Yahya > Recent Status Updates

Genç birisi, kaderi olacak kitapların sesini ancak yarım kulak dinler; bitirmeye kalmadan kendi sesini yükseltmeye kalkar! Çünkü aradığı hakikat değil kendi sesidir.

İnsanoğlunun sevimli bir yanı, bazen doğru yaptığının farkında olmaması ama tüm hatalarının farkında olmasıdır.

Aşk bulaşıcıdır, bunun nedeni de hiçbir biçimde zorlamasız gerçekleşmemesi, derin benlikten kaynaklanmaması ('özseverlik') ya da bunlara çok ender rastlanmasıdır.

Ben kendim için ölüyorum, kendi doğrularım ve hakikatim uğruna - doğruluk ve hakikat, içimde ve dışımda çarpıtıldı, ihlal edildi ve eğer bunlar benim için olduğu kadar başkaları için de değerliyse, daha da iyi; eğer değilse, eğer vatanım benden farklı nitelikte insanlara ihtiyaç duyuyorsa, bu durumda, lüzumsuzluğumu gönül rahatlığıyla kabul ediyorum ama yine de görevimi yerine getireceğim.

"Ne çok uzun ne de çok iyi yaşadım."

Yüreğinde acıdan başka hiçbir şey yoktu. ruhsal yaralar o kadar kolay iyileşmiyordu. Asla iyileşmeyecekti.

Bütün yaşamı boyunca aceleyle bir yerlere koşuşturup durmuştu. Artık acele etmemesi ve yavaş düşünebilmesi harika bir şeydi. Acele etmeden, ölüm öncesinin o yüce tekdüzeliğini, sanatçılardan ve şairlerden önce doktorların anlayıp anlattıkları o şeyleri düşünüyordu.

Nevrotik kişi neden acı çekmektedir? Acı çekmektedir çünkü bir ailesi vardır ve bir soyağacına bağlıdır. Kısacası insan nöronlardan oluşmuş bir bilinçdışına sahip olduğundan değil, bilinçdışında bir yığın tragedya barındırdığından dolayı hastadır. Kendisi olmaktan, normalliğinden acı çekmektedir. Hepimiz kendimiz olduğumuz için.

Madem ki aşk arzudur, temelinde bir eksiklik vardır: Aşkın nesneleri, insanın eksikliğini hissettiği, sahip olmadığı şeylerdir.

"Sevilmek istemediğiniz ortada. Sevilmekten duyduğunuz korkuyla arzuyu da öldürüyorsunuz. Her türlü riskten korkuyorsunuz."

"Öldürüyor muyum? Arzuyu öldürüyorum..." -güldü- "arzuyu öldürüyorum, arzulananı öldürüyorum... gibi çeşitlendirilebilir tabii... Arzulananı biz öldürüyoruz, arzuyu biz öldürüyoruz... Cinayet gibi geldi gözüme... Cinayetle itham edilen benim şu durumda!"

Hadi davranın bari, gömün ölünüzü bir güzel
Ona yaraşır bir törenle
Size yaraşır bir törenle, gömün
Gömün hiçliğe. Çünkü bir mutluluk hiçlik
Onun için
Daha bir derinliğine yaşasın bundan böyle.

Ve ölmek üzere olan herkes gibi onlar da soruyordu:
Ah hayatımız, hayatımızı ne için harcadık? Neydi bizi böylesine boşluğa sürükleyen ve hiçliğe teslim eden?
Bu gerçekten insanın alın yazısı, kaderi miydi? Hayatımızın gerçekten de anlamının olmaması dışında bir manası yok muydu?

Devrim, hayatı sever ve yaratır. Hayatı yaratmak için bazı kişileri hayatı engellemekten alıkoymak zorunda kalabilir. Doğanın temeli olan hayat-ölüm döngüsüne ek olarak bir de doğal olmayan bir yaşayan ölüm vardır: Tamlığı inkar edilen hayat.

Yürürlükten kalkmış bir sözü tekrarlıyorum: sevin ki her şey olur

Sevin ki her şey olur
Olmuyor, biliyorum.

Demokrasiyi yüceltirken halkı susturmak yüzsüzlüktür; hümanizmden dem vururken insanı hor görmek, bir yalandır.

Bir kitabı okumak, onunla aramızda karşılıklı bir alışveriş heyecanlı bir didişmeye varmadıktan sonra neye yarar?