“მე სამყაროს გარშემო ვიმოგზაურე და უკან დავბრუნდი. ფიქრი? აზრი? რა აზრი მომეკითხებოდა, როცა გადარჩენა-არგადარჩენაზე იყო საქმე... ორივე გადავრჩით და ნელი ისევ ნელია, თავისი დედისა და მამის შვილი, ისინი კიდევ თავიანთი დედების და მამების შვილები არიან და რამდენი მათი ლამაზი წინაპარი უნდა გადარჩენილიყო ომებს, ჟამიანობას, თარეშს, ტყვეთა სყიდვას, რეპრესიებს, რომ ჩამავალი მზის შუქზე ჩვენ ერთმანეთი გვყვარებოდა. არა, ის, რასაც მხოლოდ მე ვხედავ და რაც, ცოტაც და, ჭკუიდან შემშლის, ის, რასაც ჩემთან ერთად მზის უკანასკნელი სხივები ეფერება, უფრო ძველი და პირველყოფილია, ვიდრე ისტორია და მითიც კი, უფრო ძველია, ვიდრე მატრიარქატი, კიკლადური დიდძუძუებიანი ქალის ფიგურები ან სხვა რომელიმე არქეოლოგიური არტეფაქტი. ბუნებრივი გადარჩევა – აი, რა არის ეს. ველური გადარჩევა, რომელსაც არა აქვს წესები. რამდენი მისი წინაპარი უნდა გადარჩენილიყო და გადარჩეულიყო, უნაშიეროდ არ მომკვდარიყო, იმისთვის, რომ ნელი არსებობდეს... იმ გადარჩეულების ნაცვლად ვიღაც სხვებისთვის უნდა ეჩეჩქვათ თავი ხელცულით, მათ ნაცვლად სხვებისთვის უნდა გამოეგლიჯათ პირიდან ხორცის ლუკმა... და მხოლოდ მისი წინაპრები არა, ჩემი წინაპრების უწყვეტი ხაზიც ამისკენ მოდიოდა... ამისთვის გაისარჯნენ, რომ აქ და ახლა მე შევრწყმოდი ევოლუციის ყველაზე ლამაზ შედეგს... ჰო, ჩემებიც – ჩემი კოჭლი დედის და არტელშიკი მამის წინაპრები და მათი წინაპრების წინაპრებიც კარგად გაისარჯნენ... ნადირობაში და შემგროვებლობაში იყოჩაღეს, გამოქვაბულში კოცონი არ ჩაუქრიათ, ყინვიან ზამთარში და თაკარა მზეში თავი გაიტანეს, მტაცებელ მხეცებს დაემალნენ, გაშმაგებულ სამხრეთულ სპილოს ტრიალ მინდორზე ამოსულ ერთადერთ ხეზე აასწრეს, წესების გარეშე იბრძოლეს, თვითონ წაართვეს სხვას პირიდან ლუკმა და ხელცულებით სხვებს უჩეჩქვეს თავები... კბენდნენ და გლეჯდნენ მხოლოდ იმისთვის, რომ აქ და ახლა ჩვენ ორს ერთმანეთი გვყვარებოდა უნაზესად და კბილების ღრჭიალით და ხორცისა და ტანსაცმლის გლეჯით, მილიონობით წლიანი ევოლუციისთვის ხაზის გადასმით და სადღაც უშორეს და სახიფათო წარსულში დაბრუნებით...”