“ასე გამოდის, რომ ჩვენ სერიოზულადაც შეგვიძლია ვილაპარაკოთ და მაინც კარგად ვიყოთ. ჩვენ სიჩუმე გვაფრთხობს, როცა ერთ-ერთი ჩვენგანი უეცრად ჩუმდება და მეორის გარეშე იკეტება სადღაც... დიდი ხნით ამის გაძლება შეუძლებელია. მაშინვე მისი თვალების ძებნას ვიწყებ, ვპოულობ, ვეჯღანები, ვაღიმებ. ლოყაზე მეფერება და ღიმილით მეკითხება:
მაინც როგორ გადარჩი? როგორ მოხდა, რომ ცოცხალი ხარ?
ნელის ჰგონია, რომ ვერ გადარჩა. არასოდეს უთქვამს მსგავსი რამ, მაგრამ ჰგონია, რომ მე უფრო გადარჩენილი ვარ, ვიდრე თვითონ. მე საერთოდ არ ვიცი, რა იყო ნელის წარსულში, რა შეემთხვა იმისთანა, რომ კატების ექიმის ცოლობა მოუწია. უსისხლო ვეტერინარი, რომელიც შემიძლია, მუშტის ერთი დარტყმით მოვკლა, მთელ სამყაროში ერთადერთი კაცია, რომელზეც არასოდეს მიეჭვიანია. რატომ ხდება ასე? ყველა დანარჩენი მძულს, თუმცა წარმოდგენა არ მაქვს, ვინ იყვნენ. ვინ არიან? იყვნენ კი საერთოდ?
შენ გქონია იარაღი? – მეკითხება ნელი. წარსულზე მეკითხება, იმ წარსულზე, რომლიდანაც, ჰგონია, რომ საღ-სალამათი გამოვედი, რახან მისი სიყვარული შემიძლია, რახან მისი გაცინება შემიძლია, რახან საკუთარი ეჭვების დამალვა შემიძლია, რახან ძალიან ვცდილობ, რომ ისეთს მხედავდეს, როგორიც ვგონივარ – გადარჩენილს და ცოცხალს.”