“*spoiler*
დღესვე იქ მივალ, ავალ და მორჩილად დავდგები უსაშველოდ დაბალი ჭერის ქვეშ, ოღონდ ახლა, ამწუთას, ამწამს, მინდა მაცადონ, მინდა, ქეთომ სულ ცოტა ხანი არ გაიღვიძოს, არც ტუალეტის კარს დაუწყოს ვინმემ ჯაჯგური, მაცადონ! ცუდს აღარაფერს ვაპირებ. უბრალოდ, მინდა, რომ ქეთოს პარკურისტის გვერდით "მაცი ხვიტიას" გადაღების დროს დაღუპული მეგრელი ბიჭიც მოაგელვებდეს თავის ლურჯას. დოუ, დოუ, დოუ, ნანა! – ეგეც საუნდტრეკი! მარულა და ჭენება მაგათი მოგონილია – ამ რბოლას რატომ უნდა გამორჩეს?! დოუ, დოუ, დოუ, ნანა! მინდა, თაზომ იცოდეს, ვიცი, გაეხარდება, რომ ის ბიჭიც ამათთანაა... მიწისქვეშეთში მოკლული ლევანი, ალბათ, პირველად ზის ცხენზე, მაგრამ გაღიმებულია და გალაღებული... ვინ იცის, კიდევ რამდენნი არიან ამ თავდავიწყებულ რბოლაში და ყველანი – ახალგაზრდები, ლამაზები... არ ვიცი, საით მიქრიან ამ აყვავებულ ველზე, მაგრამ უკლებლივ ყველა მიაღწევს მიზანს, გზაში არაფერი დაემართებათ... თაზოც ასე იფიქრებდა, რომ ხედავდეს, თეთრ ბედაურზე ამხედრებული, ვინ მიუძღვით წინ. განიერ ბეჭებზე მოგდებული მშვილდი და ისრებით სავსე კაპარჭი შვენის, მზე მის ფერად ბუმბულებს ეთამაშება, ის კი სულ წინ მიქრის ქვეყნად ყველაზე ლამაზი რაზმის სათავეში ჩამდგარი. მე ის მაშინვე ვიცანი და თაზოც ერთი თვალის შევლებით მიხვდებოდა, ვინც არის – სუსტების ქომაგი და დამცველი გოიკო მიტიჩი, ჩვენი ბავშვობის მამაცი ინდიელი.”