“نهنگ



نهنگي ست كه خوابش كرده ام
تار وُ پودش را به اقيانوس ريخته ام
و از مرزهاي لوط گذشته ام !

اينجا اسكلتي بودكه بر فقراتم كِبره بسته بود
بر دريايي كه همخوابه ام بود
و جلبك ها كه به موهايم وفادار بودند
مادياني ست مست كه پيچيده است لاي موهايم
و اين مارها كه سراسيمه بر شانه هايم روييده اند!

اسب هايش از مرزهاي خوابم گذشته اند
بر آبهاي خليج اش سال هاست كه دويده ام
مارها بر گوشه هاي دريايي مرده اند
و اسكلتي كه رو به ديوارنقش بسته است!

وحشي ترين اسب زمين ام!
كه با نهنگي خوابيده ام
و در بادهاي مغربي پيچيده ام
كه بر خواب هاي نهنگي لنگر كشيده ام
و از راه ابريشم گذشته ام
و در آب هاي خليج ساكن ام !
عروسِ زمين ام!

عروس جهان است
كه به تسخير دنيا آمده است.
با دستي كه به جهان آلوده است
و اسب هايي كه بر زمين رانده است....

كه تمام آب هاي جهان من بودم!”