีน้อยแต่ก็ให้ความรู้สึกว่าอุดมด้วยคุณประโยชน์ ส่วนฝาเมื่อหมุนออกแล้วก็ใช้ทำเป็นจาน ดังนั้นจึงมีภาชนะสองชิ้น และลงมือแยกสิ่งที่บรรจุอยู่ในนั้นได้”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“There was a line where the forest, all black, ended and the snow began, all white. The hare ran on this side, and the wolf on that.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“And the city seemed smaller, collected in a luminous vessel, buried in the dark heart of a forest, among the age-old trunks of the chestnut trees and an endless cloak of snow. Somewhere in the darkness the howl of the wolf was heard; the hares had a hole buried in the snow, in the warm red earth under a layer of chestnut burrs.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“The city opened below them in a luminous sparkle of windows and signs and the electric spray from tram antennae; higher up, the sky was dotted with stars and red lights of radio stations' antennae. The scaffolding shook under the weight of all those goods teetering up there. Michelino said: "I'm scared!"
From the darkness a shadow advanced. It was an enormous mouth, toothless, that opened, stretching forward on a long metal neck: a crane. It descended on them, stopped at their level, the lower jaw against the edge of the scaffolding.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“A roof covered with corrugated iron sloped down, oblique, and ended at the void, in the opaque nothingness of the fog.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“The tree was gone: there was only a thin stick, from which extended a monstrance of bare stems, and one last yellow leaf at the top still. In the light of the rainbow everything else seemed black: the people on the sidewalks, the façades of the houses that served as backdrop; and over this black, in midair, the golden leaves twirled, shining, hundreds of them; and hundreds of hands, red and pink, rose from the darkness to grab them; and the wind lifted the golden leaves towards the rainbow there at the end of the street, and the hands, and the shouts; and it detached even the last leaf, which turned from yellow to orange, then red, violet, green, then yellow again, and then vanished.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“It was an animal born prisoner: its yearning for liberty did not have broad horizons. The greatest gift it had known in life was the ability to have a few moments free of fear. Now, now it could move, with nothing around to frighten it, perhaps for the first time in its life. The place was unfamiliar, but a clear concept of familiar and unfamiliar was something it had never been able to formulate.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“Cold has a thousand shapes and a thousand ways of moving in the world: on the sea it gallops like a troop of horses, on the countryside it falls like a swarm of locusts, in the cities like a knife-blade it slashes and the streets and penetrates the chinks of unheated houses.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“Marcovaldo went back to look at the moon, then he went to look at a traffic-light, a bit farther on. The light flashed yellow, yellow, yellow, constantly blinking on and off. Marcovaldo compared the moon with the traffic-light. The moon with her mysterious pallor, also yellow, but also green, in its depths, and even blue; the traffic-light with its common little yellow. And the moon, all calm, casting her light without haste, streaked now and then by fine wisps of clouds, which she majestically allowed to fall around her shoulders; and the traffic-light meanwhile, always there, on and off, on and off, throbbing with a false vitality, but actually weary and enslaved.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“This Marcovaldo possessed an eye ill-suited to city life: billboards, traffic-lights, shop-windows, neon signs, posters, no matter how carefully devised to catch the attention, never arrested his gaze, which might have been running over the desert sands. Instead, he would never miss a leaf yellowing on a branch, a feather trapped by a roof-tile; there was no horsefly on a horse's back, no worm-hole in a plank, or fig-peel squashed on the sidewalk that Marcovaldo didn't remark and ponder over, discovering the changes of season, the yearnings of his heart, and the woes of his existence.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“The city of cats and the city of men exist one inside the other, but they are not the same city.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“In a nearby street, a team of workmen was repairing a switch of the tram-track. At night, in the deserted streets, those little groups of men huddling in the glow of the welding torches, their voices ringing, then dying immediately, have a secret look, as of people preparing things the inhabitants of the daytime must never know.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“S'erano radunati su un pianerottolo, seduti in cerchio. - Si può sapere cosa state complottando? - chiese Marcovaldo.
- Lasciaci in pace, papà, dobbiamo preparare i regali.
- Regali per chi?
- Per un bambino povero. Dobbiamo cercare un bambino povero e fargli dei regali.
- Ma chi ve l'ha detto?
- C'è nel libro di lettura.
