Mohammad’s Reviews > کتاب > Status Update

اگرچه شدم من از شاعرانگی باشد
مخواه روی من بی ترانگی باشد
-----
بهلول وار فارغ از اندوه روزگار
خندیده ایم، ما به جهان یا جهان به ما

کاری به کار عقل ندارم به قول عشق
کشتی شکسته را چه نیازی به ناخدا

زیباترین قسمت این کتاب تا اینجا این چند غزل میانی است.
غزل "ویرانی" و "شیشه راز" خیلی قشنگ و کامل اند (برخلاف خیلی ازغزل های فاضل نظری)، غزل "ضد" هم خوبه و ازشون بیتی نمیذارم.

مدام در سفر از خویشتن به خویشتنم
هزار روحم و در یک بدن نمی گنجم

به سر هوای تو می پرورم که مثل حباب
تمام هیچم و در خویشتن نمی گنجم
(تمام رو خودم به جای اگرچه گذاشتم، چون با اگرچه وزن غلطه و این از فاضل نظری بعیده)

ما اهلی عشقیم چه بهتر که بمیریم
جایی که در آن شرط حیات است توحش
-----
(مصرع دوم عالیه)
در تقلای عبادت غافل از مقصد شدیم
از سفر واداشت ما را توشه سنگین راه
----
ندارم آرزویی جر "مقام" عشق ورزیدن
که از دل آخرین حبی که بیرون می رود جاه است
----
(در مدح حضرت امیر)
به "سلطان جهان"، "شاه عرب" گفتند و عیبی نیست
به هر تقدیر دست لفظ، از توصیف کوتاه است
----
بعد از این در دل من شوق رهایی هم نیست
این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن

من کلا تو شعر خوندن مودی هستم، یه زمان هایی از فاضل (و دیگران) لذت نمی برم بعد یه زمان دیگه از مون شعرهاش لذت زیادی می برم

بالاخره یکی دو تا شعر اندیشمندانه تو این کتاب دیدم، مخصوصا شعر زندگی

پرواز در حصار فروبسته حیات
آزاد یا اسیر، همین است زندگی
---------------
روی ماه خویش را در برکه می دیدی ولی
سهم ماهی های عاشق را چه خوش پرداختی

من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود
می توانستی نتازی بر من اما تاختی

تعریف تو از عقل همان بود که باید
عقلی که نمی خواست سر عقل بیاید

کوری که زمین خورد و منش دست گرفتم
در فکر چراغی است که از من برباید
------------
کنار بسترم بنشین و دستم را بگیر ای عشق
برای آخرین سوگندها وقت زیادی نیست
-------------
دل اهل مکدر شدن از دست کسی نیست
ای آه جگرسوز، به آیینه چه گفتی؟

از رستم پیروز همین بس که بپرسند
از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی

در فکر دلبری ز من بینوا مباش
صیدی چنین حقیر، برازنده تو نیست
.............
خبر نداشتن از حال من بهانه توست
بهانه همه ظالمان شبیه هم است

کسی بدون تو باور نکرده است مرا
که با تو نسبت 'من' چون 'دروغ' با قسم است

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست
وگرنه فاصله ما هنوز یک قدم است