“– დედაშენმა დაიბარა, კუბოში ქვემო პალეოლითიდან ჩამაყოლეთ რამე, როდისმე არქეოლოგები თუ გამთხრიან, მაგრად რო იმტვრიონ თავიო...
– მაინც გეკითხებით, შვილი ხარ მაინც და გეკითხებით, ჩავაყოლოთ?
დასტურის ნიშნად მხოლოდ თავის დაქნევა მოვახერხე, სიტყვა ვეღარ ამომივიდა პირიდან იმიტომ, რომ ავტირდი და ვეღარ გავჩერდი. წლები იყო, არ მეტირა და ავტირდი. ერთადერთი რამე მატირებდა, რომ თურმე დედას ჰქონია იუმორი! იმ სამს – არა და დედას კი ჰქონია... ამ აღმოჩენამ ლამის გულზე გამხეთქა. იუმორი ჰქონდა და მთელ სამყაროს უმალავდა, საკუთარ შვილსაც კი. იუმორით ხომ სულ სხვანაირად შეგვეძლო გვეცხოვრა...”