“მაესტრომ ამოიოხრა, მორიგ სიგარეტს მოუკიდა და ჩაფიქრდა. მომეჩვენა, რომ ეს ჩაფიქრებაც წინასწარ იყო ჩაფიქრებული და ტირადაც, რომელიც შემდეგ მოაყოლა, ადრეც ჰქონდა ნათქვამი, თან – არაერთხელ – მით უარესი.
– ვშიშობ, რომ არა, – პაუზა და ღრმა ნაფაზი, – მაგაზე ერთი რამ მახსენდება... – პაუზა და ისევ ნაფაზი, – მე ძველ თბილისში, კოლორიტულ ეზოში გავიზარდე, წმინდა მთაზე, – ხელის უდარდელი გაქნევა კაბინეტის უზარმაზარი ფანჯრისკენ, რომელშიც მართლა მოჩანს მამა-დავითი და ფუნიკულიორი, – ჩვენს ეზოში უზარმაზარი თუთის ხე იდგა, ბავშვები სულ ზედ ვისხედით. ძალიან გემრიელ თუთას ისხამდა ის ხე. შეიძლება, მე ვიყავი პატარა და იმიტომ მომწონდა ასე ძალიან, – ჯიბიდან მეც ვაცოცებ სიგარეტს და სანთებელას ვეძებ, – ბავშვობის გემოები ხომ მერე აღარ გვიბრუნდება. აი, თქვენთან, ჩრდილოეთში, არ არის თუთა, აქ თბილისში კი თუთის შემოსვლა ნამდვილი დღესასწაულია ბავშვებისთვის – ჩვენთვის ასე იყო და ხიდან საერთოდ არ ჩამოვდიოდით. ხელები კიდევ სულ მწიფე თუთისგან გვქონდა გაშავებული და შეიძლება არ იცით, მაგრამ ეს სიშავე საპონსაც არ ამოჰყავს და ერთადერთი საშუალება ამ ლაქის მოსაცილებლად, იცით, რა არის? მკუხე ნაყოფი უნდა გაჭყლიტო, დიდხანს სრისო ხელებით და იმას ამოჰყავს...
შეზარხოშებული პარნიუკი ვერ ხვდება, საით მიჰყავს მაესტროს თავისი იგავი, მაგრამ მისი მორალი წინასწარ მოსწონს, მოსწონს არა – უყვარს ყველაფერი, რასაც ამ ღვთისგან დალოცვილ ქალაქში ეს ზღაპრული კონიაკის დამსხმელი, აღმოსავლურად ხელგაშლილი ქარიზმატული კაცი ეტყვის. რეჟისორი კი სიგარეტს სრესს საფერფლეში.
– სასტიკია ჩემი ალეგორია, მაგრამ, ვფიქრობ, ზუსტი, – ჩვენ ისევ მონურ მდგომარეობაში ვიმყოფებით, ხან რუსეთს ვემონებით, ხან – ამერიკას, იმისთვის, რომ გავთავისუფლდეთ, იმისთვის, რომ თავისუფალ ერად ვიქცეთ, ახალგაზრდების სისხლია საჭირო, რომელიც, იმ თუთის ახალგაზრდა ნაყოფის მსგავსად, მონობის ლაქებს ჩამოგვრეცხავს.
მე კიდევ ჩემი ინგლისურის მასწავლებლის ღიმილიანი სახე და მისი ნათქვამი "დურაკ" მახსენდება.”