Mohammad’s Reviews > شما که غریبه نیستید > Status Update

چه زندگی ای، نانوایی، آسیاب، کتاب فروشی، آگهی نویس سینما...

!هوشنگ تو چکار کردی که هر کار بدی می کنیم میگن عین هوشنگ

مانده بودم پول را بگیرم یا نه؟ پول برای صدقه و دلسوزی بود یا جریمه بی دقتی اش و سرعت زیاد؟ هم پول را می خواستم و هم از دلسوزی اش بدم می آمد. گدایی بود. بغض کردم و خیابان ها و آدم ها و ماشین ها را از پشت پرده ای از اشک دیدم.
- نمی خوام.

ننه بابا هم مرد. اینقدر خوب تعریف می کنه که وافعا حس کردم مادربزرگم رو از دست دادم و ناراحت شدم.
چه زندگی غریبانه و سختی داشته این جناب مرادی کرمانی.

عالیه این کتاب. هم باعث شده از ته دل بخندم، هم لبخند بزنم، و هم بعضی جاهاش اشک تو چشمام جمع شده.
خیلی کتاب خوبیه.

عبدل که مدرسه بود،دیگر مدرسه نمی آید،بیاید که چه کند.چیزی یاد نمی گیرد. هی رد میشود.مدرسه که جای آدم تنبل "پس گردن زن" نیست.بعد از عبدل من بهترین بچه خنگ و شَر و جلف مدرسه، من هستم.بیشتر زنگ ها میروم زیر "بداخلاق ها" می ایستم.از بس غیبت می کنم.از بس ابن و آن ازم شکایت میکنند.
جویدن انگشت ها سرم ماند.عادت کردم.هنوز هم این کار را می کنم. تقصیر من نیست،خود ناخن ها و انگشت ها آن قدرخوشمزه اند که نمی گذارند فراموششان کنم.

ننه بابا آبگوشتی درست کرده بود که تویش گوجه فرنگی بود. گوجه فرنگی دوست نداشتم. قهر کردم و سر ظهر از خانه رفتم. رفتم پیش "زندریشی". با زنش ایران خانم نشسته بودند و داشتند انار می خوردند:
من اومدم که پسر شما بشم. اون جا همه اش به من گوجه فرنگی می دن.-
خوش اومدی. اول برو دماغتو پاک کن، دست و رو تو بشور. من بچل پچل و دماغو نمی خوام.-

چقدر این کتاب شیرینه و البته صادقانه. فکر نمی کردم اینقدر قشنگ باشه. آدم دوست داره تا تهش رو یکدفعه بخونه ولی میخوام کم کم بخونم و لذت ببرم.

برای مان از شهر نان هم آورده اند. نان های بلند و سوراخ سوراخ که تا ان وقت ندیده ام. اسم نان ها را گذاشته ام "نون کُت کُتو" یعنی "نون سوراخ سوراخ:.
تکه ای نان برمی دارم، به جای خوردن نگاهش می کنم و به صورتم می چسبانم و از سوراخ هاش دنی را می بینم.