“Τη στιγμή που ξεκινούσαν, πρόλαβε να διασταυρώσει το βλέμμα του με αυτό του διερμηνέα. Ένα επίμονο βλέμμα μαύρο και οδυνηρό, που φανέρωνε τη μνησικακία του. Θα αποδεχόταν την απόρριψη της πρότασής του, αν ο Σαλβατόρε Πιράτσι το είχε κάνει για λόγους αρχής, από ιδεολογία. Αλλά καταλάβαινε ότι ο κυβερνήτης ήταν τώρα έτοιμος να δεχτεί. Απλώς ήταν πλέον πολύ αργά. Κι αυτό ήταν ό,τι χειρότερο, έφτυσε λοιπόν χάμω, χωρίς ν' αφήσει από τα μάτια του τον κυβερνήτη. Έφτυσε για την αργοπορία του και για τα ευγενικά, πλην άχρηστα, αισθήματά του. Έφτυσε γι' αυτό τον άνθρωπο που άφηνε τα πράγματα να ακολουθούν την πορεία τους και ύστερα, την επόμενη κιόλας στιγμή, το μετάνιωνε.”