“კარგი, შვილზე ერთს გეტყვი... ედემმა რომ გაგანია საბჭოთა კავშირის დროს პირველი თეთრი მერსედესი ჩამოიყვანა სოფელში, მე ბავშვი ვიყავი ჯერ, მაგრამ მახსოვს. ეს, იცი, რა იყო?! სიგიჟე! თან ედემს მანქანა არ ენანებოდა და ყველა ნათესავს ათხოვებდა ქორწილისა და ნიშნობისთვის, მაგრამ ვინც ერთხელ მაინც ჯდებოდა მერსედესის საჭესთან, მერე საშინელი მელანქოლია იპყრობდა, თითქოს ჯადო გაეკეთებინოთ. ეს კი ჯადოების და ჯადოქრების მიწაა, ოღონდ ყველაზე ძლიერი ჯადო თეთრი მერსედესი გამოდგა, რომელიც ფეტიშის საგნად იქცა. ჩემი თვალით არ მინახავს, მაგრამ ედემი თვითონ მიყვებოდა და მჯერა, რომ ღამღამობით სოფლის გოგო-ბიჭები შუა ქუჩაში ყველას დასანახად დაყენებულ მერსედესთან მიდიოდნენ და საიდუმლო რიტუალებს ატარებდნენ. ანთებული მაშხალებით გარს უვლიდნენ და სიმღერებს უმღეროდნენ. წარმოგიდგენია?! მე კიდევ – მჯერა. ედემი ამბობდა, ისეთ პატივს სცემენ ჩემს მანქანას, როგორსაც ჩვენი წინაპრები ეთაყვანებოდნენ ჭყონდიდის მუხასო. უშვილო ქალებიც მოდიან სათხოვარით და დილაობით მანქანის კაპოტზე დაწყობილი იმათი გამომცხვარი ქადები და კვერები მხვდებაო. ამას ჰყვებოდა და იცინოდა, დღემდე ჰყვება...”