“مرگ هربار فقط به یک نقطه سر می‌زد و باقی جاها را، هرچند برای مدتی کوتاه، به حال خود می‌گذاشت. بعد نوبت به نقطه‌ی دیگری می‌رسید. و تو تمام مدت در نقاط بی‌مرگ بودی تا زمانی که نوبتت فرا‌رسد و بهت‌زده بمیری! همین بود که مرگ را ترسناک می‌کرد؛ همین که بی‌تفاوت اطرافت پرسه می‌زد و تو نمی‌دانستی کِی قرار است به تو حمله کند.”