“ჩვენი საიდუმლო შეხვედრების არც ერთი ადგილი, მის მიერ თუნდაც ერთადერთი კოცნისთვის შერჩეული არც ერთი ეზო, ჩიხი და სადარბაზო არ ყოფილა უბრალო. ქალაქის შიგნით არსებობდა სხვა დამალული ქალაქი. მე მას ჩემს ქალაქს ვაჩვენებდი, ის - თავისას და ნელის ქალაქი ჩემსაზე ლამაზი და რომანტიკული იყო. მაგრამ ეს სახლი მაინც რაღაც განსაკუთრებულს ნიშნავდა მისთვის. ამ სახლზე მიეჭვიანია კიდეც, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც რომელიმე სარკეში ნელის თვალებს ვაწყდებოდი და მეჩვენებოდა, რომ მიცქერს ადამიანი, რომლის შესახებაც არაფერი ვიცი. მე მაეჭვიანებდა ის ვირტუოზულობა, რომლითაც ნელი სახლის სარკეებში გადაადგილდებოდა, შეეძლო თითოეულ მათგანში ერთდროულად ყოფილიყო ან არც ერთში არ დამნახვებოდა...”