Status Updates From سال‌های ابری: دوره ۴ جلدی

«باید بسوزیم و بسازیم و حرف نزنیم. ما مثل قورباغه هستیم. اگر دم نزنیم، گلویمان باد می‌کند و از غصه می‌ترکیم. اگر دهن باز کنیم، آب توی دهنمان می‌رود و خفه می‌شویم.»

اسم‌ها فقط عوض میشه، ماجرا همیشه یکی بوده…

«من که روزنه‌ی امیدی نمی‌بینم. آسمان دور و زمین سخت. تا ببینم چه می‌شود. منِ بیچاره از عمرم به اندازه‌ی دو گوز‌و‌نیم خر، مانده. شاید برای بچه‌هامان وضع خوب بشود.»
وضع برای بچه‌هایتان خوب نشد هیچ، برای بچه‌های بچه‌هایتان هم نشد…

«فریاد دهکده، دود
فریاد پنجره، نور
فریاد گلدان، یک شاخه‌ی گل
من چرا کمتر از آن دهکده‌ام؟
من چرا کمتر ازین پنجره‌ام؟
من چرا کمتر ازین گلدانم؟
چه کنم؟ برخیزم!
بروم پنجره بسته‌ی این غمکده را باز کنم.»

“از کوچه‌های سرد دلگیر می‌گذرم. هر کوچه‌ای به اندازه خودش آسمان دارد. کوچه‌های باریک، آسمانی باریک دارند. گویی آسمان را با قیچی به اندازه‌ی کوچه‌ها بریده‌اند.”

کاش تو زندگی بعدی آسمان فراخ‌تری داشته باشیم…

بعد حدود سه روز از اون روز کذایی، تازه تونستم از بهت و گنگی خارج شم؛ اونم با تنها کتابی که فعلا می‌تونه آرومم کنه. چون وقتی شریف داوریشه تو اون اوضاع و شرایط ایران با بدبختی و سختی دووم آورده، چرا ما نتونیم؟

ادبیات همیشه پناه بوده…

بعد حدود سه روز از اون روز کذایی، تازه تونستم از بهت و گنگی خارج شم؛ اونم با تنها کتابی که فعلا می‌تونه آرومم کنه. چون وقتی شریف داوریشه تو اون اوضاع و شرایط ایران با بدبختی و سختی دووم آورده، چرا ما نتونیم؟

ادبیات همیشه پناه بوده…

« به چند چیز نباید اعتماد کرد خواهر. به دوستی مردها، به ابر بهار و بخشش سلطان».

من چرا این کتاب رو زودتر از اینا شروع نکرده بودم آخه؟

«خدا شاطری است که به همه نان یکسان می‌دهد. به یکی خمیر نمی‌دهد، به دیگری دو آتشه. همه یکجور. کله پادشاه را هم اگر با تاج و سبیل و مدال و جواهراتش دفن بکنند همانطور می‌شود که کله یک گدای بی‌چیز.»

بی‌بی واقعا خودش یه سبک زندگیه😄