“Բայց մինչ մեր կղերական պատմաբանները, այնքան սահմանափակ և այնքան անտաղանդ, դարերով շարունակ վերք են քերել, իրենց գրչի ծայրը արյունի ու թարախի մեջ թաթախել, հայ սիրտը սարսափով լեցրել և դրանով պատճառ եղել, որ ժողովուրդը համակերպվի և ոչխարանա ուրիշ ավելի և ավելի մեծ սարսափների առջև, Սպանիան բախտն է ունեցել զերծ մնալու ագռավների այդ գրականությունից: Գրեթե:
Ամենախավար օրերին իսկ նա դյուցազներգել է թրթռուն պողպատե խոսքերով: Մնացել է, տևել է, հզոր, ներքնապես անկախ, ըմբոստ:
Հաղթել է, որովհետև երբեք չի կասկածել, որ պիտի հաղթե:”