Mohammadreza > Recent Status Updates

«اما مطمئن بود که آن روز لای آن لحظه‌‌ها از جنگ نمی‌ترسید. از هیچ چیزش. نه صدا، نه بمب،‌ نه گلوله، نه مردن، نه عراقی. نمی‌فهمید چرا رسول این‌قدر زور می‌زند برای فرار. کنار خانه‌ی آقاش، که نوال هیچ وقت نفهمید کی مرد. کنار آن‌ها از هیچ‌چیز نمی‌ترسید. ترس بعدها آمد سراغش، در اهواز. بعد از تولد امل. بعد از این که هنوز جنگ بود و بمباران می‌کردند و مردی نبود در خیابان که بجنگد»

من رو ببخشید که در حوزه ادبیات خیلی ناشی هستم و قراره به برنده نوبل ادبیات فقط دو ستاره بدم. متاسفانه من خیلی ارتباط نگرفتم. جناب هاینریش بل عزیز ببخشید.

گاه برایم جنایات اخلاقی که روزنامه‌ها خیلی در این‌باره می نویسند قابل درک است، و وقتی تصور می‌کنم که هنوز چیزی به نام «وظیفه زناشویی» وجود دارد دار دلواپسی می‌شوم. و اگر این کار را دولت و کلیسا طبق قرارداد به‌عنوان یک وظیفه برای زن تعیین کرده باشد، آن‌وقت باید روابط زناشویی را هم چیزی شبیه به جنایات اخلاقی دانست. محبت و صمیمیت را نمی‌توان به کسی تکلیف کرد.

آن‌‌ها به‌خوبی می‌دانند که حتی یک هنرمند بی‌وجدان هزار بار بیشتر از یک مدیر باوجدان، انصاف و وجدان دارد و آن‌ها سلاحی در اختیار دارند که هیچ‌کس قادر به مقابله به آن‌ها نیست:
واقف بودن به این حقیقت محض که یک هنرمند اصلا کار دیگری به‌غیر از پیشه‌ی خودش بلد نیست انجام دهد:....یک هنرمند همچون یک زنی است که چیزی غیر از ابراز محبت و عشق نمی‌داند و فریب هر مرد بی‌سروپایی را می‌خورد. هنرمند و زن بهترین برای استثمارند!...

او همچنین گفت که انتظار آن لحظات برای او بسیار باشکوه است ، اما آن‌ها هرگز نمی‌آیند اگر اون منتظر باشد، همیشه غیر منتظره‌اند و دقیقا مثل ابدیت.

به همین فکر کرده است: هیچ! یک‌بار از او پرسیدم:
«وقتی دچار این حالت می‌شوی به چه چیز فکر می‌کنی؟»
او گفت:
«تو واقعا نمی‌دانی؟»
گفتم :
«نه»
و او یواش گفت:
«به هیچی، من به هیچی فکر می‌کنم.»
گفتم:
«اما به هیچ‌چیز که نمی‌شود فکر کرد.»
و او گفت:
« چرا، می‌شود، من در این لحظات احساس می‌کنم ناگهان درونم کاملا خالی شده است، مثل مستی و دلم می‌خواهد کفش‌ها و لباس‌هایم را هم درآورم و به گوشه‌ای پرتاب کنم بدون هیچ باری.»

چه نقاشی‌های جالبی داره =)

امروز به‌طور ناگهانی طی چند ساعت از وضع عادی به گلودرد و سرمای شدید تغییر حالت دادم :( و آخر شبی به سرم زد بیام سمفونی مردگان رو شروع کنم! علت؟ نمی‌دانم! اطلاعی ندارم! شاید بخاطر اینه که احتمالاً سرما یک روزی منو به کشتن می‌ده و تشابه اسمی که با این کتاب داره، دلیل این انتخاب بوده! البته که تمایل به تموم کردن کتاب‌های نویسندگان ایرانیِ کتابخونه‌ام هم بی‌تاثیر نیست :دی

متن کمی سخت شروع شد اما در ادامه بهتر شده!

نثر جناب امیرخانی رو نمی‌تونم دوست نداشته باشم اما چرا قصه به حاشیه رفت!

«اردی‌بهشت زیباترین ماه شمال است.»

«خدایا هر چه می‌دهی شکرت، هر چه می‌گیری شکرت»

جناب امیرخانی، ما که می دونیم دانشگاه با آجرهای قرمز و با مسابقات فوتبال بعد عید کجاست :دی

«اینجا انگار نه انگار جنگ شده است!»

چرا این سه چهار صفحه آخر لحن و قالب متن کلا عوض شد!

بریم برای شات آخر!

یه بخش زیادی از روزمره نویسی (زندگی نامه بگیم؟!) صرف این شده که فلان استاد چطور بوده که بازم این مقدار توضیح کافی نبوده و برای من جذابیت نداشته. این حد از داده برای خواننده‌ای که تقریبا این اسامی رو نمی شناسه کافی نیست و از طرفی هدف ذکر این همه اسم هم خیلی معلوم نیست برای چیه! شاید برای ایجاد پیوستگی بوده که به نظر کار رو حتی بدتر هم کرده! اگر در ادامه بهتر بشه شاید به زور و زحمت شاید دو ستاره بهش بدم!

الان زمان رو توی زندگیش گم کردم و نمی‌دونم ترم چندم دانشگاهه که به نظر ناشی از ناپیوستگی خاطرات و اتفاقاته و یا به زور بهم ربط پیدا کردن. متن هم اوج داره و متاسفانه کلی هم افول. هنوز داستان خیلی خنثی هست و اما با کمی امید به بهتر شدنش در ادامه کار!

داستان زندگی دانشجویی جناب زیادآبادی تا اینجا روون اما کم هیجان بوده(مگر قراره هیجان داشته باشیم!)، گرچه از اینجایی که داره وارد کوی دانشگاه می‌شه برای خودم که کوی بودم، یکمی جذاب می‌شه.

این کتاب استیونسن از «دکتر جکیل و آقای هاید» خیلی بهتر و جذاب‌تره :)

الان دارم فکر می‌کنم چرا این ترجمه‌های کوتاه شده رو از افق خریدم :(
حالا این کتاب به کنار اما بینوایان رو دیگه چراااااا!

خب تا حدی جمع شد. با اکراه می‌شه دو ستاره!

شاهد افت شدید در متن و استدلال کتاب هستیم و در نهایت به یک ستاره میل خواهد کرد.

خب تازه اگر ۸۰ صفحه بعدی رو خوب پیش بره دو ستاره می‌گیره!

«... از صبح تا شب وراجی و غیبت می‌کند و از دین فقط گریه‌اش را بلد است.»