“ریشه هام


دیدی که راهِ شیری چه طور کلافه ام می کرد
با آب شُشم داشتم مسیر گنگِ هستی را شخم می زدم
دارم به عصاره ی میخک ها و ریشه ی کاسنی
چسبندگیِ سفتی پیدا می کنم به رودخانه ی گَنگ؛
از ریشه هام تا مرکزِ دایره ای شکلِ زمین
لمیده بر ضلعِ افقی اش خاکِ نرم وُ سبکی رشد می کند
گدازه هاش چشم هات را کور می کند ساعتی بعد؛
وَ تو تمامِ آن سرزمینِ گرمسیری را
در ظروفِ منجمدی پخته ای
وَ تمامِ راه را عمودی دویده ای
و این آتشفشانِ زخمی را
سفت کرده ای با مچ دستت
به تعمیرِ زمین نشسته ای
با انگشت هایی که فقط به سرکه وُ نعنا آغشته ست...

حیف!
خطوط روی هم افتاده اند
بدجور!
فکرش را هم نکرده بودی
در نگاه اول!...
و صدایت به من نمی رسد
با این که از دیوز برف باریده است
از موج وُ شن خبری نیست!...

داشتم ازسمتِ چپ با نُکِ پا از راه ابریشم می گذشتم
و جلگه ها و مراتعِ ساکنی از علفزار
آهسته بر جعبه ی فلزی نقش بسته است
ساقه های توفانی اش و راه آهن و این ریل ها
همه چوبی ست
مسیر پیچیده ای ست با همه ی سادگی اش!...
چسبیده ست و از رشد سرطانیِ سلول ها کاسته است!”