“Γύρισε και με κοίταξε. Απροειδοποίητα. Λες και μπορούσε να με προειδοποιήσει με κάποιον τρόπο. Τα μάτια της βυθί¬στηκαν στα δικά μου, σαν να προσπαθούσε να με νουθετή¬σει. Σκεφτόταν αυτό που ήθελε να μου πει. Δάγκωσε νευ¬ρικά το κάτω χείλι της και μετά το ύγρανε ασυναίσθητα με τη γλώσσα της. Τα μάτια μου έπεσαν πάνω στο στόμα της και το μυαλό μου διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια. Έμπηξα τα δάχτυλά μου στις παλάμες μου και γύρισα όλο μου το σώμα μακριά της. Εκείνη ξαφνιάστηκε, αλλά δεν το σχολίασε.
«Μπορείς απλά να δεχτείς τη συγνώμη μου;» είπα τονίζο¬ντας την κάθε λέξη.”