کانون آرمان شریعتی

“هزاران چشم گویا و لب خاموش
مرا پیک امید خویش می داند
هزاران دست لرزان و دل پرجوش
گهی می گیردم، گه پیش می راند
پیش می آیم
دل و جان را به زیورهای انسانی می آرایم
به نیرویی که دارد زندگی در چشم و در لبخند
نقاب از چهره ی ترس آفرین مرگ خواهم کَند
...
شما، ای قله های سرکش خاموش
که پیشانی به تندهای سهم انگیز می سایید
...
غرور و سربلندی هم شما را باد
امیدم را برافرازید
چو پرچم ها که از باد سحرگاهان به سر دارید
غرورم را نگه دارید
به سان آن پلنگانی که در کوه و کمر دارید.”
― سیاوش کسرایی

“من هرگز از مرگ نمی‌هراسیدهام. عشقِ به آزادی سختیِ جان دادن را بر من هموار می‌سازد. عشقِ به آزادی مرا همهٔ عمر در خود گداخته است. آزادی معبودِ من است، به خاطرِ آزادی هر خطری بی‌خطر است، هر دردی بی‌درد است، هر زندان‌ای رهایی است، هر جهادی آسودگی است، هر مرگ‌ای حیات است. مرا این چنین پرورده‌اند. من این چنین‌ام ( گفتگوهای تنهایی، ص۳۶۵ )”
― دکتر علی شریعتی / Ali Shariati

“اگر در این دنیایی که هیچ عشوه‌ای او را نمی‌فریبد، و هیچ جاذبه‌ای او را نمی‌گیرد، و برای منِ پنهانیِ خود ندیمی و پاسخی نمی‌یابد، آیا انسانی‌ترین سرگرمی‌ها، برای گذراندنِ حیاتِ بی‌معنی و پوچ، این نیست که خود را به لذت بردن از خوب بودن، پاک ماندن، فداکار بودن، اندیشیدن، چیز نوشتن و از زیبایی‌های علم و فضیلت و هنر و عرفان و مردم دوستی و شرافت گفتن، عادت دهد و عمرِ بیهوده‌ای را که چنین بیهوده‌تر می‌گذرد، حال که از رضایتِ روح محروم‌ایم، از رضایتِ وجدان نیز محروم کنیم ؟ من تاکنون به چه چیزها می‌توانستم زندگی را پُر کنم ؟ آنچه دارم مقدسترین و ارجمندترین فریب‌ها نیست ؟ ( گفتگوهای تنهایی، ص1221 )

”
― دکتر علی شریعتی / Ali Shariati

“در عجبم از مردمانی که خود زیر شلاق ظلم و ستم زندگی می کنند و بر حسین می گریند که
آزادانه زیست

”
― دکتر علی شریعتی