Marcovaldo stava per dire: " Siete voi i bambini poveri! ", ma durante quella settimana s'era talmente persuaso a considerarsi un abitante del Paese della Cuccagna, dove tutti compravano e se la godevano e si facevano regali, che non gli pareva buona educazione parlare di povertà, e preferì dichiarare: - Bambini poveri non ne esistono più!”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“He would go out to take a walk downtown, in the morning. The streets opened before him, broad and endless, drained of cars and deserted; the façades of the buildings, a gray fence of lowered iron shutters and the countless slats of the blinds, were sealed, like ramparts. For the whole year Marcovaldo had dreamed of being able to use the streets as streets, that is, walking in the middle of them: now he could do it, and he could also cross on the red light, and jay-walk, and stop in the center of squares. But he realized that the pleasure didn't come so much from doing these unaccustomed things as from seeing a whole different world: streets like the floors of valleys, or dry river-beds, houses like blocks of steep mountains, or the walls of a cliff.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“I rumori della città che le notti d'estate entrano dalle finestre aperte nelle stanze di chi non può dormire per il caldo, i rumori veri della città notturna, si fanno udire quando a una cert'ora l'anonimo frastuono dei motori dirada e tace, e dal silenzio vengon fuori discreti, nitidi, graduati secondo la distanza, un passo di nottambulo, il fruscio della bici d'una guardia notturna, uno smorzato lontano schiamazzo, ed un russare dai piani di sopra, il gemito d'un malato, un vecchio pendolo che continua ogni ora a battere le ore.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“В събота следобед безчет летовници се стичаха в този участък от реката, където плитката вода стигаше едва до пъпа и децата се плискаха в нея на орляци, редом с дебели жени и отпуснати по гръб мъже, и девойки по бикини, и боричкащи се млади петлета, и надуваеми дюшеци, топки, спасителни пояси, автомобилни гуми, лодки с гребла, лодки с прът, надуваеми лодки, моторни лодки, лодки на спасителната служба, каяци на гребните дружества, рибари с кепчета, рибари с въдици, старици с чадърчета, госпожици със сламени капели и кучета, кучета, кучета - от пудели до санбернари, - така че от цялата река не се виждаше дори един свободен сантиметър.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“หิมะ!” มาร์โควัลโดตะโกนบอกเมีย ความจริงคือตั้งท่าจะตะโกน แต่เสียงดังออกมาแผ่ว ๆ หิมะตกใส่เสียง ไม่ใช่สิ ตกใส่ความเป็นไปได้ที่จะส่งเสียง เหมือนที่ตกใส่แนว
เส้น สีสัน และทิวทัศน์ เสียงในบริเวณที่มีอะไรหุ้มจึงไม่สั่น”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“มารโควัลโดกลับไปมองดวงจันทร์ แล้Œวก็ไปมองสัญญาณไฟจราจรซึ่งอยู‹ไกลออกไปเล็กน้อย ไฟจราจรส่องแสงสีเหลือง เหลือง และเหลือง สว่‹างแล้Œวดับ ๆ อยู่อย่างนั้น
มาร์โควัลโดเปรียบเทียบดวงจันทรกับไฟจราจร ดวงจันทร์ก็มีสีเหลืองเหมือนกัน เหลืองซีดดูลึกลับ แต่‹ก็มีสีเขียวกับสีฟ้‡าเปšนพื้นหลังด้Œวย ส่‹วนไฟจราจรมีสีเหลืองอ๋Žอย ดวงจันทร์สาดแสงของมันอย่างสงบ ไม่เร่งร้อน นาน ๆ ทีเมื่อมีริ้วเมฆบาง ๆ มาบดบัง มันก็ผละไปอย่างงามสง่‹า ขณะที่ไฟจราจรได้แต่‹สว่‹างแล้วดับ สว่างแล้Œวดับอย่างกระหืดกระหอบ เริงร่าอย่างจอมปลอม เหนื่อยหน่ายและไร้อิสระ”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“มาร์โควัลโดผู้นี้มีสายตาที่ไม่ค่อยจะเหมาะกับชีวิตในเมืองเท่าใดนัก เพราะไม่ว่าจะเป็นป้ายต่าง ๆ หรือสัญญาณไฟจราจร ตู้กระจกร้านค้า ป้ายเรืองแสง และใบปิด ซึ่งได้รับการค้นคว้าออกแบบมาให้สะดุดตาคน ต่างไม่เคยหยุดสายตาของเขาที่ดูเหมือนทอดไปในทะเลทรายไว้ได้ แต่พอเป็นใบไม้สักใบที่เหลืองคากิ่ง หรือขนนกที่ติดอยู่ในกระเบื้องหลังคา กลับไม่เคยหลุดรอดสายตาเขาไปเลย ไม่มีเหลือบบนหลังม้าตัวไหน หรือรูปลวกในแผ่นไม้รูใด ตลอดจนเปลือกลูกมะเดื่อที่บี้แบนติดบาทวิถีชิ้นไหน ที่มาร์โควัลโดจะไม่สังเกตเห็น และเก็บมาครุ่นคิด ทำให้รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล รวมทั้งความปรารถนาแห่งหัวใจ และความทุกข์ยากของชีวิตตน”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“Déblayer la neige n'est pas un jeu d'enfant, surtout quand on a l'estomac presque vide, mais pour Marcovaldo, la neige était comme une amie, comme un élément qui annulait les murs qui emprisonnaient sa vie.”
― Italo Calvino, Marcovaldo

“Kedilerin kentiyle insanların kenti iç içeydi, ama aynı kent değildiler.”
― Italo Calvino, Marcovaldo