سپیده سالاروند > Recent Status Updates

"it's not a horrible world," he told me, putting a Cambodian mask on his face, "but it's filled with a lot of horrible people!"

"as night began to come in, I knew I had to go home, I hated myself for going, why couldn't I be the kind of person who stays?" P. 114

پنجاه صفحه رو طی چند روز خوندم، دردناکه و سخت ولی فقط این نیست. حتی سختمه اعتراف کنم که دوستش ندارم تا اینجا... فکر می‌کردم این باید کتاب من باشه:/

جلد اول تموم شد با اینکه کتابی نیست که بشینی از اول تا آخرش رو بخونی اما من همچین کاری کردم.

«آنقدر فکرهای جوربه‌جور تو ذهنم قاطی شده است که عرق چاره‌اش نمی‌کند.» ص۲۸۴
همه‌ش دارن عرق می‌خورن و هوا گرمه، دیگه ببین شرایط چقد بد شده که می‌گه عرق کفاف نمی‌ده باید برم تریاک بکشم.
کتاب غمگین و سختیه و کند پیش می‌ره خیلی .

من علاقه‌مندم که هر شهری می‌رم کتابی ببرم با خودم که مناسب اون فضا باشه، احیانا کسی می‌دونه چه کتابی می‌تونه مناسب تفلیس باشه؟

توی کتاب از پینوشه نقل قول می‌کنه که: «...این محدودیت‌ها بهایی است که باید برای آسایش، آرامش و صلح اجتماعی بپردازیم؛ همان چیزی که امروز در جهانی که به تسخیر خشونت، تروریسم و آشوب عمومی درآمده، ما را به جزیره‌ای امن تبدیل کرده‌اند.»
کتاب رو در روزهای یادآوری خاطرات خرداد ده‌سال پیش می‌خونم و هر روز بیشتر می‌فهمم که چرا توی خیابون‌ها نام پینوشه رو فریاد می‌زدیم.

فقط دارم ادامه می‌دم که برسم به سال ۸۸ و هنوز اتفاقی نیفتاده. خوندن یه کتاب سطح پایین به اندازه‌ی کافی سخته اما نمی‌دونید چه دردی می‌کشم از بد بودن داستانی که قرار بوده در مورد سال ۸۸ باشه.

نخوندم تا آخر و رها کردم :(

به سرعت پیش می‌ره اما لحظه‌تی که کتاب رو می‌ذارم می‌فهمم کنار کوله‌باری از غم و رنج روی دوشم سنگینی می‌کنه.

نتونستم تمومت کنم کتاب عزیز...‌واقعا دلم رو شکوندی از بس حوصله‌سربر بودی..

کتاب رو بذارید تو هال خونه و شب‌ها به جای تلویزیون نگاه کردن داستان‌هاش رو بخونید برای هم بلندبلند، ما کردیم این کارو و حسابی خندیدیم.. خیلی بیشتر از تلویزیون خوش می‌گذره

برای بار دوم، بعد از ۱۱،۱۲ سال

پیش نمی‌ره. چون زندگی‌م واقعا نیازی به این همه جنگ و درد و دست و پای قطع شده و خون نداره. شبی چند صفحه دووم میارم فقط

کتاب اول تموم شد و الان دارم دومی رو می‌خونم.
تا ایتجا که خوشحالم نکرد کتاب. انگار که سفارشی باشه برای سفیدپوستا که افغانستان رو بشناسن

خیلی دوستش دارم ها. نمی‌دونم چرا انقدر کند پیش می‌ره..

فارسی‌ش رو می‌خونم البته:)

بعد ۲۵۰ صفحه هنوز روایت‌ها تکان‌دهنده است و از بین‌برنده‌ی امید به بشریت