“«...Θέλω να μπορώ να σε σέβομαι», του είπα με σπασμένη φωνή. «Όχι να σε φοβάμαι.Αν συμβεί κάποτε αυτό, τότε μπορεί και να σκεφτώ το ενδεχόμενο να θέλω να σε βλέπω. Να θέλω να σε χρειάζομαι.Να θέλω να σου μιλάω. Να θέλω να σε εμπιστεύομαι. Να
θέλω να σε αποκαλώ πατέρα. Να…»
Από τα νεύρα, μού είχε σταθεί ένας κόμπος στο λαιμό και φοβόμουν μην κλάψω για όλους τους λάθος λόγους.
«…να θέλω να σε αγαπάω!»”