Marcin Piątkowski > Recent Status Updates

Ujmujące jak miłość do kultury odchodzącej w niepamięć, książek, ludzkich wspomnień i emocji z nimi związanych może wznieść schronienie dla porzuconych woluminów płaczących w deszczu rzewnymi łzami.

Przygodę z tym tytułem zacząłem od angielskiego oryginału ("Bee Season"). Po jakichś 60 stronach przerzuciłem się na polskie tłumaczenie ("Sezon na słówka"). Teraz chyba wrócę do "Sezonu na pszczoły". Irytujące, że w tłumaczeniu książki, w której tak wielką rolę odgrywają pojęcia, słowa i ich pisownia (!), jest tak wiele bezsensownych błędów, literówek... Korektorzy zawiedli.

Uwielbiam lektury, które stawiają w centrum język, a losy bohaterów wplatają w pajęczynę magii liter, zgłosek i słów. Jest tego sporo w tej książce. Natomiast totalnym zaskoczeniem jest brak rozdziałów. Sceny przelewają się jedna w drugą bez wyraźnych linii demarkacyjnych. Ku własnemu zdziwieniu widzę, że drzemie we mnie potrzeba zastanej struktury, choćby kulawej, mogącej być przedmiotem sporu. Być może ją znajdę.

Uwielbiam lektury, które stawiają w centrum język, a losy bohaterów wplatają w pajęczynę magii liter, zgłosek i słów. Jest tego sporo w tej książce. Natomiast totalnym zaskoczeniem jest brak rozdziałów. Sceny przelewają się jedna w drugą bez wyraźnych linii demarkacyjnych. Ku własnemu zdziwieniu widzę, że drzemie we mnie potrzeba zastanej struktury, choćby kulawej, mogącej być przedmiotem sporu. Być może ją odnajdę.

Uwielbiam lektury, które umieszczają w centrum język, a losy bohaterów wplatają w pajęczynę magii liter, zgłosek i słów. Jest tego sporo w tej książce. Natomiast totalnym zaskoczeniem jest brak rozdziałów. Sceny przelewają się jedna w drugą bez wyraźnych linii demarkacyjnych. Ku własnemu zdziwieniu widzę, że drzemie we mnie potrzeba zastanej struktury, choćby kulawej, stającej się przedmiotem sporu. Może ją odnajdę.

Zdzisław Beksiński do Andrzeja Urbanowicza: „Czy Wy naprawdę wierzycie w społeczny (nawet w najwęższym kręgu) «sens» sztuki? A może boicie się zatonąć? Bo ja miałbym ochotę pierdolnąć tym wszystkim o ścianę, a tylko podeszły wiek i ekstrapolacja, że wszystko jest taką samą marnością, zmusza mnie do trzymania się za pędzel. (Jezu jakie to dwuznaczne!)”.

~ Rafał Księżyk, Śnialnia, s. 257

Bora Chung potrafi wzbudzić zachwyt nie tylko surrealistycznymi zbiegami okoliczności, powiewem grozy czy bystrym suspensem. Potrafi także przepięknie opowiadać baśnie. Czego dowodem jest przedostatnie opowiadanie "Władca wiatru i piasku". A wszystko zaczęło się tak: "Zbudowana ze złotych kół zębatych łódź unosiła się nad piaszczystą pustynią..."

Opowiadanie "Nie ma jak w domu" zjawiskowe. Niby tak proste a jednak złożone, niby przyrodzone a jednak nadprzyrodzone. Finał mnie zaskoczył.

Przerażenie miesza się z zachwytem. Każde opowiadanie jest bardziej poruszające i oszałamiające od poprzedniego.

Tytułowe opowiadanie "Przeklęty królik" zachwyca plastycznością opisów (zwłaszcza te kruszejące kości) ale przede wszystkim atmosferą: z jednej strony pełną napięcia i oczekiwania na dalszy rozwój wypadków, a z drugiej wzbudzającą w czytelniku empatię wobec rodziny trudniącej się rzucaniem klątw. Nie mogę się doczekać lektury pozostałych opowiadań.

Tytułowe opowiadanie "Przeklęty królik" zachwyca plastycznością opisów (zwłaszcza te kruszejące kości) ale przede wszystkim atmosferą: z jednej strony pełną napięcia i oczekiwania na dalszy rozwój wypadków, a z drugiej wzbudzającej w czytelniku empatię wobec rodziny trudniącej się rzucaniem klątw. Nie mogę się doczekać lektury pozostałych opowiadań.

Fascynujący przegląd naukowych badań dot. synchroniczności, seryjności, przypadkowości i wielu innych podobnych kategorii, od czasów Paula Kammerera, przez Carla Gustava Junga, po współczesnych naukowców i inne osoby piszące na ten temat. Autor nie tylko zbiera tysiące przykładów i studiów przypadków, ale także proponuje kilka ram pojęciowych, które można wykorzystać do myślenia o tych zjawiskach. Póki co 5 gwiazdek!

"(...) primum movens do powstania Dzieła była chęć znalezienia Prawdy. Pojęliśmy jednak, że prawdziwa Prawda może być tylko anonimowa. Że jest ANONIMEM. A prawdziwie Anonimowe może być tylko to, co kolektywne. W kolektywności biorą udział interferencje, relacje, koincydencje, a to w rezultacie rozsadza ograniczenia personalnej osobowości, tworząc supraosobowość, co nie jest niczym innym jak naukowym modelem Chaosu."