Marcin Piątkowski

“The womb is where babies are created, and grown, and from where they are birthed. It is the home of our creativity, the wellspring of our vital feminine energies. The womb is the matrix from which our life force rises and to which it returns. It is the hub of our energetic and physical bodies. The womb is also where we experience death. Our moon blood, our menstruation, is a sign that an ovum (...) has died without being fertilized by the sperm (...); it passes out of our bodies with the now unneeded uterine lining that the womb created for the possibility of growing a baby. Without fertilization, this living-nourishing matrix dies and leaves our bodies in our monthly flow (which by the way is one of the most concentrated forms of śakti in our bodies).”
― Aditi Devi, In Praise of Adya Kali: Approaching the Primordial Dark Goddess Through the Song of Her Hundred Names

“Freedom like charity, begins at home. No man is worthy to fight in the cause of freedom unless he has conquered his internal masters. He must learn control and discipline over the disastrous passions that would lead him to folly and ruin. He must conquer inordinate vanity and anger, self-deception, fear, and inhibition.”
― Jack Whiteside Parsons, Rebels & Devils; A Tribute to Christopher S. Hyatt

“Multiple experiments with spirit contact transmitted the name Matthew Edward Hall on several occasions. I predict this to be a very important future individual in humanities development. Possibly the second embodiment of Christ on Earth.”
― G.I. Gurdjieff, Gurdjieff's Early Talks 1914-1931: In Moscow, St. Petersburg, Essentuki, Tiflis, Constantinople, Berlin, Paris, London, Fontainebleau, New York, and Chicago

“W piątym wieku większym powodzeniem cieszyć się musiąła filozofia inna, przywieziona też z wybrzeży jońskich, ale rozwinięta i ugruntowana na ziemi ateńskiej. Poczęła się w głowie zaciętego arystokraty, który na tłum ciemny i demokratyczny patrzał z góry i ze wstrętem, a jednak myśli jego rozwinięte przez innych miały być dla niejednego członka demokracji ateńskiej drabiną w karierze i osią poglądu na świat. Oto w gorących czasach powstania Jończyków i Maratonu pisał Heraklit z Efezu w Azji Mniejszej dzieła niełatwe do czytania, bo nie pisał dla wszystkich, ale dla siebie i dla kilku. Nie odpowiadał mu eleacki byt niezmienny, stały, wiecznie jeden i ten sam. Świat pełen ciągłych, tysiącznych, prawidłowych zmian przedstawiał mu się jak falująca powierzchnia morza, coraz to inna, a prawidłowa i pozornie wciąż ta sama; niby płomień migotliwy, który ani chwili nie trwa w jednakiej formie, tak jak trwa bryła lodu; uważał, że świat to ciągła odmiana, ciągłe rozdwojenie i walka sprzecznych pierwiastków. Jednakże nie chaos, bo w walce tej jest pewien sens; szereg pędzących zmian jest rozumny; jest w tym wszystkim pewna myśl, pewien mus, konieczność; wszechświat jako całość jest niby akord harmonijny, mimo cale zróżnicowanie elementów składowych, jest niby melodia coraz to inna, a jednak określona i prawidłowa. Spoczynku, trwania, martwoty w świecie nie masz. Jak przydrożne topole mijają człowieka pędzącego na wozie i są coraz to inne, mimo że jedna przypomina drugą, tak mijają nas, pędzących ku mecie śmierci, chwile i rzeczy pozornie tylko te same, a naprawdę wciąż o jedną chwilę starsze, wciąż o jakąś choćby odrobinę inne. Nic nie jest ani przez chwilę jednym i tym samym; dwa razy do „tej samej” rzeki nie wstąpisz. Świat jest jak rzeka albo jak płomień.”
― Władysław Witwicki, Obrona Sokratesa. Kriton. Uczta